ΚΙΜ ΤΖΙΓΙΑΝΓΚ, ΓΕΝΝΗΜΕΝΗ ΤΟ 1982
ΤΣΟ ΝΑΜ-ΤΖΟΥ
-Εκδόσεις Μίνωας-
«Ακόμη και οι συνήθως λογικοί και συνετοί άντρες μειώνουν λεκτικά τις γυναίκες – ακόμα και τις γυναίκες για τις οποίες τρέφουν αισθήματα».
Λίγο πριν από τη γέννηση της κόρης της, η Κιμ Τζιγιάνγκ αναγκάζεται να εγκαταλείψει την εργασία της. Μένοντας πολλές ώρες μόνη της στο σπίτι, με το σύζυγο της να απουσιάζει στη δουλειά, έχει επιδοθεί στις οικιακές εργασίες και στη φροντίδα της μικρής. Ως πρώην εργαζόμενη γυναίκα, ικανοποιημένη, βάσει των συνθηκών που επικρατούν στον εργασιακό χώρο της Νότιας Κορέας, από τη δουλειά της και με την αίσθηση της ανεξαρτησίας, η νέα συνθήκη είναι αρκετά δύσκολη για εκείνη. Η θλίψη και η απογοήτευση της θα τη μεταμορφώνει περιστασιακά σε άλλες γυναίκες, οι οποίες θα είναι αυτές που θα εκφράσουν στο σύζυγο της, στους γονείς της και στα πεθερικά της τα αισθήματα της Τζιγιάνγκ. Δεν είναι ένα τρικ που θα χρησιμοποιήσει η ηρωίδα, για να εξωτερικεύσει τα όσα νιώθει, είναι η θλίψη και η απογοήτευση της που την τραβάει σε αυτήν την άβυσσο, που διοχετεύεται στη εναλλαγή προσωπικοτήτων.
Η συγγραφέας Τσο Ναμ-Τζου, μέσω της ζωής της κεντρικής ηρωίδας της, την οποία θα παρακολουθήσουμε, από τα παιδικά της χρόνια ως το σημείο που σταδιακά χάνει την προσωπικότητα της, και μόλις μέσα σε 179 σελίδες, αποφεύγοντας άσκοπες πλατειάσεις και φλυαρίες, θα εξηγήσει στον αναγνώστη πως είναι να είσαι γυναίκα στην Κορέα.
«Είχε μάθει ότι εκείνη θα φταίει, αν δεν προσέξει τον κίνδυνο και δεν τον αποφύγει».
Στην Κορέα, όπως και σε κάθε πατριαρχική κοινωνία ‘’που σέβεται’’ τον εαυτό της, οι γιοι έχουν πάντοτε μεγαλύτερη αξία. Μια γενιά πριν από την Τζιγιάνγκ, η μητέρα της ήταν υποχρεωμένη να εργάζεται ώστε να σπουδάσουν οι αδερφοί της, αλλά εκείνοι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να βοηθήσουν τις αδερφές τους να σπουδάσουν ώστε να έχουν πιθανότητες για κάτι καλύτερο στη ζωή τους. Ήταν αυτονόητο ότι οι γιοί θα είχαν αυτή την ευκαιρία. Αδικημένη η μητέρα της, δεν επιθυμεί την ίδια μοίρα για τις κόρες της, όμως όσο και να επιθυμεί να αποφύγει το διαχωρισμό, πάντα ξεχωρίζει το μικρό της γιο, όσον αφορά τουλάχιστον στον καταμερισμό εργασιών. Στην Κορέα σε κάθε στροφή του δρόμου, στα Μ.Μ.Μ. ή στα ταξί, στο χώρο εργασίας ή στο σχολείο, τα κορίτσια πρέπει να προσέχουν να μη γίνου θύματα, γιατί αν συμβεί, οι ίδιες θα φταίνε που προκάλεσαν (σας θυμίζει κάτι αυτό;) Στο χώρο εργασίας τους δεν έχουν τόσες ευκαιρίες ανέλιξης όσο οι άντρες (ακόμη και αριστούχες μαθήτριες θα υποτιμηθούν), μιας και από τη φύση τους είναι εκείνες που θα υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν τη δουλειά για να αναλάβουν το μεγάλωμα των παιδιών. «Συνέφερε να επενδύσει σε υπαλλήλους που θα άντεχαν στο υφιστάμενο εργασιακό περιβάλλον παρά να φροντίσει να προσαρμόσει το περιβάλλον στις ανάγκες των υπαλλήλων». Και όταν τελικά θα εγκαταλείψει η Τζιγιάνγκ τη ζωή όπως την ήξερε, θα βρεθούν κι εκείνοι που θα τη κατηγορήσουν, ότι κάθεται όλη τη μέρα στο σπίτι και τη ζει ο άντρας της.
Η Τζο Ναμ-Τζου είναι κοινωνιολόγος και γνωρίζει από πρώτο χέρι το θέμα, έχει τον τρόπο να το παρουσιάζει απλά ώστε να γίνει κατανοητό από όσους θελήσουν να διαβάσουν το βιβλίο της. Είναι πάντα πιο εύκολα να τεθεί ένα θέμα μέσω της μυθοπλασίας, ο αναγνώστης θα αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και πιθανόν να υπάρξει ο ήρωας με τον οποίον θα ταυτιστεί. Καθώς φαίνεται με την Τζιγιάνγκ ταυτίστηκαν πολλές γυναίκες, μιας και έγινε αφετηρία για το νέο φεμινιστικό κίνημα της Κορέας. Οι Τζιγιάνγκ μετατρέπεται σε διάφορες γυναίκες, άλλες ζουν άλλες από αυτές έχουν πεθάνει, για έναν λόγο, οι γυναίκες αντιμετωπίζονται στην Κορέα, όχι ως ξεχωριστά πρόσωπα αλλά ως ένα ενιαίο είδος και η αντιμετώπιση αυτή έχει τη βάση της στον παγιωμένο μισογυνισμό.
Είναι τραγικό όταν μια κοινωνία θεωρεί αυτονόητο ότι ένας άντρας έχει δικαίωμα να προκόψει, ενώ μια γυναίκα όχι, εξαιτίας απλά και μόνο των φύλων τους. Είναι τραγικό όταν μια οικογένεια θεωρεί αυτονόητο το χρέος της να βοηθήσει τους γιους αλλά όχι τις κόρες της, στο να προκόψουν. Και δεν είναι τραγικό μόνο για τις γυναίκες, οι οποίες δέχονται άμεσα τις συνέπειες, αλλά και για την ίδια την οικογένεια και την ίδια την κοινωνία. Ακόμη και προοδευτικοί άντρες που έχουν γνωρίσει το ίδιο πρόβλημα μέσα στην οικογένεια τους, φαίνεται να μεταλλάσσονται στο ρόλο του εργοδότη.
Αλήθεια, στην Ελλάδα η αντιμετώπιση της γυναίκας πόσα κοινά έχει με αυτή της Κορέας; Πόσο πιο μπροστά βρισκόμαστε; Ποια από εμάς τολμάει να δοξάσει το Θεό, όταν σκέφτεται το εκδικητικό κρεσέντο μιας ανδροκρατικής κοινωνίας απέναντι στις γυναίκες το 2021, χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει το 2022;
Μαίρη Β.
Διαβάστε επίσης:
