Η ΜΠΟΥΓΑΔΑ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥ

-Εκδόσεις Νίκας-

"Τα άλλα ρούχα άφησαν τη βροχή να γίνουν δάκρυ τους!"

Σε μια ταράτσα, μια νύχτα που οι άνθρωποι της πόλης κοιμούνται, είναι απλωμένη η μπουγάδα των κατοίκων της πολυκατοικίας. Το ροζ πουλόβερ, το μαύρο παλτό, ένα λευκό βαμβακερό κιλοτάκι, το μαύρο πουκάμισο, μια κάλτσα, ανάμεσα στα άλλα. Απλωμένα στα σκοινιά και μέσα στη σιγαλιά της νύχτας, τα ρούχα θα πιάσουν τη συζήτηση. Θα μιλήσουν για τις εμπειρίες τους, θα εκμυστηρευτούν τις ιστορίες των ανθρώπων που τα έχουν φορέσει. Το κόκκινο φόρεμα θα κοκκινίσει περισσότερο από ντροπή, το μεταξένιο φουλάρι θα πει για τα παράπονα της γυναίκας που το φόρεσε. Το ροζ πουλόβερ θα πει για τη θλιβερή ιστορίας μιας αμαζόνας που θα προτιμούσε να είναι πριγκίπισσα, γιατί η δύναμή της έχει εξαντληθεί. Το μαύρο πουκάμισο έχει τη δική του ιστορία να διηγηθεί.

Από όλα μας τα αντικείμενα, που θεωρούμε ότι μας ανήκουν, σε μια ζωή που μόνο αιώνια δεν είναι, αυτά που έρχονται πιο κοντά μας είναι τα ρούχα. Ακουμπάνε στο δέρμα μας, αγγίζουν τους χτύπους της καρδιάς μας. Η συγγραφέας Αναστασία Κορινθίου το συνειδητοποιεί και δεν το αφήνει ανεκμετάλλευτο. Οι άνθρωποι που τα ρούχα τους ανήκουν δεν θα είχαν τη δύναμη να κάνουν τόσο δυνατές εκμυστηρεύσεις, γι’ αυτούς τις κάνουν τα ρούχα. Ό,τι προβληματίζει τους ήρωες είναι απλά καθημερινά ζητήματα, με βασικό την αγάπη και το ρόλο που έπαιξε ή δεν έπαιξε στη ζωή τους.

Θα μπορούσε η νουβέλα της Κορινθίου να χαρακτηριστεί ως μια συρραφή διηγημάτων με κοινό παρανομαστή, που έδεσαν μέσω μιας κοινής μπουγάδας μια νύχτα σε μια ταράτσα. Κι όσο για τους ήρωες και τα ρούχα τους, απλοί άνθρωποι σαν εμένα ή εσάς που διαβάζετε αυτή τη στιγμή τις αράδες μου. Ίσως κάπου συναντήσετε τον εαυτό σας στο κείμενο της Μπουγάδας, περισσότερο ως την αίσθηση του εκπληρωμένου ή του ανεκπλήρωτου.          

Μαίρη Β.