ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

ΒΕΝΟΥΣ ΚΟΥΡΙ ΓΚΑΤΑ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

-Εκδόσεις Ωκεανός-

«Κλαίει με λυγμούς για όλους αυτούς που δεν ξέρουν να κλαίνε».

Όταν ένας ξανθός φωτογράφος παίρνει τη μητέρα της Ζίνας και του Ζέιτ, μαζί του στην Ευρώπη για να την κάνει μοντέλο και να ζήσει μια ζωή που ποτέ δε θα είχε την ευκαιρία να ζήσει στην έρημο, ο πατέρας παίρνει τα παιδιά του, και ξεκινάνε ένα ταξίδι με προορισμό το μέρος που βρίσκεται η μαύρη πλέον καλλονή. Θα ξέρουν ότι τη βρήκαν όταν θα δουν τις γυμνές γιγαντοαφίσες της στους τοίχους της Ισπανίας, και δυο παράλληλες ζωές θα ξεκινήσουν για τα μέλη της οικογένειας. Ο πλούσιος και λόγιος εραστής που θα ζει με το όμορφο μοντέλο θα της προσφέρει μια ζωή στην πολυτέλεια και θα γράψει ένα βιβλίο χιλίων σελίδων για την ποθητή γυναίκα. Τον πίνακα θα συμπληρώνει η ζωή των πολλών, των παράνομων, των μαύρων χωρίς χαρτιά, των συνήθεις ύποπτων που προσπαθούν να βγάλουν τη μέρα και κυρίως με το μόνιμο φόβο μήπως τους βρουν οι αστυφύλακες και τους απελάσουν.  

«Πετούν ό,τι εμποδίζει τα πεζοδρόμια, είτε άνθρωποι είναι, είτε σκουπίδια».

«Ο αποχαιρετισμός στην κόκκινη γυναίκα», δεν αφορά την ιλουστρασιόν ζωή των μοντέλων, που από τη μια μέρα στην άλλη, λόγω της ομορφιάς τους αποκτούν δόξα και χρήμα, και που ίσως ακολουθήσει και η πτώση τους, όταν η μόδα αλλάξει, γιατί η μόδα αλλάζει και στους ανθρώπους. Περισσότερο βολιδοσκοπεί τη ζωή των φτωχών, λαθρομεταναστών. Οι άνθρωποι που ‘φυγαν από τις χώρες τους, έφυγαν με κάποια αφορμή, στο βιβλίο αυτό οι κεντρικοί ήρωες δε θέλανε να φύγουν, απλά ακολούθησαν τη μητέρα που η Ευρώπη με χαρά άνοιξε την αγκαλιά της για να υποδεχτεί τα κάλλη της, δεν έχει σημασία αν αργότερα θα συμβάλλει στην πτώση της. Ακούω συχνά ανθρώπους να γκρινιάζουν για τους μετανάστες, για τους πρόσφυγες, για τους ξένους γενικά (ποτέ για τους τουρίστες). «Δεν έχουν καμιά δουλειά εδώ, να πάνε στη χώρα τους», όμως τι άφησε η πολιτισμένη και κυρίως ανεπτυγμένη Δύση στους ανθρώπους αυτών των χωρών ώστε να ζήσουν ανθρώπινα στην πατρίδα τους; Κι αν ο κάθε λαός έχει την ευθύνη να αναπτύσσεται μόνος του, πόσο τους επέτρεψαν να το κάνουν αυτό οι κυβερνήσεις της Δύσης με συνενόχους τους λαούς τους. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα να θρέψει τα παιδιά της, ειδικά την τελευταία δεκαετία και δεν ξέρουμε πόσο θα τραβήξει ακόμη όλο αυτό –γι’ αυτό και χιλιάδες δικά μας παιδιά έχουν μεταναστεύσει αλλού- όμως αντί να τα βάζουμε με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, μήπως πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα στους πραγματικά υπεύθυνους;

«Του απαγόρευαν να κερδίσει τη ζωή του, του απαγορεύουν και να ταφεί».

Το ύφος της γραφής της Βένους Κουρί Γκατά παραπέμπει στης γαλλίδας συγγραφέως Μαργκερίτ Ντυράζ. Με τις σκέψεις της αφηγείται την ιστορία και όχι με τα γεγονότα, κάνοντας τη γραφή της ποιητική. Και στο τέλος όταν όλοι θα έχουν χάσει τα λογικά τους, θα παραμείνει  μόνος ένας λογικός να θρηνεί για εκείνους που έχουν να κρατηθούν από την τρέλα τους, ο μόνος που θα έχει επίγνωση και θα νιώθει όλο το βάρος του πένθους να του πλακώνει το στήθος.

Μαίρη Β.

Διαβάστε επίσης: