Η Εκδίκηση Των Αγγέλων
Λένα Μαντά
Η εκδίκηση των αγγέλων
Η επιστροφή της Λένας Μαντά, είναι γεγονός. Μετά το πρώτο της αστυνομικό μυθιστόρημα, Τα πέντε κλειδιά, ήρθε η ώρα να μας παρουσιάσει και το δεύτερο, την Εκδίκηση των αγγέλων.
Η πρώτη μου επαφή με τα βιβλία της κυρίας Μαντά, έγινε πριν χρόνια, όταν διάβασα το Έρωτας σαν βροχή, από μία φίλη, που μου το σύστησε ενθουσιασμένη. Από τότε, δηλώνω φανατική θαυμάστρια και δεν έχω αφήσει κανένα της βιβλίο αδιάβαστο, όπως σίγουρα θα έχω ξαναπεί, σε προηγούμενη κριτική μου.
Μου άρεσε πολύ η ιδέα ενός ανάγλυφου εξωφύλλου, (πολλοί αναγνώστες, το κάνετε σελιδοδείκτη- μη το κάνετε ποτέ αυτό- χαλάτε την εμφάνιση και είναι κρίμα) καθώς είμαι συνηθισμένη στα ιδιαίτερα εξώφυλλα της συγγραφέως.
Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο, ξέρουμε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον ξαφνικό θάνατο ενός πολύ νέου κοριτσιού, ο οποίος βάζει σε υποψίες, τόσο τη μητέρα της κοπέλας, όσο και τον αγαπημένο της. Μαζί, ξεκινούν να λύσουν το μυστήριο, βάζοντας στο παιχνίδι και τη μητέρα του αγοριού, η οποία τυχαίνει να είναι και πασίγνωστη συγγραφέας αισθηματικών βιβλίων.
Σε κάθε αναφορά της ηρωίδας Γαλάτειας, (η συγγραφέας που σας είπα από πάνω) κάνω άθελα μου εικόνα την κυρία Μαντά, ειδικά όταν λέει ότι η Γαλάτεια γράφει με συγκεκριμένη ιεροτελεστία και κινήσεις. Σκέφτομαι πως ίσως δανείστηκε κάποια στοιχεία από τον εαυτό της, χωρίς να έχει φυσικά καμία σχέση με την ηρωίδα, που είναι αποκύημα φαντασίας.
Με εντυπωσίασε η επιλογή του κάθε κεφαλαίου, να έχει σαν τίτλο κάποιον άγγελο, με την ιδιότητα του από κάτω. Μιλώντας για αγγέλους, μας έρχονται στο νου λευκά φτερά, ευγενικά πρόσωπα και ξανθά μαλλιά. Υπάρχουν όμως και αυτοί, που φέρνουν καταστροφή και πόνο στους ανθρώπους. Φυσικά, υπάρχουν και εκείνοι, που τιμωρούν το άδικο και επαναφέρουν την τάξη στον κόσμο. Μπορείτε άνετα, να κρατήσετε σημειώσεις και να τους μελετήσετε αργότερα.
Ξεκινώντας την ανάγνωση, παρατήρησα κάποια πράγματα που δεν μου άρεσαν. Η καταγραφή των συναισθημάτων και των γεγονότων γίνεται με πολλά λόγια, που κάπου κουράζει. Θα προτιμούσα οι περιγραφές να είναι πιο μαζεμένες, γιατί σαν ιδέα το βιβλίο έχει μια πολύ καλή υπόθεση, με τις απορίες να λύνονται σιγά σιγά, όσο περνούν τα κεφάλαια, χωρίς να αφήνει κάτι αξεδιάλυτο στο τέλος.
Οι ήρωες, νομίζω πως μου έκαναν τη «ζημιά» και δε μπόρεσα να αγαπήσω αυτό το βιβλίο, όσο του αξίζει. Άνθρωποι που συμπονούν και δένονται πολύ εύκολα με άλλους ανθρώπους, που μόλις γνώρισαν. Άνθρωποι που μπορούν να πέσουν στη φωτιά για τους φίλους τους, χωρίς σκέψη και σύντροφοι, που κατανοούν και δέχονται τα πάντα στωικά και χωρίς ερωτήσεις. Θα ήταν ιδανικό να ήμασταν έτσι σαν κοινωνία, σαν χαρακτήρες. Οι ανθρώπινες σχέσεις όμως, είναι τόσο πολύπλοκες και δύσκολες, που όλο αυτό, μου φάνηκε ουτοπικό και αδύνατο. Θα ήθελα πιο πολύ ρεαλισμό σε αυτό το μυθιστόρημα, όσον αφορά στους ανθρώπους που το περικλείουν.
Δε θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο με αρνητισμό, γιατί διαφωνώ κάθετα με αυτούς που κρίνουν και επικρίνουν τον κόπο των συγγραφέων, χωρίς να σκέφτονται πόση ψυχή έβαλαν, πόσο κόπο έκαναν και τι θυσίασαν για να το πάρουμε εμείς στα χέρια μας, έτοιμο για να ψυχαγωγηθούμε. Η Λένα Μαντά, έχει γράψει καταπληκτικά μυθιστορήματα και θα συνεχίσει να γράφει. Το συγκεκριμένο, μπορεί να μην ήταν από τα καλύτερα της, αλλά αυτό θα το κρίνετε εσείς... γούστα είναι αυτά και δε μπορούμε να συμφωνούμε σε όλα.
Μάρω Κόλλια