Εκείνη

Φιλίπ Τζιάν

-Εκδόσεις Ωκεανός-

Πάρτε μια βαθιά ανάσα και κλείστε τα μάτια και τώρα σκεφτείτε τις απαιτήσεις που έχουν οι άλλοι από εσάς, φίλοι, συγγενείς, εραστές, συνάδελφοι… νιώθετε κιόλας να λυγίζετε από το βάρος των απαιτήσεων τους, αναρωτιέστε πως θα συνεχίσετε; Όχι δεν πρόκειται για ένα βιβλίο αυτοβοήθειας που θα σας δείξει το δρόμο να βρείτε την ευτυχία, αντιθέτως πρόκειται για ένα σκοτεινό μυθιστόρημα, που περισσότερο θα το χαρακτήριζα κοινωνικό με ψήγματα ψυχολογικού.  

Όταν η Μισέλ πέφτει θύμα βιασμού μέσα στο ίδιο της το σπίτι, καταφέρνει να αποστασιοποιηθεί από το γεγονός, περισσότερο την απασχολούν τα γύρω συμβάντα που την έκαναν απρόσεχτη και την οδήγησαν να γίνει θύμα μιας τέτοιας ειδεχθής πράξης από το ισχυρό φύλο στο σωματικά πιο αδύναμο, παρά η καθαυτή πράξη. Τα σημάδια από τη σωματική βία μπορούν να καλυφθούν και έτσι η ίδια προτιμάει να το κρατήσει κρυφό ενώ παραμένει απασχολημένη από τις απαιτήσεις των γύρω της που η ίδια προσπαθεί απλά να τις αποκρούσει. Όμως ο πρώην σύζυγος (ο μόνος ενήμερος γι’ αυτό που της συνέβη) ζητάει τη βοήθεια της για την αναγνώριση της δουλειάς του. Ο γιός της απαιτεί τη στήριξη της συνήθως άσχημα και κακότροπα, ο εραστής απειλεί, αλλά ακόμα και η μητέρα της προσπαθεί να μεσολαβήσει για την συγχώρεση από την ατίμωση που έχουν υποστεί χρόνια πριν.

Η Μισέλ όμως είναι απόλυτη, είναι μια γυναίκα που παρά τη δυσμένεια των τρυφερών και ευαίσθητων χρόνων της εφηβείας, τις προσβολές και την κακομεταχείριση που έχει υποστεί, έχει καταφέρει να σταθεί στα πόδια της και να βρίσκετε στην κορυφή της πυραμίδας κρίνοντας τη δουλειά κυρίως αντρών. Θα μπορούσε άραγε ο εγωισμός ενός άντρα, που δεν μπορεί να εκφράσει καθαρά τη δυσχέρεια του για τη σκληρή κριτική της δουλειάς του από μια γυναίκα να θέλει να επιβεβαιώσει τον εαυτό του για το ποιος είναι πιο δυνατός;               

Η ηρωίδα δεν κάνει βήμα πίσω σε αυτά που πιστεύει, ασκώντας κριτική με αποτέλεσμα να γίνεται δυσάρεστη στους γύρω της ενώ τα μηνύματα που λαμβάνει την κάνουν να καταλάβει ότι ο βιαστής βρίσκεται κοντά της με διάθεση να επαναλάβει την «ερωτική τους συνεύρεση». Μπλεγμένη στον κυκεώνα των αισθημάτων της δεν ξέρει που θα την οδηγήσει το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι που παίζει με το βιαστή της, τόσο πριν του τραβήξει την κουκούλα, αποκαλύπτοντας την ταυτότητα του όσο και έπειτα.

Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο από έναν άντρα συγγραφέα (μάλιστα απέσπασε και το βραβείο Prix Interallie για το συγκεκριμένο βιβλίο) που προσπαθεί να μπει στη θέση μιας γυναίκας που πιέζεται καθημερινά από τον περίγυρο της. Πάραυτα πρέπει να παρατηρήσω ότι είναι λίγο ίσως πιο επιδερμικό στο θέμα «θύματος – θύτη». Ένας άντρας άραγε είναι δύσκολο να αντιληφθεί ουσιαστικά πόσο ατιμωτικός είναι για μια γυναίκα ο βιασμός ή απλά εξυπηρετεί την εξέλιξη της υπόθεσης του; Στη δεύτερη περίπτωση σίγουρα του αναγνωρίζω το άλλοθι.

Μαίρη Β.