ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΘΟΠΟΥΛΟΣ
-Εκδόσεις Κέδρος-
«Οι ξένοι τους περιφρονούσαν λες και ήταν ινδιάνοι και δεν μπορούσε να πει κουβέντα».
Το 1947 και ενώ ο εμφύλιος μαίνεται, ένας αμερικανός δημοσιογράφος φιλοδοξεί να πάρει συνέντευξη του Μάρκου Βαφειάδη, αρχηγού του Δημοκρατικού Στρατού. Ο Πολκ δεν κρύβει τη πρόθεσή του κι ας μην είναι σύμφωνοι από την πρεσβεία της χώρας του καθώς και οι Βρετανοί σύμμαχοι των Η.Π.Α., αφού είναι δυνάμεις που στηρίζουν τον Εθνικό Στρατό, και έχουν συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή. Το να γίνουν ευρέως γνωστές οι απόψεις των κομμουνιστών και οι λόγοι που τους οδήγησαν στον πόλεμο, δεν είναι κάτι που το θεωρούν προς όφελός τους. Ο Πολκ όμως δεν το βάζει κάτω, δεν είναι από τους δημοσιογράφους που θα συμβιβαστεί με αυτό που θα του επιδείξουν. Αν και έχει φανεί ιδιαιτέρως πολυμήχανος στο δημοσιογραφικό του παρελθόν, πρέπει να βρει τρόπο να τον οδηγήσουν στον Βαφειάδη, κάτι που δεν είναι εύκολο.
Όταν η θάλασσα ξεβράσει το πτώμα του, πρέπει να ανακαλυφθεί ποιος ευθύνεται για τη δολοφονία του. Ο αποδιοπομπαίος τράγος, ο Δημοκρατικός Στρατός, είναι αυτός που πρέπει να επιβαρυνθεί με ένα ακόμη έγκλημα, αλλά πρέπει να βρεθούν ή να δημιουργηθούν τα στοιχεία που θα αποδεικνύουν την ενοχή των ανταρτών, αν και δεν υπάρχει κίνητρο από πλευράς τους. Το αντίθετο, αφού ο Πολκ θα γινόταν το μέσω για να γίνουν παγκοσμίως γνωστές οι θέσεις τους και να κερδίσουν συμπάθεια. Ο Πολκ έχει αρκετούς εχθρούς, αφού η Αμερικάνικη βοήθεια καταλήγει στους τραπεζικούς λογαριασμούς πολιτικών και υποκόσμου (σας θυμίζει κάτι;). Ο Αμερικάνος δημοσιογράφος έχει δημιουργήσει αρκετές βεντέτες με ισχυρούς ανθρώπους στην Ελλάδα και πολλοί θέλουν να τον ξεφορτωθούν. Ο Μουσχουντής, σκληρό καρύδι της γενικής ασφάλειας της Θεσσαλονίκης θα αναλάβει την έρευνα της δολοφονίας του Πολκ. Θα καταφέρει να φτάσει στην αλήθεια ή το ‘‘καθήκον’’ του θα του υπαγορεύσει να κινηθεί σύμφωνα με την επιθυμία των συμμάχων και της κυβέρνησης;
Ένα μυθιστόρημα βασισμένο στην πολύκροτη για την εποχή υπόθεση της δολοφονίας Πολκ. Ένα πραγματικό ιστορικό μυθιστόρημα, που μπορεί να μην έχει τον τίτλο (ιστορικό), αλλά σίγουρα έχει τη χάρη. Ο Ψαθόπουλος με τέχνη ζωντανεύει τους ήρωες και την εποχή χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη, αντιθέτως γράφει ένα κείμενο που προκαλεί το ενδιαφέρον και θέλει να προχωρήσει την πλοκή. Θα χαιρόμασταν να διαβάζουμε πιο συχνά τόσο ζωντανά βιβλία από έλληνες συγγραφείς.
Μαίρη Β.
