ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΠΕΛΜΑΤΑ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ
-Εκδόσεις Ψυχογιός-
«Κάποτε πίστευα στην αλήθεια, μα έπρεπε να γίνω συμβατός με τη fake εποχή μου».
Ο Βαγγέλης Μπέκας επιστρέφει με ένα νέο αστυνομικό μυθιστόρημα. Η Σοφία καταφέρνει να διοριστεί, έπειτα από πέντε χρόνια στη Μυτιλήνη και μια διαλυμένη σχέση, στο εγκληματολογικό. Από την πρώτη μέρα της δουλειάς, μια νέα υπόθεση έρχεται στα χέρια της ομάδας στην οποία θα την εντάξουν. Ένα κορίτσι βρίσκεται νεκρό στο διαμέρισμά του, αν και υπάρχουν ενδείξεις ότι η νέα γυναίκα έχει αυτοκτονήσει, η Σοφία έχει αντίθετη γνώμη, αν και ο προϊστάμενός της δε δέχεται υποδείξεις από εκείνη, εκτός του ότι είναι νέα στο σώμα και δεν έχει εμπειρία και ειδικά στο εγκληματολογικό ο αστυνόμος Ζηκάκης φαίνεται να είναι μισογύνης και να βρίσκεται σε μόνιμη μάχη με το γυναικείο φύλο. Η Σοφία είναι υποχρεωμένη να μην επιδεικνύει τις ικανότητες της και να είναι μονίμως υπόλογη στον Ζηκάκη, που από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους δε φαίνεται να τη συμπαθεί. Ο Ζηκάκης άραγε είναι αδιάφορος για την υπόθεση ή πολύ απλά φροντίζει να αποκρύψει στοιχεία;
Ο Θωμάς, δημοσιογράφος είχε ως σκοπό πάντα να ξεσκεπάζει την αλήθεια. Αυτό του στοίχησε τη δουλειά του. Ένα χρόνο πλέον βρίσκεται άνεργος και δε φαίνεται να ενδιαφέρεται κανένα μέσο να τον προσλάβει, έπειτα από το ‘‘λάθος του’’ να εκθέσει δημόσια έναν υπουργό. Την πρώτη του μέρα στη νέα του δουλειά, δοκιμαστικά ως ιδιωτικός ντετέκτιβ ενός δικηγορικού γραφείου, ο Θωμάς θα βρεθεί αντιμέτωπος με συνθήκες που ποτέ δε θα είχε φανταστεί, ενώ κάποιες πληροφορίες για την προσωπική του ζωή και ο κίνδυνος που διατρέχει η αδερφή του, ανοίγει τόσα μέτωπα γύρω του, που δεν ξέρει προς τα που να στραφεί, ενώ αντιλαμβάνεται ότι οι πιο στενοί του άνθρωποι του λένε ψέματα.
Το πάζλ των ηρώων του μυθιστορήματος συμπληρώνουν δύο ακόμη πρόσωπα, ο Αχιλλέας, συνάδελφος του Θωμά και ο Στάθης φίλος του, και περίεργα αναμεμειγμένος στην υπόθεση που ερευνά η Σοφία. Ο συγγραφέας επιτρέπει στο Θωμά και στη Σοφία να αφηγηθούν από πλευράς τους τα όσα συμβαίνουν τόσο στην προσωπική όσο και επαγγελματική ζωή τους, αντιθέτως για τον Αχιλλέα και τον Στάθη αναλαμβάνει ο ίδιος τα ηνία της αφήγησης. –Κάποιο λόγο θα έχει- Αρκετά κινηματογραφικό και το νέο μυθιστόρημα του, όχι τόσο από θέμα δομής, μην ανησυχείτε δε θα πάρετε ένα κείμενο γραμμένο σε ρόλους, όσο σε εξέλιξη. Μέσω του κάθε προσώπου είναι σαν να δίνεται στον αναγνώστη μια κινηματογραφική σκηνή, άλλωστε ο συγγραφέας έχει κερδίσει το πρώτο βραβείο μεγάλου μήκους σεναρίου στους διαγωνισμούς της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος.
«…ήταν κτήμα του, τους ανήκουμε γενικώς…
Μέσα και έξω από την οικογένεια, στο σπίτι, στον δρόμο, στον πόλεμο που μας βιάζουν, γινόμαστε υποχείριο της τεστοστερόνης, του δυνατού αρσενικού, του αρχηγού της αγέλης».
Ο συγγραφέας μέσω της υπόθεσης επιθυμεί να μιλήσει και για τη θέση της γυναίκας στην ‘‘πολιτισμένη’’ Ελλάδα , δεν ξεχνάει να αναφερθεί στη σεξουαλική παρενόχληση και τον εργασιακό εκφοβισμό. Δεν βλέπει ρομαντικά, αλλά ρεαλιστικά τα όσα συμβαίνουν. Το θύμα δεν έχει σε ποιον να απευθυνθεί, πρέπει μόνο του να προστατέψει τον εαυτό του. Και για όσους έχουν τη δύναμη, έτσι όπως είναι δομημένη η κοινωνία δεν πρόκειται να την χάσουν ή να τους ταράξει κάτι. Οι φόβοι και οι ήττες τους θα είναι παροδικές και σύντομες.
Οι άνθρωποι της τέχνης όλο και πιο συχνά σηκώνουν το χαλάκι της ανισότητας των δύο φύλων καθώς και της καταπίεσης των υπόλοιπων μη ‘‘αρεστών ομάδων’’, όμως δεν βλέπω η κοινωνία να ανταποκρίνεται σε αυτό το κάλεσμα με τη δυναμική που οφείλει στον εαυτό της, όσο για τους κρατικούς μηχανισμούς που δήθεν υπερασπίζονται την ισότητα και τα δικαιώματα των θυμάτων, όλο και πιο συχνά μας αφήνει τον τελευταίο καιρό δυσάρεστα έκπληκτους. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε αν και προσωπικά δε θεωρώ ότι ο Μπέκας ξεπέρασε το προηγούμενο αστυνομικό του μυθιστόρημα «Ο γιός μας».
Μαίρη Β.
