Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΛΑΒΚΡΑΦΤ
ΜΑΤ ΡΑΦ
Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΛΑΒΚΡΑΦΤ
-Εκδόσεις Κάκτος-
«Εκείνοι οι άνθρωποι δεν είχαν ποτέ σπουδάσει τίποτε άλλο εκτός από τις διακρίσεις και τις προκαταλήψεις».
Για να κυκλοφορήσει ένας άνθρωπος, μαύρου δέρματος στην Αμερική στα μέσα του περασμένου αιώνα πρέπει να είναι πολύ προσεχτικός και πάλι δεν είναι βέβαιο ότι θα αποφύγει τις κακοτοπιές. Οι λευκοί δεν είναι φιλικοί απέναντι στους μαύρους, δεν είναι δυνατόν να τους δουν ως ίσους, ήταν οι πρώην σκλάβοι στα χωράφια τους, ακόμη κι αν δεν είχαν οι ίδιοι στην κατοχή τους χωράφια. Στο 1954 κυκλοφορεί ήδη ένας οδηγός όπου πληροφορεί τους μαύρους σε ποια μέρη μπορούν να διανυκτερεύσουν και να πάρουν το γεύμα τους. (Εδώ θα ανοίξω παρένθεση για να αναφέρω την οσκαρική ταινία παραγωγής 2018, με τίτλο “Green Book”, η οποία αφορά το εγχειρίδιο αυτό για ασφαλή ταξίδια).
Ο Αττικούς όταν ο πατέρας του εξαφανίζεται, αναγκάζεται να ακολουθήσει τα ίχνη του, περνώντας από μέρη διόλου φιλικά προς τους νέγρους για να τον βρει. Μαζί του στο ταξίδι, τον συνοδεύουν ο θείος του, αδερφός του πατέρα του, και μια παιδική του φίλη. Η αλήθεια είναι ότι ρίχνοντας μια ματιά στην υπόθεση στο οπισθόφυλλο, σε καμία περίπτωση δεν ήμουν έτοιμη για το βιβλίο που θα διάβαζα, το οποίο λίγο ή πολύ το θεωρούσα, μια κλασσική ιστορία που αφορά το ρατσισμό, αν και αυτές οι ιστορίες πάντα έχουν κάτι να διδάξουν. Όμως σύντομα και με μεγάλη μου ικανοποίηση αντιλήφθηκα ότι είχα πέσει έξω. Προς ‘‘υπεράσπιση’’ μου δεν έχω διαβάσει βιβλία του Λάβκραφτ, ώστε να μου δώσει μια ιδέα τουλάχιστον ο τίτλος, και η αλήθεια είναι ότι δεν τα πάω και πολύ καλά με την ιδεατή/φανταστική λογοτεχνία, όμως ο Ραφ, κατάφερε να υπερνικήσει κάθε δική μου προκατάληψη, για το είδος.
Μπορεί να έχει αναμίξει στα στοιχεία του βιβλίου το μαγικό και το αδύνατο, όμως σε ρεαλιστικό επίπεδο παραμένει ένα ισχυρός σχολιασμός ενάντια στον ρατσισμό. Τα όσα συμβαίνουν στο βιβλίο είναι μαγευτικά για τον αναγνώστη, σε εφιαλτική βάση όμως για τους ήρωες, που συνήθως καταφέρνουν να τα αντιμετωπίσουν με ρεαλισμό και ψυχραιμία. Άλλωστε δεν τους μένουν και πολλά όπλα. Η γοητεία του επικίνδυνου είτε πρόκειται για πρόσωπο, είτε για κατάσταση είναι έντονη για τους ήρωες και κατανοητή για τους αναγνώστες.
Το βιβλίο αποτελείται από 8 σπονδυλωτά διηγήματα και έναν επίλογο, όμως η κάθε καινούργια ιστορία χτίζεται πάνω στα θεμέλια των προηγούμενων, με αποτέλεσμα να γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα η εξέλιξη και το βιβλίο τόσο στιβαρό και καλοδεμένες οι υποθέσεις μεταξύ τους που από τη δική μου πλευρά ως αναγνώστρια δεν το θεώρησα ως συλλογή, έστω σπονδυλωτών διηγημάτων, αλλά ωε ένα ξεχωριστό μυθιστόρημα. Άλλωστε το σύνολο των διηγημάτων θα καταλήξουν στην τελική ιστορία που θα δώσει και το φινάλε του.
«Το παρελθόν είναι εδώ, είναι κάτι ζωντανό. Σου ανήκει, είναι μια ανοιχτή οφειλή».
Και για να έρθουμε στο παρόν, δεν ήταν λίγες οι φορές που καθώς το διάβαζα αναρωτήθηκα πόσο μπροστά μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι η Αμερική του Τραμπ αλλά καθώς φαίνεται και του Μπάιντεν, από το 1954;
Το βιβλίο μεταφέρθηκε και σε σειρά από την εταιρεία παραγωγής HBO, θέλω να διατηρήσω λίγο ακόμη τη μαγεία του βιβλίου, αλλά μπορεί μέσα στο καλοκαίρι να επανέρθω με την κριτική της σειράς… όσο καλή δουλειά και να έχουν κάνει, δεν πιστεύω να έχουν κατορθώσει να φτάσουν στην αξία του βιβλίου.
Μαίρη Β.
Διαβάστε επίσης:
