ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ
ΛΟΥΙΖ ΠΕΝΙ
-Εκδόσεις Μίνωας-
«Πάντοτε υπάρχει μια άλλη ιστορία. Υπάρχει κάτι παραπάνω από αυτό που πιάνει το μάτι».
Μια παλιά υπόθεση έρχεται να εισβάλει στη ζωή του αρχιεπιθεωρητή του τμήματος ανθρωποκτονιών της επαρχιακής αστυνομία του Κεμπέκ. Έχει ανοίξει άραγε ο ίδιος την πόρτα ώστε να εισβάλουν τα φαντάσματα του παρελθόντος στη ζωή της οικογένειά του και ολόκληρης της κοινότητάς. Χρόνια νωρίτερα δυο παιδιά μένουν ορφανά μετά τη δολοφονία της μητέρας τους, η έρευνα φέρνει στην επιφάνεια αγριότητες που έχουν υποστεί. Ο Αρμάν Γκαμάς νιώθει υπεύθυνος για την τύχη του νεαρού κοριτσιού, κι έτσι αναλαμβάνει να τη στηρίξει στην πορεία της ζωής της και να μην την εγκαταλείψει, ακόμα κι αν η δουλειά του είχε τελειώσει όταν συνέλαβε τον ένοχο για τη δολοφονία της μητέρας της. Παρά την εύνοια που δείχνει ο Γκαμάς σε εκείνη δε φαίνεται να εμπιστεύεται τον μικρότερο αδερφό της. Αντιθέτως από εκείνον, τα αντίστροφα συναισθήματα έχει για τα δύο αδέρφια ο γαμπρός του αρχιεπιθεωρητή. Ήταν η πρώτη υπόθεση που συνεργάστηκαν και που ο αντιδραστικός αστυνομικός Ζαν Γκι Μποβουάρ έμαθε να ακολουθεί εντολές και να δείχνει εμπιστοσύνη σε κάποιον άλλον από τον εαυτό του.
Όταν ένας πίνακας ζωγραφικής, αντίγραφο του θησαυρού των Πάστων εμφανιστεί σε ένα κρυφό δωμάτιο, οι φίλοι του επιθεωρητή θα προσπαθήσουν να λύσουν έναν γρίφο, όμοιο με εκείνον του κίτρινου δωματίου του Gaston Leroux. Αν και στην αρχή έχουν την εντύπωση ότι ο πίνακας κρύφτηκε πριν χτιστεί ο ενδιάμεσος τοίχος, σύντομα θα αντιληφθούν ότι αυτό έγινε μεταγενέστερα. Ο Γκαμάς θα αρχίσει να μελετάει τον πίνακα ώσπου θα αντιληφθεί ότι αυτός συνδέεται με μια σειρά εγκλημάτων που έχουν γίνει, αλλά και που πρόκειται να γίνουν. Ο Γκαμάς θα παίξει το παιχνίδι όποιου έκρυψε τον πίνακα στη σοφίτα και ποιος είναι ο στόχος του νέου εγκλήματος;
«Ένιωσε ένα τσίμπημα φόβου για τον εαυτό του και για το τι θα μπορούσε να κάνει. Θα μπορούσε να χειραγωγηθεί να κάνει».
Η συγγραφέας Λουίζ Πένι έχει δημιουργήσει τον δικό της ήρωα στα αστυνομικά μυθιστορήματα, και το παρόν είναι το δέκατο όγδοο. Όπως στον πίνακα ο θησαυρός των Πάστων, το κάθε παράξενο αντικείμενο βρίσκει τη θέση του, αποτελώντας ένα εικαστικό αριστούργημα, με τον ίδιο τρόπο και στην ιστορία το κάθε γεγονός βρίσκει τη θέση του. Η συγγραφέας στην αρχή κινείται σε δύο (τρεις) χρόνους, μεταφέροντας τον αναγνώστη από τον παρελθόν στο παρόν, ενώ αναφέρεται και σε ένα πραγματικό γεγονός, στη Σφαγή στην πολυτεχνική σχολή όπου στις 6 Δεκεμβρίου 1989 δολοφονήθηκαν 14 φοιτήτριες. «Είχε πυροβολήσει τις γυναίκες. Επειδή είχαν τολμήσει να πιστέψουν ότι μπορούσαν να μπουν στον κόσμο των αντρών χωρίς συνέπειες». Ενώ δε διστάζει να πάει και πιο πίσω στους αιώνες όταν η εκκλησία κυνηγούσε γυναίκες ως μάγισσες. Όλα αυτά τα θέματα τα αγγίζει με σεβασμό και δένοντάς τα με την φανταστική της υπόθεση. Δεν είμαι βέβαιη αν το βιβλίο είναι ένας ύμνος στη συγχώρεση όσο στην αποφυγή του σεξισμού. Αν και έχουμε χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι να υπάρξει ουσιαστική ισότητα ανάμεσα στα φύλα και σε όποιον δεν αποτελεί το πρότυπο του λευκού ετεροφυλόφιλου άντρα (κατά προτίμηση εύπορου).
Μαίρη Β.
