Η ΛΙΜΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ της Ιώβης Εαρινή

Δε ντρέπομαι να το παραδεχτώ, δεν γνωρίζω μπάνιο, κι εννοώ το κολύμπι. Με το άλλο στην μπανιέρα μια χαρά τα καταφέρνω. Όμως ότι δεν ξέρω να κολυμπάω, ότι από φόβο μόλις μπαίνω στο νερό αντί να επιπλέω με μιας βουλιάζω, όταν άνθρωποι με το διπλό βάρος από εμένα επιπλέουν με άνεση,  δε σημαίνει ότι θα μείνω στην ακτή να κάνω ηλιοθεραπεία. Σε αυτή την περίπτωση θα προτιμούσα να μείνω στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, να ξαπλώσω στην αιώρα ή να κάτσω στην αναπαυτική κούνια στη βεράντα, πίνοντας γκαζόζα (μπα όχι γκαζόζα, εν έτη 2022, μοχίτο ακούγεται  πιο εξωτικό) και να απολαμβάνω τη θέα του χωριού κάτω από τα πόδια μου, κρατώντας στην αγκαλιά μου ένα βιβλίο. Όχι, όταν πηγαίνω στη θάλασσα, ο σκοπός μου είναι να μπω μέσα και να βραχώ, για τα καλά  -φτάνει να μην πνιγώ βέβαια- και κανείς δεν έχει δικαίωμα να με κρίνει γι’ αυτό ή να σχολιάσει τις ανύπαρκτες κολυμβητικές μου δεξιότητες. Φυσικά πάντα υπάρχουν κάτι σκατόπαιδα, που δεν τους έχουν μάθει τρόπους από το σπίτι τους και μόλις σε μυριστούν, έρχονται σαν καρχαρίες και κολυμπούν γύρω σου παρατηρώντας σε. Από τη στιγμή όμως που δεν καταλήγω τροφή για το στομάχι τους, απλά νοερή τροφή για τον λίγο κρυφό, λίγο φανερό χλευασμό τους, μικρό το κακό! Αδιαφορώ όπως αρμόζει κάθε άνθρωπος να κάνει για τη γνώμη τρίτων, όταν δεν πράττει κάτι που βλάπτει τους γύρω του.

Λοιπόν, μπαίνω στη θάλασσα και μάλιστα δείχνω ιδιαίτερη τόλμη! Πάντα όμως  προσπαθώ με κάποιον τρόπο να στηρίζομαι στο βυθό, κι όταν λέω βυθό δεν εννοώ τα βάθη που πήγαινε ο Κουστώ, τότε θα ήμουν ψάρι και θα είχε λυθεί τόσο το θέμα της κολύμβησης όσο και της γραφής. Με ποιον τρόπο; Συνήθως στέκομαι όρθια, ενώ το νερό, καλύπτει και το στήθος μου. Όταν βρίσκομαι στα ρηχά, κάποιες  φορές παραμένω  γονατιστή, ενώ άλλες αφήνω το σώμα να επιπλέει, ενώ τα χέρια μου έχουν πιαστεί από κάτι πέτρες στο βυθό. Και θα σκεφτεί κανείς, αφού καταφέρνεις να αφήσεις το σώμα σου να επιπλεύσει γιατί δεν μπορείς να κολυμπήσεις; Εδώ είναι το ζήτημα, μόλις σηκώσω το ένα χέρι, ούτε καν τα δύο, με μιας, πάρε με κάτω… ο φόβος είναι μεγάλο θέμα. Κι ομολογώ ότι μιας και υποπτεύομαι ότι έχω πράγματα να κάνω ακόμα στον μάταιο τούτο κόσμο, προτιμώ να μη βρεθώ πνιγμένη, ενώ το κύμα θα παρασέρνει το κουφάρι μου προς τις ακτές της Ιταλίας.

Όπως θα υποψιάζεστε βέβαια, λίγο πολύ σε κάθε περίπτωση αποτελώ στη θάλασσα το σημείο κατατεθέν, τι εννοώ με αυτό, ούτε λίγο ούτε πολύ είμαι ένα είδος έμψυχης σημαδούρας. Πολλές φορές η παρέα μου, ίσως και άλλοι, αλλά δεν το γνωρίζω,  με έχουν ως σημάδι ώστε να ξέρουν που περίπου βρίσκονται μέσα στην αχανή θάλασσα. Νομίζετε ότι με πειράζει; Όσο ένα βρέφος όταν το κοροϊδεύουν που δεν ξέρει να περπατάει. 

Όμως ενώ από τον τίτλο του αφηγήματος, δίνεται η εντύπωση ότι έχω σκοπό να μιλήσω για μια λίμνη μέσα σε μια θάλασσα, κάθομαι και σας μιλάω με κάθε λεπτομέρεια για το ότι δεν ξέρω να κολυμπάω. «Φανταστείτε να ήξερε κιόλας!» θα σκεφτεί κάποιος, αλλά αν ήξερα δεν θα έγραφα αυτή τη συγκεκριμένη ιστορία. Δε θα υπήρχε κανένας λόγος, μιας και η λίμνη είναι απολύτως συνυφασμένη με τη Μη γνώση μου!

Φανταστείτε μια ακτή αμμώδη, με μικρά βοτσαλάκια που γυαλίζουν από το αλμυρό νερό που τα έχει βρέξει και τον ήλιο.  Η θάλασσα μπροστά σου έχει πράσινο χρώμα ενώ όσο ανοίγεται προς το πέλαγος  γίνεται όλο και πιο σκούρα μπλε. Δε θα είχατε τη διάθεση, μια ζεστή μέρα, οποιουδήποτε μήνα να μπείτε μέσα να δροσιστείτε; Ακόμα και τους λιγότερο ζεστούς μήνες η θάλασσα παραμένει λαχταριστή για τις αισθήσεις σας, ίσως όχι τόσο για τη γεύση, αν δεν είστε πολύ του αλμυρού.

Όμως η συγκεκριμένη παραλία κρύβει ένα ελάττωμα για τους μη κολυμβητές, που επιθυμούν να βραχούν στα νερά της θάλασσας. Ο βυθός στα ρηχά της δεν περιλαμβάνει ούτε βότσαλα, ούτε λαχταριστή άμμο. Αυτά είναι μόνο για να χτίσετε κάστρα στην παραλία. «Και τι έχει;» Θα αναρωτηθεί κάποιος. Πλακανίδα. Τεράστιες γλιστερές και κοφτερές πλάκες, άσε που όπου έχει πιάσει βρύα κινδυνεύεις είτε να πέσεις στη θάλασσα με τα μούτρα είτε να σακατευτείς πάνω στις ίδιες τις πλάκες. Από πού να κρατηθώ η έρμη να μη βουλιάξω; Ο βυθός όπως τον επιθυμώ για να αράξω, είναι στα τέσσερα πέντε μέτρα, αφού περπατήσεις την πλάκα και έπειτα είναι αρκετά βαθιά. Οπότε μια μόνη λύση μένει, να κάτσω στην ακτή και να περιμένω το κύμα να βγει έξω να με βρέξει και η αλήθεια είναι ότι μιας και η θάλασσα ανοίγεται στο πέλαγος, έχει κύμα συχνά. Άλλο ένα μείον, αν σκεφτείς ότι πρέπει να προχωρήσεις πάνω στην επικίνδυνα ολισθηρή πλακανίδα, με το κύμα να σε βαράει κατάστηθα, σαν να ακροβατείς είναι. Εκτός κι αν είσαι τόσο δεινός κολυμβητής, που μόλις μπεις βουτήξεις και ανοιχτείς.

Κι όμως μέσα σε αυτή την καταπράσινη, υγρή ‘‘έρημο’’, υπάρχει μια μικρή λίμνη η οποία προσφέρεται για να κάνεις το μπάνιο σου. Στην ουσία δεν είναι λίμνη, είναι απλά η ιδιομορφία της θάλασσας. Προχωράς ένα με ενάμιση μέτρο πλάκα, ένα μικρό σκαλοπατάκι, και πατάς πλέον σε βοτσαλάκια. Δεξιά αριστερά υπάρχουν  πλάκες  όπου κλείνουν τη λίμνη, αν προχωρήσεις λίγο ακόμα κατεβαίνεις κι άλλο ένα σκαλοπατάκι, αλλά αν δεν μπορείς να επιπλεύσεις (όσο παραμένεις ζωντανός), καλό θα είναι να αποφύγεις να πας πιο μέσα, μη σε παρασύρει κάποιο ρεύμα. Οι πλάκες αποτελούν ένα φυσικό εμπόδιο, ως ένα βαθμό πάντα, από το να παρασυρθείς  από το κύμα στα βαθιά. Φυσικά πρέπει να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός ώστε να μην χτυπηθείς σαν χταπόδι πάνω τους, αν σηκώσει μεγάλο κύμα.

Αυτό το κομμάτι της θάλασσας το αγάπησα πολύ, ομολογώ ότι έχω απολαύσει όσο πουθενά αλλού το μπάνιο μου, (έστω το ‘‘μπάνιο’’ μου) σε μια πεντακάθαρη θάλασσα, γυαλιστερή, μπλε και πράσινη, με το βλέμμα σου να αντικρίζει τον καθάριο ουρανό και να ξεκουράζεται από το απέραντο. Να γίνεσαι κτήμα και μέρος μιας παροντικής αιωνιότητας. Που κρατάει όσο ένα σκίρτημα από την καρδιά σου. Όμως πόσες φορές έχω καταφέρει να βρω ελεύθερη τη λίμνη μου; Ελάχιστες. Αβάσταχτη απογοήτευση, αν και αναμενόμενη, όταν πηγαίνω στην παραλία και βρίσκω είτε κάποιον μέσα στη μικρή γαλάζια λίμνη μου είτε σε μικρή απόσταση έξω από αυτή να λιάζεται στην παραλία. Είναι ένα κομμάτι νερού και βότσαλων που εντελώς αυθαίρετα το έχω  σφετεριστεί, αλλά μόνο νοερά, μιας και δεν πηγαίνω με το έτσι θέλω να διώξω κάποιον ή να μπω στη λίμνη μου αν βρίσκεται άλλος εκεί γύρω (άλλωστε ο έρωτας πρέπει να προστατεύεται από τα μάτια τρίτων). Είναι σαν τον μονόπλευρο έρωτα η σχέση μου με το κομμάτι αυτό της θάλασσας ή μάλλον πιο σωστά, σαν ένας έρωτας με μια άπιστη ερωμένη που ανοίγει την αγκαλιά της σε όποιον είναι πρόθυμος να την πλησιάσει. Εσύ αγαπάς, υποφέρεις, αλλά δεν μπορείς να διώξεις κανέναν, γιατί απλά θα γίνεις ρεζίλι στα μάτια της. Πρέπει να κρατήσεις την αξιοπρέπεια σου και να μείνεις να παρατηρείς από μακριά, μήπως πάρει πόδι ο ‘‘αντεραστής’’ σου, ώστε να τρέξεις να χωθείς στην πράσινη και την ίδια ώρα διάφανη αγκαλιά της.

Αυτή είναι η ‘‘ερωτική μου σχέση’’ με τη λίμνη μέσα στη θάλασσα που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας. Για τις λίγες στιγμές απόλαυσης, αλλά και απογοήτευσης που ένιωσα απ’ όταν την ανακάλυψα. Για το μανιασμένο θυμό της ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι, που σχεδόν με έσυρε πάνω στην πλάκα και δε μου επέτρεψε τελικά να μπω, παρά τις επίμονες κι επίπονες προσπάθειες μου να την πλησιάσω, γεμίζοντας με μελανιές το κορμί μου. Για το ζευγάρι που άλλαζε στην τέντα του κλίση, ενώ εγώ ήλπιζα ότι θα ξεκουμπιστεί και αυτό απλά μπήκε ξανά μέσα στα γαλάζια νερά της, αναγκάζοντας με να φύγω πρώτη, «άθλιοι». Για κάθε έναν που σηκωνόταν επιτέλους να πάει στο κατάλυμα του και μου άφηνε ελεύθερο το πεδίο να την πλησιάσω και να βουτήξω μέσα της. Πυρ, γυνή και θάλασσα. Πυρ για τον καυτό ήλιο που δεν μπορείς να του κρυφτείς, γυνή γιατί είναι Η Λίμνη και τέλος επειδή είναι μέσα στη θάλασσα.

Δεν ελπίζετε να σας αποκαλύψω που βρίσκεται η λίμνη μέσα στη θάλασσα!