Η ΦΙΝΛΕΪ ΝΤΟΝΟΒΑΝ ΕΡΩΤΕΥΕΤΑΙ

ELLE COSIMANO

-Εκδόσεις Μίνωας-

Όσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία της σειράς που έχουν προηγηθεί, είναι βέβαιοι για το όνομα στου οποίου το ρυθμό θα χτυπήσει η καρδιά της ηρωίδας. Άλλωστε το προηγούμενο μυθιστόρημα μας έχει γεμίσει προσδοκίες. Όμως η ζωή της Φίνλεϊ έχει γίνει κομματάκι περίπλοκη, αλλά σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα απ’ ότι ήταν λίγους μόλις μήνες νωρίτερα. Επιπλέον και η ίδια η συγγραφέας έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τύπους που  θα την εμπνεύσουν ώστε να παρεισφρήσουν στα βιβλία της ως χαρακτήρες. Αν και εδώ που τα λέμε, κάποιους από αυτούς δεν θα θεωρούνταν και η καλύτερη συναναστροφή στην πραγματική ζωή.

Στο δεύτερο βιβλίο, κι ενώ η Φίνλεϊ παλεύει να σώσει το τομάρι του πρώην συζύγου της και πατέρα των παιδιών της, καταλήγει να χρωστάει χάρη στον Ρώσο μαφιόζο. Επιπλέον τα μπλεξίματα της Βέρο τελικά δεν της αφήνουν περιθώρια να αρνηθεί τις χάρες που θα της κάνει ο Φέλικς μέσω των ανθρώπων του, μιας και ο ίδιος εξαιτίας της βρίσκεται στη φυλακή, και περιμένει να δικαστεί.

Καθώς όλα δείχνουν, ήρθε η ώρα να ανταποδώσει τη χάρη στον μαφιόζο, άλλωστε ο Ζιρόφ δεν της αφήνει περιθώρια να αρνηθεί. Το μόνο που της ζητάει είναι ένα όνομα. Ποιος βρίσκεται πίσω από τον εκτελεστή που τον εκβιάζει; Αν και η Φίνλεϊ υποπτεύεται κάποιο πρόσωπο, δε θέλει να τον παραδώσει στα χέρια του Ζιρόφ. Όμως αυτό δεν είναι το μόνο της πρόβλημα. Τα χρήματα που χρωστάει η Βέρο σε έναν τοκογλύφο, τους προκαλούν επιπλέον μπελάδες. Και για κερασάκι στην τούρτα έρχεται να προστεθεί και η άρνηση της έκδοσης του βιβλίου της, αφού η εκδότρια ζητάει μεγαλύτερη ποσότητα ρομάντζο στο νέο της μυθιστόρημα, κάτι που μπλοκάρει εντελώς τη Φίνλεϊ. Αυτά όσον αφορά την υπόθεση, και να είστε βέβαιοι ότι δεν έχω αποκαλύψει απολύτως τίποτα.      

Ομολογώ ότι λίγο μετά την 100^η σελίδα, ανησύχησα ότι το βιβλίο θα κάνει κοιλιά. Δεν είναι εύκολο να κρατάς έναν καλό ρυθμό σε 1000 και πλέον σελίδες, αν προσθέσουμε τον όγκο και των τριών μυθιστορημάτων της σειράς. Αναρωτήθηκα μάλιστα μήπως η εκδότριά της τη ζόρισε όντως για περισσότερο ρομάντζο στο βιβλίο με αποτέλεσμα να χάσει τον προσανατολισμό του, όμως η ανησυχία μου ευτυχώς δεν επαληθεύτηκε. Ο έρωτας λειτουργεί ως παράγοντας αποσυντονισμού της ηρωίδας, κάνοντας πιο ευχάριστο το βιβλίο, αλλά την ίδια ώρα ανακατεύει καλύτερα τα φύλλα στην παρτίδα που παίζει μαζί μας η συγγραφέας. Η Βέρο από πλευράς της, με τα απανωτά σφάλματα, βρίσκεται στον ρόλο του να διατηρεί ‘‘καθαρή’’ τη Φίνλεϊ στα μάτια των αναγνωστών και την ίδια ώρα εξακολουθεί να εξελίσσει την υπόθεση. Η Φίνλεϊ προσπαθεί να σώσει ό,τι προλαβαίνει και ίσως το βιβλίο να διατηρεί καλύτερο ρυθμό από το δεύτερο.

Σύμφωνα με την συγγραφέα αν έχω καταλάβει καλά από το σημείωμα των ευχαριστιών, είχε γράψει και τα τρία βιβλία της σειράς, πριν προλάβει να εκδοθεί το πρώτο. Και είναι φυσικό, όταν κάποιος βρίσκει την κότα που γεννά τα χρυσά αυγά, να μην θέλει να την αποχωριστεί. Μπορεί να αποκαλύπτεται το πρόσωπο του Λευκού Σίφουνα, όμως οι υποθέσεις δε φαίνεται να κλείνουν. Αντιθέτως λογαριασμοί παραμένουν ανοιχτοί και η συγγραφέας μας αφήνει σε κρίσιμο σημείο.

«Finlay Donovan jumps the gun» κι όσο για τον έρωτα την έχει συναντήσει ήδη από τα προηγούμενα βιβλία. Τώρα η εμμονή των εκδοτικών να αλλάζουν τους τίτλους, στη μεταφορά τους στη γλώσσα μας, πρέπει να ερευνηθεί. (Εννιά φορές στις δέκα είναι κατώτερος του πρωτότυπου).

Μαίρη Β.