ΜΑΥΡΟΔΑΦΝΗ

ΑΛΕΚΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

-Εκδόσεις Χάρτινη Πόλη-

«Η ευτυχία δεν έρχεται πάντα ντυμένη με τα ρούχα που της διαλέξαμε».

Στα μέσα του 19^ου αιώνα, ο Βαυαρός Γουσταύος Κλάους φτάνει στην Πάτρα. Ο έρωτας του για ένα φτωχό κορίτσι που εργάζεται με την οικογένειά του στα αμπέλια της εταιρείας που διοικεί, θα σταθεί άτυχος. Όμως η ζωή προσφέρει δεύτερες ευκαιρίες και ο Γουσταύος θα γνωρίσει σε μια επίσκεψή του στην Αθήνα τη Θωμαή, η οποία θα προτιμήσει να αφήσει την αυλή της Αμαλίας και να τον ακολουθήσει στην Πάτρα.  Εκεί θα φτιάξουν την οικογένειά τους και ο Γουσταύος αφού αγοράσει γη, θα χτίσει την καστροπολιτεία του, όπου θα φτιάξει το δικό του κρασί και θα του δώσει το  όνομα του μεγάλου του έρωτα.

Δεκαετίες αργότερα η Αυγή, χήρα μετά το δυστύχημα του άντρα της, μεγαλώνει μόνη της τον γιο της, με τη βοήθεια της μητέρας της. Η Ρηνιώ στα στερνά της αποφασίζει να αφήσει κληρονομιά την απομνημόνευσή της. Θυμάται πως από το σπίτι της μετακόμισε στην καστροπολιτεία, τον Γουσταύο Κλάους, τον ευεργέτη πολλών φτωχών οικογενειών που τις πήρε κάτω από τις φτερούγες του, τη φιλική της σχέση με την κόρη του την Αμαλία, τον πρώτο της έρωτα, τον γάμο της, τον ερχομό της κόρης της και ό,τι ακολούθησε. Αυτά γράφει στο χαρτί και τα αφήνει κρυμμένα, μέχρι κάποιο χέρι να τα ξετρυπώσει από λάθος. Στο μεταξύ θα μεσολαβήσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η αντίσταση, όπου η Αυγή θα δείξει κάτι παραπάνω από ηρωισμό και θάρρος. «Αν πολεμάς με πληρωμή και όχι με ανδρεία, τον πόλεμο δεν τον κερδίζεις».

Το νέο μυθιστόρημα της Ζωγράφου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Χάρτινη Πόλη» είναι μοιρασμένο και μάλιστα με έξυπνο τρόπο, ένα κεφάλαιο με τη ζωή του Γουσταύου (πραγματικό πρόσωπο) το οποίο διαδέχεται ένα κεφάλαιο με τη δράση της μυθιστορηματικής Αυγής. Από τα μέσα του 19^ου αιώνα στα μέσα του 20^ου αιώνα. Θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει ως διπλό μυθιστόρημα και ο αναγνώστης απολαμβάνει εξίσου και τις δύο ιστορίες. Οι χαρακτήρες είναι μεστοί και καλά ζυγισμένοι.

Αυτό ισχύει για τα 2/3 του βιβλίου. Στο τελευταίο 1/3 και κυρίως στις εκατό τελευταίες σελίδες το βιβλίο θα ‘‘κατρακυλήσει’’, ειδικά όταν θα αποκαλυφθεί το μυστικό μιας εκ των ηρωίδων. Το κίνητρό της θα καταφέρει μετά απογοητεύσεως να αδυνατίσει τον χαρακτήρα, ενώ οι εύκολες λύσεις της αποκάλυψης του μεγάλου αυτού μυστικού δε θα βοηθήσουν το φινάλε να σταθεί στο ύψος όσων έχουν προηγηθεί.

Δεν ξέρω αν ευθύνεται η προσπάθεια της Ζωγράφου να τραβήξει την υπόθεση που προκάλεσε αυτή την ‘‘κατολίσθηση’’, τελικά στο βιβλίο, αλλά δυστυχώς επισκιάζει ό,τι έχει προηγηθεί που ήταν πραγματικά καλό.

Μαίρη Β.