ΑΝΗΣΥΧΟΙ ΜΑΖΙ

ΕΛΕΝΗ ΓΟΥΓΟΥΤΣΑ-ΣΙΣΣΥ ΜΗΤΣΙΚΩΣΤΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΔΑΚΗΣ-ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΙΣΚΟΥ

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ: ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ

-Εκδόσεις άνω τελεία-

Η ισχύς εν τη ενώσει, τέσσερις ποιητές και μία εικαστικός ενώθηκαν για να δημιουργήσουν τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή, κάτι όχι τόσο σύνηθες, μα το αποτέλεσμα δεν τους διαψεύδει  και δημιουργεί μια ολότητα.

Μιλώντας

ξορκίζω με μαγγανείες

τους μαραμένους της λήθης καθρέφτες

Η συλλογή χωρίζεται σε εφτά κεφάλαια και τον επίλογο. Σε πολλά σημεία η ποίηση ομοιάζει με πεζό κείμενο, που ρέει όμως τόσο ποιητικά με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν ασυμμετρίες στο συνολικό έργο. Μοντέρνα ποίηση με κάποια ψήγματα σουρεαλισμού. Ξεκινώντας με το κεφάλαιο ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ, νομίζουμε πως θα διαβάσουμε παραμύθι, ένα όμορφο παραμύθι, όπως συνήθως είναι ή θα έπρεπε να είναι η παιδική ηλικία. Προχωρώντας θα μπορούσε να πει κανείς πως το βιβλίο μοιάζει με ένα ημερολόγιο, που χαράσσονται σε αυτό μνήμες, ένα κοινό όμως ημερολόγιο, που έχει μια συγκεκριμένη γενιά ανθρώπων.

αυτό που μένει είναι μια λύπη για

το χρόνο που χάθηκε περιδινούμενος

εκεί που το μάταιο επικρατεί

Φτάνοντας στο έκτο κεφάλαιο και τις (Εκ)ΠΤΩΣΕΙΣ, που όταν κάνουμε στη ζωή μας γίνονται πτώσεις, συναντάμε ένα όμορφο και ώριμο κεφάλαιο, ενώ στο έβδομο ανακαλύπτουμε το έξυπνο εφεύρημα της ταυτότητας, όχι όμως του κρατικού εγγράφου, αλλά της αναζήτησης του εαυτού. Φαίνεται πως οι ποιητές συνεργάστηκαν αρμονικά και δούλεψαν με επιμέλεια το κείμενό τους, δεν ξέρω αν χρησιμοποίησαν την τεχνολογία ή παραδοσιακούς τρόπους, δε γνωρίζω και δε φαίνεται αν το έγραψαν μαζί ή ο καθένας έδωσε ένα κομμάτι, που μετέπειτα έγιναν παρεμβάσεις.

Τα κύματα λένε πως τίποτα δεν έμαθα,

πως δεν σηκώθηκα ποτέ από εκείνο το παγκάκι.

Όπως είναι φυσικό πλέον στους νέους ποιητές, υπάρχει ένας πεσιμισμός και η απαισιοδοξία της εποχής που ζούμε τα τελευταία χρόνια, κι όχι μόνο στη χώρα μας. Κάπου στο πέμπτο κεφάλαιο εμφανίζονται οι ενοχές και η ακινησία, μια ακινησία σαν παγωμάρα του να μην ξέρεις τι θα πράξεις ή να ξέρεις, μα να μην μπορείς.    

Τι τη γυρνάτε μπρος-πίσω;

Όσο και να με κοιτάτε, δεν μοιάζω.

Είναι παλιά η φωτογραφία της ταυτότητας.

Ήμουν μικρή, μπερδεμένη κι εύθραυστη.

Και στο τέλος έρχεται ο επίλογος να δώσει ξεκάθαρος το στίγμα της ποίησης που διαβάσαμε, που είναι επηρεασμένος από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, όχι όμως πάνω σε αυτό. Οι δημιουργοί δεν θέλουν να καπηλευτούν το συγκεκριμένο γεγονός, δεν παρουσιάζουν το δυστύχημα-έγκλημα σπαραχτικά, δημιουργούν στίχους, που όλους μας έχουν προβληματίσει σαν σκέψεις. Η τέχνη άλλωστε πάντα παίρνει αφορμές από την κοινωνία, από μεγάλα γεγονότα, Πικάσο- Γκέρνικα, Ρίτσος- Επιτάφιος, και πρέπει να παίρνει γιατί δεν αξίζει μία αν είναι αποκομμένη από την κοινωνία, νομίζοντας πως είναι κάτι ανώτερο από αυτήν κι όχι για αυτήν, και κάτι άλλο.   

κι όλα κυλούν κανονικά

κι η κανονικότητα γελάει

Τέλος λίγα λόγια για τα πέντε εικαστικά, μαζί και του εξώφυλλου της Νικολέττας Αγγελίδου, είναι αρμονικά με το κείμενο, είναι ασπρόμαυρα και θα τολμούσα να πω γαλήνια με μια δόση αναζήτησης.

Ε.Φ.Β.