ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΟΝΕΣΕΙ

ADAM KAY

ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΟΝΕΣΕΙ

-Εκδόσεις Κλειδάριθμος-

«Παρόλο που έχουν στηθοσκόπιο γύρω από τον λαιμό τους και αρκετά ισχυρό μαύρο χιούμορ, εξακολουθούν να μην είναι παρά έφηβοι που συμπλήρωσαν πριν από τις εξετάσεις τους ένα κουτάκι που λέγεται «ιατρική». Να μην είναι παρά άνθρωποι εξίσου ευάλωτοι με οποιονδήποτε άλλον». - ADAM KAY

Ο Adam Kay πριν γίνει πετυχημένος κωμικός και σεναριογράφος ήταν γιατρός που υπηρετούσε το εθνικό σύστημα υγείας της Αγγλίας. Τα ωράρια ήταν εξαντλητικά, οι μισθοί χαμηλότεροι από του παρκόμετρου, ζωή έξω από το νοσοκομείο σχεδόν δεν υπήρχε, οι φίλοι και η σχέση του δυσανασχετούσαν που δεν τον έβλεπαν κι όμως το αίσθημα ότι σώζει ζωές, τον διατήρησε στη θέση του από το 2004-2010 ώσπου… α όχι, δε θα σας το μαρτυρήσω να με κατηγορήσετε για spoiler!

Το παρόν βιβλίο με υπότιτλο «Το μυστικό ημερολόγιο ενός γιατρού» είναι κάποια διασκεδαστικά, κατά κύριο λόγο, γεγονότα που συνέβησαν στο νοσοκομείο τα χρόνια που ήταν γιατρός. Χωρισμένο σε κεφάλαια που το κάθε ένα  αντιστοιχεί σε κάθε χρόνο που ανέβαινε τα σκαλοπάτια στην ιεραρχία του συστήματος, από ανειδίκευτος σε νέος γιατρός κ.ο.κ. Σε κάθε κεφάλαιο πριν προχωρήσει στα συμβάντα που κράτησε στο ημερολόγιο του, εξηγεί στον αναγνώστη πως λειτουργεί το δημόσιο σύστημα υγείας στη Βρετανία, καθώς και τις εντυπώσεις, και τις απόψεις του πάνω σε αυτό. Έπειτα ακολουθούν τα ‘‘μαργαριτάρια’’ που άκουσε από ασθενείς του, αναφέρει την αδιαφορία από τους ανωτέρους του στην ταξιαρχία συναδέλφους του, τόσο για τα περιστατικά όσο και για την εκπαίδευση του. Κατά κύριο λόγο είναι ένα βιβλίο που διαβάζοντας το ή θα σκέφτεστε «Ε δεν μπορεί, υπερβάλει ο τύπος!» ή θα λύνεστε στα γέλια.

Ποιος ήταν όμως ο λόγος ώστε ο Kay να ψάξει και να βρει τα μυστικά ημερολόγια του, χρόνια έπειτα από την αποχώρηση του από το ιατρικό επάγγελμα και να κάτσει να συντάξει το βιβλίο; Τι άλλο από τα ψέματα του υπουργού υγείας και της κυβερνήσεως ότι οι γιατροί φέρονται άπληστα και μπήκαν στην ιατρική για τα χρήματα. Κάθε σκεπτόμενος πολίτης που σέβεται τον εαυτό και την κρίση του, πάντα θα πρέπει να αμφισβητεί πρώτα από όλους τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις, ακόμα κι όταν ο ίδιος τις έχει εκλέξει. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο οι έχοντες εξουσία να κρύβουν μυστική ατζέντα προς όφελος τους, οπότε αν με ρωτάτε, και αν δεν περισσεύει η γνώμη μου, συγκλίνω με τη γνώμη του συγγραφέα. Κατά τη μαρτυρία του Kay πολλοί γιατροί σταμάτησαν να υπηρετούν το εθνικό σύστημα υγείας της χώρας τους και έφυγαν για τον Καναδά και την Αυστραλία. Τι είναι αυτό που έκανε γιατρούς που άλλαζαν ημερομηνία στους γάμους τους για την ιατρική πλέον να θέλουν να την εγκαταλείψουν; Ενώ υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων που λόγω burnt out  αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν.

Οι Η.Π.Α. έχουν το χειρότερο ασφαλιστικό σύστημα υγείας στη Δύση. Ο Obama έκανε μια προσπάθεια να το διορθώσει, προσπάθεια που ακυρώθηκε σχεδόν αυτόματα με την εκλογή του Trump. Η Ευρώπη σε γενικές γραμμές έχει καλύτερο σύστημα υγείας αν και αυτό οφείλεται κυρίως στο ενδιαφέρον των ίδιων των γιατρών προς τους ασθενείς. Και πιθανόν και σε άλλα μέρη της Ευρώπης να φτάνει μια αποφορά του συστήματος προς τους πολίτες, όμως πόσο ανεύθυνες είναι γι’ αυτό οι κυβερνήσεις και πόσο δεν είναι ο σκοπός τους αυτός ακριβώς; «Θα πρέπει να δούμε τους θεόρατους λογαριασμούς στην Αμερική ως το φάντασμα των μελλοντικών Χριστουγέννων όταν μιλάμε για την ιδιωτικοποίηση του NHS (εθνικό σύστημα υγείας). Οι πολιτικοί μπορεί να το παίζουν χαζοί, αλλά δεν είναι, και θα μας δελεάσουν χωρίς να το καταλάβουμε να μπούμε στο συγκεκριμένο σπίτι από μελόψωμο. Θα μας υποσχεθούν ότι θα αλλάξουν μόνο κάτι μικρές γωνίες του NHS, αλλά δε θα υπάρχουν τα ίχνη από τα ψίχουλα που θα μας βοηθήσουν να βγούμε από το δάσος. Μια μέρα θα ανοιγοκλείσουμε τα μάτια και το NHS θα έχει εξαφανιστεί εντελώς-και αν αυτό το ανοιγοκλείσιμο αποδειχτεί ότι οφείλεται σε εγκεφαλικό, τότε τη γαμήσαμε πανηγυρικά». Ακόμα και στο σημείο αυτό που τονίζει κάτι πολύ σημαντικό φροντίζει να προσθέσει μαύρο χιούμορ, όμως πέρα από αυτό αναφέρει και μια αλήθεια για τον πολίτη που θα ασθενεί και δε θα μπορεί να έχει περίθαλψη. Πόσο τελικά απέχει το ‘‘υποδειγματικό’’ σύστημα υγείας από αυτά των ευρωπαϊκών χωρών;

Θα καταλήξω και θα κλείσω με το εξής. Το να μην εκτιμάς τους επιστήμονες, στην προκειμένη τους γιατρούς, οι οποίοι σώζουν ζωές, το να μην τους στηρίζεις, να μην τους βοηθάς, όχι για το παραπάνω μα για το αυτονόητο, ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει, ότι στην ουσία δε σέβεσαι τη ζωή των πολιτών, ακόμα και αυτών που σε εξέλεξαν.

Μαίρη Β.

Διαβάστε επίσης: