Jazz
TONI MORISSON
JAZZ
-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-
«Ήταν η μουσική. (…) Σε έσπρωχνε να κάνεις απερίσκεπτα πράγματα. Να γίνεσαι ατίθασος. Και μόνο που την άκουγες, ήταν σαν να παραβίαζες τον νόμο».
Με υπόκρουση την Jazz, ξετυλίγεται το κουβάρι των ‘‘ανάρμοστων’’ συμπεριφορών των ηρώων του βιβλίου, που συνέβαλε στο να κερδίσει το βραβείο Νόμπελ η συγγραφέα του. Ένας ερωτευμένος –παντρεμένος- άντρας δολοφονεί τη δεκαοχτάχρονη ερωμένη του, κι ενώ ο ίδιος θρηνεί το χαμό της, η απατημένη σύζυγος επιτίθεται στη νεκρή κατά τη διάρκεια της κηδείας της. Μια πράξη που δεν μπορεί να θεωρηθεί λογική, όμως ακόμα και οι ‘‘τρελοί’’ έχουν τους λόγους τους.
Η Jazz είναι ένα μυθιστόρημα που μέσω της αφήγησης του δε στέκεται τόσο στη διήγηση των γεγονότων αλλά στα συναισθήματα των ηρώων, και μέσα από τον μικρόκοσμο τους ο αναγνώστης μπορεί να αντιληφθεί μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της ζωής των μαύρων στις αρχές του 20ου αιώνα . Διαβάζοντας το βιβλίο ο αναγνώστης μπορεί να αναρωτηθεί «ήταν μόνο η ζωή των μαύρων δύσκολη ή αντικατοπτρίζει τη ζωή όλων των οικονομικά αδύναμων, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο»! Ακόμα κι αν συμβαίνει σε ένα βαθμό αυτό, ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή των μαύρων γινόταν ακόμα πιο δύσκολη εφόσον έπεφταν θύματα ρατσισμού, κάτι που οι λευκοί δεν είχαν να αντιμετωπίσουν εξαιτίας του χρώματος του δέρματος τους.
Οι ήρωες στη βάση τους είναι μοναχικοί τύποι που ψάχνουν τον τρόπο, όχι να γίνουν ευτυχισμένοι, απλά για να ξαλαφρώσουν το βάρος που φέρουν. Δυστυχισμένες υπάρξεις που από νωρίς στη ζωή τους έχουν γνωρίσει την απώλεια και που στο παρόν τους προσπαθούν να αρπαχτούν από αυτό που έχουν, που θεωρούν δικό τους.
Όλοι έχουν λόγους που καθορίζουν τη συμπεριφορά τους , άλλους τους καθοδηγεί η ηθική κι άλλους η δίψα τους για ζωή. Αιχμάλωτοι σε ένα δρόμο που έχει χαράξει η πόλη για εκείνους όσο κι αν οι ίδιοι επιμένουν στην ψευδαίσθηση της ελευθερίας.
«Το γέλιο είναι κάτι σοβαρό. Πιο πολύπλοκο, πιο σοβαρό από τα δάκρυα».
Αν και θα ακουστεί ‘‘παράδοξο’’ το Jazz είναι ένα βιβλίο για την πραγματική ζωή, τη σκληρή, που τη σκουραίνουν ακόμα περισσότερο οι σκοτεινές αποχρώσεις της. Κι όμως σε αυτό το μυθιστόρημα υπάρχει η νοσταλγία γι’ αυτό που έχουμε μάθει να αποκαλούμε με τρία γράμματα και που μέσα σε αυτά κλείνεται όλη η φιλοσοφία της. Νοσταλγία λοιπόν θα νιώσει κι ο αναγνώστης, όχι αναγκαστικά για μια όμορφη ζωή, αλλά για ό,τι αυτή περικλείει. Γεμάτο εικόνες και συναίσθημα (σε καμία περίπτωση μελό).
Σε πρώτο πλάνο η ανάγκη του ανθρώπου για συντροφικότητα, οι ήρωες πορεύονται, συγχωρούν, μάχονται, φτάνουν στα άκρα. Κι όλα αυτά υπό την υπόκρουση της Jazz που με τους δυνατούς ρυθμικούς της ήχους καλύπτει τα πάθη της ζωής των μαύρων.
Μαίρη Β.
Διαβάστε επίσης:
