ΑΙΘΟΥΣΑ ΧΟΡΟΥ
ANNA HOPE
ΑΙΘΟΥΣΑ ΧΟΡΟΥ
-Εκδόσεις Κλειδάριθμος-
«Όταν οι άνθρωποι στη βάση χάσουν την ψυχή τους καταλήγουν εδώ, αλλά όταν οι άνθρωποι στην κορυφή πάθουν το ίδιο, γίνονται επικίνδυνοι».
Διαβάζοντας κάποια βιβλία, έχω αναρωτηθεί πολλές φορές ποιος ο λόγος ύπαρξης της λογοτεχνίας! Είναι ένας τρόπος διασκέδασης, για να σκοτώνουμε τον ελεύθερο χρόνο μας –αν και εφόσον έχουμε- ή είναι κάτι περισσότερο;
Ο συγγραφέας εμπνέεται μια ιστορία, τη θεωρεί αξιόλογη και την καταθέτει στο χαρτί. Και ύστερα από ένα μακρύ ταξίδι καταλήγει κάποιες φορές σε εμάς. Διαβάζοντας το βιβλίο μπορεί να μας ικανοποιήσει, μπορεί και όχι. Ύστερα το βάζουμε στην άκρη για να ταξιδέψουμε με το επόμενο. Ποιο μυθιστόρημα όμως μένει ανεξίτηλο στη μνήμη μας, αν όχι αυτό που η ανάγνωση του έχει να προσφέρει το κάτι παραπάνω; Σε αυτή την κατηγορία μυθιστορημάτων ανήκει δίχως αμφιβολία το βιβλίο της αγγλίδας συγγραφέως, Anna Hope «Αίθουσα χορού». Ένα βιβλίο καλογραμμένο για το οποίο ξόδεψε περίπου δυόμιση χρόνια για να το ολοκληρώσει. Έχει κάνει έρευνα σε βάθος στις κοινωνικές συνθήκες της εποχής, στη λειτουργία του ιδρύματος, στον καιρό που αντιστοιχούσε στην πραγματική εποχή και που μεταφέρει στην ιστορία της. Πως λοιπόν να μη θεωρηθεί ένα ολοκληρωμένο βιβλίο, που για καλή τύχη των ελλήνων αναγνωστών, η μετάφραση του από την Παλμύρα Ισμυρίδου έδωσε άρτια την αξία του στο ελληνικό κοινό!
Οι βασικοί ήρωες της ιστορίας είναι τρεις, δημιουργώντας ένα ισοσκελές τρίγωνο, με τους δευτερεύοντες χαρακτήρες να σχηματίζουν το χορό μιας σύγχρονης τραγωδίας. Ο Τσάρλι ανήκει στο προσωπικό του ασύλου Σάρστον στην Αγγλία του 1911. Αγαπάει τη μουσική και θεωρεί ότι μέσω αυτής μπορούν οι ασθενείς να βρουν τη γαλήνη, ακόμα και τη θεραπεία ώστε να επιστρέψουν στην παλιά τους ζωή, υγιείς. Συνειδητοποιώντας όμως αυτό που οι άλλοι διακρίνουν σε εκείνον, η ψυχική του διάθεση θα αλλάξει.
Ο δεύτερος χαρακτήρας του τρίγωνου, ο Τζον, είναι ιρλανδός που κατέληξε στο άσυλο, εξαιτίας της οικονομικής του δυσχέρειας. Η δύσκολη ζωή που είχε ζήσει τον έχει κάνει μελαγχολικό, κάτι όμως που δεν τον εμποδίζει να εργάζεται σκληρά στα χωράφια ή να ανοίγει ομαδικούς, ανώνυμους τάφους, που τρομοκρατούν τους τροφίμους του ασύλου.
Η Έλα είναι η ηρωίδα που κλείνει το τρίγωνο, μια εργάτρια στα υφαντουργία. Εποχές που η εργασία δεν έχει και μεγάλη διαφορά από τη δουλεία. Όταν οι εργάτες δούλευαν ολημερίς σε ανθυγιεινούς και χωρίς ασφάλεια χώρους, για δεκαπέντε σελίνια την εβδομάδα. Η Έλα πιεσμένη από τις εβδομάδες που ίδιες και απαράλλαχτες κυλούσαν και την στράγγιζαν, την έγδερναν, σπάει ένα παράθυρο για να μπει καθαρός αέρας στον χώρο και για να δει ένα κομμάτι ουρανό! Η τιμωρία της θα είναι να οδηγηθεί στο ίδρυμα φρενοβλαβών Σάρστον.
Ούτε η Έλα, μα ούτε και ο Τζον είναι τρελοί, αλλά όταν καταλήξεις σε ένα τέτοιο μέρος ποιος θα πειστεί για το αντίθετο! Η άποψη του επιστάτη του εργοστασίου έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από του εργαζόμενου.
Οι άντρες με τις γυναίκες βρίσκονται σε διαφορετικά κτήρια. Συναντιούνται στην αίθουσα χορού κάθε Παρασκευή βράδυ, ως ανταμοιβή για την καλή τους συμπεριφορά κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Αυτές οι λίγες ώρες, το αντάμωμα μαζί με τα γράμματα που ανταλλάσουν είναι που δίνει στους δυο τους το κουράγιο να συνεχίζουν και κάνει τις ώρες να κυλούν μέσα στην εβδομάδα.
Όπως έξω από το ίδρυμα έτσι και μέσα σε αυτό οι τρόφιμοι έχουν την καθημερινότητα τους! Όταν όμως μια μερίδα πολιτών θεωρείται κατά κάποιο τρόπο απειλή για το έθνος που αποζητάει την καθαρότητα του και σκέφτεται να επιβάλει τη στείρωση, τα πράγματα περιπλέκονται. Υιοθετώντας αυτή την άποψη μέλη του προσωπικού του Σάρστον θα βάλουν τους τροφίμους αλλά και τους εαυτούς τους σε κίνδυνο. Η πίεση θα είναι μεγάλη για όλους και οι σχέσεις θα δοκιμαστούν!
Μαίρη Β.
Διαβάστε επίσης:
