Η ΤΣΑΟΥΣΑ
ΕΛΕΝΗ ΚΙΟΥΣΕ
-Εκδόσεις Κάκτος-
«Το παρελθόν δεν είναι ούτε τα γνώριμα πρόσωπα ούτε τα ίδια μέρη. Το παρελθόν είναι μια σιδερένια σφαίρα στον αστράγαλο που μας κρατά καθηλωμένους στη γη. Το παρελθόν είναι μέσα μας».
Η Εύα μένοντας μόνη της σε ένα διαμέρισμα που κληρονόμησε στην πλατεία Βικτωρίας, με μια μαύρη γάτα που ήρθε και εγκαταστάθηκε στο σπίτι μαζί της, θυμάται το παρελθόν της, βάζει σε μικροσκόπιο της επιλογές της, φέρνει στο μυαλό της ιστορίες άλλων ανθρώπων. Σκέφτεται με αγάπη τη γιαγιά της και το γειτονόπουλό της τον Αντρέα, αναρωτιέται για τη στάση της αδερφής και της μητέρας της απέναντι της και παρηγοριά βρίσκει στο φαγητό και στο τσιγάρο, μιας και έχει σχεδόν απομονωθεί από τους άλλους, από κάποιους ηθελημένα από άλλους με τη ζωή να μπαίνει εμπόδιο στον δρόμο τους.
Αν και σε νεαρή ηλικία η Εύα αποκαλούταν τσαούσα μιας και δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω, υπερασπιζόταν τον εαυτό της και όποιον άλλον αδικούταν μεγαλώνοντας άρχισε να χάνει αυτόν το δυναμισμό και να γίνεται θύμα των άλλων, φιλενάδων, εραστών και πελατών. Το γράμμα “ω’’ για εκείνη στα άγουρα χρόνια της συμβόλιζε το άπειρο, ένα άπειρο συναισθημάτων που αγκάλιαζε τη γειτονιά, τους γονείς και την αδερφή της, όμως μεγαλώνοντας το ‘‘ω’’ θα αρχίσει να κλείνει και να στρογγυλεύει να μετατρέπεται σε όμικρον και τα ρήματα της να γίνονται ανορθόγραφα και κούφια.
«Η ζωή μου είχε καταντήσει κωμωδία για τους άλλους και δράμα για εμένα».
Η τσαούσα έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί, δικές της αλλά και ξένες. Ιστορίες φτώχιας, εγκατάλειψης, ανοχής κι εκμετάλλευσης, αδικίας κι όμως δεν αφήνει τη διήγηση να τη ρουφήξει στα άδυτα των λασπόνερων που η ίδια και οι συνοδοιπόροι της κολύμπησαν που άλλες φορές επέπλευσαν και άλλες βούλιαξαν. Το βιβλίο δεν είναι ένα πικρό ανάγνωσμα για τον αναγνώστη, τα πράγματα είναι απλά, συμβαίνουν κι αυτά, πρέπει να τα γνωρίζεις ώστε να προστατέψεις τον εαυτό σου και κυρίως να διαλέξεις τι άνθρωπος είσαι; Αυτό μας συμβουλεύει μέσα από το στόμα της τσαούσας της η συγγραφέας Ελένη Κιουσέ, δημιουργώντας μια ηρωίδα έντιμη, λερωμένη από τις ξένες προκαταλήψεις και την εκμετάλλευση, αλλά καθάρια μέσα της.
Μαίρη Β.
Διαβάστε επίσης:
