ΔΕΝ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ
ΖΑΝ-ΠΩΛ ΝΤΥΜΠΟΥΑ
ΔΕΝ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ
-Εκδόσεις ΔΩΜΑ-
Σήμερα στο ArtScript, αποφασίσαμε να ‘‘λογοκρίνουμε’’ ένα διαφορετικό βιβλίο από αυτά που ίσως σας έχουμε συνηθίσει. Ένα μυθιστόρημα βραβευμένο το 2019 με ένα από τα σημαντικότερα βραβεία της γαλλικής λογοτεχνίας, το Βραβείο Γκονκούρ. Μια ιστορία που προάγει τη μυθοπλασία σε τέχνη. Όλοι γνωρίζουμε ότι εκτός από την ιστορία που έχει κάποιος να αφηγηθεί, εξίσου σημαντικός είναι και ο τρόπος που θα το κάνει, αν και αυτό στα ξενόγλωσσα βιβλία το οφείλουμε κυρίως στους μεταφραστές.
Ο Πωλ Χάνσεν ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, βρίσκεται στη φυλακή. Μοιράζεται το κελί του με έναν άντρα που μετράει για ενάμισης, όμως η βασική ιστορία δεν έχει να κάνει με τη διαβίωση, αν και θα αναφερθούν κάποιες φορές οι συνθήκες της φυλακής, αλλά με τη ζωή έξω από τη φυλακή, που ο ήρωας έχει αρκετό ελεύθερο χρόνο να αναλογιστεί. Θυμάται τους γονείς του και την πορεία της δικής τους ζωής. Ικανοποιητική άραγε για τους ίδιους; -ποιος είναι πραγματικά ικανοποιημένος από τη ζωή του- , θυμάται την πορεία της δικής του ζωής και πως όταν ήταν ελεύθερος στην πραγματικότητα βρισκόταν σε μια άλλη φυλακή υποχρεώσεων. Ως επιστάτης μια πολυκατοικίας με πολλά διαμερίσματα, ήταν υπεύθυνος να προλαβαίνει την κάθε βλάβη, να κρατάει καθαρή και σε σωστή θερμοκρασία την πισίνα, να καθαρίζει τον κήπο και να φροντίζει τα φυτά. Λογής άνθρωποι κατοικούσαν στην πολυκατοικία, κυρίως ηλικιωμένοι και λόγω του χαρακτήρα του ο Πωλ καθόταν τους άκουγε, τους βοηθούσε όταν ήταν ανάγκη, τους πρόσεχε. Όμως εκτός από το μισθό του και ένα διαμέρισμα για να κατοικεί, τι ωφέλει έχει ο ίδιος μέσα στην πολυκατοικία που φροντίζει; Ποια είναι η συμπεριφορά των κατοίκων απέναντι στον επιστάτη, στον άνθρωπο για όλες τις δουλειές, που δεν έχει ωράριο για να εξυπηρετεί τις ανάγκες τους; Έξω όμως από τη φυλακή του που έχει γίνει η εργασία του, υπάρχουν και τα ταξίδια με τη γυναίκα που αγαπάει και το σκυλάκι τους, που βλέπουν τα χιόνια, τις λίμνες, τις θάλασσες, τα δάση από πανοραμική θέα.
Ο τίτλος του βιβλίου από μόνος του είναι μια διαπίστωση. Πράγματι, δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο, αν συνέβαινε αυτό ή θα κυριαρχούσε ο νόμος της ζούγκλας ή θα κατοικούσαμε όλοι στον παράδεισο. Ο σεβασμός προς των άνθρωπο και τη φύση έρχεται σε αντιδιαστολή με το οικονομικό κέρδος και τη θησεία ανθρώπινων ζωών για την ελαχιστοποίηση του κόστους. Ο συγγραφέας δημοσιογράφος στο επάγγελμα, αναφέρει παραδείγματα και μιλάει ξεκάθαρα για το πώς λειτουργούν επιχειρήσεις και οι ασφαλιστικές. Το παράδοξο είναι ότι ο αναγνώστης που θα διαβάσει σε λογοτεχνική πάντα μορφή αυτά που συμβαίνουν γύρω του δε θα μείνει έκπληκτος με το πώς το ζύγι του κέρδους βαραίνει περισσότερο από της ανθρώπινης ζωής. Το ψυχανεμιζόμαστε , το έχουμε ακούσει αρκετές φορές, μπορεί να έχουμε γίνει και μάρτυρες. Όμως και πάλι πως μπορείς να κάνεις την καλύτερη επιλογή;
«Υπάρχει μια οικονομική γεωγραφία της δυστυχίας, το ξέρουμε όλοι».
Και τι μας μένει να κάνουμε όταν κατοικούμε σε αυτόν τον κόσμο, που άλλη αξία, έχει ο λευκός από τον μαύρο, ο ετεροφυλόφιλος από τον ομοφυλόφιλο, ο πλούσιος από τον φτωχό, ο γερός από τον ασθενή; Συμβιβαζόμαστε ή αντιστεκόμαστε; Η ζωή θα μας δείξει το δρόμο ή εμείς θα πάρουμε το μονοπάτι που θεωρούμε ηθικό; Θα επικρατήσουν οι ανάγκες ή τα πιστεύω μας; Αλλά κάποια στιγμή και ο πράος φτάνει στα όρια του γιατί το αίσθημα της δικαιοσύνης, είναι πιο έντονο έξω από τα δικαστήρια, στις καρδιές των απλών ανθρώπων, που σέβονται τον κόσμο μέσα στον οποίο κατοικούν ακόμη κι αν δεν τους σέβεται εκείνος.
«Η δυστυχία προσέφερε μεγάλη γκάμα από μεταβλητές και χρώματα».
Αν θέλετε να διαβάσετε πραγματικά ένα βιβλίο που αξίζει, διαβάστε αυτό.
Μαίρη Β.
Διαβάστε επίσης:
