ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ (ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑ)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ

-Εκδόσεις Δίοπτρα-

Από τη μία η Μαρινέλλα, ένας μύθος στο χώρο του τραγουδιού, η οποία έχει τραγουδήσει τα περισσότερα είδη, από την άλλη ο γνωστός σε όλους Γιάννης Ξανθούλης, πετυχημένος και αξιόλογος συγγραφέας, και η επιτυχία είναι κάτι πέραν του αναμενόμενου και σε αυτή τους τη συνεργασία. Ο ‘’βιογράφος’’ και η ‘’βιογραφούμενη’’ γνωστοί από παλιά, από το «Κι Ύστερα Ήρθαν Οι Μέλισσες», αφορμή η Τζωρτζίνα, κόρη της αοιδού. Αν και ο Ξανθούλης δίσταζε να αναλάβει την ευθύνη, πείστηκε τελικά και τις μέρες του Covid, οι συναντήσεις τους έγιναν βιβλίο, ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.

Η ιστορία ξεκινάει με τα παιδικά χρόνια της Μαρινέλλας στη Θεσσαλονίκη, την κατοχή, το καλλιτεχνικό της ταλέντο και την αγάπη της για την υποκριτική. Συνεχίζει ασφαλώς με τον Στέλιο Καζαντζίδη, που έγιναν καλλιτεχνικό ζευγάρι αλλά και στη ζωή. Ύστερα έχουμε τη γέννηση της κόρης της, μια γέννηση που εκείνα τα χρόνια μόνο γυναίκες σαν τη Μαρινέλλα θα αποφάσιζαν, αφού δεν είχε παντρευτεί με τον μπαμπά της Τζωρτζίνας. Ακολουθεί ο γάμος με τον Τόλη Βοσκόπουλο, η μεγάλη άνοδος της τραγουδίστριας και η περιοδείες της ανά την υφήλιο. Η συνεργασία της με τον Χαντζή, που άφησε εποχή και με τον Χατζηνάσιο, οι νεώτεροι συνάδελφοι, η εποχή των CD.

Το βιβλίο δεν είναι μυθιστόρημα, αλλά ούτε μια συμβατική βιογραφία, σαν αυτές του Στέφαν Τσβάιχ. Η συγγραφή γίνεται είτε σε τρίτο πρόσωπο, μέσω του συγγραφέα, είτε σε πρώτο με τα λόγια της μεγάλης ερμηνεύτριας μετά από ερωτήσεις του. Υπάρχουν οι σκέψεις και τα σχόλια του ίδιου, σε κάποια σημεία εμφανίζονται οι παράλληλοι βίοι του συγγραφέα και της Μαρινέλλας την ίδια χρονική περίοδο, ενώ για να μπούμε στο κλίμα της κάθε περιόδου, αναφέρονται κάποια ιστορικά στοιχεία.  

Επίσης κάτι που ο συγγραφέας αναφέρει ως ιδιοτροπία του, και πιστεύει πως ίσως δεν βοηθήσει το βιβλίο, σημεία που προτρέχει σε θέματα πριν εμφανιστούν στα αρμόδια κεφάλαια, ή εκ των υστέρων των κεφαλαίων αναφορές τους, ίσα ίσα που δίνουν μια ζωντάνια στο κείμενο. Από τη μία είναι κάτι σαν ‘‘προδημοσίευση’’ εντός του βιβλίου, που σε κάνει να αναμένεις τη συνέχεια, ενώ όταν ακολουθούν, ολοκληρώνουν ό,τι έχει μείνει αναπάντητο.

Το βιβλίο είναι ευκολοδιάβαστο, σαν να βρίσκεσαι στην παρέα των δυο συνομιλητών, παρακολουθώντας τη συζήτησή τους. Το μέγεθός του είναι τόσο όσο χρειάζεται για να γνωρίσεις τη Μαρινέλλα κι αυτά που πρέπει, χωρίς να πλατειάζει, αλλά ούτε να αφήνει κενά στη εξέλιξή της. Τώρα αν αναμένεις κουτσομπολιά από τη ζωή της και το χώρο τον οποίο υπηρέτησε, δεν υπάρχουν. Οπότε αν θέλετε κάτι τέτοιο, το βιβλίο του Ξανθούλη ή της Μαρινέλλας! Τέλος πάντων, δεν ενδείκνυται.

Έπονται του κειμένου φωτογραφίες τον αριθμό σαράντα τρείς, οι σαράντα μία  από το προσωπικό της αρχείο.

Ε.Φ.Β.