Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑΣ
ΜΑΡΓΚΑΡΕΤ ΑΤΓΟΥΝΤ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑΣ
-Εκδόσεις Ψυχογιός-
«Το καλύτερα δε σημαίνει ποτέ καλύτερα για όλους, πάντα σημαίνει χειρότερα για κάποιους».
Η Τουφρέντ, όπως πολλές γυναίκες στη ‘‘Δημοκρατία’’ της Γαλαάδ έχει χάσει τα πάντα, ακόμη και το όνομα της, το οποίο είναι δανεικό και υποδηλώνει τον (επί της ώρας) ιδιοκτήτη της (Του Φρεντ). Όνομα που αλλάζει ανάλογα με το όνομα του άντρα στις υπηρεσίες του οποίου θα μπει. Η Τουφρέντ, όπως και οι άλλες θεραπαινίδες, έχει μόνο μία υποχρέωση μέσα στη Δημοκρατία της Γαλαάδ, να φέρνει παιδιά, τα οποία δε θα μεγαλώσει η ίδια αλλά τα ζευγάρια που την έχουν για ορισμένο χρόνο στην υπηρεσία τους και τα οποία είναι άτεκνα. Ωστόσο οι θεραπαινίδες, με το κόκκινο βαρύ ένδυμα που κρύβει ολόκληρο το σώμα, για να μη βάζουν σε πειρασμό τους άντρες, και με την καλύπτρα στο πρόσωπο, πρέπει να θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό, μιας και άλλες γυναίκες έχουν πολύ χειρότερη μοίρα από εκείνες.
Η Άτγουντ μας ταξιδεύει σε μια ερεβώδης εποχή του μέλλοντος, η οποία ελπίζουμε να παραμείνει στα όρια της φαντασίας, για τη Δύση. Η πρώτη γενιά θεραπαινίδων, στην οποία ανήκει και η ηρωίδα και που ζει στη μετάβαση από το παλιό στο νέο, είναι πιο δύσκολη για να προσαρμοστούν οι γυναίκες αφού γνωρίζουν και νοσταλγούν τη ζωή που τους έκλεψαν. Πρώτα τους στέρησαν την ιδιοκτησία και το δικαίωμα στην εργασία, και έκαναν τις γυναίκες ιδιοκτησία του συζύγου ή του πλησιέστερου αρένα συγγενή. Έπειτα ανάλογα με τον πρωτύτερο ‘‘έντιμο βίο’’ διέθεσαν τις γυναίκες όπως επιθυμούσαν και όπως τους ήταν χρήσιμες, στο όνομα μιας ανήθικης και ανελεύθερης ηθικής. Σύζυγοι, Θεραπαινίδες, Μάρθες –υπηρέτριες- ή ακόμη χειρότερα καταδικασμένες να εργάζονται στις Αποικίες και να πεθαίνουν από τη σκληρή και επιβλαβή για την υγεία δουλειά. Τους στέρησαν το χαρακτήρα, τη δύναμη, την επιθυμία, τη διαφορετικότητα και εκεί που άλλοτε υπήρχαν τα παραπάνω τους φύτεψαν το φόβο. Οι πιο αντιδραστικές κατέληξαν στο Τείχος ή στις Αποικίες, όχι ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για κάποια Θεραπαινίδα ή και Σύζυγο ακόμη να βρεθεί κρεμασμένη στο Τείχος της πόλης, με το κορμί της να χορεύει στον αέρα. Και είναι πολύ εύκολο να πέσεις σε παράπτωμα στη Δημοκρατία της Γαλαάδ.
Πως μπορεί να επαναστατήσει ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων, όταν πρωτύτερα παρέμεινε αμήχανος θεατής στα όσα συνέβησαν;
«Η πτώση είναι μια πτώση από την αθωότητα στη γνώση».
The Washington post book world έχει συγκρίνει το βιβλίο της Άτγουντ, με το «1984» του Όργουελ. Είναι και αυτό ένα πολιτικό μυθιστόρημα και μπορεί στη Δύση οι γυναίκες να επαναστάτησαν και να κέρδισαν με αγώνες τα δικαιώματα που τους όφειλε η αντρική ηγεμονία, όμως τι συμβαίνει με τη γυναίκα της Ανατολής; Ποιος ο ρόλος της στην κοινωνία τους. Η Γαλαάδ είναι ‘‘δημοκρατία’’ της Δύσης και τοποθετείται από τη συγγραφέα κάπου στις Η.Π.Α.. Ας ελπίσουμε λοιπόν να μη γίνει πραγματικότητα στο μέλλον, όπως συνέβη με τον Μεγάλο Αδερφό του Όργουελ που ο καθένας μπορεί να παρακολουθηθεί από τις μηχανές αναζήτησης με πρώτη και καλύτερη την Google που ελέγχει την κάθε ιστοσελίδα που θα επισκεφτεί ο χρήστης, μέχρι και τα social media, που έχουν γίνει μέρος της ζωής μας και που τόσο εύκολα εμπιστευόμαστε καθημερινά.
Μαίρη Β.
Διαβάστε επίσης:
