Καίτη Οικονόμου

Λευκή Ορχιδέα

Θα ήθελα να  μου επιτρέψετε να γυρίσουμε λίγο πίσω, σε ένα κάπως πιο παλιό βιβλίο. Κι αυτό γιατί είναι κάποια εποχή στη ζωή των ανθρώπων, κάποιες αναμνήσεις, κάποιες στιγμές, που  η σκέψη τους αφήνει πάντα μια γλύκα. Μια τέτοια γεύση αφήνει η ιστορία της Καίτης Οικονόμου. Μια παρέα 4 μικρών παιδιών μεγαλώνει κοντά στη θάλασσα. Ακολουθούμε τις σκανταλιές τους, τις μικρές τους περιπέτειες και αργότερα την ενηλικίωση, τα όνειρα, τους έρωτες και τα προβλήματα τους.  Οι ήρωες μπλέκονται μεταξύ τους, χωρίζουν χωρίς να ξεχνούν, και ενώνονται ξανά γιατί ό,τι τους έδενε ήταν πολύ δυνατό. Με κυρίαρχο το συναίσθημα, η συγγραφέας ξεδιπλώνει τη μοίρα τους και αφήνει τον αναγνώστη να συγκινηθεί, να νευριάσει, να θυμώσει ακόμα και να αγανακτήσει με τα  γεγονότα και τις συγκυρίες. Οι περιγραφές της φύσης αλλά και της κάθε σκηνής, χρωματίζουν ζωντανά την εικόνα σαν ένα καλοστημένο κινηματογραφικό πλάνο, η αφήγηση είναι ιδιαίτερα ξεκούραστη και χωρίς υπερβολές στη χρήση της γλώσσας. Οι χαρακτήρες μοιάζουν τόσο πραγματικοί, που αν και κάποιες καταστάσεις ίσως σας θυμίσουν τηλεοπτική σαπουνόπερα (λέγεται όμως πως η ζωή πολλές φορές αντιγράφει την τέχνη, οπότε μακριά από μας!) εύκολα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει στα πρόσωπα τους κάποιον που ήδη γνωρίζει στην καθημερινότητα του ή ακόμα και να ταυτιστεί ο ίδιος μαζί τους. Αν λοιπόν θυσιάσατε πολλά για τους αγαπημένους σας, αν ζήσατε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, αν αγαπάτε δυνατά, κρατήστε στα χέρια σας τη Λευκή Ορχιδέα. Μυρίστε την και αφήστε το άρωμα της να σας αγγίξει και να σας ταξιδέψει.

Okay