ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ Columbia

 
 
 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΕΡΓΑΔΗΣ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ Columbia

-ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΨΜ-

Όλοι οι κάπως μεγαλύτεροι, αλλά και οι γνώστες της μουσικής γνωρίζουν την εταιρία Columbia, και το επιβλητικό της εργοστάσιο, παραγωγής δίσκων μουσικής 78, 45 και 33 στροφών, που στεγαζόταν στο νούμερο 127 της Λεωφόρου Ηρακλείου στην Ριζούπολη. Και ένα μέρος του, παραμένει όρθιο και σήμερα, ως ρημάδι κι ως δείγμα μιας άλλης εποχής. Την ιστορία αυτής της μουσικής εταιρίας κι αυτού του εργοστασίου, που κάποτε έφτανε να είναι η 75η συναλλαγματοφόρα εταιρία της χώρας, αποφασίζει να γράψει ο Δημήτρης Φεργάδης, ο οποίος ξεκίνησε τη δεκαετία του 50 ως βοηθός πρεσαδόρου, και εξελίχθηκε σε διευθυντικό στέλεχος. Θα διαβάσουμε δηλαδή την ιστορία εκ των έσω.

Συγκεκριμένα η μητρική εγγλέζικη εταιρία, διάλεξε την Ελλάδα και την Columbia για να δημιουργήσει το εργοστάσιο δίσκων, που δε θα εξυπηρετούσε όχι μόνο τις ανάγκες της χώρας μας, αλλά και όλης της μέσης ανατολής. Από αυτό το εργοστάσιο, που τη διοίκηση είχε η γνωστή οικογένεια Λαμπρόπουλου, πέρασαν ιερά τέρατα της μουσικής, όχι μόνο του ελληνικού χώρου, αλλά ολόκληρης της μεσογείου και έγραψαν ιστορία. Δυστυχώς όμως τόσο η πολιτεία όσο και  τα επιχειρηματικά συμφέροντα με το κλείσιμο του εργοστασίου, που ήταν το τρίτο, που ίδρυσε η EMI στην Ευρώπη,  μετά το συγκρότημα των Abbey Road Studios στο Λονδίνο της Αγγλίας και το Macroni της Pathe στη Γαλλία, που έχουν γίνει μουσεία, αφού παρήρθε η εποχή των δίσκων,  αποφάσισαν αυτό το κάποτε τρίτο και ίδιο σύγχρονο με τα  δυο προηγούμενα, να το κατεδαφίσουν. Εκτός από ένα κτίριο, που κρίθηκε διατηρητέο. Κι αυτό συνέβη στις 13/5/2006.

Στο βιβλίο, όπως μας προειδοποιεί και ο συγγραφέας δε θα βρούμε πιπεράτες ιστορίες, και τα μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής, αυτά έχουν γραφτεί από άλλους. Το πόνημα του θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως η βιομηχανική ιστορία της Columbia, με αρκετό συναίσθημα κι αυτό δεν το λέμε αρνητικά. Βέβαια για τον αναγνώστη πολλά σημεία του, ίσως φανούν βαρετά, αφού αναφέρεται σε μια σειρά πρόσωπα, που για τον ίδιο και τα μέλη της εταιρίας αλλά και τους ερευνητές, που κάποτε απαριθμούσε 475 εργαζομένους, να έχουν αρκετό ενδιαφέρων, όμως τον αναγνώστη, που δεν τα γνωρίζει, ίσως να τον κουράσουν. Επιπλέον αναφέρει λίστες επί λιστών, τιμής ένεκεν στους εργαζόμενους, τα στελέχη, τους τεχνικούς, ακόμα και τα δισκάδικα της εποχής, που επίσης είναι κουραστικές.

Στον αντίποδα θα πληροφορηθούμε όμως κι αρκετά πράγματα, όπως  τους επιχειρηματίες που πήραν στις πλάτες τους την ελληνική δισκογραφία κι όχι μόνο αυτούς της Columbia, θα μάθουμε για τη σκοτεινή πλευρά τις δισκογραφίας, μέσα από τα πρακτικά, για τα άλλα εργοστάσια, τους εμπόρους της μουσικής, για τον τεχνικό διευθυντή της Columbia Ευάγγελο Αρεταίο, που φυλακίστηκε, λόγω της εμπλοκής του στα τραγούδια της Βέμπο ενάντια των ιταλών, όπως και για τους δίσκους των 45 στροφών, που ήταν πιο εύκολο να παραχθούν κι έτσι εμφανίστηκαν άνω των 500 label/εταιριών που ενεπλάκησαν στην παραγωγή τους, τις περισσότερες φορές χωρίς μεγάλη επιτυχία, εν αντιθέσει με την προγενέστερη εποχή, που ο δίσκος των 78 στροφών τόσο σε υλικά όσο και σε κεφάλαια απαιτούσε πιο στιβαρούς επιχειρηματίες, και τη στήριξη των μητρικών- πολυεθνικών. Το ύφος του συγγραφέα, απόφοιτου του Παντείου, αποκαλύπτει ότι είναι ένας άνθρωπος με γνώσεις, που μπλέκει στις σελίδες του την ιστορία της Columbia, την ιστορία του τόπου, κάτι που ορισμένες φορές θα κουράσει μέρος των αναγνωστών. Αλλά όπως γράφει και ο τίτλος, «Με αφορμή την Columbia», οπότε σε αυτήν χωράν και άλλα πράγματα. Όσον αφορά τα πρόσωπα, συγκινητική βρήκα την ιστορία του «Κυρ Αντώνη» της Columbia, ή μπάρμπα Γιάννη .

Κλείνοντας θα σταθώ στο σημείο, που αναφέρει πως η Ελλάδα, ήταν απ τις πρώτες χώρες στον κόσμο, που από τα πρώτα βήματα της δισκογραφίας διέθετε εργοστάσιο και προτείνει έστω και αργά να γίνει το εργοστάσιο, μουσείο (όπως έγινε το εργοστάσιο της Pathe, στη Μονμάρτη). Ένα μουσείο δισκογραφίας, ακόμα και με τη σύμπραξη του ιδιωτικού τομέα, για να μην χαθεί ένα ακόμα μέρος της ιστορίας της χώρας μας. Απ’ την μεριά μας ευχόμαστε να γίνει πραγματικότητα η πρότασή του, και ο Φεργάδης να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα, κι αυτό το λέμε όχι γιατί δεν πιστεύουμε πως μπορεί να μακροημερεύσει ο συγγραφέας, αλλά γιατί στην χώρα μας γίνονται όλα αργά, πολλές φορές και ποτέ.

Ε.Φ.Β.

 

 

Διαβάστε επίσης: