Μαρία Τσακίρη

-Εκδόσεις Ψυχογιός-

Λένε, πως όταν κλείνει κανείς την πόρτα του σπιτιού του, κανείς δεν ξέρει τι γίνεται μέσα, παρά μονάχα όσοι ζουν εκεί.

Σαν κοινωνία και σαν άνθρωποι, έχουμε την τάση να κριτικάρουμε εύκολα, να βάζουμε ταμπέλες στους άλλους και είτε να τους κατηγορούμε, είτε να τους εξευτελίζουμε. Δε μας περνάει ποτέ από το μυαλό, να βγάλουμε τις παρωπίδες, να μπούμε στη θέση τους και να βοηθήσουμε. Όπως μπορεί ο καθένας. Καμιά φορά, αρκεί μια λέξη παρηγοριάς και ένα χάδι. Ειδικά όταν μιλάμε για παιδιά και συγκεκριμένα, για παιδική κακοποίηση σεξουαλικού χαρακτήρα, δε χωράνε πολλές περιστροφές. Πρέπει να κάνεις κάτι, να αντιδράσεις.

 Η Μαρία Τσακίρη, μετέφερε στο χαρτί, την αληθινή ιστορία της Ιφιγένειας, μιας γυναίκας που βιαζόταν κατ’ εξακολούθηση, από τον ίδιο της τον πατέρα από ηλικία 7, μέχρι 13 ετών.

Η γυναίκα αυτή, είναι σήμερα 50 χρονών και έχει περάσει τέτοιες καταστάσεις, από ναρκωτικά μέχρι κατακραυγή από τη μητέρα της και την κοινωνία, που πραγματικά είναι άξια συγχαρητηρίων, αφού κατάφερε να κάνει τη δική της οικογένεια, με πολλές δυσκολίες και εκεί, με πολλές δοκιμασίες, σαν να χρώσταγε στη μοίρα.

Πολλοί θα πείτε ότι δεν αντέχετε να διαβάσετε ένα τόσο βαρύ θέμα, άλλοι θα πείτε ότι ίσως υπάρχει κάποια δόση υπερβολής στις περιγραφές και στις καταστάσεις που έζησε αυτή η γυναίκα. Εγώ, το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι συγκλονίστηκα, πολλές φορές έκανα ένα διάλειμμα από το διάβασμα να αποφορτιστώ, αλλά κατέληγα να μην μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι την ιστορία της!

Οι περιγραφές του βιβλίου είναι αρκετά ωμές και λεπτομερείς, αλλά εξηγείται ο λόγος. Θέλησε η συγγραφέας και η ίδια η Ιφιγένεια, να πουν τα πράγματα με το όνομα τους, για να αφυπνίσουν τον κόσμο, να δείξουν τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος.

Τέτοιου είδους θέματα είναι απαραίτητο να προβάλλονται, για να μάθουμε να αναγνωρίζουμε μια κατάσταση και να βάζουμε φρένο, ή και να την προλαβαίνουμε πριν συμβεί καν.

Όλοι αυτοί οι άρρωστοι άνθρωποι, που απλώνουν τα βρώμικα χέρια τους σε παιδιά δεν είναι τόσο δυνατοί όσο νομίζουμε. Όταν θα τους ξεσκεπάσουμε και τους αντιμετωπίσουμε όπως πρέπει, τότε θα καταλάβουμε πόσο ανάξιοι είναι.

Και η κοινωνία, είναι πάντα έτοιμη να κρίνει το θύμα, ότι προκάλεσε με τη συμπεριφορά του, το ήθελε αυτό που έγινε, και κάποιες μάνες που στρέφονται εναντίον των παιδιών τους, ή κάνουν πως δε βλέπουν. Όλα αυτά υπάρχουν γύρω μας. Δεν είναι επιστημονική φαντασία και μπορούν να συμβούν στο καθένα. Γι’ αυτό ας είμαστε προσεκτικοί και να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Το κακό παραμονεύει παντού. Στο πρόσωπο του  γονιού, του συγγενή, του φίλου. Βγάλτε τις παρωπίδες και δείτε ανοιχτά. Και κάτι τελευταίο. Το θύμα, ποτέ δε φταίει.

 Μάρω Κόλλια