Η πικρή γεωγραφία του ζεσούς σοζίνιο

ΚΩΣΤΑΣ ΦΡΟΥΖΑΚΗΣ

-Εκδόσεις Άνω Τελεία-

‘‘χθες βράδυ ονειρεύτηκα πως αργοδιάβαινα

μια θλιβερή μοναξιά και συ δεν ήσουν πλάι μου’’

Ο ποιητής Κώστας Φρουζάκης, μας παραδίδει τη νέα του ποιητική συλλογή, με τίτλο ‘‘η πικρή γεωγραφία του ζεσούς σοζίνιο’’, που αποτελείται από τέσσερα μέρη και το ακροτελεύτιο. Στο πρώτο μέρος ‘‘πικρή γεωγραφία’’, παραθέτει δεκατέσσερα ποιήματα, που μπορούν να διαβαστούν και μόνα τους, αλλά δημιουργούν μια ενότητα, μια συζήτηση για το μεταφυσικό, για το μεταθανάτιο, για το ότι όλα καταλήγουν εκεί, αλλά και μια συζήτηση, μια αφύπνιση ζωής για τη διαδρομή ως εκεί. Σε αυτή όπως και την επόμενη ενότητα, αποφεύγει τα σημεία στίξης, (πλην του ερωτηματικού) κάνοντας το κείμενο πιο γρήγορο, κι αφήνοντας εμάς κατά την ανάγνωση, που και αν θα βάλουμε τα δικά μας σημεία στίξης.

‘‘μια άδεια κλεψύδρα  μετρά τον χρόνο που απομένει

ώς τη δευτέρα απουσία του Ανθρώπου’’

Στο δεύτερο μέρος, τις ‘‘ωραίες μέρες’’, αποτελούμενο από έξι ποιήματα, που κάνουν μια ενότητα, ανακαλύπτει το χάσμα των σχέσεων, που προκύπτει από μια καθημερινότητα κι από μια έλλειψη ή πολλές ελλείψεις.  Κι ερχόμαστε στο τρίτο μέρος, στο ‘‘κάτι έχει μείνει’’, με τέσσερα ποιήματα, που θα τα αποκαλούσα πρόζα, κάθε ποίημα από μισή ως δυο σελίδες πυκνογραμμένες, τα δυο πρώτα εμπνευσμένα από ήρωες της Βίβλου, τον Λωτ και τον Ιωνά, τα δυο δεύτερα από άσημους, καθημερινούς ήρωες, που το καθένα τους είναι ένα ποιητικό διήγημα ή αφήγημα αν προτιμάτε, που έχει κάτι να πει, σύμφωνα με τη φιλοσοφία του ποιητή. Εδώ επανέρχονται τα σημεία στίξης, που είναι χρειαζούμενα.

‘‘ό,τι θέλεις εσύ είναι

για μένα ποίηση’’

Τέταρτο μέρος ‘‘Lisboa, anno 1526’’, ένα ποίημα σε πέντε πράξεις θα έλεγα για τον Jesus Sozinho, που ξεκινάει δυναμικά, αν και στάσιμος στον τόπο του και στη χρονολογία, με ιδέες και κουράγια, και καταλήγει στην ‘‘συνθηκολόγηση’’, και την απόρριψη των ονείρων, όπως συμβαίνει συχνά για πολλούς στη ζωή, που συμβιβάζονται και προχωρούν όπως και οι δίπλα τους. Τέλος το ‘‘ακροτελεύτιο’’, ένα ποίημα, σαν επίλογος, πιστό στο σύνολο της συλλογής.

‘‘μόνος μου δεν μπορώ τον κόσμο αυτό ν’ αλλάξω’’

Όμορφη συλλογή από τον Φρουζή, που δεν είναι η πρώτη του, στην οποία υπάρχει διάχυτος ο πεσιμισμός, όπως στους περισσότερους ποιητές του σήμερα, και λογικό, αφού αντιλαμβάνονται το σήμερα και το αποτυπώνουν στο χαρτί. Βέβαια έχω έναν ενδοιασμό, πως κάπου υπάρχει ένα ίχνος αισιοδοξίας, έστω και δυσδιάκριτο στην ποιητική συλλογή. Δε χρησιμοποιεί την ομοιοκαταληξία ή στείρα σχήματα, όμως το αποτέλεσμα είναι θετικό, ο λόγος του και οι ιστορίες μέσα από τα ποιήματά του όμορφες.

Ε.Φ.Β.