εγκάρσια ρήματα

ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

εγκάρσια ρήματα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: άνω τελεία

«Όταν οι λέξεις γίνονται διαμάντια

οι τυμβωρύχοι κοκκαλώνουν»

Με τους στίχους αυτούς μου ήρθε στο μυαλό ο Χάμπερμας και τα περί εργαλειακού λόγου, που καμιά σχέση δεν έχουν με τις λέξεις διαμάντια, παρά με το αντίθετο. Με την (αφιερωματική συλλογή) στον Κώστα Ευαγγελάτο, που περιλαμβάνει κύκλους της ποιητικής του πορείας, διαβάσαμε ποίηση.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, όπως αναγράφεται και στο εξώφυλλο, πρόκειται για ποιητικές αναδρομές από το 1975 έως και σήμερα (2020). Η πρώτη ενότητα περιλαμβάνει ποιήματα της περιόδου 1975-84, η δεύτερη της περιόδου 1994-2002 και η τρίτη της περιόδου 2003-2020, ενώ υπάρχει και μια τέταρτη ενότητα Αντί Επιμυθίου, που ξεκαθαρίζει θα λέγαμε ο ποιητής τα πιστεύω του, το καλλιτεχνικό του είναι.

Αναζητούμε σκοπούς υψηλούς.

Τα σάπια απομεινάρια

των ψεύτικων ιδανικών

δεν βαστούν πλέον.

Ο ποιητής από το Αργοστόλι, μας δίνει ποιήματα επίκαιρα. Τόσο  αυτά της πρώτης περιόδου, όπως «Η τολμηρή επίλυση», όσο κι αυτά της πιο σύγχρονης «Έγκλειστη πανδημία», τα οποία διαβάζονται σαν μονάδες και δεν απαιτείται να τα δούμε ως ενότητα, αν και θα μπορούσαμε, είναι ποιήματα του σήμερα. Κάθε ποίημα είναι μια εικόνα, ένας πίνακας, μια ζωγραφιά, πλημυρισμένα από φως και χρώματα, που τόσο αρέσουν στον ποιητή, αφού και σαν ζωγράφος γνωρίζει να τα χρησιμοποιεί, αχτίδες φωτός, φως ηλίου, η φεγγαριού, το μούχρωμα κι όχι μόνο πέφτουν πάνω στους στίχους του. Επιπλέον στα ποιήματα του, υπάρχει η αρχαιότητα, όχι μια αρχαιότητα ό,τι να ναι, αλλά μια αρχαιότητα που ξέρει που να τοποθετήσει, υπάρχει το νησί του, υπάρχει ο έρωτας και ασφαλώς η μελαγχολία, υπάρχουν σύγχρονοι προβληματισμοί, υπάρχει η ελευθερία, όλα κάτω από το φως, η δίπλα στο φως ή δια-φωτισμένα.

«Ελευθερία-Ισότης-Αδελφότης»

και εισπρακτική μανία.

Θα πρέπει να σημειώσουμε πως ο ζωγράφος Κώστας Ευαγγελάτος κοσμεί το βιβλίο του, με έξι σχέδια του, ένα στο εξώφυλλο, άλλα τέσσερα ανά ενότητα κι ένα στο οπισθόφυλλο, εξίσου όμορφα με τους στίχους του. Πολλές φορές για να κατανοήσουμε την ποίηση, δε χρειάζεται να καταλάβουμε τις λέξεις, ακόμα και τις προτάσεις, αλλά με την ενσυναίσθηση, που είναι πολύ της μόδας, στα τυφλά πολλές φορές, να αισθανθούμε το ποίημα, και στον Ευαγγελάτο συμβαίνει.

Το Αντί επιμυθίου, δοσμένο εξίσου ποιητικά ορίζει το στίγμα του ποιητή, από τις επιστολές του Παύλου προς Κορινθίους, ως τον μεταμοντέρνο στοχαστή Lyotard. Κι ίσως ο ποιητής δε γράφει μόνο ποιήματα, αλλά είναι και το ίδιο το ποίημα, είναι οι λέξεις, αφού πίσω απ’ αυτές κρυβόμαστε, πάνω σε αυτές κρεμόμαστε, κάτω απ’ αυτές κοιμόμαστε και τελικά για αυτές πεθαίνουμε. Όπως ο ερωτευμένος, που πεθαίνοντας για το άλλο, πεθαίνοντας στην ύψιστη στιγμή για το αντικείμενο του έρωτα, γίνεται ο ίδιος το άλλο, παίρνει τη θέση του, όπως ακριβώς το ελάφι, αυτή της Ιφιγένειας. Ας με συγχωρήσει ο ποιητής που παρασύρθηκα στο τέλος, από το Αντί επιμύθιό του!

Αγάπη μνήμη που καρπίζει βάλσαμο.

Ε.Φ.Β.