ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ

AHNHEM STEFAN

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολύς λόγος για τον σχολικό εκφοβισμό. Αν και ήταν κάτι που συνέβαινε από πάντα, για κάποιο λόγο έγινε πιο γνωστό πρόσφατα, ίσως να έχουν εκτροχιαστεί περισσότερο τα πράγματα  στην εποχή μας, πιθανόν και λόγω των κοινωνικών δικτύων που επεκτείνουν την όλη δυσάρεστη κατάσταση και στον διαδικτυακό εκφοβισμό και δεν τον περιορίζουν μόνο στους σχολικούς χώρους. Στο πολυδιαφημισμένο βιβλίο του Σουηδού Ahnhem Stefan «Χωρίς πρόσωπο» ο σχολικός εκφοβισμός είναι το κύριο θέμα που χτίζει την ιστορία του, ο συγγραφέας. Η κάθε τάξη έχει το θύμα της, έτσι και στην τάξη του επιθεωρητή Φάμπιαν Ρισκ, όταν εκείνος πήγαινε σχολείο, ένας συμμαθητής του είχε υποστεί σωματική αλλά και ψυχολογική βία από τους νταήδες της τάξης του, με κάποιους άλλους να απολαμβάνουν το θέαμα ενώ οι περισσότεροι απλά να κάνουν ότι δεν βλέπουν, με το φόβο να μη γίνουν ο επόμενος στόχος. Σε αυτή την αδιαφορία συμμετέχει και η υπεύθυνη τους τμήματος αφήνοντας τον δύστυχο μαθητή έρμαιο στις διαθέσεις κάποιων που νιώθουν έλξη και όλο και περισσότερο εθισμό στη βία. 

Όταν χρόνια αργότερα βρίσκεται νεκρός ο ένας από τους δύο νταήδες της τάξης, στο χώρο του σχολείου και με μια φωτογραφία των μαθητών με σβησμένο το πρόσωπο του, όλοι αρχίζουν να υποψιάζονται ότι το θύμα έχει γίνει θύτης. Ένας από τους συμμαθητές ο ντετέκτιβ Φάμπιαν Ρισκ, καλείται λόγω των συνθηκών να συμμετέχει στην έρευνα και να βοηθήσει τους νέους του συναδέλφους. Όμως τα πράγματα γίνονται όλο και πιο περίπλοκα. Ο δολοφόνος βρίσκετε πάντα ένα βήμα μπροστά από την έρευνα και μόνο στον παράδοξο τρόπο που δουλεύει ο Ρισκ κάποιες φορές οφείλεται στο ότι η αστυνομία κάνει κάποια πρόοδο, αν και το αντίτιμο συνήθως είναι βαρύ.

Οι περισσότεροι αστυνομικοί δυσπιστούν για τον Ρισκ, που εκτός που ανήκει στην τάξη των δολοφονημένων συμμαθητών προτιμάει να δουλεύει ανεξάρτητα από την ομάδα. Η γραφειοκρατία ανάμεσα σε δυο χώρες που μοιράζονται τα στοιχεία των δολοφονιών και το προσωπικό γόητρο κάποιων αστυνομικών που ανήκουν ψηλά στην ιεραρχία της αστυνομίας βάζουν εμπόδια και τρικλοποδιές στην έρευνα και στο να αποφευχθούν κι άλλοι φόνοι, σώζοντας ζωές και συλλαμβάνοντας επιτέλους τον θύτη. Ή μήπως είναι θύμα;

Διαβάζοντας σελίδες από το προσωπικό ημερολόγιο με τα μαρτύρια και τις προσβολές που περνάει από τους συμμαθητές του, ο αναγνώστης αρχίζει να αναρωτιέται πόσο αθώος μπορεί να είναι εκείνος που συμβαίνουν πράγματα μπροστά στα μάτια του και δεν αντιδρά ώστε να υποστηρίξει το θύμα. Μήπως τελικά έχουν συμβάλει όλοι στον εκφοβισμό του συμμαθητή τους και στο καθυστερημένο ξέσπασμα του; Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος ένα ατελείωτο μαρτύριο και πόσο αυτό μπορεί να συμβάλει στην αλλαγή της ψυχοσύνθεσης του, πόσο η αδιαφορία μπορεί να είναι και αυτή μια πιο ήπια μορφή εκφοβισμού; Ένα κοινωνικό θέμα που μας απασχολεί κι αν όχι πρέπει να αρχίσουμε να το παίρνουμε πιο σοβαρά από το να γίνονται μια φορά στο τόσο εκπομπές στην τηλεόραση ή να γράφετε κάποιο βιβλίο για να μας ταρακουνήσει. Όμως δυστυχώς έχει αποδειχτεί ως φυσικό επακόλουθο να ξεχνάμε γρήγορα, την ώρα που παιδιά βασανίζονται από συμμαθητές τους οι οποίοι έχουν  ανασφάλειες και κόμπλεξ.

Ο Φάμπιαν Ρισκ, δεν ξέρει τι μπορεί να κάνει για να σώσει τις ζωές των συμμαθητών του, ενώ βρίσκετε και ο ίδιος στον κίνδυνο να βρεθεί με σβησμένο το πρόσωπο στη φωτογραφία της τάξης του. Και ο χρόνος κυλάει αντίστροφα. Θα ολοκληρώσει το σχέδιο του ο ένας ή θα υπάρξουν επιζώντες;

Μαίρη Β.

Διαβάστε επίσης: