Η Αποικία Της Λήθης
Κλαίρη Θεοδώρου
Η αποικία της λήθης
Λήθη: θηλυκό ουσιαστικό, α. Το σβήσιμο από τη μνήμη , β. Η κατάσταση του να μη σε θυμάται κανείς!
Τη δεκαετία του 1970, τα πλοία κατέφταναν στη Λέρο φορτωμένα κόσμο, όχι για να θαυμάσουν τις ομορφιές του νησιού, αλλά για μια νέα ζωή. Οι άνθρωποι αυτοί, είχαν κάτι κοινό. Ήταν ανεπιθύμητοι από τους δικούς τους ανθρώπους, είτε λόγω κάποιας ψυχικής πάθησης, είτε λόγω κάποιου παραστρατήματος, που θα σπίλωνε την υπόληψη της οικογένειας. Η αποικία, όπως την ονόμαζαν οι ντόπιοι, έστεκε εκεί και τους περίμενε. Δεμένοι χειροπόδαρα, μεταφέρονται στη Λέρο και στη συνέχεια, στοιβάζονταν σε άθλιους χώρους και χαλασμένα κρεβάτια, ξεχασμένοι από όλους, να ζήσουν, ή να πεθάνουν. Τα μαρτύρια και οι εξευτελισμοί ήταν καθημερινοί, με πρωτεργάτες κάποιους, υποθετικά υπεύθυνους για τη φροντίδα τους, οι οποίοι τους φέρονταν σαν να ήταν ζώα.
Σ’αυτή την αποθήκη ψυχών, θα γνωρίσουμε τον Άλκη, το Στάθη και τη Φωτεινή και θα μας εξιστορήσουν τη ζωή τους, μια ζωή σκληρή και άδικη!
Στην Αθήνα, ήρωες μας είναι η Έλλη, ο Δημοσθένης και η Σοφία, που έχουν κι αυτοί εξίσου πολλά να μας πουν.
Ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι, από την συγγραφέα Κλαίρη Θεοδώρου, το οποίο διάβασα μέσα σε ένα 24ωρο, αδυνατώντας να το αφήσω από τα χέρια μου. Καλογραμμένο, με πολλές περιγραφές για τις συνθήκες διαβίωσης στο Ψυχιατρείο της Λέρου, κάτι που δείχνει ξεκάθαρα ότι η συγγραφέας, έκανε μεγάλη έρευνα πριν ξεκινήσει να γράφει. Κατά τη δική μου άποψη, δεν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν την ιστορία του ιδρύματος. Μετά το τέλος του διαβάσματος, είχα την περιέργεια να δω φωτογραφίες και να διαβάσω άρθρα από εκείνη την περίοδο. Τα αποτελέσματα σοκαριστικά και αποτυπωμένα από τη συγγραφέα με τον καλύτερο τρόπο. Αξίζει να κάνουν και οι αναγνώστες την προσωπική τους έρευνα, μιας και υπάρχει μια μεγάλη ιστορία πίσω από ένα ίδρυμα “κολαστήριο”, το οποίο έπαυσε τη λειτουργία του τη δεκαετία του 90, μετά την αποκάλυψη του Βρετανικού τύπου, για τις συνθήκες διαβίωσης των ασθενών και παρά την προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για αναδιάρθρωση μέσω προγραμμάτων.
Όσον αφορά στις ιστορίες των ηρώων, ήταν ως επί το πλείστον πολύ ενδιαφέρουσες και συγκινητικές, με τους ίδιους να δικαιολογούν απόλυτα τον τίτλο του μυθιστορήματος. Ξεχασμένοι και μόνοι, στη δική τους “αποικία” της λήθης, να παλεύουν με τους προσωπικούς τους δαίμονες.
Ένα βιβλίο που συνιστώ ανεπιφύλακτα, πιστεύοντας ότι δεν θα πάρετε ανάσα μέχρι να φτάσετε στην τελευταία σελίδα! Το μυθιστόρημα αυτό, της Κ. Θεοδώρου είναι το τρίτο της. Έχει γράψει άλλα δυο, με τίτλο Salvadera και Globus.
Μάρω Κόλλια