DONNA TARTT

ΚΑΡΔΕΡΙΝΑ

    Αν πάρει κάποιος το βιβλίο «ΚΑΡΔΕΡΙΝΑ»  της  Donna Tartt στα χέρια του και το γυρίσει στη πίσω πλευρά για να διαβάσει την υπόθεση, είναι πολύ πιθανόν να το επιστρέψει πίσω στο ράφι  και να ψάξει για κάτι άλλο, η μικρή περίληψη δεν είναι ικανή να δώσει ούτε στο ελάχιστο όλη την ένταση που επιφυλάσσει για τους αναγνώστες του το συγκεκριμένο βιβλίο. Φυσικά ένα βιβλίο 992 σελίδων δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί μέσα σε λίγες σειρές.

    Στην αρχή της ανάγνωσης αυτά που μαθαίνουμε από τον ίδιο τον ήρωα είναι ότι βρίσκεται στην Ολλανδία, και ότι έχει κάνει ένα φόνο. Καμιά λεπτομέρεια δε μας δίνεται  για το θύμα του ή τις συνθήκες που τον οδήγησαν στο φόνο, πριν ξεκινήσει να ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του, το οποίο έχει άμεση σχέση με την παρούσα κατάσταση του. Στα δεκατρία του έχει χάσει τη μητέρα του, το πένθος για την απουσία της είναι διάχυτο στο βιβλίο, ο έφηβος Θιοντόρ δεν έχει κανέναν άλλον στον κόσμο να νοιαστεί για εκείνον. Και ενώ σε πρώτη φάση αυτό φαίνεται να είναι το κυρίαρχο της υπόθεσης, γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι το ζήτημα είναι άλλο, το οποίο τον ακολουθεί ως βαρίδι και την ίδια στιγμή ως λύτρωση, τα δεκαπέντε αυτά χρόνια της ζωής του, τα οποία μας αφηγείται : «…  µε έκανε να νιώθω λιγότερο θνητός, λιγότερο συνηθισμένος. Ήταν ένα στήριγµα και µια δικαίωση. Ήταν η κινητήρια δύναµη και η πεµπτουσία της ύπαρξής µου. Ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος που κρατούσε όρθιο ολόκληρο το οικοδόμημα. Και ήταν τροµερό να συνειδητοποιώ, (…) ότι όλα αυτά τα χρόνια ενδόμυχα  στηριζόμουν σε εκείνη τη μεγαλειώδη, κρυφή, άγρια χαρά: στην πεποίθηση ότι όλη µου η ζωή ισορροπούσε πάνω σε ένα μυστικό που θα μπορούσε ανά πάσα στιγµή να την τινάξει στον αέρα.»

    Η συγγραφέας δεν έχει αφήσει τίποτε στην τύχη, οι περιγραφές της είναι απόλυτα λεπτομερείς, με όποιο θέμα και αν έχει καταπιαστεί πάνω στο βιβλίο. Δικαιωματικά της απονεμήθηκε το βραβείο PULITZER 2014 για την «καρδερίνα» της. Όχι μόνο από άποψη υπόθεσης αλλά και για το πόσο σωστά είχε κάνει τις έρευνες της πριν ξεκινήσει την γραφή του. Όποιος έχει διαβάσει Σάλιντζερ «ο Φύλακας της σίκαλης» ή Χένρυ Μίλλερ, ίσως νοιώσει διαβάζοντας την «Καρδερίνα» αυτή την σκοτεινή απόχρωση ματαιότητας που διαχέουν οι αμερικάνοι συγγραφείς, ακόμα κι όταν αναφέρονται στις χαρές της ζωής. 

     «Η ζωή είναι καταστροφή. Το βασικό στοιχείο της ύπαρξης –της προσπάθειάς µας να εξασφαλίσουµε τροφή, να βρούµε φίλους ή ό,τι άλλο κάνουµε – είναι η καταστροφή. Ξεχάστε όλες τις διδακτικές ανοησίες τύπου Η Μικρή µας Πόλη που συνηθίζουν να αναµασάνε όλοι: περί του θαύµατος ενός νεογέννητου βρέφους, περί της χαράς ενός και μοναδικού λουλουδιού που ανοίγει, Ζωή, Είσαι Υπερβολικά Υπέροχη για να Σε Κατανοήσουµε κτλ. κτλ.»

    Ο ήρωας του βιβλίου αντιλαμβάνεται καθαρά ότι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από στηρίγματα, άψυχα ή έμψυχα, τα οποία μπορεί να τα έχουμε όλη την ώρα κοντά μας σαν φυλαχτά, ή μακριά και να στηριζόμαστε νοητά σε αυτά, προκειμένου να τα προφυλάξουμε και να προφυλαχτούμε. Όμως αλήθεια πόσο πραγματικά μας ανήκουν αυτά τα «στηρίγματα»;  Η ύπαρξη τους στη ζωή μας είναι αρκετή για να μπορούμε να πορευόμαστε, και είναι τόση η λατρεία μας  γι αυτά που είμαστε ικανοί να φτάσουμε στην αυτοθυσία για να τα προστατέψουμε. Μια λατρεία που φτάνει στα όρια της ειδωλολατρίας. 

Μαίρη Β