Ποίηση

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Τάσος Ράπτης είναι ηθοποιός, απόφοιτος του Εργαστηρίου Υποκριτικής Τέχνης του Άκη Δαβή στο θέατρο Αλκμήνη.

Ασχολείται επαγγελματικά με το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση από το 1999.

Τα τελευταία τρία χρόνια πραγματοποιεί ένα απ’ τα μικρά, εφηβικά του όνειρα, αυτό του ραδιοφωνικού παραγωγού μέσω του BoemRadio και των εκπομπών «Στο Περιθώριο» και «LockTown».

Διαβάζει ποίηση από πολύ μικρός. Ξεκίνησε με Ρίτσο, Καρυωτάκη και Μπωντλέρ και μεγαλώνοντας γνώρισε τον Καβάφη και τον Κάλβο. Κάποια στιγμή, ένοιωσε την ανάγκη να εκφραστεί στο χαρτί. Από τότε, συμβαίνει κατά διαστήματα να σκαρώνει μικρά ποιήματα, με τα οποία δε φιλοδοξεί να καταχωρηθεί ως ποιητής, παρά μόνο να εκφράσει σκέψεις και συναισθήματα και, γιατί όχι, να επικοινωνήσει μέσα απ’ αυτά.

9 Ποιήματα του Τάσου Ράπτη 2021

Η Οθόνη Σου

Θέλω να σπάσω την οθόνη της τηλεόρασης.

Να καταπιώ την καρδιά και τον εγκέφαλό της.

Θα ντύσω με γυαλί το πρόσωπό μου.

Θα το κάνω οθόνη για ιδιωτικές προβολές.

Με τις εκφράσεις του προσώπου σου θα βλέπεις ό,τι πρόγραμμα θες.

Χαρά – Λύπη

Αγωνία – Ενθουσιασμό

Κατάθλιψη – Ερωτα

Κενό – Νοιάξιμο

Πόνο – Αδιαφορία

Αγάπη

Ζωή

Δεν πιστεύω. Γνωρίζω.

Δεν ελπίζω. Παλεύω.

Δε σκύβω. Κοιτάζω.

Δεν τρέχω. Περπατάω.

Δεν περιμένω. Κυνηγάω.

Και ψάχνω. Να βρω.

Κι όσο βρίσκω, μαθαίνω.

Κι όσο μαθαίνω, πεθαίνω.

Μα θα ζήσω μέχρι να γνωρίσουν κι άλλοι.

Προαυλισμός

Η ταράτσα είναι τετράγωνη.

Περιστοιχίζεται από έναν ψηλό, άσπρο, τοίχο που φτάνει στο ύψος του στήθους μου.

Κατά συνέπεια, δεν κινδυνεύω να πέσω.

Ανεβαίνω στην ταράτσα, περίπου, τέσσερις φορές κάθε νύχτα.

Για λίγα λεπτά.

Καπνίζω, πίνω λίγο καφέ, παρατηρώ την άδεια λεωφόρο.

Πού και πού, συζητάω με τη Σελήνη.

Αλλά πάντα για λίγο.

Και μετά επιστρέφω.

Είναι ωραίος ο προαυλισμός στην ταράτσα.

Στα άκρα 

Zω οριακά

Στα άκρα

Στα άκρα του σώματός μου

Τα πέλματα

Και τα δάχτυλα των χεριών

Αυτοί είναι οι στυλοβάτες της ύπαρξής μου

Τατουάζ

Ολόκληρο

Μισό

Καθόλου

Όχι καθόλου

Καλύτερα ανολόκληρο

Για να εμπεριέχει τη στέρηση του ολόκληρου

Για να θυμίζει τί δεν έχεις

Και για να πονάει περισσότερο

Αλλιώς δε μένει αποτύπωμα

Και χωρίς αυτό δεν αξίζει

Άλλωστε, όταν γεράσουμε, το μόνο που θα μείνει είναι τα τατουάζ των αναμνήσεων

Γιατί αυτά δε βγαίνουν ποτέ απ' το δέρμα

Ας έχουμε πολλά, λοιπόν, για να γεμίζουν οι ώρες ευχάριστα

Ακόμα κι ο πόνος είναι καλύτερος απ' το καθόλου

Το Δόντι

Στην τσέπη του παλιού παντελονιού, βρήκα ένα δόντι ξεχασμένο.

Ποιος ξέρει πόσο καιρό έμεινε εκεί.

Το έβγαλα προσεκτικά και το κράτησα απαλά στο χέρι μου.

Το ύψωσα στο φως.

Κίτρινο, με πολλές χαρακιές και μια μεγάλη τρύπα.

Δέντρο που το λύγισε ο αέρας.

Δέντρο κομμένο που αφέθηκε εκεί, στην τσέπη του δάσους. Ξεχασμένο.

Πασχίζω να θυμηθώ την ιστορία του, αλλά μάταια.

Ούτε αυτό μου την αποκαλύπτει.

Τότε θυμήθηκα μια βόλτα στο δάσος με το γιο μου.

Ένας πεσμένος κορμός στα διάβα μας.

Ανεβήκαμε και περπατήσαμε πάνω του.

Έπειτα καθίσαμε και μιλήσαμε ώρα πολύ.

Βγήκα στον κήπο και είδα τα μυρμήγκια να δουλεύουν σιωπηλά.

Έσκυψα δίπλα στη φωλιά τους κι ακούμπησα με προσοχή το δόντι λίγο πιο κει.

Να έχουν και τα μυρμηγκόπουλα ένα κορμό στα μέτρα τους.

Να κάθονται με τους μυρμηγκοπατεράδες τους, να λένε ιστορίες.

Αντίλαλοι

Ήχοι από σταγόνες.

Ο αντίλαλός τους έχει μεταλλική χροιά.

Μικρά σύρματα αρχίζουν να ξεπροβάλλουν.

Κινούνται αργά ανάμεσα στο νερό.

Είναι η στιγμή που μιλάει ο ήλιος.

Ήσυχα και μειλίχια.

Καθώς βγαίνει απ’ την κρυψώνα του, ένας μικρός θόρυβος, μα μόλις βρίσκει τη θέση του, όλα γαληνεύουν και πάλι.

Τώρα τα ψάρια τραγουδούν το μπλουζ του αρχιπελάγους με φωνή υγρή και τραχιά απ’ το αλάτι.

Ιππόκαμποι χορεύουν στον αφρό.

Το κύμα συγχρονίζεται στο ρυθμό του μπάσου.

Κι οι φάλαινες εξαπολύουν πίδακες ως τον ουρανό.

Με μια φυσαρμόνικα ζωγραφίζω αυτά που βλέπει το μυαλό μου.

Έχει κενά ο καμβάς, αλλά δε γίνεται αλλιώς.

Βλέπεις, έχω ταξιδέψει τόσο λίγο.

Αν

Δεν ξέρω να οδηγώ

Ποτέ δεν ήξερα

Έχω, όμως, το προσωπικό μου όχημα

Που με οδηγεί αυτό

Με πάει όπου θέλει

Κι εγώ αφήνομαι

Γιατί όλα τα ταξίδια που μου έχει προσφέρει

Ήταν μοναδικά

Και ξεχωριστά

Σκέψου ότι πήγα σε άλλους πλανήτες

Κατέβηκα στο κέντρο της γης

Γύρισα στο παρελθόν

Και φαντάστηκα όλη τη γη

Όλες τις χώρες

Κι όλους τους ανθρώπους

Γνωστούς και άγνωστους

Κάναμε παρέα

Τραγουδήσαμε

Ήπιαμε

Χορέψαμε

Ερωτευθήκαμε

Και γαμηθήκαμε

Και ήταν σα να γνωριζόμαστε χρόνια

Ολότελα ξένοι

Κι όμως γνωριζόμασταν

Και φαντάστηκα πώς θα ήταν αν….

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ

Σφαγείο η νύχτα της πόρνης κάτω από μια γέφυρα.

Σε δρόμους βυζαντινούς ξεχύθηκαν τα χρώματα.

Μπλέχτηκαν με νότες και στίχους.

Και μια βραχνή φωνή από μακριά τραγούδησε μέσα απ’ τους καμβάδες.

9 Ποιήματα του Τάσου Ράπτη 2020

Αλλά δε μ’άφησε

Τη γνώρισα την ομορφιά.

Μου φανερώθηκε άξαφνα, όπως ο ήλιος, ο κρυμμένος πίσω από μαύρα σύννεφα.

Τρόμαξα.

Μα δεν αντιστάθηκα.

Πώς θα μπορούσα άλλωστε.

Αφέθηκα και μ’ έλουσε το φως της.

Ήθελα κι άλλο.

Να καώ ολοκληρωτικά απ’ τη φλόγα της.

Αλλά δε μ’άφησε

Απ' την Αρχή

Οι ήχοι λιγόστεψαν.

Τα βλέμματα στέρεψαν.

Οι ανάσες σώθηκαν.

Παραμένω στη θέση μου καθηλωμένος.

Σε στάση αναμονής για το επόμενο ταξίδι.

Δε θέλω να έρθεις.

Θα με συνοδεύσουν καινούργιοι συνοδοιπόροι.

ΑΣΤΡΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ

Η Ανάσα γέννησε την Κραυγή

Η Κραυγή στα όρια του τείχους και του παρελθόντος

άφησε μία Ισχνή Ιαχή

Το ταξίδι ξεκίνησε

Ο ήχος περιπλανήθηκε για ώρα

Δεν ήξερε πού πήγαινε

αλλά δεν είχε σημασία

Πέρασε ανάμεσα απ’ τους πλανήτες

τους χαιρέτησε και ήπιε από τη λάβα τους

Ταραχή Ταραχή Ταραχή

Μόλις κατάπιε τη λάβα

κοφτή και ιδρωμένη τώρα η Ανάσα

πασχίζει να διατηρήσει την πορεία της

Είναι όμως ψύχραιμη

και καταφέρνει να επιστρέψει

Το ταξίδι του ήχου τέλειωσε

Ή μόλις άρχισε.

Άτιτλο

Του μέλλοντος η τύχη αγνοείται.

Του παρόντος το μέλλον άγνωστο.

Γι’ αυτό βουτάω στα ξεχασμένα νερά του παρελθόντος.

Η Ένωση

Ονειρεύτηκα ότι ήμασταν ξαπλωμένοι.

Τα σώματα σε τέλεια επαφή με τη γη, σχημάτιζαν ένα αστέρι, καθώς κοιτούσαν στο άπειρο.

Εκμηδένισα το χρόνο και κλείσαμε τα μάτια.

Δεν ξυπνήσαμε ποτέ.

Μοίρα

Διαβάστε επίσης: