"Ιανουάριος 2021 - 2 Ιστορίες"

Στέλλα Μαρή Νομική Αθηνών, Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών/ μεταπτυχιακός τίτλος σπουδών, LLM in Maritime Law, Southampton University/ Άδεια δικηγορίας σε Αθήνα και Αγγλία / σύντομη εμπειρία δουλειάς σε Λονδίνο και Πειραιά / Υποκριτική στο τετραετούς φοιτήσεως Εργαστήρι Υποκριτικής Τέχνης του Άκη Δαβή/ Μέλος του Δ.Ι.Θ. (Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου) ως ηθοποιός / Μέλος του Ε.Ε.Σ. (Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών) ως σκηνοθέτης / Διαχειρίστρια της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας  Minus two, ομάδα θεάτρου / Παίζει και σκηνοθετεί σε διάφορες παραστάσεις  / Γράφει τα θεατρικά έργα “Forever Yours ή π²», «ρέπλικα», «ο πλανήτης», όλα ανεβαίνουν στη σκηνή και (πέρα από το πρώτο που είναι υπό έκδοση), έχουν εκδοθεί από εκδόσεις «Κουίντα» καθώς και η ποιητική της συλλογή «η Θυσία».  / ιδρύει το Θεατρικό Εργαστήρι POCKEtFLAT, διδάσκει Υποκριτική / ιδρύει με τον Κώστα Βολιώτη τα ‘‘pocketmovies” , ανάρτηση στο κανάλι της στο Youtube / "η καραντίνα" &  ‘‘η μάσκα’’ αποτελούν το πέμπτο και έκτο διηγήμα που ανεβαίνουν στο www.artscriprt. gr/webnode

1 "η καραντίνα"

Πάντα ήμουν θετικός άνθρωπος. Όλοι οι πρώην, μου το αναγνώριζαν. Ακόμα κι αυτοί που, τελικά, με βαρέθηκαν, ή τους βαρέθηκα- μερικές φορές δεν είναι εύκολο να το ξεχωρίσεις. Μάλλον, δεν έχει νόημα να ξέρεις, ποιος είπε τι και γιατί. Το θέμα είναι, ότι κάποια στιγμή τελείωνε το παραμύθι. Καλυτέρα έτσι, να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους. Όσο γίνεται, δηλαδή. Γίνεται; Ποτέ δεν  κατάλαβα, γι’ αυτό  είμαι συνέχεια μόνη. Μέχρι που μπήκε αυτός στη ζωή μου. Δεν ξέρω ποσό θα κρατούσε. Δεν ξέρω, αν ήταν ένα ψέμα , για άλλη μια φορά. Τι είναι το ψέμα; Κάτι που δεν κρατά για πάντα; Δε θέλω να δεχτώ, ότι σκέφτομαι έτσι, αλλά, τελικά, έτσι σκέφτομαι. Οκ. Για πάντα μαζί, λοιπόν. Έτσι νόμιζα. Και ήρθε η καραντίνα. Υποχρεωτική, είπαν. Σίγουρα, για μένα. Είχα κάνει το τεστ. Ο κορωνοϊός αποφάσισε για εμάς, νομίζω. Μάς έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Δεν πρόλαβα να τον βαρεθώ, Δεν πρόλαβε να με βαρεθεί. «Θα σε περιμένω», μου είπε,  «όλα θα πάνε καλά». Έχει πλάκα. Είναι ερωτευμένος. Εγώ; Προς το παρόν δεν μπορώ να σκεφτώ. Μάλλον, τώρα είναι που έχω χρόνο να σκεφτώ. Το τεστ βγήκε θετικό. Το είπα πριν, νομίζω, όχι καθαρά, μάλλον. Δεν ξενέρωσε. Γιατί να ξενερώσει, θα μου πείτε, δεν έφταιγα, γιατί το είπα; Μάλλον, γιατί είμαι ενοχική. Θα πω, δε φοβήθηκε. «Μα είσαι καλά» μου λέει. «Ασυμπτωματική, λέγεται, μπορώ να σε κολλήσω», του λέω. «Μα δε θέλεις», μου λέει, «νομίζεις», του λέω. Φοβάμαι. Όχι συνεχεία. Βαριέμαι. Ευτυχώς έχω το τηλέφωνο. Και το ιντερνέτ. Χτες το ανακοίνωσα στο φου μπου. «Είμαστε δίπλα σου», μου έγραψαν. Κανείς δεν είναι δίπλα μου, δεν μπορεί, δηλαδή. Βαριέμαι. Στην αρχή είχε πλάκα. Θετικός άνθρωπος, θετική στον κορωνοϊό. Σωστό δεν ακούγεται; Δεν αισθάνομαι, ότι  είμαι ένας  θετικός άνθρωπος, τώρα. Δεν το βρίσκω, τελικά, αστείο όλο αυτό. Κι αν δεν… Εκείνος μου λέει, να μη σκέφτομαι έτσι, μάλλον μου λέει να μην σκέφτομαι καθόλου. Μάς έμαθαν, ότι είμαστε οι σκέψεις μας.  Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλακεία από αυτό. Μάλλον, υπάρχει. Cogito ergo sum. Συγγνώμη- σκέφτομαι άρα υπάρχω. Λάθος, μάς τα είπε ο άνθρωπος. Τι να σκεφτώ; ότι θα είμαι ένα όμορφο πτώμα; Οκ, συμπαθητικό. Κι όλοι θα λένε, «κρίμα την κοπέλα». Και λοιπόν; δε θα είμαι εκεί, να το ακούσω, δεν έχει νόημα όλο αυτό… Λέω να ζήσω. Θα είμαι εκεί, να δω τι ζω. Τι βλακείες έχω κάνει- και να μην τις ξανακάνω, μάλλον θα τις ξανακάνω. Πάντα έτσι θα είναι; Να ένα θέμα για σκέψη…. πάλι τα ιδία. Μα τώρα έχει νόημα- έχει; Τώρα θα καταλάβω. Θα προσπαθήσω δηλαδή. Κι έπρεπε να νιώσω, ότι μπορεί να πεθάνω, για να τα δω όλα αυτά; Μα δεν έχω σκοπό να πεθάνω. Και δε θα πεθάνω, έχω πράγματα να κάνω. Κι αυτός είπε ότι θα με περιμένει. Μου έλειψε. Κι αυτός είπε ότι του έλειψα. Θέλει να με δει. Του είπα, ότι πρέπει να περιμένουμε. Ποτέ δεν ήμουν καλή στο να περιμένω. Λίγες μέρες ακόμα, να δω και πόσο θα κρατήσει όλο αυτό. Αλλά, θα είμαι εδώ. Θα χαρώ… ή θα  πονέσω….. Και η ζωή συνεχίζεται (χτυπά  το τηλ…. πάει να το σηκώσει, σταματά). Αυτός είναι

2 ‘‘η μάσκα’’

Προσεκτικά….. να καλύψει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επιφάνεια του προσώπου. Μύτη και στόμα επιμελώς μέσα. Θα δυσκολευτεί ο ιός, αν τον βγάλει ο δρόμος από εδώ. Το πιο σημαντικό, θα ξεγελάσει για άλλη μια φορά αυτόν. Θα βάψει εντυπωσιακά τα μάτια… αφού μόνο αυτά φαίνονται. Και θα φορέσει πάλι αυτή τη μικροσκοπική φούστα. Είδε πως κοίταζε… Σαν να υπήρχε από τη μέση και κάτω μόνο. Μια χαρά. Δε χρειάστηκε να μιλήσει. Αυτός μίλησε. Όταν έπεσε δήθεν τυχαία πάνω του και επιπλέον ζήτησε αυτός συγγνώμη! Τι τζέντλεμαν. Και χαμογέλασε. Ήταν τόσο όμορφος… Το στυλ που έχει ό,τι ποθήσει…  Θα τον πετύχει ξανά στο σουπερμάρκετ. Θα στείλει το μήνυμα στο 13033, λόγος μετακίνησης το 2. Γιατί δεν υπάρχει λόγος μετακίνησης ‘‘έρωτας’’ , νούμερο 7; Κάθε μέρα στον Σκλαβενίτη, την ίδια ώρα… σήμερα αισθάνεται ότι θα τον πετύχει. Την αγαπά τη μάσκα της. Τι θα έκανε αν από την αρχή την έβλεπε χωρίς τον φερετζέ της; Θα καταλάβαινε ότι είναι υποτίθεται ‘‘άντρας’’. Θα αντιδρούσε. Δεν είναι του ‘‘κύκλου’’, το ξέρει. Ας χαρεί λίγο ακόμα το βλέμμα του να τη διαπερνά. . Όσο κρατήσει η καραντίνα… Αχ εύχεται να κρατήσει πολύ… νομίζει ότι είναι ερωτευμένη με έναν άντρα που δε θα τη θελήσει ποτέ. Αυτός κι αν είναι θάνατος. Ο ιός δεν μπορεί να τη σκοτώσει-να ’ναι καλά η μάσκα της…        

Διαβάστε επίσης: