ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΑΔΑΚΗΣ

ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ

-Εκδόσεις Πηγή-

«Η υγεία τους δεν του έκανε, του φαινόταν αρρώστια. Κι όμως δεν μπορούσε να κινηθεί μακριά της». Γ.Λ.

Έπειτα από μια –μάλλον- μακριά παραμονή του Χ στο νοσοκομείο, επιστρέφει στις εγκαταστάσεις του κράτους. Ενός κράτους καλά θωρακισμένου όπου κάθε νομοταγής πολίτης έχει το δικό του κελί-κατάλυμα, πλήρως εξοπλισμένο για να ζει ελεύθερος κατά το δοκούν. Ο Χ δε θυμάται τίποτα από τη ζωή στο νοσοκομείο καθώς και από τη ζωή πριν από τη νοσηλεία του σε αυτό. Πρέπει όμως να νιώθει ικανοποιημένος που ο υπεύθυνος του τομέα, αντιπρόσωπος του κράτους, τον συμπαθεί, τον εμπιστεύεται και σύντομα του επιτρέπει να επιστρέψει στις εργασιακές του υποχρεώσεις που είχε και πριν νοσηλευτεί, ώστε να αυξάνονται οι μονάδες με τις οποίες μπορεί να αποκτήσει σπουδαία τεχνολογικά επιτεύγματα. Όσο για τροφή και άλλα αναλώσιμα υλικά, τα καλύπτει το ίδιο το κράτος, επιτρέποντας στους πολίτες να ‘‘ζουν και να αισθάνονται ελεύθεροι’’ όπως είναι και το σύνθημα του κραταιού κράτους.  

Πως είναι η ζωή στο κελί-κατάλυμα του κάθε πολίτη; Η εργασία όσον αφορά την τάξη στην οποία ανήκει ο Χ γίνεται μέσω οθονών και υπολογιστών (για τις χειρονακτικές και ‘‘κατώτερες’’ εργασίες, υπεύθυνοι είναι οι σκλάβοι). Η οικογένεια του Χ καθώς και του κάθε πολίτη είναι και αυτή μέσω της οθόνης, όχι άμεσα εικονική πραγματικότητα, όπου τέλειες οικογένειες ζουν ευτυχισμένοι σε υπέροχα σπίτια, αλλά κάτι αντίστοιχο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Πόσο μετράνε τα like για την κοινωνικοποίηση και για να ευχαριστήσει ο καθένας τη ματαιοδοξία του, και επιπλέον πόσο εύκολα να δημιουργήσει μια πιο ευφάνταστη και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα πάνω στη δική του ταυτότητα! Και φυσικά ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς διασκέδαση, μέσα από τα διαδραστικά παιχνίδια που δε γίνονται δια ζώσης όπως το κρυφτό ή το κυνηγητό όπου παίζαμε παιδιά, αλλά για άλλη μια φορά λαμβάνουν χώρα μέσω των οθονών. Πόλεμοι, σφαγές, αλλά και κάποια ειρηνικά video games και μια διάθεση των πολιτών, να βελτιώνουν την απόδοση της εικονικής πραγματικότητας. Ένα παιχνίδι ακόμα για τη ‘‘ΖΩΗ’’ κι ένα για τον ‘‘ΕΡΩΤΑ’’. Και φυσικά μέσα από τις μεγάλες οθόνες, εγκατεστημένες από το ίδιο το κράτος σε όλα τα καταλύματα, οι ‘‘ειδικοί’’ να μιλάνε για τα πάντα ως μόνο αυτοί να γνωρίζουν την αλήθεια. Τόσο ‘‘ιδανικά’’ είναι όλα σε αυτό το κράτος κι όμως ο πολίτης Χ δεν είναι ικανοποιημένος, χωρίς να ξέρει το λόγο, νιώθει ότι η ζωή του ξεφεύγει και όσο και να προσπαθεί να νιώσει ελεύθερος δεν το καταφέρνει. Είναι άραγε το κράτος πιο δυνατό από τον πολίτη; Ο πολίτης θα καταφέρει να αποδράσει ή το κράτος θα τον συντρίψει;

Ο Λαδάκης στη δεύτερη συγγραφική του απόπειρα, μας παρουσιάζει μια κοντινή πραγματικότητα με αυτή που και οι ίδιοι βιώνουμε, κάπως πιο μελανή βέβαια, αλλά αρκετά πειστική. Οι σημερινές δυτικές κοινωνίες ίσως τείνουν σε αυτό που διαβάζουμε στο βιβλίο. Αφήνοντας στην άκρη τον εργασιακό τομέα, που όμως και εκεί ο Λαδάκης αγγίζει την αλήθεια όσον αφορά τις επαγγελματικές ‘‘κάστες’’, ας στρέψουμε την προσοχή μας στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ήταν αρκετά μόλις λίγα χρόνια για να περάσουμε από την προσωπική επαφή σε αυτή μέσω του γυαλιού, προτιμάμε να ανταλλάσουμε τα νέα μας μέσω fb και άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης από το να βρεθούμε από κοντά, και δεν είναι λίγες οι φορές, που οι κάπως πιο νηφάλιοι αντικρίζουμε με απορία, παρέες νεαρών κυρίως ατόμων, να προτιμάνε να έχουν στυλωμένα τα βλέμματα τους στις οθόνες των κινητών τους από το να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, την ώρα που έχουν βγει έξω μαζί για να βρεθούνε. Τα παιχνίδια έχουν μεταφερθεί χρόνια τώρα και αυτά στις οθόνες, όλων των ειδών τα παιχνίδια, για κάθε γούστο, για κάθε ηλικία, επικίνδυνα εθιστικά. Όσο για τις τηλεοράσεις: «ήταν το μέσο της απόλυτης σύγχυσης, της απόλυτης αναξιοπιστίας, ό,τι πρέπει», που τις περισσότερες φορές εμφανίζονται στις οθόνες μας άνθρωποι χωρίς καμία αξία και ουσία (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες) κι εμείς νιώθουμε υποχρεωμένοι να ακούσουμε τους τηλε-σοφούς και να κουνήσουμε καταφατικά το κεφάλι μας σε αυτά που μας λένε. Νομίζω ότι αυτό μεταξύ άλλων προσπαθεί να μας εξηγήσει και ο νεαρός συγγραφέας, ίσως τείνει λίγο περισσότερο προς το μηδενισμό ο Λαδάκης και ειλικρινά δεν βρίσκω το λόγο να μην το κάνει. Τα πάντα στο κράτος της «Απομόνωσης» είναι στημένα από το κράτος, οι κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν χωρίς να αλλάζει τίποτα στη ζωή των πολιτών, ακόμα και οι επαναστάσεις είναι στημένες. Κανείς δε θα πρέπει να τον αδικήσει, γιατί οι νέοι μας δε βρίσκουν τίποτα ατόφιο, ειλικρινές και καθαρό. Ένα σκοτεινό καθεστώς που η ατμόσφαιρά του παραπέμπει σε εκείνο του μεγάλου αδερφού και ίσως στο μέλλον και ο Λαδάκης καταφέρει να μας παρουσιάσει ένα μεγαλειώδες αντίστοιχο βιβλίο με εκείνο του Όργουελ, βρίσκεται σίγουρα σε καλό δρόμο, αν και πρέπει να ψάξει για πιο προσωπικό στίγμα. Σε αυτό το κράτος η ελευθερία ταυτίζεται –αποκλειστικά- με την έννοια της ελεύθερης αγοράς και της κατανάλωσης, όσο και αν προσπαθούν να της δώσουν την εικόνα της πραγματικής ελευθερίας.

Αν και αλληγορικό μυθιστόρημα, είναι ξεκάθαρο προς τα νοήματα του, ο λόγος του ρέει αβίαστα. Ο Λαδάκης ξέρει για ποιο λόγο γράφει και χρησιμοποιεί το χαρτί ως όπλο του για αυτά που καταγγέλλει.         

Μαίρη Β.

Διαβάστε επίσης: