Μια Συγνώμη Για Την Εύα
ΙΩΑΝΝΑ ΝΟΤΑΡΑ
ΜΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΑ
ΛΕΥΚΑΔΑ, Καλοκαίρι του 1965 η Νικολέτα γνωρίζει τον Σταύρο και ένας έρωτας δυνατός και αξεπέραστος γεννιέται στις νεανικές τους καρδιές. Τα χρόνια περνάνε και εκείνοι ονειρεύονται να είναι για πάντα μαζί, και ευτυχισμένοι να φτιάξουν τη δική τους οικογένεια. Όμως σχεδιάζουν χωρίς τον ξενοδόχο που δεν είναι η ίδια η αγάπη τους αλλά ο ισχυρός πατέρας του Σταύρου. Με απειλές θέλει να επιβάλει τη θέληση του, από τη μία ένας νέος αλλά άβουλος άντρας και από την άλλη μια ισχυρή προσωπικότητα σαν τη Νικολέτα, που παίρνει αποφάσεις για τη ζωή της, παραβλέπει αλλά δε συγχωρεί.
«Είτε έτσι είτε αλλιώς, είτε χτες είτε σήμερα, ο έρωτας ήταν και θα είναι γλυκός και πικρός συνάμα. Την ίδια στιγμή που σε χαϊδεύει, μπήγει τα νύχια του στα σωθικά σου και τα πληγώνει, συχνά ανεπανόρθωτα.» Ι.Ν.
Στο βιβλίο της Νοταρά φαίνεται ξεκάθαρα η σημασία του πρώτου έρωτα, ο οποίος είναι ικανός να καθορίσει τον χαρακτήρα μας, να αλλάξει τα πιστεύω μας, τον προσανατολισμό μας. Όμως η ώρα της εκδίκησης θα έρθει και κανείς δε θα μείνει ανεπηρέαστος από τις πράξεις του παρόντος ή του παρελθόντος
«Ο έρωτας καίει, καταργεί τη λογική, δυναμώνει παράλογα τον εγωισμό! Ο έρωτας, με πιο απλά λόγια, ανταγωνίζεται το μίσος, αλλά αξία έχει όταν καταφέρεις να περάσεις στο επόμενο στάδιο.» Ι.Ν.
Οι ήρωες αναζητούν τη δεύτερη ευκαιρία στον έρωτα, κι όταν σε κάποιους επιβάλλεται, τότε εκείνοι προτιμούν να ζουν στο παρελθόν με τις αναμνήσεις που θα τους συνοδεύουν για την υπόλοιπη ζωή τους άλλες φορές σαν πληγή που δε λέει να κλείσει κι άλλες με γλυκιά νοσταλγία. Με κάπως ρομαντική διάθεση η συγγραφέας προσπαθεί να μας πείσει ότι ο καθένας θα πάρει από τη ζωή αυτό που του αξίζει, κοιτάζοντας το όμως από μια άλλη οπτική γωνία μπορείς να δεις καθαρά ότι μόνο ο τολμηρός θα ‘‘κερδίσει’’. Όσο για τα κακά παιδιά του βιβλίου, προσωπική μου γνώμη και ως ένα βαθμό αδιάφορη, μόνο η προοπτική του θανάτου μπορεί να τους ταρακουνήσει, όλα τα υπόλοιπα θρέφουν τον εγωισμό τους και τους κάνουν πιο άδικους. Όμως ένας από τους λόγους που υπάρχει η λογοτεχνία δεν είναι να φέρνει σε ισορροπία όσα ποτέ δε θα καταφέρει να φέρει η ζωή;!!!
Μαίρη Β