ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΑΣ

EMILY HENRY

-Εκδόσεις Διόπτρα-

«Για πρώτη φορά στη ζωή μου, το αεροδρόμιο μου δίνει την εντύπωση ότι είναι το πιο μοναχικό μέρος στον κόσμο.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ακολουθούν χωριστούς δρόμους, φεύγουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, συναντούν εκατοντάδες άλλους ανθρώπους, αλλά ποτέ δεν δένονται μαζί τους.»

Η Πόπι με τον Άλεξ θα γνωριστούν στο πανεπιστήμιο. Το ότι κατάγονται από την ίδια πόλη, θα είναι αυτό που θα τους φέρει κοντά, παρά την πρώτη αδιάφορη εντύπωση που έχουν ο ένας για τον άλλον στη γνωριμία τους. Ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητο του Άλεξ στα πατρικά τους, θα έχουν την ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα. Ο Άλεξ είναι πιο μετρημένος και υποστηρικτικός χαρακτήρας, αφοσιωμένος στον πατέρα και στους τρεις μικρότερους αδερφούς του, αλλά και στις σπουδές του. Η Πόπι είναι πιο χαρωπή, όμως πίσω από το ενθουσιώδες προσωπείο της αυτό που επιθυμεί περισσότερο είναι να απομακρυνθεί απ’ ό,τι την έχει πληγώσει στα σχολικά της χρόνια. Ο μεγάλος της πόθος είναι να ταξιδεύει.

Για πάνω από δέκα συνεχή έτη το πλατωνικό ζευγάρι κανονίζει κάθε χρόνο μια ταξιδιωτική απόδραση διάρκειας μιας εβδομάδας και ταξιδεύει σε διάφορα μέρη των Η.Π.Α. κυρίως, αν και θα έχουν την ευκαιρία να επισκεφτούν τον Καναδά και χώρες της Ευρώπης. Όμως το ταξίδι τους δυο καλοκαίρια πριν θα σηματοδοτήσει το τέλος της σχέσης τους. Μια παρεξήγηση θα εισχωρήσει ανάμεσα τους, με εκείνους να παίρνουν αποστάσεις ο ένας από τον άλλον, αν και η απουσία τους είναι βασανιστική. Ώσπου η Πόπι παίρνει το θάρρος να προτείνει στον Άλεξ ένα ακόμη ταξίδι, παρόμοιο με τα πρώτα τους και με χαμηλό μπάτζετ.

Το βιβλίο της Emily Henry, παίζει σε δυο χρόνους, στα ταξίδια των προηγούμενων ετών και στο ταξίδι που οι δυο τους θα ξαναβρεθούν. Στον παρελθοντικό χρόνο ο αναγνώστης παρακολουθεί πως χτίζεται η σχέση, στον παροντικό περιμένει να εξελιχθεί και να μετατραπεί. Είναι ένα μυθιστόρημα δύο προσώπων, σχεδόν απέχουν οι δευτεραγωνιστές, όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με κομπάρσους, καταργώντας τον τίτλο του έργου, όσον αφορά τους ανθρώπους που συναντάμε στις διακοπές μας, αν και η συγγραφέας καταφέρνει να δικαιολογήσει τον τίτλο, στηρίζοντας το στην ανάγκη της Πόπι.

Το μυθιστόρημα δεν είναι κάτι παραπάνω από κομεντί, αν απολαμβάνεται να παρακολουθείτε στο σινεμά ή και στην τηλεόραση ερωτικές ταινίες οι οποίες βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε δυο πρόσωπα, το «Άνθρωποι που συναντάμε στις διακοπές μας» είναι με βεβαιότητα το βιβλίο που θα αγαπήσετε και θα κοιμάστε με αυτό κάτω από το μαξιλάρι σας, αν όχι, αφήστε το καλύτερα, πιθανόν να σας κουράσει, ακόμα κι αν παραπέμπει σε διακοπές και ταξίδια.

Μαίρη Β.