ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ²

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΙΟΥΛΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΠΡΙΛΗΣ ΠΑΝΑΤΣΑΣ

ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ²

ΕΚΔΟΣΕΙΣ Κουρσάλ (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ)

«Χρειάζονται δυο άνθρωποι. Δύο τουλάχιστον.

Ένας να φτιάχνει τις λέξεις κι ένας να τους βάζει φυτίλι,

να τις ανάβει και να τις πετάει».

Οι δυο ποιητές της συλλογής ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ² μας δίνουν ένα βιβλίο μαύρο, με χάλκινα γράμματα και δυο φανοστάτες, σε εξώφυλλο και οπισθόφυλλο, που κεντρίζει το ενδιαφέρον.  Στην αρχή, ποιητικά κάνουν τις αφιερώσεις τους, και μας πληροφορούν πως το έργο τους «γράφτηκε σε εφτά νύχτες». Τα ποιήματα χωρίζονται σε 8 ενότητες. Με πρώτη, την «Σημείο 0» κι έπειτα από την 2 ως την 8. Ενώ στο τέλος υπάρχει και το αντάρτικο^2,1, ένα ποίημα τριών σελίδων, μια «ανταπόκριση από το μέτωπο».

Η δεκαετία που περάσαμε αλλά κι αυτή που διανύουμε, έχει επηρεάσει όλους τους ευαίσθητους κι όλους τους νέους ανθρώπους, αυτό συμβαίνει και με τους δύο ποιητές της σημερινής μας ενασχόλησης. Οργή, ευαισθησία, επιθετικότητα αναβλύζουν μέσα από το έργο τους με μια εσκεμμένα κοφτερή γλώσσα. Σε μια συλλογή που μπορούμε να δούμε που οδηγεί η κρίση σήμερα και ο καπιταλισμός. Και δεν εννοώ να δούμε ανθρωπολογικά, αλλά ανθρώπινα.

Τα ποιήματα, που αποτελούν ένα συνολικό έργο, τα βρήκα ιδιαίτερα όμορφα και ενδιαφέροντα. Οι δημιουργοί τους  μας διηγούνται τις μάχες τους, τις ήττες τους, αλλά και το ότι ξέρουν να σηκώνονται εκ νέου, ενώ ήδη έχουν πάρει το δρόμο του βουνού για το αντάρτικό τους. Γνωρίζοντας πως θα βασανιστούν κι ίσως ηττηθούν, μα έχουν χρέος να το κάνουν. Δεν μασάνε τα λόγια τους, και θα αναφέρω, όπως έχω κάνει και αλλού, πως οι νέοι άνθρωποι, συνδέονται με κάτι κοινό στην ποίηση σήμερα, μετά την κρίση που βίωσε και βιώνει η χώρα μας, όπως συνέβη και σε παλιότερες εποχές στους ποιητές, χωρίς να σημαίνει πως δημιουργούν σχολή, αλλά σίγουρα ένα ρεύμα που τους ενώνει. Καταγγέλλοντας τα κακώς κείμενα.

«Αναφορές σε γεγονότα ιστορικά

που ποτέ δε θα διαβάσεις.»

Και υπόσχοντας πως θα πολεμήσουν  «Βάρκιζες /εμείς /δε θα ’χουμε», ενώ γνωρίζουν καλά πως «Οι πιο ρομαντικοί / γίνονται επαναστάτες». Καθώς φαίνεται είναι γνώστες καλοί της ιστορία του εικοστού αιώνα ή τουλάχιστον της λαϊκής ιστορίας του και σε αυτήν πατάνε, σε ένα μπροστά πίσω με γεγονότα του αντάρτικου,  του εμφυλίου, των διώξεων που υπέστη ο ηττημένος κι όχι μόνος κι εμφανίζονται συνειδητοί συνεχιστές του.  Σαν τον Ίκαρο, θέλουνε να αγγίξουνε τον ήλιο έστω κι αν τον γράφουν στα αχαμνά τους και δε βολεύονται με το άσπρο των ταβανιών, που υπάρχει σχεδόν σε όλα τα σπίτια.

Όσον αφορά το αντάρτικο^2.1 αφήνουν αν όχι ένα happy end, ένα αισιόδοξο μήνυμα, μια χαραμάδα φωτός, άλλωστε ο σκοπός τους δεν απέχει από του Ρήγα Φεραίου.

«Όσοι μπορούσαν να κάνουν αλλιώς και δεν έκαναν,

είναι ένοχοι».

Ε.Φ.Β.

Διαβάστε επίσης: