ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

 

Σε έναν μήνα περίπου έχουμε ευρωεκλογές, όμως και πάλι η συζήτηση φεύγει από την πολιτική και περιστρέφεται γύρω από αυτήν. Κι όσον αφορά τα μεγάλα θέματα που θα απασχολήσουν την Ευρώπη την επόμενη πενταετία, η ενημέρωση είναι περιορισμένη. Ίσως γιατί κάποια κόμματα δεν έχουν θέσεις, ίσως γιατί τα θέματα αυτά δεν ενδιαφέρουν, ίσως γιατί η ευρωβουλή παίζει μικρότερο ρόλο από ότι οι διορισμένοι ηγέτες της. Η Τεχνική Νοημοσύνη είναι ένα θέμα που απασχολεί και θα παίξει σημαντικό ρόλο στις ζωές μας στο μέλλον, τι ξέρουμε για αυτήν και ποια η θέση των κομμάτων. Ο πλανήτης βράζει και η Ελλάδα είναι στο μάτι του κυκλώνα, ποια η ευρωπαϊκή πολιτική που θα ακολουθηθεί; Η ηγέτιδες χώρες της Ευρώπης θέλουν αύξηση του οπλοστασίου και ‘‘ευρωστρατό’’, πόσο άκριτα θα γίνει αυτό; Επίσης ακούγονται φωνές για την ενεργό εμπλοκή της γηραιάς ηπείρου στον πόλεμο Ρωσίας Ουκρανίας, ποια η θέση των κομμάτων και των ευρωπαϊκών ομάδων που θα δημιουργηθούν; Πόλεμοι και αστάθεια γενικότερα γύρω από την Ευρώπη, προσωπικά δεδομένα, μεταναστευτικό. Δεν θα έπρεπε οι πολίτες να είναι ενήμεροι, δε θα έπρεπε τα κόμματα να ρίξουν τα επιχειρήματα τους στο τραπέζι, έναντι των επικοινωνιακών τρικ; Μέχρις στιγμής κάπου κάπου πετιέται μια άποψη, ασαφής συνήθως στο τραπέζι, για ορισμένα θέματα, που δεν σου επιτρέπει να σχηματίσεις ολοκληρωμένη άποψη, πιθανότατα και ως δικαιολογία στην μη ύπαρξης συζήτησης και ατζέντας επί των θεμάτων.

Πάλι θα πάμε στις κάλπες ανενημέρωτοι, κάποιοι και με κομματικές σημαίες και δεν θα έχουμε καμιά δικαιολογία για τα αποτελέσματα, παρά μόνο πως τα Μ.Μ.Ε. μας άφησαν ανενημέρωτους και τα μεγάλα κόμματα, που επιβάλουν συνήθως την ατζέντα έμειναν σιωπηλά.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

Μιας και είμαστε περήφανοι για τους αρχαίους προγόνους μας ας δούμε αυτό που ανακάλυψαν στην πολιτική, τη Δημοκρατία. Οι κυβέρνησή τους, οι δέκα στρατηγοί, που ένας εξ αυτόν ήταν ο επικεφαλής τους, εκλέγονταν για ένα έτος και εννιά φορές εντός αυτού έπρεπε να παίρνουν ψήφο εμπιστοσύνης από την Εκκλησία του Δήμου. Επειδή τότε δεν είχαν ακαταδίωκτα και δικαστικές ασυλίες, στο τέλος κάθε έτους ελέγχονταν τόσο τα οικονομικά που διαχειρίστηκαν όσο και η πολιτική και ηθική τους ευθύνη από αιρετούς άρχοντες λογιστές και άρχοντες ευθύνους. Και οι ποινές της Εισαγγελίας ήταν από εξορία και δέσμευση της περιουσίας έως θάνατο.

Τι από όλα αυτά συμβαίνει σήμερα;

Ε.Φ.Β.

 

 

Α.Ι.

 

Όχι όπως λέμε ‘‘Άι Γιάννης’’ ούτε όπως  λέμε ‘‘άι από δω…’’ Α.Ι., Τεχνική Νοημοσύνη. Πλέον η Τεχνική Νοημοσύνη είναι εδώ, ήδη υπάρχουν ταξί δίχως οδηγούς, γενικότερα αυτοκίνητα, τραίνα δίχως οδηγούς και προφανώς αεροπλάνα. Η νέα τεχνολογία θα σαρώσει με τον καιρό τα πάντα στο διάβα της, ήδη εφαρμόζεται σε χειρουργεία και πόσο εύκολο θα είναι να αντικαταστήσει τους ιατρούς, για τους δασκάλους και τους καθηγητές δεν το συζητάμε, πανεύκολα. Δικηγόροι και δικαστικοί δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης, ένα λογισμικό μπορεί να βγάζει αποφάσεις και ενίοτε και πιο σοφές. Ακόμα και συστήματα καθαρισμού αποχέτευσης, μεταφοράς προϊόντων ή delivery φαγητού μπορεί να αναλάβει η νέα τεχνολογία. Μάγειρες ρομποτοποιημένοι σε εστιατόρια ή στα σπίτια που θα μας μαγειρεύουν. Ακόμα και στο στρατό με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και με τα drones θα αντικαταστήσει τους ανθρώπους που θα είναι άχρηστοι και αναλώσιμοι, ας μην αναφέρουμε όμως άλλα παραδείγματα.

Όπως φαίνεται η νέα τεχνολογία θα αντικαταστήσει σε πολλούς τομείς τον άνθρωπο, αυτό συνέβη και στο παρελθόν, αλλά τότε η συμβατική ας την ονομάσουμε τεχνολογία μετά το πρώτο σοκ δημιούργησε και νέες θέσεις εργασίες στον τριτογενή τομέα κυρίως, μεταφέροντας τους ανθρώπους από τη γεωργία και τη βιομηχανία, στις υπηρεσίες. Τώρα όμως όπως φαίνεται μπορεί να αντικαταστήσει τους ανθρώπους και από τις υπηρεσίες, και να τους εξαφανίσει στη βιομηχανία. Οπότε; Η τεχνική νοημοσύνη θα μπορούσε να γράψει ακόμα  ποιήματα, μυθιστορήματα, με μεγάλη επιτυχία, γνωρίζοντας καλύτερα τα χούγια του κοινού, να αντικαταστήσει ηθοποιούς στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, όπως και παρουσιαστές, το θέατρο ίσως είναι ασυναγώνιστο, και οι σταρς, ηθοποιοί, παρουσιαστές –δημοσιογράφοι ίσως επιβιώσουν ή έστω κάποιοι εξ’ αυτών, γιατί το κοινό έχει ανάγκη από ινδάλματα, όμως οι δεύτεροι ρόλοι και οι κομπάρσοι σίγουρα θα δουν την πόρτα της εξόδου. Κι όσο η τεχνική νοημοσύνη γίνεται πιο φτηνή και συμφέρουσα τόσο πιο πολύ οι άνθρωποι δεν θα έχουν δουλειά.

Κι εδώ ίσως τίθεται πιο επιτακτικά παρά ποτέ το σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Και τι εννοούμε με αυτό. Το να μην έχεις δουλειά δεν είναι κακό από μόνο του, αν έχεις ελεύθερο χρόνο και τα μέσα να ζεις, χρήματα. Δηλαδή η τεχνική νοημοσύνη μπορεί να δημιουργήσει όχι κατ’ ανάγκη ανέργους, αλλά ελεύθερους ανθρώπους (όχι από μόνη της). Γιατί ή θα περάσουμε σε ένα σύστημα, που η πλειοψηφία θα πετιέται εκτός εργασίας, ίσως με κάποια επιδόματα φτώχειας, κι από την άλλη οι ισχυροί θα γίνονται παντοδύναμοι δημιουργώντας μια ιδιότυπη φεουδαρχία, όχι γεωγραφική αυτή τη φορά, αλλά ορισμένη πάνω στους οικονομικούς τομείς που διαχειρίζονται και κατέχουν, και όχι με την υποχρέωση να εξασφαλίζουν τα προς το ζην στους ‘‘δουλοπάροικους’’ τους.

Το άλλο μοντέλο, αν και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για αυτό, είναι ο πλούτος που θα δημιουργηθεί από την A.I. να ανήκει στην κοινωνία, να τροφοδοτεί τους πολίτες, το περιβάλλον και τη φροντίδα των ανθρώπων. Σταδιακά να αρχίσει η απομείωση των ωρών και των ημερών εργασίας μέχρι να ελαχιστοποιηθούν. Και θα μου πείτε τι θα κάνουν τότε οι άνθρωποι απόμαχοι της ζωής, θα κάθονται στα καφέ όλη μέρα και  θα αποκτούν κακές έξεις; Ασφαλώς και όχι, στην Αρχαία Αθήνα οι ελεύθεροι πολίτες αυτό έκαναν ή δημιούργησαν έναν όμορφο πολιτισμό; Θα μπορούν να ασχοληθούν με αυτό που τους ευχαριστεί, με την τέχνη, με τον αθλητισμό, με τις επιστήμες, με την περαιτέρω μόρφωσή τους, θα μπορούν να εμπλέκονται με τα κοινά και να φροντίζουν για το περιβάλλον. Επίσης θα μπορούν να ασχοληθούν με την ανατροφή και τη φροντίδα των παιδιών αλλά και των ηλικιωμένων ανθρώπων, όπως και των ΑΜΕΑ, που σίγουρα η Τεχνική Νοημοσύνη, απρόσωπη (αν όχι και τόσο) όπως είναι δεν θα μπορεί να αντικαταστήσει το άγγιγμα του ανθρώπου προς άνθρωπο.

Η A.I. μπορεί να μας απελευθερώσει, αν δεν μας σκλαβώσει. Το θέμα είναι πώς θα τη χρησιμοποιήσουμε.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΜΕ ΘΥΜΑΤΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ

 

Πολλές ιστορίες έχω ακούσει από θύματα, τα όποια επιτήδειοι έχουν στοχεύσει στις οικονομίες τους, ακόμα κι αν αυτές είναι λίγες. Τα θύματα αυτά τις περισσότερες φορές είναι ηλικιωμένοι, όχι επειδή είναι ανόητοι ή επειδή είναι ευκολόπιστοι, αλλά γιατί συνήθως είναι μόνοι, δίχως τη φροντίδα κάποιου δικού τους, κι επιπλέον μέσα στο σύγχρονο τρόπο ζωής είναι πιο φοβισμένοι από τους υπόλοιπους, κι ας έχουν τόσες εμπειρίες κι ας έχουν αντιμετωπίσει τόσα. Γνωστό παράδειγμα μια κούρσα που ακολουθεί έναν ηλικιωμένο, ο οδηγός της τον ρωτάει «Τι κάνει ο γιος σου;» ενίοτε πετάει και κάποιο κοινότυπο όνομα μήπως και το πετύχει ή πάνω στο διάλογο μαθαίνει το όνομα και στη συνέχεια  προσφέρεται να συνοδέψει τον ηλικιωμένο στο σπίτι του. Όταν αυτός κατέβει από το αυτοκίνητο και φτάσει στο σπίτι του αντιλαμβάνεται πως το πορτοφόλι του έχει κάνει φτερά. Παρεμφερές παράδειγμα η ύπαρξη ενός κουτιού στο αυτοκίνητο ή ενός φακέλου και ο οδηγός λέει πώς πρέπει να τον παραδώσει στο γιο ή στον ανιψιό του παππού ή της γιαγιάς. Όταν ο ηλικιωμένος πει πως δεν γνωρίζει κάτι, ο ατσίδας σηκώνει το κινητό του τάχα πως μιλάει με τον γιο ή ανιψιό (πολλές φορές έχει πληροφορηθεί και το όνομά του) και προσποιείται πως του λέει να το αφήσει στον ηλικιωμένο, αφού βέβαια εκείνος τον πληρώσει και θα λάβει τα λεφτά από το συγγενικό του πρόσωπο, κι όταν ο απατεώνας λάβει το ποσό, γίνεται καπνός, πολλές φορές με το άδειο κουτί μαζί.

Τελευταία άκουσα και μια ακόμα ιστορία που διαφέρει λίγο. Έναν ηλικιωμένο τον πλησίασε σε ένα καφέ ένας άντρας και κάνοντας παρέα μαζί του έλαβε πληροφορίες για τα περιουσιακά του, μετά από λίγο καιρό κι αφού συμφωνούσε με το θύμα στα όσα έλεγε για τις τράπεζες, τους τόκους και τα λοιπά για να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του, του αποκάλυψε πως ο ίδιος έχει τοποθετήσει σε επενδύσεις τα χρήματά του και τα αυγάτισε. Το θύμα ζήτησε πληροφορίες και η επενδύτρια εμφανίστηκε κατόπιν απαίτησής του. Στην αρχή ο ηλικιωμένος διστακτικός τοποθέτησε ένα ποσό στην επένδυση, το οποίο του επέφερε κάποιο ικανοποιητικό κέρδος, κι έτσι την επόμενη φορά τοποθέτησε όλες του τις οικονομίες στην επένδυση. Η οποία και πάλι του επέφερε κέρδη, όμως τα λεφτά ήταν μπλοκαρισμένα σε κάποια χώρα της Ευρώπης και χρειαζόταν δύο χιλιάδες ευρώ επιπλέον για να πληρωθούν οι φόροι εκεί και να έρθουν τα χρήματα. Μετά κόπων και βασάνων και δανειζόμενος από φίλους και γνωστούς συγκέντρωσε το ποσό και τότε έγινε ένα λάθος, τα λεφτά πήγαν σε άλλη χώρα της Ευρώπης και χρειαζόταν μεγαλύτερο ποσό για να αποδεσμευτούν, και όταν αυτό συνέβαινε θα του επιστρεφόταν και οι φόροι. Ο άνθρωπος ασφαλώς αδυνατούσε να συγκεντρώσει τα χρήματα και κάπου εκεί έχασε όλες του τις οικονομίες, οι δράστες του έλεγαν πως θα τον βοηθούσαν οι ίδιοι και θα μετέβαιναν στην αλλοδαπή να αποδεσμεύσουν τα χρήματα, το θύμα ήθελε να το πιστέψει, κι αν είχε κι άλλα χρήματα θα τα έδινε, όμως δεν είχε. Στην αρχή θεώρησε πως ήταν άτυχος και χρειάστηκε καιρός για να καταλάβει πως έπεσε θύμα και πιάστηκε κορόιδο. Στον ίδιο άνθρωπο λίγο καιρό αργότερα συνέβη και το κόλπο με το φάκελο, αλλά ‘‘ουκ εν λάβεις παρά του μη έχοντος’’.

Οι περισσότεροι ηλικιωμένοι δεν έχουν πέσει θύμα μόνο μία φορά. Οι νεώτεροι πέφτουν συνήθως μέσω του διαδικτύου. Για να επιστρέψουμε στην ιστορία μας όμως πολλές φορές η ντροπή τους κάνει να μη μιλήσουν για την άσχημη αυτή εμπειρία τους, από την άλλη μην έχοντας κανένα στοιχείο δεν μπορούν να κινηθούν νομικά και τι ακριβώς να πουν; Για παράδειγμα στην εν λόγω περίπτωση, ότι έδωσε τα χρήματά του χωρίς να λάβει αποδεικτικά σε αγνώστους και οικειοθελώς; Για το λόγο αυτό καλό θα ήτανε να φροντίζουμε περισσότερο τους ηλικιωμένους που γνωρίζουμε, να τους συμβουλεύουμε και αν ακούμε παρόμοιες ιστορίες να προσπαθούμε να τις αποτρέψουμε ενημερώνοντας τις αρχές, αλλά και τους ίδιους για τα κόλπα των ατσίδων. Αν και το να κλέβεις ανήμπορους ανθρώπους μάλλον ατίμους περισσότερο τους κάνει.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΤΟ 1821 ΣΗΜΕΡΑ

 

Στις 17 Μαρτίου του 1821 στην Αρεόπολη (ή Τσίμοβα) οι καπεταναίοι της Μάνης κήρυξαν την επανάσταση, με επικεφαλής τον Κατσάκο Μαυρομιχάλη. Κάπως έτσι ξεκίνησε η επανάσταση στην Πελοπόννησο. Βέβαια επαναστατικές κινήσεις υπήρξαν από τον προηγούμενο μήνα στον Βορρά και συνεχίστηκαν και αλλού, όπως στα νησιά. Εμείς σήμερα μιλάμε κυρίως για τις νικηφόρες μάχες και τους νικητές που με τις πολεμικές τους, αλλά και διπλωματικές, πράξεις δημιούργησαν σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα το ελληνικό κράτος. Όμως υπήρξαν πολλές κινήσεις που δεν πέτυχαν, αλλά έφθειραν και καθυστέρησαν τις Οθωμανικές δυνάμεις να φθάσουν στο Νότο, δίνοντας τη δυνατότητα στην εκεί επανάσταση να θεριέψει, και υπήρξαν πολλοί ήρωες που θυσίασαν τη ζωή τους, το βιος και τις οικογένειες τους για τον ιερό σκοπό. Όμως μη φέροντες κλώνους δάφνης έμειναν στη σκιά. Ίσως ήρθε η ώρα να προβληθούν περισσότερο και να γίνει μια αποτίμηση των υπηρεσιών που πρόσφεραν στην πατρίδα.

Ένα δεύτερο θέμα που θα μπορούσε να μας απασχολεί είναι, αν γινότανε σήμερα η ελληνική επανάσταση, ποια θα ήταν η αποδοχή της στους άλλους λαούς, και το αν θα πετύχαινε; Πιθανότατα επειδή η προσπάθεια για απελευθέρωση δε θα γινόταν με λουλούδια, οι επαναστάτες θα χαρακτηρίζονταν τρομοκράτες και η επανάσταση τρομοκρατική. Αυτό συνέβη και τότε και χρειάστηκε χρόνος και αίμα για να αλλάξει το κλίμα. Η Οθωμανοί θα είχαν το πράσινο φως και το νόμιμο δικαίωμα της άμυνας από τους Ευρωπαίους να καταπνίξουν την επανάσταση, φτάνοντας ως τη γενοκτονία (τότε δεν υπήρχε ο όρος) και μετά την Άλωση της Τριπολιτσάς, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, (τότε δεν υπήρχαν τηλεοράσεις ευτυχώς) θα παρουσίαζαν τους επαναστάτες ως αιμοσταγείς βιαστές και αιμοβόρους σφαγείς, που δίχως λόγο σκότωσαν άμαχο πληθυσμό, υπερτονίζοντας το συγκεκριμένο σημείο και αποκρύπτοντας το ότι οι επαναστάτες υπήρξαν τετρακόσια χρόνια σκλάβοι και είχαν υποστεί πολλά δεινά, όπως και τις φρικαλεότητες στην Αχαΐα και αλλού από το υπάρχων κράτος των Οθωμανών.

Ευτυχώς που η επανάσταση έγινε τότε, και μπορούμε σήμερα περήφανοι να υπερασπιζόμαστε άλλους λαούς που βρίσκονται υπό δυσμένεια!

Ε.Φ.Β.

 

 

ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Μεθαύριο μπαίνει ο Μάρτης, πέρσι έμπαινε σαν αύριο, αλλά πριν προλάβει πάγωσε στις ράγες. Και φέτος παγωμένος θα είναι… Δεν υπάρχουν πολλά λόγια μετά τις πληροφορίες που μαθαίνουμε. Για το λόγο αυτό θα σιωπήσουμε, να ακούσουμε τα λόγια των θυμάτων, μέσα από το στόμα των γονιών και των συγγενών τους.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

 

Λίγα χρόνια νωρίτερα σε ένα μπαλκόνι της απέναντι πολυκατοικίας του πρώτου ορόφου, άκουγα κάτι κρωξίματα, γύρισα να δω και μια γάτα έσπευδε να αρπάξει ένα μικρό πράσινο παπαγαλάκι, το οποίο πρόλαβε να πέσει από κάτω, αφήνοντας τη γάτα με την όρεξη. Λίγο καιρό αργότερα γύρω από το σπίτι μου πετούσε ένα κοπάδι με εφτά οχτώ παπαγαλάκια πράσινου χρώματος, που ως φαίνεται μετοίκησε από τη χώρα του και ήρθε να κατοικήσει στη δικιά μας. Όπως ακούγεται με τη βοήθεια του ανθρώπου, αφού ένα κοντέινερ που μετέφερε τους πράσινους ‘‘μέτοικους’’ να τους πω, ‘‘μετανάστες’’ να τους πω, ‘‘λαθρομετανάστες’’ να τους πω; Θα προτιμήσω το φίλους, έπεσε απελευθερώνοντάς τους, κι έκτοτε πιθανώς απέδρασαν και κάποιοι, ξεφεύγοντας από τα κλουβιά τους, θα μου άρεσε η θεωρία ότι οι ήδη ελεύθεροι πράσινοι παπαγάλοι βοήθησαν τους έγκλειστους να αποδράσουν κι αυτοί, γέμισε η πόλη.

Πλέον σε όλη την Αττική ως το κέντρο της πρωτεύουσας και όχι μόνο, βλέπουμε αυτά τα εξωτικά πουλιά, με το χαρακτηριστικό κρώξιμο να πεταρίζουν μαζί με τα υπόλοιπα πετούμενα χαρίζοντας μια διαφορετική νότα στην μονοτονία της πόλης, κι όχι των πουλιών, που όλα τους παραμένουν όμορφα. Δεν είναι λίγες οι φορές που και εγώ τα έχω αντικρίσει από την πρώτη φορά που τα είδα.

Μερικές πληροφορίες ακόμα είναι πως τα εν λόγω πτηνά ήρθαν από τον Αμαζόνιο ή την Ασία, αφού εκεί βρίσκεται το είδος τους, με την καταστροφή του Αμαζονίου καλύτερα για αυτά, να μη βλέπουν τον τόπο τους να χάνεται. Επίσης τα πουλιά αυτά θέλουν παρέα και αν τα φυλακίσεις σε κλουβί αρχίζουν και φωνάζουν, διαμαρτυρόμενα όπως το κάθε φυσιολογικό πλάσμα. Τέλος παρατηρείται να κάνουν παρέα με τα περιστέρια, φαίνεται μεταξύ τους δεν έχουν διαχωρισμούς.

Όπως και να ’χει, συμπληρώνουν κι αυτά τον αττικό ουρανό μαζί με κοτσύφια, γλάρους, αετούς, χελιδόνια, περιστέρια, τσαλαπετεινούς και πολλά άλλα. Όσον αφορά τώρα για τον Γενάρη του 2024 μπήκε φουριόζος, με εγκλήματα και γεγονότα που αν πιάσουμε θα μας μαυρίσουν την καρδιά, γι’ αυτό θα προτιμήσουμε το πράσινο.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΤΕΧΧΟΛΟΓΙΑ

 

Παρά τις ευχές που δώσαμε με την είσοδο της νέας χρονιάς, σύντομα φάνηκε να διαψεύδονται. Ειρήνη, που είναι; Υγεία, τα νοσοκομεία και οι διάδρομοι γεμάτοι. Ευημερία, για ποιους; Για τους ανθρώπους των συσσιτίων, για τους ανέργους, για τους εργαζόμενους με βασικό μισθό ανέχειας; Καλή μας χρονιά λοιπόν. Δυστυχώς οι ευχές δεν φέρνουν αποτέλεσμα, εφόσον ο άνθρωπος είναι θνητός και ευάλωτος και θα αρρωστήσει και θα πεινάσει. Για αυτό αντί ευχών καλύτερο θα ήταν να προνοήσουμε, να υπάρχουν καλύτερες δομές υγείας, να μειωθεί η παραγωγή των όπλων και να λυθούν οι διαφορές κρατών κι ανθρώπων, και να γίνει μια ορθολογική χρήση των πόρων και της κατανομής τους στους πολίτες, ώστε να πάψει η ανέχεια και η φτώχεια. Ίσως τότε να μη χρειάζονταν πια ευχές, όχι γιατί θα ήταν μοιρολατρικές, μα γιατί θα είχαν μειωθεί οι συνέπειες των δεινών μας και θα είχαμε αγγίξει τουλάχιστον το εν δυνάμει ευχόμενο.

Όσον αφορά την τεχνολογία, που τόσο στηριζόμαστε πάνω της και επενδύσαμε τις ελπίδες μας, ότι θα μας λύσει όλα μας τα προβλήματα, διαψευστήκαμε με την άφιξη του νέου έτους, τόσο με το σεισμό όσο και με το αεροπορικό δυστύχημα στην Ιαπωνία. Η φύση φαίνεται να είναι πιο ισχυρή από την ανεπτυγμένη τεχνολογία μας. Μάλιστα πολλές φορές η ίδια η τεχνολογία προκαλεί ατυχήματα και δυστυχήματα και πολλές φορές και ανασφάλεια, γιατί δεν μπορούμε να την ελέγξουμε, γιατί βρίσκετε στα χέρια λίγων, όσον αφορά τον έλεγχό της, γιατί η Τεχνητή Νοημοσύνη γίνεται ανεξέλεγκτη για τους πολλούς.

Χρόνια πριν, καλύτερα αιώνες, πιστεύαμε πως η τεχνολογία θα μειώσει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, και συνέβη το αντίθετο, ενώ και η φτώχεια δεν εξαλείφθηκε, αφού δεν είναι η τεχνολογία, αλλά η μοιρασιά που θα λύσει το πρόβλημα. Επίσης η ανεργία που δημιουργείται από την τεχνολογία κατά περιόδους και πάλι χωρίς να ευθύνεται η ίδια δε δίνει λύσεις μέχρις ότου, και αν ανοίξει νέες θέσεις, που σήμερα φαίνεται πιο αβέβαιο.

Οι πόλεμοι, χρησιμοποιούνται όλο και πιο εξελιγμένα όπλα, τεχνολογικά θαύματα και αντί να χρησιμοποιηθούν οι πόροι για την υγεία και την ευημερία της ανθρωπότητας, σπαταλούνται για το θάνατό της. Βέβαια κάποιοι ισχυρίζονται πως μέσω της πολεμικής βιομηχανίας γίνονται ανακαλύψεις που ευνοούν τους ανθρώπους σε ειρηνικούς σκοπούς, όπως την υγεία. Αποκρύπτουν όμως πως αυτές θα γίνονταν κι αν απλά οι πόροι αυτοί ξοδεύονταν κατευθείαν στην έρευνα για την υγεία και την παιδεία, δίχως το κόστος των νεκρών του κάθε πολέμου.

Τέλος με τις υπέρμετρες δυνατότητες των νέων τεχνολογιών χάνεται η ιδιωτικότητα, συσκευές που σε παρακολουθούν ή μπορούν να το κάνουν εύκολα μέσω του κινητού σου, αρχεία ψηφιακά από τις πιστωτικές κάρτες μέχρι τους ιατρικούς φακέλους αιωρούνται στο διαδίκτυο και βρίσκονται στα χέρια του καθενός. Κι αν αρνηθείς να συμπράξεις στο να δώσεις στοιχεία σου, κάλλιστα θα βρεθείς στο περιθώριο όχι μόνο ιδιωτικών επιχειρήσεων, μακριά από τι δυνατότητες που δίνουν στην υγεία, στην ψυχαγωγία κ.α.. Ίσως η επόμενη μεγάλη μάχη δοθεί για την ιδιωτικότητα και την υπεράσπιση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων λόγω τεχνολογίας.

Δυστυχώς ζούμε στην εποχή της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας, όλα είναι ρευστά και η τεχνολογία δε δαμάζει τη φύση, αλλά μας δείχνει πόσο αδύναμοι είμαστε.

Ας ευχηθούμε… ό,τι επιθυμεί ο καθένας!

Ε.Φ.Β.

 

 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 

Φτάσαμε, ας πούμε αισίως, και φέτος στα Χριστούγεννα. Πέντε μέρες ακόμα για αυτά, και σε τέσσερις η παραμονή. Όπως μαθαίνουμε από τον τύπο η χώρα μας όσον αφορά την ανάπτυξη πετάει, κερδίσαμε και διεκδικούμε νέα αναβάθμιση στην επενδυτική βαθμίδα, από οίκους που εν πολλοίς ευθύνονται για την κρίση της περασμένης δεκαετίας, η οικονομία πάει από το καλό στο καλύτερο.  Αφού είναι όμως έτσι, γιατί δηλώνουν από την κυβέρνηση πως πρέπει να θωρακίσουν τους πολίτες στις εορτές έναντι της ακρίβειας και γιατί εμφανίζονται εκ νέου καλάθια; Προφανώς γιατί ο Άγιος Βασίλης δε θα έρθει και πάλι για τους Έλληνες ή τουλάχιστον όχι για τους περισσότερους, κι επειδή όταν ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι.

Η αλήθεια είναι από μια βόλτα στην αγορά, στο κέντρο και όχι μόνο, η κίνηση δεν είναι τόση όση άλλοτε, πιθανώς γιατί τα διαθέσιμα για τις γιορτές αυτές τα μάζεψαν τα σούπερ μάρκετ. Γιορτές είναι όμως κι ας μην είμαστε μεμψίμοιροι. Όπως και να ’χει συνηθίσαμε την τελευταία δεκαπενταετία, και μπορεί για τους περισσότερους οι γιορτές να είναι περιορισμένες, αλλά μιας και μαζί μας μεγαλώνουν και παιδιά, οι γονείς ακόμα και με δικές τους στερήσεις θα φροντίσουν να φτιάξουν ένα γιορτινό κλίμα και μια ατμόσφαιρα ζεστή για αυτά. Για τα παιδιά όμως που δεν θα μπορέσουν…;

Καλά Χριστούγεννα στα παιδιά, μικρά και μεγάλα!

Ε.Φ.Β.

 

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

 

Είθισται τα Χριστούγεννα, όχι μόνο οι μικροί, αλλά και οι μεγάλοι μέσα στην ζεστή ατμόσφαιρα των εορτών, όλο και από κάποιο ανάγνωσμα να διαβάζουν, και οι μεγαλύτεροι να αφιερώνουν χρόνο για να διηγηθούν από μνήμης ή μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου παραμύθια στα παιδιά. Φέτος οι συνήθειες θα αλλάξουν, αφού για ολόκληρο το μήνα οι πολίτες αυτής της χώρας θα διαβάζουν τα ενημερωτικά σημειώματα που τους έστειλαν οι πάροχοι ενέργειας ή εταιρείες ηλεκτρισμού και ύστερα θα ανατρέξουν σε άρθρα και θα κάνουν μαθηματικά και οικονομετρικές μελέτες για την πιο προσοδοφόρα λύση. Που χρόνος για ένα καλό βιβλίο!

Οι πολίτες λοιπόν, έχοντας υπέρμετρη μελέτη αυτή τη χρονιά θα διαβάσουν όλοι το ίδιο παραμύθι, κι ούτε καν του Ντίκενς ή του Χαν Κρίστιαν Άντερσεν, μα ένα παραμύθι διαδραστικό, που θα ψάχνουν να ανακαλύψουν τον κακό το λύκο. Μόνη διαφορά το εξώφυλλο, Μπλε για τους σταθερούς τύπους, Πράσινο για τους ειδικούς, Κίτρινο για τους τολμηρούς, και Πορτοκαλί για τους δυναμικούς.

Όσον αφορά την ιστορία που θα ακούσουν τα παιδιά, θα είναι κάπως έτσι.

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια γιαγιά, η Δεήτσα, που όταν συνάντησε μπροστά της τον κακό το λύκο την έκανε μια χαψιά, όταν η εγγονή της βγήκε να την ψάξει και συνάντηση με τη σειρά της το λύκο βαρυστομαχιασμένο, πολλά της έκαναν εντύπωση και τον ρώτησε με την παιδική της αφέλεια, «Γιατί  λύκε έχεις μπλε αυτιά;»

«Για να σε φάω καλύτερα».

Περίεργη απάντηση σκέφτηκε και ρώτησε ξανά, «Γιατί λύκε έχεις πράσινη μύτη;»

«Για να σε φάω καλύτερα».

Και πάλι παραξενεύτηκε, αλλά μήπως είχε άλλη επιλογή, ρώτησε «Γιατί έχεις κίτρινα χείλη;»

«Για να σε φάω καλύτερα».

«Θα σε ρωτήσω κάτι ακόμα», είπε. «Γιατί έχεις πορτοκαλί μάτια;»

«Βαρέθηκα…» απάντησε εκείνος κι άνοιξε ένα τεράστιο στόμα. Τώρα αν την κατασπάραξε μαζί με όλους όσοι τον συνάντησαν είναι άλλη ιστορία, αλλά κάτι μου λέει πως την ιστορία τη διηγούμαστε ήδη μέσα από την κοιλιά του λύκου.

Καλή μελέτη!

Ε.Φ.Β.

 

 

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

 

Τα ανθρώπινα δικαιώματα που κάθε άτομο που έρχεται στον κόσμο θα πρέπει να απολαμβάνει, επειδή είναι άνθρωπος, εν έτη 2024 προσεχώς, απολαμβάνονται μόνο σε κάποιες νησίδες και υπό προϋποθέσεις.

Πολύς λόγος γίνεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και νέα δικαιώματα που πρέπει να έχουν τα ανθρώπινα όντα. Συμβαίνουν; Όχι! Πρώτα από όλα σε όλα τα κράτη το δικαίωμα στη στέγη και στην τροφή δεν το έχουν όλοι, κάποιοι είναι παρίες στην ίδια τους τη χώρα. Επίσης οι πιο ευάλωτοι, οι μειονότητες, τα παιδιά, οι ασθενείς, οι τσιγγάνοι ναι μεν έχουν δικαιώματα, αλλά… όταν δε διασφαλίζονται και μόνο για το φύλο σου, την εθνότητά σου, την υγεία σου, την αδυναμία σου (παιδί, φτωχός κ.α.) μπορούν να σε κακοποιήσουν, να σε υποτιμήσουν, να σε ταλαιπωρήσουν με την γραφειοκρατία, να σε  σκοτώσουν, πάει να πει πως για τα ανθρώπινα δικαιώματα θέλουμε δρόμο ακόμα.

Δεν θα εισέρθουμε στο χρονογράφημα αυτό στο τι συμβαίνει σε χώρες που δεν υπάρχει σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, παρά μόνο στην ισχύ, και πόσο ενδιαφέρονται τα ελεύθερα κράτη για αυτά. Ούτε τι συμβαίνει όταν μια νέα κυβέρνηση ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα εισέλθει στην εξουσία, ακόμα και με τις ευλογίες των πολιτών και με τις δικαιολογίες, για δήθεν επιστροφή στις παραδόσεις ή ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα ευθύνονται για την οπισθοχώρηση των αξιών και την μη οικονομική πρόοδο. Μιας και στις περιπτώσεις αυτές και τα ‘‘κράτη υπερασπιστές των δικαιωμάτων’’ συνεργάζονται άψογα αν έχουν να κερδίσουν κάτι με τους επικεφαλείς των κρατών αυτών, μη δίνοντας καμία σημασία στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των εκεί ανθρώπων, από εκλεγμένους και δικτάτορες.

Το πρόβλημα όμως αρχίζει εντός των τειχών, και στις χώρες που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα με νομικά κι άλλου είδους πλέγματα. Σε αυτές τις χώρες για παράδειγμα υπάρχει προστασία του παιδιού, αλλά αν είσαι παιδί μετανάστης σε ένα πλοίο, η προστασία αυτή αίρεται ολοκληρωτικά ή εν μέρη, γιατί υπάρχει ίσως η σκέψη, πως κάποτε θα μεγαλώσεις. Αν πάλι είσαι τσιγγάνος, μαύρος, άτομο τοξικοεξαρτημένο, είναι πιο εύκολο να ανοίξουν πυρ εναντίον σου, μόνο επειδή δεν τους αρέσει το χρώμα ή η φάτσα σου. Αν είσαι γυναίκα, και μάλιστα χωρίς οικονομική ισχύ, θα κακοποιηθείς μια φορά από τον κακοποιητή σου και πολύ συχνά κι από τις υπηρεσίες της ταλαιπωρίας. Αν γίνεις πιστευτή, χωρίς και πάλι να σου δοθούν τα εχέγγυα να ξεφύγεις.

Στην περίπτωση τώρα που υπάρξει πόλεμος όπως στην Ουκρανία, την Παλαιστίνη κι αλλού, βλέπουμε πως τα ανθρώπινα δικαιώματα, και η προστασία του παιδιού καταπατούνται  εσκεμμένα από κράτη και φορείς, ακόμα κι αν στη χώρα τους προβάλουν αυτά, όχι τυχαία. αλλά μόνο και μόνο για να καμφθεί το ηθικό του αντιπάλου.

Οπότε, όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα αναιρούνται σε περίπτωση πολέμου, σε περίπτωση εισόδου σε άλλη χώρα, σε περίπτωση που είσαι μειοψηφία, τι σόι δικαιώματα είναι αυτά; Ο δρόμος προς τα ανθρώπινα δικαιώματα βρίσκεται μπροστά μας, και θέλει πολύ σκάψιμο για να ανοίξει.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

 

Όπως διαπιστώνουμε πλέον όλοι μας, πέραν των επιστημονικών ανακοινώσεων, το κλίμα έχει αλλάξει κι αυτό οδηγεί σε ξηρασίες, και συνθήκες που οδηγούν ανθρώπους να μεταναστεύουν προς πιο ευνοϊκά κλίματα και δεν είναι μόνο οι πόλεμοι που συμβάλουν στη μετανάστευση, και νομιμοποιούν τους εκεί πολίτες σε μεταναστευτικό άσυλο. Ήδη σε σκανδιναβικές χώρες γίνονται πειράματα σε μεσογειακές καλλιέργειες,  η χώρα μας φαίνεται να βρίσκεται στο επίκεντρο της κλιματικής αλλαγής και οι προβλέψεις για το μέλλον είναι δυσοίωνες. Όταν λοιπόν  δεν θα υπάρχουν εδάφη προς καλλιέργεια, όταν το νερό θα λιγοστέψει επικίνδυνα, όταν οι θερμοκρασίες δεν θα είναι ανεχτές πια, πολλοί από εμάς, ίσως πάρα πολλοί να βρεθούμε στη δύσκολη θέση να πάρουμε το δισάκι μας στο ώμο και να κατευθυνθούμε προς τον Βορρά, και μάλιστα πολύ πιο γρήγορα από ότι αναμέναμε, και ίσως σε αυτή τη γενιά και σε λίγα χρόνια. Πολλοί λοιπόν μετανάστες από τις χώρες του Νότου θα σπεύσουν να επιβιώσουν μεταναστεύοντας και προφανώς οι περισσότεροι θα είναι ‘λάθρο’. Αλήθεια τι κουτοπόνηρο θα ισχυριστούμε τότε όσοι δεν επιτρέπουμε στους σημερινούς ‘λαθρομετανάστες’ να επιβιώσουν στη χώρα μας;

Καλό θα ήταν οι παγκόσμια κοινότητα να πράξει άμεσα για λύσεις που θα αποσοβήσουν την κλιματική αλλαγή, αν αυτό μπορεί να συμβεί, και όχι με πρωτοβουλίες κερδοφορίας που το αντίθετο αποτέλεσμα θα φέρουν και ίσως οδηγήσουν και σε πολέμους, κι επίσης ως χώρα να είμαστε πιο ελαστικοί με το μεταναστευτικό, όχι κατ’ ανάγκη συσσωρεύοντας ψυχές εντός συνόρων, αλλά πιέζοντας όσο μπορούμε, να δοθεί μια συνολική λύση, με την παύση των πολέμων, που ευνοεί και η Δύση για να υφαρπάξει πλούτο και να πουλήσει όπλα, και να δοθούν ευκαιρίες σε όλους τους ανθρώπους να ζήσουν στον τόπο τους. Κι ασφαλώς προστατεύοντας όσους περνάνε τα σύνορα θαλάσσια ή ηπειρωτικά, κι όχι αμελώντας κι αφήνοντάς τους να χαθούν, για να έχουμε έστω έναν κάποιο ηθικό λόγο, όταν έρθει η δική μας σειρά.

Ε.Φ.Β.

 

 

Η ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΧΩΡΑ

 

Στην πολυκατοικία μας, ζούσε μια ηλικιωμένη κοντά στα 75, δεν ήταν πάντα ηλικιωμένη όπως καταλαβαίνεται, αλλά ο Πανδαμάτωρ! Η κυρία αυτή είχε πάρει ένα δάνειο για να καλλωπίσει το σπίτι της, όπως έκανε και με τον κήπο που της άρεσε να φυτεύει λουλούδια,  της άρεσε γενικά η ομορφιά. Τελικά με την κρίση, τα οικονομικά της τα πετσόκοψαν, δώρα και μέρος της σύνταξης χάθηκε, οπότε ζούσε οριακά, έκοψε τη θέρμανση, μείωσε το φαγητό. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά αρρώστησε και σοβαρά. Τελικά τα funds μπήκαν στο δάνειο, που άρχισε να μην αποπληρώνει και βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να οδηγηθεί στο δικαστήριο. Το δικαστήριο θα τελειώσει το 2029 όπως μου είπε, τα ασφαλιστικά για να μείνει στο σπίτι της την πρώτη φορά βγήκαν υπέρ της, όμως η τελική απόφαση είναι πως πρέπει να αφήσει το σπίτι, κι αν το 2029 κερδίσει το δικαστήριο, κι αν ζει να επιστρέψει. Οπότε μετά από μια ζωή στο σπίτι της, πρέπει να το εγκαταλείψει.

Αυτή είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου που ζούμε… ή πεθαίνουμε!

Ε.Φ.Β.

 

 

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ

ἐλθεῖν πρός με, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν

ὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. {Ματθ.ιθ’ 14,2}

 

Ποια βασιλεία όμως; Είμαι σίγουρος πως ο Χριστός δεν εννοούσε να θανατώσουμε τα παιδιά για να βρεθούν εκ των υστέρων στον παράδεισο. Από το Ναγκόρνο Καραμπάχ ως την Γάζα, κι από την Ουκρανία ως τη Συρία, τα παιδιά είναι τα θύματα των πολέμων. Σε μια μάχη που η διεθνής κοινότητα κωφεύει και οι εκπρόσωποι των πολιτών αντιφάσκουν.

Αρχικά, οι εμπόλεμες πλευρές θεωρούν συλλήβδην όλους τους πολίτες ενόχους, και η Χαμάς τους Ισραηλινούς και το Κράτος του Ισραήλ τους Παλαιστινίους. Δυστυχώς όμως και οι Δυτικές Χώρες πράττουν το ίδιο, υιοθετώντας την συλλογική ευθύνη των ναζί Γερμανών, που κι εδώ στην πατρίδα μας, αντί να τα βάζουν με τους αντάρτες, ξεκλήριζαν ολόκληρα χωριά, και θυμάμαι καλά τη διήγηση των δυο ηλικιωμένων γυναικών από την Κρήτη, που μου διηγήθηκαν με δάκρυα στα μάτια το χαμό των δικών τους και των συγχωριανών τους. Όσον αφορά τη διεθνή κοινότητα, τόσο στην περίπτωση της Ρωσίας όσο και της Παλαιστίνης πολύ περισσότερο, κάνει εμπάργκο σε καλλιτέχνες, αποστερεί από ανθρώπους, που μπορεί μάλιστα να έχουν και εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις με την ηγεσία της χώρας τους, να δουλέψουν και δεν αντιτίθεται ουσιαστικά στη βία.

Τι να περιμένει κανείς από τον ανεπτυγμένο κόσμο! Αυτόν που έπραξε γενοκτονίες, των Ινδιάνων, των Εβραίων και ενθάρρυνε άλλες όπως των Ποντίων και των Αρμενίων; Τι να περιμένει από έναν κόσμο που δημιούργησε στρατόπεδα συγκέντρωσης εντός Ευρώπης , στην Αφρική και στην Ασία; Ψηφίσματα για αναγνώριση γενοκτονιών εκ των υστέρων, ενώ η πραγματική αναγνώριση θα ήταν να κάνει τα πάντα για να μην υπάρξουν άλλες.

Βέβαια σε πολλές περιπτώσεις οι συγκεκριμένοι άμαχοι και τα συγκεκριμένα παιδιά δεν έχουν αγοραστική δύναμη, ενώ η κάθε εμπλοκή εκτινάσσει τις μετοχές της βιομηχανίας όπλων. Δυστυχώς από τον Δυτικό κόσμο, που δημιούργησε και πολλά από τα προβλήματα, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα πέρα από κροκοδείλια δάκρυα, και όσον αφορά τον Ο.Η.Ε., όπως παλιότερα και την Κοινωνία των Εθνών, οι ισχυροί και ηγέτες των μεγάλων χωρών δεν τον παίρνουν στα σοβαρά, παρά ως ένα ακόμα πεδίο για να διασταυρώσουν τα διπλωματικά τους ξίφη και να επιβληθούν στον αδύναμο. Γιατί αν υπήρχε σεβασμός προς τον Ο.Η.Ε., ούτε η Κύπρος θα ήταν διχοτομημένη, αλλά και το κράτος του Ισραήλ θα εφάρμοζε το διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε., και δεν θα είχαμε νεκρούς αμάχους, αθώους πολίτες  και από τις δυο πλευρές.

Όσον αφορά τις θέσεις κρατών και ηγετών, βασίζονται πάνω στην ισχύ και μόνο και  στο ποντάρισμα στη σκακιέρα, αφού από χώρες που κατέχουν εδάφη, ακούμε περί κατοχής, από χώρες που τρομοκρατούν πολίτες, περί νομιμότητας και τρομοκρατίας και πάει λέγοντας με τον παραλογισμό να καλύπτει τα πάντα. Κι ο παραλογισμός είναι πάντα ανιστόρητος, ανιστορικός και επικίνδυνος.

Η διεθνής κοινότητα λοιπόν αδυνατεί, οι αδύναμοι σφαδάζουν, η ανθρωπότητα εκφυλίζεται, η τεχνική νοημοσύνη δεν μας κάνει καλύτερους παρά βρίσκει τρόπους να σκοτώσει και να βασανίσει, τα μέσα ενημέρωσης παίρνουν το μέρος του ισχυρού, οι ηγέτες φάσκουν κι αντιφάσκουν και τα παιδιά συνεχίζουν να πεθαίνουν και να βασανίζονται, και χρειάζεται να βιώσουν την κόλαση πριν αγγίξουν τη βασιλεία των ουρανών, που γι’ αυτά είναι ο θάνατος που τους προορίζουν οι μεγάλοι.

Όσοι σώφρονες έχουν απομένει πρέπει να σταματήσουν τη σφαγή, τις σφαγές και να συμπαρασύρουν και τους υπολοίπους, γιατί το αίμα πολύ, το κλάμα κι οδυρμός περισσότερος και φτάνει στα αυτιά μας, παρά τα χιλιόμετρα και τα τηλεοπτικά παράσιτα.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

 

Έφτασε η ώρα και σε λίγες μέρες, τέσσερις για την ακρίβεια, θα οδηγηθούμε για μια ακόμα φορά στις κάλπες να εκλέξουμε τους τοπικούς μας άρχοντες, και ύστερα από μια βδομάδα στις περισσότερες περιοχές να επιλέξουμε τους δυο επικρατέστερους. Σιγά σιγά στους περισσότερους δήμους κλείνουν και οι τρύπες, μαζεύεται και η ακαταστασία από τα σύνηθες έργα του τελευταίου εξαμήνου.

Και θα μου πείτε, πόσο σημαντικές είναι αυτές μπροστά στις εθνικές εκλογές; Πολύ, αν σκεφτείτε και την πρόταση, Τα παράπονά σου στο Δήμαρχο, ή στον Περιφερειάρχη θα συμπλήρωνα. Τώρα λοιπόν που θα βρεθούμε στην κάλπη, θα πρέπει να ζυγίσουμε τα έργα βιτρίνας και τα έργα της τελευταίας στιγμής με τα ουσιαστικά έργα υποδομών που γίνονται, τις υποσχέσεις και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα από τη μια πλευρά, με τις ουσιαστικές προτάσεις από την άλλη για να μην βρεθούμε για μια ακόμα φορά προ εκπλήξεων, και χύνουμε δάκρυα εκ των υστέρων.

Βέβαια για να είμαστε ειλικρινής και οι τοπικοί άρχοντες, ασφαλώς και όχι όλοι, επιλέγουν τις πρώτες τακτικές των έργων βιτρίνας. Δυο γλαστράκια εδώ, μια πεζοδρόμηση πιο πέρα, ένα βάψιμο σε ένα κτίριο, γιατί γνωρίζουν πως αυτά φέρνουν ψήφους, ενώ αν έκαναν με τα ίδια χρήματα έργα που δε θα χτύπαγαν με την πρώτη στο μάτι, ουσιαστικά δηλαδή, πιθανότατα θα έχαναν και τις εκλογές. Ας μην ρίχνουμε λοιπόν το ανάθεμα σε αυτούς μετά από κάθε κακοτοπιά ή ακόμα και καταστροφή, αλλά ας αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες ως πολίτες κι αυτή τη φορά να πάμε στις κάλπες περισσότερο συνειδητοποιημένοι και διαβασμένοι.

Θα μου πείτε πως αυτό χρειάζεται ξόδεμα χρόνου για πραγματική ενημέρωση, τη στιγμή μάλιστα που για τα τοπικά θέματα η πληροφόρηση είναι ελλιπής, οι διαφημίσεις και πολλά άρθρα κρύβουν συμπάθειες, σε μια εποχή που χρόνος δεν υπάρχει. Βαριά η καλογερική, αν θες να λέγεσαι πολίτης, πρέπει να ψάξεις για πληροφορίες, να διαβάσεις προγράμματα, και επιπλέον, στη γειτονιά σου και στις διπλανές συμβαίνουν όσα συμβαίνουν, σκέψου τι είναι πιο χρήσιμο για σένα και τους συμπολίτες σου, μην ξεγελιέσαι από τα καθρεφτάκια που σου μοιράζουν και ψήφισε συνειδητοποιημένα, ειδάλλως την επόμενη φορά που θα σε βρει το κακό μην βρίζεις τους αναρμόδιους, παρά στήσου μπροστά στον καθρέφτη που σου δώσανε και σούρτα στον υπεύθυνο.

Ε.Φ.Β.

 

 

Ο ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ

 

Όταν σε μία οικογένεια, σε μία ομάδα σε ένα κράτος λέμε ότι όλα πάνε καλά, τη στιγμή που δεν πάνε, κρύβοντας τα προβλήματα, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επαναπαυόμαστε, να μην προσπαθούμε να λύσουμε τα κακώς κείμενα και τελικά όχι απλά να μένουμε στάσιμοι στα προβλήματα, αλλά να τα αφήνουμε να οξυνθούνε.

Ως αναφορά τα χρονογραφήματα, είναι τόσο πλούσια η επικαιρότητα που δεν μπορούν να την προφτάσουν, ακόμα κι αν ήταν καθημερινά. Και πολλές φορές ίσως μοιάζουν με ‘‘παλαιογραφήματα’’. Τι να πρωτοπείς για την ακρίβεια; Που τα διαφημιστικά των σούπερ μάρκετ, μοιάζουν με δυσφημιστικά;

Να καταπιαστείς με το έγκλημα στο λιμάνι; Φυσικό ακόλουθο, που όλοι παγώσαμε, αν όμως ο εν λόγω νεκρός δεν είχε εισιτήριο, αν ήταν αλλοδαπός, αν… ούτε που θα μας ακουμπούσε. Άσε και το άλλο, οι δολοφόνοι ήταν έλληνες! Έλα ρε σκοτώνουν κι οι έλληνες; Εμείς νομίζαμε μόνο οι αλλοδαποί. Εν ολίγοις αργά ή γρήγορα ήταν αναμενόμενη αυτή η εξέλιξη, όταν σκοτώνουμε ζώα, όταν η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία, ανάλογα την ‘‘ημεδαπότητα’’ ή την ‘‘αλλοδαπότητα’’, όταν υπάρχει ένας ρατσισμός προς τον αδύναμο, όταν τέτοια μικρά ή μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται καθημερινά γύρω μας κατά των αδυνάτων, των ΑΜΕΑ, των αλλοδαπών, των εργαζομένων, των παχύσαρκων… πόσες φορές βρεθήκατε σε αντίστοιχες καταστάσεις και δεν μιλήσατε; Ίσως το ευχαριστηθήκατε και λιγάκι, αφού το θύμα δεν σας ομοίαζε, όμως κάπως έτσι θα έρθει και η δικιά μας σειρά, η δικιά σας σειρά. Σε μια χώρα που άνθρωποι χάνονται, πνίγονται όπως στην Πύλο, σκοτώνονται όπως εντός των τειχών, και η ανθρώπινη ζωή έχει χάσει την αξία της. Η κοινωνία έχει εκφασιστεί σε μεγάλο βαθμό, δυστυχώς ανεξαρτήτου πολιτικής τοποθέτησης και το λεξιλόγιο είναι φτηνό σε κάθε περίπτωση, για να περιγράψει το σκοτάδι.

Βέβαια μέσα στο καλοκαίρι είχαμε και μια πρωτιά, με το δάσος της Δαδιάς ήρθε η μεγαλύτερη ευρω-καταστροφή από φωτιές. Αυτή μας έλειπε, τώρα ίσως και ο αητός της.

Κι ύστερα ήρθε η Θεσσαλία, με τους επιστήμονες να μας λένε πως φταίει η κλιματική αλλαγή, κι άλλοι ότι ήταν μια θεομηνία πρωτοφανής, που δεν θα ξαναδούμε στη γενιά μας κι ίσως και οι επόμενες γενιές, άρα δεν ήταν θέμα κλιματικής αλλαγής.

Πέρα από τη σφοδρότητα του φαινομένου, καλό θα ήταν να πάψουν τα έργα βιτρίνας, κι αυτοί οι κύκλοι μέσα στους δρόμους ανά τη χώρα, που περισσότερο δυσκολεύουν τους οδηγούς, που τους παίρνουν σβάρνα και να δημιουργηθεί και καμιά υποδομή για τον κακό μας τον καιρό με στάνταρτ της νέας εποχής της κλιματικής αλλαγής.

Τώρα για τις συχνές δολοφονίες ανθρώπων, που συνέβησαν μέσα στον μήνα δίχως λόγο, από περίεργους εναντίων συμπολιτών τους, δίχως προφανή αίτιο και αφορμή, που μας άφησαν άφωνους, είναι κι αυτές στο πνεύμα του καιρού και της λογικής, ό,τι δεν μου αρέσει, δεν μου ταιριάζει, με εκνευρίζει το εξαφανίζω, και νομίζω πως το φαινόμενο δεν πρέπει να το δούμε μόνο ατομικά, σαν μια- πολλές διαπροσωπικές διαφορές.

Γιατί από την άνοιξη κι ύστερα, (κι αφήνοντας πίσω μας τους νεκρούς της πανδημίας) οι νέοι νεκροί δημιουργούν μια ακολουθία ανά εποχή, κι αν πρώτα ήταν τα αθώα ζώα, μετά οι λαθρομετανάστες, έπειτα οι τσιγγάνοι, παράλληλα έχαναν τη ζωή τους και όσοι δεν ανήκαν στις παραπάνω κατηγορίες, που καθόλου δεν διαφέρουν από μας, έχουν πόδια, χέρια, αίμα, όνειρα, σκέψεις, και το αίμα τους θα μας πνίξει ακόμα περισσότερο, αν αφήσουμε την αδικία να κυριαρχεί στην κοινωνία όπως διατείνονται πολλοί, τον νόμο της ζούγκλας, τον μόνο νόμο, την ισχύ και τη βία να είναι ο μόνος οδηγός, οι σφαίρες να πέφτουν σαν βροχή, και οι αθώοι, νεκροί στη θάλασσα ή στη στεριά.

Κι αν αναρωτιόμαστε ακόμα αν το κάθε θύμα είχε εισιτήριο, σε λίγο δε θα έχει κανένας μας, ούτε στη ζωή, αλλά ακόμα περισσότερο στην αξιοπρέπεια.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑΣ

 

Η συγγραφέας Μάργκαρετ Άτγουντ, έγραψε ένα εξαιρετικό έργο, τη «Θεραπαινίδα». Ουσιαστικά μια δυστοπία, που ένα μέρος της Αμερικής, με υπογεννητικότητα και πολλά προβλήματα δημιουργεί ένα καθεστώς, που οι γυναίκες είναι ουσιαστικά μηχανές αναπαραγωγής και σκεύη ηδονής, και τίποτε παραπάνω. Οι γόνιμες και ασφαλώς πιο αδύναμες γυναίκες γίνονται οι θεραπαινίδες, που υπηρετούν τις οικογένειες που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, και μέσω αλλεπάλληλων ‘‘νόμιμων’’ βιασμών υπό τον μανδύα των γραφών, συλλαμβάνουν και κυοφορούν για χάρη της οικογένειας που υπηρετούν. Κι όπως πάντα συμβαίνει στην κοινωνία, την ανισότητα και τη σκλαβιά των γυναικών, που φτάνει μέχρι και καταναγκαστικά έργα και θάνατο για τις αποστάτριες, επικροτεί κι ένα μέρος των γυναικών, που το παίζουν ‘‘κυρίες’’.

Δυστυχώς τα πράγματα όσον αφορά την πραγματική ζωή δεν εξελίσσονται προοδευτικά σε σχέση με τα δικαιώματα, και κυρίως τα δικαιώματα των γυναικών, γενικά οι ελευθερίες των ανθρώπων συμπιέζονται μέσα σε μια ευρύτερη κατάσταση κρίσης οικονομικής, αδυναμίας των πνευματικών ανθρώπων να πείσουν, και δυστυχώς με την ενημέρωση να ολισθαίνει σε προκαταλήψεις. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να βρίσκονται ευήοκα ώτα, σε ανθρώπους που τα έχουν χαμένα, νιώθουν φόβο και ανασφάλεια, δεν έχουν τα κατάλληλα εφόδια, πνευματικά και υλικά από την πολιτεία και την κοινωνία να αντιδράσουν, κι έτσι διεστραμμένοι και οπισθοδρομικοί ηγετίσκοι, καμιά φορά και ‘‘ηγέτες’’ βρίσκουν το κοινό για να τους ακολουθήσει και να δημιουργήσουν στρατιές όχλου, που δείχνει πίστη σε αυτούς και δυστυχώς πολλές φορές μέσα στους συγκεκριμένους όχλους υπάρχουν και άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά, που ή είναι ένα με τον συρφετό ή έχουν τα δικά τους συμφέροντα.

Μέχρι στιγμής θα θεωρούσαμε το βιβλίο της Άτγουντ μια ωραία ιστορία, που μας προειδοποιεί, μάλλον για κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί στην πολιτισμένη Δύση, όμως πλέον δεν είναι βέβαιο πως δε θα ζήσουμε στα χρόνια της θεραπαινίδας, όμοια με του βιβλίου ή αντίστοιχα.

Όλοι αυτοί οι παράφρονες, καταπιάνονται με δυσνόητα θέματα και αμφιλεγόμενα για κάποιους, καταργούν την επιστήμη και τη λογική χάριν της πίστης, μπλέκουν και το Θεό στα σχέδια τους με εντελώς αντιεπιστημονική οπτική και βγαίνουν μπροστά για να καταγγείλουν τους αλλόθρησκους, τους αλλόφυλους, τους όσους έχουν διαφορετικό χρώμα, τις γυναίκες, και γενικότερα τους διαφορετικούς από τους ίδιους, και με το σκεπτικό του χούλιγκαν επιτίθενται σε ό,τι διαφορετικό και ό,τι δεν τους αρέσει. Μάλιστα επικαλούνται ότι για αυτό θα μας κάψει ο Θεός, θέλοντας να το παίξουν τιμητές του, ενώ στην ουσία τον υβρίζουν. Και θέλουν να το παίξουν διαιτητές σε όλα. Μην εκπλαγείτε αν θέλουν να βρεθούν και στο κρεβάτι σας να σας υποδείξουν τον σωστό τρόπο, η παραφροσύνη άλλωστε δεν έχει όρια.

Στις μέρες μας καταπιάνονται (και) με τις εκτρώσεις.  Ήδη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έχουμε κάποια πισωγυρίσματα στο κάρο της ιστορίας, μετά και τη συντηρητική στροφή της κοινωνίας, αλλά και στη χώρα μας εμφανίζονται οι εγχώριοι αγγελιοφόροι για να μας πουν πως θα μας κάψει ο Θεός, και να μιλούν για δολοφονίες, συνήθως αυτοί που αδιαφορούν για τον πλησίον τους. Υπάρχει και η υπογεννητικότητα, υπάρχει και το άδειασμα της χώρας από τα φωτεινά μυαλά, υπάρχουν και οι κομματάρχες, υπάρχει κι ο φόβος του αύριο… οπότε το σπέρμα και το αίμα γίνονται από μόνα τους πεδία δόξης λαμπρά, και το σπέρμα από μόνο του εν δυνάμει παιδί, που και με το σπερματοδιάγραμμα θα τα βάλουν κατηγορώντας δότες σπέρματος και ιατρούς ως δολοφόνους, και θα βγάλουν και οδηγούς, αν δεν έχουν βγάλει πώς και πού, και με ποιον θα κάνουμε έρωτα.

Κι όσο οι κοινωνίες οπισθοδρομούν, κι όσο η μόρφωση πάει περίπατο κι όσο οι αναχρονιστές κερδίζουν έδαφος θα έρθει καιρός που όχι μόνο θα είναι κατά των εκτρώσεων, αλλά ίσως τολμήσουν να συσπειρώσουν γύρω τους μεγαλύτερες ομάδες, κι όπως στο βιβλίο της Άτγουντ, για να σώσουν τον επιούσιο λαό φτάσουμε να ακούσουμε να προτείνουν οι βιασμοί και οι παιδοβιασμοί να είναι νόμιμοι γιατί από αυτούς γεννιούνται παιδιά.

Όμως ακριβώς επειδή στον τόπο αυτό ζούνε και παιδιά και δεν τους αξίζει ένα τέτοιο μέλλον, κι επειδή  στον τόπο αυτό ζούνε και άνθρωποι, όπερ και σκέφτονται, οι εξτρεμιστές του σκότους θα επιστρέψουν από εκεί όπου ήρθαν, δηλαδή από τον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, που κατά λάθος άνοιξε από τις αναταράξεις των συνεχόμενων κρίσεων.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΤΕΛΟΣ ΣΕΖΟΝ

 

Άλλη μια σεζόν τελειώνει, γι όσους καταφέραμε να φτάσουμε ως το τέλος της. Και οι τελευταίοι θα προσπαθήσουν να φύγουν έστω λίγες μέρες για να πουν πως θα κάνουν επανεκκίνηση με το έμπα του Σεπτέμβρη. Εκλογές αφήσαμε πίσω μας, μα κι εκλογές θα βρούμε μπροστά μας. Όμως κι αποκαΐδια αφήσαμε πίσω μας, που θα βρούμε μπροστά μας ως περιβαλλοντολογική καταστροφή από τη νέα σεζόν.

Η αλήθεια είναι πως αυτό με τις φωτιές εδώ και δεκαετίες φαντάζει με πόλεμο και είναι. Αλλά οι υπεύθυνοι θα πρέπει να ορίσουν ποιος είναι ο εχθρός, πριν προχωρήσουν. Είναι κάποιος εξωτερικός εχθρός που ακούμε εδώ και δεκαετίες; Είναι εμπρησμοί εσωτερικών συμφερόντων που ακούμε πάλι πολλές δεκαετίες; Είναι η χαζομάρα ορισμένων; Ή είναι η κλιματική αλλαγή; Ό,τι και να είναι δεν αποτελεί δικαιολογία, αλλά πεδίο ανακάλυψης του τι φταίει με αποδείξεις, για να βρούμε λύση. Μια καλή αρχή θα ήταν τα καμένα να μην αλλάζουν χρήση σε καμία περίπτωση, οπότε ακόμα κι αν ο περιορισμός των πυρκαγιών ήταν μικρός, δεν θα υπήρχαν σενάρια συνομωσίας, που διχάζουν την εθνική προσπάθεια, που κάποτε πρέπει να γίνει. 

Όπως και να έχει καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους μας, υπό καλύτερες συνθήκες, για μια επανεκκίνηση με κουράγια από Σεπτέμβριο.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΩΡΑ ΓΙΑ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

 

Οι εκλογές πέρασαν και οι θάλασσες ανοίχτηκαν μπροστά μας, τουλάχιστον σε όσους έχουμε πρόσβαση και τα οικονομικά για να τις απολαύσουμε. Τώρα μεταξύ ψάθας και ξαπλώστρας, είναι πιο συνετό να δούμε τι έγινε στις δεύτερες εκλογές. Πρώτα από όλα σχεδόν όλα τα κόμματα εγκαταλείφθηκαν από πολλούς τους ψηφοφόρους μέσα σε ένα μήνα και τα δυο πρώτα έχασαν περισσότερο από μισό εκατομμύριο ψηφοφόρους (560.000), λίγο η θάλασσα, λίγο η αξιοπιστία.

Υπήρξαν κόμματα που σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές έχασαν ψηφοφόρους, αλλά αύξησαν το ποσοστό τους μπαίνοντας στη βουλή, ας όψεται η αποχή.

Με αποχή 47,2% συν 1,11% λευκό/άκυρο το 48,3% μαύρισε το πολιτικό σύστημα, και επιβεβαιώθηκε αυτό που δείχνουν εδώ και χρόνια τα γκάλοπ, πως πρώτος είναι ο κανένας. Η μόνη διαφορά είναι πως το 48,3% δεν είναι οργανωμένο, άρα βρίσκεται και στο περιθώριο μην έχοντας πολλά να κερδίσει (όπως πιστεύει) και για αυτό δε νοιάζεται άλλωστε να ψηφίσει. Όμως σε αυτές τις εκλογές του Ιουνίου φάνηκε πως το πρώτο κόμμα είναι αυτοί που δε θέλουν κανέναν, μάλιστα με διψήφια διαφορά από το επόμενο και μεγαλύτερη από αυτή μεταξύ Ν.Δ. και Σύριζα. Αυτό βέβαια δεν το παρατήρησε κανείς, αφού το 48,3% αφαιρείται για να βγουν τα ποσοστά των κομμάτων. Εδώ πρέπει να τονίσουμε πως κάτι ανάλογο συνέβη και στις κάλπες του Μαΐου, με την αποχή να κερδίζει τους πάντες, αλλά δεν ήταν τόσο εμφανές με τις αναγωγές.

Έχουμε και λέμε  λοιπόν, πως αν η αποχή ήταν κόμμα ή αν αφαιρούσαν τις έδρες που της αναλογούσαν από το κοινοβούλιο, ακόμη κι αν συνασπίζονταν με έναν μαγικό τρόπο όλα τα κόμματα που εισήρθαν στην βουλή δε θα κατάφερναν να σχηματίσουν κυβέρνηση και θα χρειαζόταν να συνταχτούν μαζί τους σχεδόν όλα τα κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές για να πλειοψηφήσουν του κόμματος της αποχής και των άκυρων λευκών. Βέβαια με το εκλογικό σύστημα του Ιουνίου, δε θα χρειαζόταν καμία συμμαχία των κομμάτων αφού η παράταξη της αποχής θα άγγιζε σχεδόν τις 200 έδρες.

Και λίγα λόγια για κάποιες απόψεις πως με την αποχή στάλθηκε ένα μήνυμα στα κόμματα. Κανένα μήνυμα δε στάλθηκε, αφού σε αυτήν δεν υπάρχει κάποιο όριο να ακυρωθούν οι εκλογές, κι αφού τα μαθηματικά κρύβουν μέσα τους έναν Θεό, και μάλιστα αλάνθαστα, μιας και το 48,3% δεν ψήφισε, όλα τα υπόλοιπα κόμματα αυξάνουν το ποσοστό τους σχεδόν κατά το ήμισυ. Μάλιστα λόγω αυτού τέσσερα κόμματα που μπήκαν στην βουλή έχουν τη μισή δύναμη στην κοινωνία, όμως κατόρθωσαν να σπάσουν το 3%.

Νομίζει κανείς (κάποιοι το νομίζουν) πως αν η αποχή έφτανε το 85% και τα υπόλοιπα κόμματα μοιράζονταν το ίδιο ποσοστό που πήραν σε αυτές τις εκλογές, με λιγότερους ψήφους θα άλλαζε κάτι; Όχι, το πρώτο κόμμα θα είχε 158 έδρες, το δεύτερο 47, το τρίτο 32 και ούτω καθεξής, όπως συνέβη και με το 48,3% της αποχής, που τα κόμματα το μοιράστηκαν αναλογικά με τις ψήφους τους, χάριν των μαθηματικών, που δεν κάνουν ποτέ λάθος σε αντίθεση με τους ανθρώπους, κι όχι λόγω κάποιου εκλογικού τρικ. Το ίδιο θα συνέβαινε και με την αποχή στο 70%, όπως θα συνέβαινε και με 95% αποχή. Εκτός και νομίζουν κάποιοι πως θα έρθει μέρα που δε θα ψηφίσουν ούτε οι ίδιοι οι υποψήφιοι τα κόμματά τους, φτάνοντας την αποχή στο 100%. Αυτό δε θα συμβεί ποτέ, αφού αν είναι να γίνει δε θα κατέβουν καν κόμματα στις εκλογές, πράγμα που σημαίνει, άλλη μορφή διακυβέρνησης.

Βέβαια το πιο σημαντικό θα ήταν να αναλύσουμε γιατί σχεδόν οι μισοί πολίτες έχουν περιθωριοποιηθεί από το εκλογικό σύστημα, κι αν η περιθωριοποίηση αυτή αγγίζει κι άλλες πτυχές, που σίγουρα αγγίζει. Όμως μπήκαμε στα μέσα Ιούλη, η θερμοκρασίες τραβάν την ανηφόρα, κι όλοι επιζητούν τη χαλάρωση πριν τις διπλές εκλογές των δήμων και των περιφερειών που έρχονται σε λιγότερο από τρεις μήνες. Καλές μας βουτιές.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ

 

Η λεκάνη της Μεσογείου, αντί να ενώνει, τα τελευταία χρόνια χωρίζει, κι όχι κατ’ ανάγκη λαούς, αλλά οικογένειες. Κι αν το καλοσκεφτεί κάνεις όλοι όσοι αγαπάνε ως τροφή τα ψάρια, μετατρέπονται σε ακούσιους κανίβαλους, αφού τα ψάρια στις μέρες μας τρέφονται με ανθρώπινα κορμιά, μανάδων, παιδιών, αντρών. Και η ψαροφαγία μετατρέπεται σε ανθρωποφαγία. Και είναι κρίμα που συνηθίσαμε τόσο αυτήν την κατάσταση, που πλέον δεν μας αγγίζει και μας φαίνεται ως κανονικότητα. Το μόνο που κάνουμε είναι διαπιστώσεις, εύστοχες ή άστοχες, έξυπνες ή χαζές, ανθρώπινες ή απάνθρωπες.

Από την άλλη το πένθος ταιριάζει στην χώρα, δεύτερο μέσα στη χρονιά, και δυστυχώς η μοίρα όσων ζούνε ή περνάνε από αυτήν είναι να βρίσκουν τραγικό θάνατο. Οι ημεδαποί σε τραίνα και εργατικά ατυχήματα, οι τουρίστες σε πεζοδρόμια αναμένοντας ασθενοφόρο, οι πρόσφυγες σε σαπιοκάραβα στη θάλασσα, και οι μαθητές στα σχολεία. Μιας και αυτή είναι η κανονικότητα μας, μήπως να ορίσουμε ένα μόνιμο πένθος 365 μέρες το έτος, να ήμαστε και έγκυροι; Αφού κάτι άλλο δεν πρόκειται να κάνουμε;

Καλή μας τύχη!

Ε.Φ.Β.

 

 

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

 

Μπήκαμε αισίως στο καλοκαίρι και οι εκθέσεις βιβλίου πληθαίνουν για τους φίλους του. Λογοτεχνικά, επιστημονικά, ιστορικά και άλλα είδη θα παραταχθούν στους πάγκους για να τα αγοράσουν οι βιβλιόφιλοι ή και οι περιστασιακοί μερικές φορές αναγνώστες. Βιβλία σύγχρονα, και βιβλία κλασσικά. Κι εδώ θα ήθελα να σημειώσω πως πολλοί από τους κλασσικούς μας Βιζυηνός, Καραγάτσης, Παπαντωνίου, είναι απόλαυση να τους παίρνεις στα χέρια σου και να νιώθεις πως βρίσκεσαι σε μια άλλη εποχή, που ούτε οι πατεράδες μας, αλλά ούτε οι παππούδες μας είχαν ζήσει. Πέραν της καλλιτεχνικής τους αξίας, και των όμορφων ιστοριών που προσφέρονται με την εξαίσια πένα των λογοτεχνών μας, μπορείς να δεις τις αντιλήψεις και τις νοοτροπίες άλλων εποχών, αλλά να συγκρίνεις κιόλας πόσο διαφέρουν από το σήμερα, αλλά και πόσες ομοιότητες υπάρχουν. Στην πολιτική, στην κοινωνία, στα καθημερινά δρώμενα, ακόμα και στις ερωτικές σχέσεις.

Όπως και να έχει η ανάγνωση ενός βιβλίου, σύγχρονου ή παλιότερης εποχής σου ανοίγει έναν ολόκληρο κόσμο, που μπορείς να απορροφηθείς μέσα του, με την προσήλωσή σου σε έναν ήρωα, ακόμα και με την ταύτιση μαζί του, αλλά  και με την γνώμη σου για όσα συμβαίνουν στην ιστορία.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

 

Εκλογές έχουμε σε λίγα εικοσιτετράωρα, τη γιορτή της δημοκρατίας, όπως λένε πολλοί. Όμως η δημοκρατία δεν είναι απλά και μόνο η εκλογή με ψηφοφορία, άλλωστε και στη χούντα υπήρξαν ψηφοφορίες, και σήμερα καθεστώτα που οι ηγέτες τους εκλέγονται με εκλογές, δε θεωρούνται από την Δύση, δημοκρατίες. Για να υπάρχει δημοκρατία απαιτούνται κι άλλες παράμετροι. Μερικές από αυτές:

Ο νικητής πρέπει να σέβεται τους πολιτικούς του αντιπάλους και να μην κάνει ό,τι θέλει, αλλά να κινείται στα πλαίσια του νόμου. Δεν ψηφίζουμε για αυτοκράτορα, αλλά για να εκλέξουμε ηγέτη ίσο προς τους πολίτες, που υπόκειται στους νόμους.

Οι πολίτες πρέπει να έχουν γνώσεις, και τα Μ.Μ.Ε. να μην παρέχουν μονομερή ενημέρωση υπέρ του ενός και να μη μεροληπτούν, ούτως ώστε να μπορούν οι ψηφοφόροι να σχηματίσουν άποψη.

Οι πολίτες πρέπει να έχουν  χρόνο και μόρφωση για να εντρυφήσουν στα πολιτικά προγράμματα και να μην εξαρτάται η διαβίωσή τους από κομματάρχες.

Οι εκλεγμένοι οφείλουν να έχουν δώσει ξεκάθαρα το πρόγραμμά τους, που θα εφαρμόσουν κιόλας, μην ξεγελώντας όχι μόνο τους ψηφοφόρους τους, αλλά το σύνολο των πολιτών, για να υφαρπάξουν την ψήφο τους.

Οι τρεις εξουσίες να είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους και να μην διαπλέκονται. Ο νόμος να είναι και ηθικός και πάνω από όλους, ακόμα κι από την κυβέρνηση, και να μην υπάρχει αλληλεξάρτηση, αλλά έλεγχος, όπου χρειάζεται.

Σε μια δημοκρατία θα πρέπει να υπάρχει ασφάλεια και ο πολίτης να μη φοβάται το κράτος, που θα πρέπει να ελαχιστοποιεί τη βία σε κάθε της μορφή.

Το κράτος πρέπει να διασφαλίζει την υγεία και την παιδεία στον μέγιστο βαθμό.

Οι πολίτες την επομένη των εκλογών να μην μετατρέπονται σε υπήκοοι, που τους κάνουν ό,τι θέλουν και η ηγεσία σε απόλυτος άρχοντας που λογοδοτεί μόνο στο τέλος της θητείας της, αλλά κάθε μέρα.

Η κυβέρνηση να μη δημιουργεί εξαρτήσεις στους πολίτες με ρουσφέτια και μπαξίσια. Να μην εξαρτάται η δουλεία σου από τον κάθε βουλευτή.

Οι πολίτες να έχουν δικαίωμα αρνησικυρίας σε περίπτωση που ο κυβερνήτης δεν εφαρμόζει το πρόγραμμα για το οποίο εκλέχθηκε.

Οι εκπρόσωποι του λαού να μην βγαίνουν πιο πλούσιοι μετά τη λήξη της θητεία τους, όπως να μην κάνουν και μπίζνες, λόγω της θέσης τους.

Οι άνθρωποι των ΜΜΕ να μην παίρνουν δουλείες από τους εκλεγμένους  για να μιλάνε ευνοϊκά και οι δημοσιογράφοι να μην αποκόπτουν τους πολίτες από τα μέσα.

Ασφαλώς οι πολίτες να είναι ελεύθεροι δίχως να παρακολουθούνται. Σε εποχές μάλιστα που αυτό είναι εύκολο, και να  προστατεύονται με κάθε τρόπο, από κακόβουλους.

Οι πολίτες μέσω των φορέων τους, επαγγελματικών, συνδικαλιστικών, τοπικών  κ.α. να συνδιαμορφώνουν και να συμμετέχουν στον τρόπο που θα ασκηθεί η διακυβέρνηση, έστω με τις προτάσεις τους.

Οι κυβερνώντες να έχουν σεβασμό στη δημοκρατία να μην είναι αμοραλιστές. Να αναγάγουν τη ζωή ως υπέρτατο αγαθό, και ιδιαίτερα όταν εκλέγονται με μικρά ποσοστά, έστω κι αυτοδύναμοι να εισακούον προτάσεις άλλων χώρων ή έστω να τις θέτουν προς συζήτηση. Επίσης να έχουν την τόλμη να παραιτηθούν όταν αντιλαμβάνονται πως δεν πράττουν σωστά.

Από την άλλη οι πολίτες να είναι υπεύθυνοι και να ελέγχουν την εξουσία, αφού θα τους επιτρέπεται.

Η δημοκρατία, δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ένας καθημερινός αγώνας, κι όχι υπόθεση της μιας μέρας. Που ‘‘ούτε δε βαριέσαι βρε αδελφέ’’ της αρμόζουν, ούτε ‘’πάμε κι όπου βγει’’ της βγαίνουν σε καλό.

Κι όπως έλεγε μια κυρία που άκουσα, η κάλπη μοιάζει σαν το καπέλο του ταχυδακτυλουργού, ρίχνεις μέσα φιλοευρωπαϊκό και μπορεί να τραβήξεις σουλτάνο, ίσως χειρότερο όμως είναι αν σου εμφανιστεί γενικός δερβέναγας.

Καλή μας ψήφο!

Ε.Φ.Β.

 

 

Ο ΚΥΡ ΑΝΤΡΕΑΣ

 

Στη γειτονιά μας ζούσε μαζί με τη γυναίκα του, ένας ηλικιωμένος, που σε λίγα χρόνια θα άγγιζε τον αιώνα. Ο εν λόγω κύριος κάθε που πλησίαζε το καλοκαίρι έβγαινε στο μπαλκόνι του και πλημύριζε τη γειτονιά με λαϊκή μουσική, ενίοτε καντάδες και αρχοντορεμπέτικα της εποχής του. Αυτό συνέβαινε κάθε βράδυ επί δεκαετίες, σε τέτοιο βαθμό που ψυχαγωγούμασταν όλοι από τον κυρ Αντρέα, θέλοντας και μη. Παλιότερα το ωράριο περνούσε και τα μεσάνυχτα, ακόμα κι αν δεν ήταν αργία ή σαββατοκύριακο, τα τελευταία χρόνια μετά βίας έφτανε ως τις δώδεκα, ο ήχος του πάντα δυνατός, αγκάλιαζε και τα διπλανά στενά.

Η αλήθεια είναι πως κάποιοι του έκαναν παρατηρήσεις, τις πρώτες μέρες μείωνε την ένταση, αλλά πάνω στο τσακίρ κέφι όλο και την ανέβαζε πάλι. Σε άλλους άρεσαν τα τραγούδια του σε άλλους όχι, οι περισσότεροι θεωρούσαμε πλέον φυσιολογικό το να μας ψυχαγωγεί, ενώ μερικοί μετακόμισαν κιόλας.

Ο κυρ Αντρέας, πριν λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του σιωπή. Η γειτονιά δε θα έχει ποτέ πια τις μουσικές του, που έτσι κι αλλιώς θα μείνουν καρφωμένες στο μυαλό μας. Ίσως βρούμε και την ησυχία μας, αλλά νομίζω πως ακόμα και σε αυτούς που παραπονιόταν, θα τους λείψουν.

Από μας καλό ταξίδι, και του αφιερώνουμε από την δισκοθήκη του, εκείνο το όμορφο τραγούδι που Μάνου Χαντζιδάκι, σε φωνή Στέλιου Καζαντζίδη: Ο Κυρ Αντώνης πάει καιρό που ζούσε στην αυλή…., έστω κι αν ο κυρ Αντρέας ζούσε σε βεράντα.

Ε.Φ.Β.

 

 

‘‘ΛΑΚΗΣ Ο ΓΛΥΚΟΥΛΗΣ’’

 

Οι εκλογές πλησιάζουν και πλήθος πολιτικών σπεύδουν σε life style εκπομπές και διαδικτυακούς αστέρες για να επικοινωνήσουν τις προθέσεις τους, σύγχρονοι καιροί, σύγχρονα ήθη και έθιμα. Κι εκεί που τους τοποθετούν οι δημοσκοπήσεις θέλουν να απευθυνθούν και σε ένα διαφορετικό κοινό, όπως λένε. Ως εδώ τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα, άσχημα γίνονται όταν η πλειοψηφία των υποψηφίων, δεν τοποθετούνται ως προς το πρόγραμμά τους  ή και τα πεπραγμένα τους, αλλά μας δίνουν τρυφερά ενσταντανέ, από τις οικογενειακές  τους στιγμές και τις συνήθειές τους.

Βλέπουμε λοιπόν πολιτικούς με ένα γλυκανάλατο ύφος, κι ένα χαμόγελο κολλημένο πάνω τους σαν βδέλλα, να μας λένε για το πόσο καλοί οικογενειάρχες και άνθρωποι είναι, για το πώς καταφέρνουν να υπερνικήσουν την ακρίβεια και άλλες δυσκολίες της ζωής οι ίδιοι, αφού οι υπόλοιποι ήμαστε χαζοί ασφαλώς και δεν μπορούμε, μας λένε για τα σαΐνια τους, που θα προοδεύσουν στα σίγουρα, μας παρουσιάζουν χαλαρές τους στιγμές και τα φωτογραφικά τους άλμπουμ. Μας λένε επίσης για το πόσο πράοι είναι στις φαμίλιες τους και το πόσο σωστή επιλογή συντρόφου έκαναν, και ενίοτε βγαίνει όλως τυχαίως και κάποια/ος  σύζυγος ή άλλος συγγενής ή φίλος να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα και να μας πείσουν ως αντικειμενικοί τρίτοι. Και σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι μοιάζουν τόσο στον Λάκη τον γλυκούλη, μελιστάλαχτοι κι αγαπησιάρηδες, κάνοντάς μας να μείνουμε αποσβολωμένοι.

Όλα αυτά όμως δεν μας ενδιαφέρουν, ούτε τι τρώνε, ούτε που πάνε διακοπές, ούτε πως γνωρίστηκαν με τις συζύγους τους, ούτε πως έγιναν τόσο ευφυείς. Αυτό που μας νοιάζει είναι αν έχουν να προτείνουν λύσεις. Κι όσο δε μας μιλάνε για αυτές, τόσο νιώθουμε ότι δεν έχουν. Επιπλέον όσο κι αν παριστάνουν τον Λάκη τον γλυκούλη, πλέον γνωρίζουμε ότι δεν ήταν και τόσο.

Και μιας και μιλάμε για πολιτική, μου έρχεται στο νου εκείνο το απόσπασμα από τα λόγια του Κικέρων, «Μεχρι πότε, ω Κατιλίνα, θα καταχράσαι την υπομονή μας;»*

Ε.Φ.Β.

*Quo usque tandem Catilina, abutere patientia nostra?

 

 

ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟΥ ΠΕΤΑΜΑΤΟΥ

 

Πραγματικά, εκεί στις Βρυξέλλες θα ’χουν να λένε για την χώρα μας. Πέρα από τις επιτροπές που συστήνονται για αυτήν, έσκασε μετά το Πάσχα άλλος ένας ευρωβουλευτής που ζητείται η άρση της ασυλίας του, οπότε και τα τρία μεγάλα κόμματα έχουν από έναν εκπρόσωπο να απασχολεί τη δικαιοσύνη, συν του της Χρυσής Αυγής και εκτός των όσων φημολογούνται. Τελικά μήπως έτσι είμαστε ή μήπως επειδή όσο κι αν το παίζουμε ευρωπαίοι και ιδίως τα μεγάλα κόμματα, την έχουν τόσο του πεταματού την Ευρώπη και τους θεσμούς της, ώστε στέλνουν συνήθως, όσους ποτέ δε θα έβαζαν στα ελληνικά ψηφοδέλτια, και ιδίως celebrities και δημόσια πρόσωπα, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα μας κάνουν ρεζίλι ως εκπρόσωποί μας;

Αν αναλογιστεί κανείς και τη φύση των κατηγοριών, συν ότι δεν έχουμε και όσους ευρωβουλευτές έχει η Γαλλία  ή η Γερμανία  και η Ιταλία, είναι κατόρθωμα να απασχολούμε διαρκώς αρνητικά τους εταίρους μας.

Η ομορφιά καλώς ή κακώς είναι διαβατήριο επιτυχίας, όχι όμως και πιστοποιητικό αθωότητας. Κι όπως έλεγε κι ένας πολίτης στο δρόμο, αν η βελγική δικαιοσύνη είχε δικαιοδοσία στην Ελλάδα, (μακριά από μας!) δεν θα είχαμε να ψηφίσουμε, ενώ τώρα δεν ξέρουμε τι να ψηφίσουμε.

Εκλογές πλησιάζουν, σύντομα δημοτικές και το επόμενο έτος και  ευρωεκλογές, μήπως λοιπόν τα κόμματα να προσέξουν την επόμενη φορά τους υποψηφίους που θα επιλέξουν κι όχι ελαφρά τη καρδία να τοποθετήσουν όποιον βρουν; Κι από την άλλη μήπως κι εμείς να ψάξουμε λίγο περισσότερο για τον ποιον θα σταυρώσουμε; Για να μην βρεθούμε στο τέλος εμείς σταυρωμένοι, κι ίσως και στραβωμένοι με τον εαυτό μας;

Ε.Φ.Β.

 

 

ΡΕΝΑ ΚΟΥΜΙΩΤΗ

 

Απρίλης, οι εξοχές γέμισαν με λουλούδια πάσας απόχρωσης, αλλά και τα μπαλκόνια μας ενίοτε. Απρίλη έφυγε και η τραγουδίστρια του νέου κύματος Ρένα Κουμιώτη, που όπως όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες της εποχής και της σχολής εκείνης, μπορεί να μην ακούγονται καθημερινά από τα ραδιόφωνα και το διαδίκτυο, αλλά νομίζω πως όλοι μας όταν ακούσουμε τις μελωδίες τους και τις όμορφες φωνές τους να βγαίνουν από κάθε παράθυρο, σταματάμε για λίγο να πάρουμε λίγο από την κατάνυξη, που μας δημιουργούν. Μπορεί βέβαια και όχι, στο σήμερα που η ζωή τρέχει σαν υπερταχεία.

Αυτόν τον Απρίλη που οι εκλογές πλησιάζουν και τα σοβαρά θέματα εκλείπουν, που το διακύβευμα είναι «ναι μεν δεν είμαι ό,τι καλύτερο, αλλά ο άλλος είναι χειρότερος»,  που μια τραγωδία θέλουν να την διασκευάσουν σε κακή κωμωδία, που το κουστούμι και τα καλά ελληνικά δεν κάνουν τον άνθρωπο, έχουμε και Πάσχα, κι όπως κάθε Πάσχα υπάρχει μια Ανάσταση, που ακολουθεί την σταύρωση.

Κι ως συνήθως στη χώρα μας αποφασίστηκε να σταυρώσουμε ένα παιδί, ένα θύμα, μια κοπέλα. Μια δωδεκάχρονη, που αφού δεν υπήρξε καμία μέριμνα για αυτήν, αποφασίστηκε και η σταύρωσή της για να επιφέρει τη λύτρωση σε όλους μας, αφού την ξεχάσουμε και βρούμε την ησυχία μας. Κάπως έτσι δεν γίνεται πάντα; Όμως στη συγκεκριμένη σταύρωση, υπάρχει ένα μειονέκτημα, πως δεν θα υπάρξει ανάσταση.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

 

Πράγματι όπως φαίνεται ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία. Γενικότερα το ερώτημα είναι ως πότε; Σκέφτομαι διάφορους τομείς, όπως την ναυσιπλοΐα και τα υπερπόντια ταξίδια, που ενώ δεν φαινόταν κάτι να τα απειλεί, αλλά με την εμφάνιση των αεροπλάνων, που έγιναν πιο σύντομα και πιο οικονομικά, τα εξαφάνισαν όσον αφορά την μεταφορά ανθρώπων σε μακρινές αποστάσεις.

Βέβαια θα μου πείτε τι μπορεί να απειλήσει τον τουρισμό, πολλά που μπορεί καν να μην τα βλέπουμε. Για παράδειγμα μελλοντικά ταξίδια στο διάστημα, που θα μαγέψουν μεγάλο μέρος του κοινού, επίσης άλλες αγορές ή ακόμα και μια φυσική καταστροφή του τοπίου μας, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Βεβαία θα μπορούσαν να υπάρξουν κι άλλα σενάρια, όπως μέγιστες ταχύτητες μεταφορών, που θα μπορούσαν να μετατρέψουν το ταξίδι σε βόλτα, με επιστροφή την ίδια μέρα στην εστία μας ή δυνατότητα να επισκεφτούμε προορισμούς με πιο φυσικά περιβάλλοντα σε Αφρική και Ασία με μεγαλύτερη ευκολία, που θα μειώσουν τη δυναμική του δικού μας παραδείσου.

Βέβαια υπάρχει και κάτι άλλο, επειδή τείνει να γίνει ο τουρισμός η μοναδική μας βαριά βιομηχανία, πανηγυρίζουμε χρόνο το χρόνο με τα ρεκόρ που πετυχαίνουμε. Πόσο όμως μπορεί να συνεχιστεί αυτό, υπάρχει κάποιο ταβάνι; Για παράδειγμα στην Βενετία έβαλαν φόρο για να ανακόψουν το αυξανόμενο κύμα τουρισμού, γιατί τους δημιουργεί προβλήματα. Σε εμάς υπάρχουν υποδομές για τον όλο και αυξανόμενο πληθυσμό που υποδεχόμαστε, αποχετευτικά δίκτυα, κάδοι ανακύκλωσης, έχουμε μετρήσει την μόλυνση του περιβάλλοντος που προκαλείται απ’ αυτόν; Έχουμε κάνει κάποιο σχεδιασμό; Μήπως με τον άκρατο τουρισμό καταστρέφουμε μελλοντικά κεφάλαια των επόμενων γενιών και με την εγωιστική συμπεριφορά μας δεσμεύουμε τους πόρους τους;

Ε.Φ.Β.

 

 

ΤΑ ΛΕΞΙΚΑ

 

Ο ανώτερος άνθρωπος έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του.

Ο κατώτερος άνθρωπος από τους άλλους.

Κομφούκιος

 

Η αλήθεια είναι πως όλοι μας, όσο και να έχουμε εντρυφήσει στη γλώσσα, πάντα υπάρχουν λέξεις που έχουν ένα διττό νόημα ή διαφορετικό από αυτό που εμείς πιστεύουμε. Ευτυχώς στις μέρες μας τα λεξικά που κυκλοφορούν είναι πολλά, κι ακόμα υπάρχουν και ηλεκτρονικά, που μπορούν να μας διαφωτίσουν για τις λέξεις που πιθανώς έχουμε αμφιβολίες, τι σημαίνουν και πως θα τις χρησιμοποιήσουμε.

Διότι όσο κι αν γεννηθήκαμε μαθαίνοντας στην μητρική μας γλώσσα τουλάχιστον έναν ικανοποιητικό αριθμό λέξεων, προς αποφυγή παρεξηγήσεων καλό είναι να μην τις χρησιμοποιούμε άκριτα και να βάζουμε την κατάλληλη λέξη στην κάθε πρόταση. Γιατί κι αυτές ομοιάζουν με όλα τα εργαλεία, που δημιούργησε ο άνθρωπος.

Για παράδειγμα, αν βάλουμε λοιπόν ένα καρφί αντί μιας βίδας, το ντουλάπι μπορεί να μας έρθει στο κεφάλι, και το δικό μας και των άλλων. Με τις λέξεις ακόμα χειρότερα μπορεί να μας έρθει ο ουρανός στο κεφάλι. Για αυτό λοιπόν δεν είναι ντροπή να συμβουλευόμαστε και κανένα λεξικό.

Ε.Φ.Β.

 

 

Tuer son mandarin*

 

Την προηγούμενη βδομάδα, πέθανε και η τρίτη γιαγιά της Συκαμνιάς, η Αιμιλία Καμβύση, που μαζί με τις φίλες της φρόντιζε τα ‘‘μωρέλια’’ των μεταναστών που έρχονταν από τη θάλασσα. Είχαν προταθεί μάλιστα και για Νόμπελ ειρήνης, αλλά οι απλοί άνθρωποι δεν είναι ίσως ανεκτοί στις διακρίσεις αυτές, που συνήθως τις λαμβάνουν όσοι τις έχουν ανάγκη, και οι τρεις γιαγιάδες καθώς φαίνεται δεν τις είχαν και δεν τις απασχολούσαν οι διακρίσεις, αλλά δεν έκαναν και διακρίσεις.

Η κυρία Αναστασία, βιώνοντας τα πανανθρώπινα ιδανικά βοήθησε τον πλησίον της, πολλές φορές μάλιστα ακούγοντας και επικρίσεις, και πολλά άτομα που την είδαν στις ειδήσεις σίγουρα την κακοχαρακτήρισαν για τις ενέργειές της. Όλοι αυτοί που κατά Φρόιντ κάπου μέσα τους θα ήθελαν να διαπράξουν μια δολοφονία ή να την αφήσουν να διαπραχτεί. Άλλωστε λίγο πολύ σύμφωνα με τον μεγάλο ψυχαναλυτή, όλοι επιθυμούμε σε έναν βαθμό τον θάνατο κάποιου, έστω και ασυνείδητα κι ίσως παίρνουμε και ηδονή από αυτόν. Όμως είτε οι νόμοι είτε ο ίδιος μας ο εαυτός μας εμποδίζει να τον διαπράξουμε. Σε έκρυθμες όμως καταστάσεις, έναν πόλεμο, μια μεταναστευτική ροή, θα έλεγα εγώ, μια φυσική καταστροφή, ο άνθρωπος γυρνάει στα ένστικτα και την πρωτόγονη φύση του, δημιουργώντας εκατόμβες νεκρών είτε σαν πρόσωπο, είτε σαν μέλλος μιας ομάδας, ενός κράτους, ενός κόμματος, αποδεχόμενος την όλη κατάσταση. Κι όπως γράφει ο Μπαλζάκ, αναφερόμενος στα έργα του Ρουσσώ, ο τελευταίος σε ένα παράδοξο αναφέρει πως αν υπάρχει όφελος και δε συλληφθεί, αποκομίζοντας οφέλη ο θύτης, σκοτώνοντας μόνο με τη ‘‘σκέψη’’ έναν μανδαρίνο,  η θέση του τελευταίου στη ζωή θα ήταν μάλλον αβέβαιη.

Στην περίπτωση των τριών γιαγιάδων τώρα, προτίμησαν τη ζωή. Και θα έπρεπε όλοι μας να γνωρίζουμε από τότε, πως όποιος σκοτώνει τα ‘‘μωρέλια’’ του ξένου, θα έρθει η ώρα που θα σκοτώσει και τα δικά μας ‘‘μωρέλια’’, του ντόπιου, του γείτονα, του αδελφού του. Γιατί ο στόχος του δεν είναι ο ξένος, αλλά ο θάνατός, γιατί πολύ απλά δε σέβεται τη ζωή. Οι τρεις γιαγιάδες λοιπόν επέλεξαν τη ζωή, κι όχι τον θάνατο. Επέλεξαν τελικά η κάθε μία και όλες μαζί «Ne pas tuer son mandarin».

Ε.Φ.Β.

* Σκότωσε τον μανδαρίνο σου

 

 

Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

 

Τους  νεκρούς δεν τους αθροίζουμε,

τους τιμούμε.

 

            Όταν οι Αντιγόνες σιωπούν,

οι Κρέοντες οργιάζουν!

Ε.Φ.Β.

 

 

ΣΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

 

Στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, δεν ζητάμε να φτάσουμε στο διάστημα, όπως γίνεται σε άλλες χώρες όμως να γίνονται τα αυτονόητα από αυτούς που πρέπει. Καιρό τώρα δημοσιογράφοι γράφουν για τα προβλήματα στον σιδηρόδρομο. «Καταρρέουν οι σιδηροδρομικές υποδομές» έγραψε η Μαρία Λιλιοπούλου, στο «Έθνος», μάλιστα λίγες ώρες πριν το δυστύχημα. Οι συνδικαλιστές έκαναν προαναγγελία του ατυχήματος, αλλά τους απαξιώνουν Μ.Μ.Ε. και πολιτικοί, ενώ όταν αντιδρούν η δικαιοσύνη βγάζει παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες τους, προφανώς χωρίς να ελέγξει αν κάπου έχουν δίκιο. Ο πρόεδρος της αρμόδιας επιτροπής για έργα σηματοδότησης και ασφάλειας στο σιδηροδρομικό δίκτυο, παραιτήθηκε έντεκα μήνες νωρίτερα, καταγγέλλοντας όσα συμβαίνουν. Και γεννάται το ερώτημα, μήπως οι υπεύθυνοι είναι πιο πολλοί από τον σταθμάρχη και τι άλλο έπρεπε να γίνει για να προλάβουν το δυστύχημα;

Τελευταία πολλά ακούμε για ατομική ευθύνη, που δε θα μου φανεί περίεργο να την προτάξουν κι εδώ. Πολλά ακούμε για επιτυχίες. Πολλά ακούμε για σύγχρονα συστήματα παρακολούθησης όπως το Predator. Στα τραίνα δε βρέθηκε ένα αντίστοιχο να τοποθετήσουν τόσα χρόνια; Στην Ελλάδα παρακολουθούνται μόνο οι άνθρωποι, κι όχι τα τραίνα; Που μόνο φρυκτωρίες δεν ακούσαμε πως χρησιμοποιούνταν στην επικοινωνία των εργαζομένων εν έτη 2023.

Ο κόσμος παγωμένος μιλάει παντού για το συμβάν, έτσι και δυο φίλοι, που άκουσα να λέει ο ένας «…στον τόπο του δυστυχήματος…», όταν ο δεύτερος τον διόρθωσε λέγοντας «…στον τόπο του εγκλήματος…», κι εκείνος συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι του.

Δυστυχώς τα λόγια δεν έχουν καμιά αξία εκ των υστέρων, και οι δικαιολογίες περισσεύουν. Στην μοιραία αμαξοστοιχία, την νύχτα που ξημέρωνε Μάρτης δε χάθηκαν απλά ανθρώπινες ζωές, χάθηκαν όνειρα, χάθηκαν συναισθήματα, χάθηκαν έρωτες, χάθηκαν εν δυνάμει νέες οικογένειες, χάθηκε η ελπίδα, χάθηκε το μέλλον, χάθηκε η άνοιξη, χάθηκε η Ελλάδα, που έγινε πιο μικρή, μικρότερη κι από αυτό που της αναλογεί. Κι όχι από το ίδιο το δυστύχημα, αλλά από την αδιαφορία.

Δε θα συνεχίσω, ούτε θα περιμένω να βγει κάτι κι από αυτό. Αν και θα έπρεπε.

 

Στο επανιδείν, μέχρι το επόμενο ‘’δυστύχημα’’.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΨΥΧΙΚΑ ΑΣΘΕΝΕΙΣ

 

Ένας στους τέσσερις συμπολίτες μας είναι ψυχικά ασθενής, σύμφωνα με το υπουργείο υγείας. Για την ακρίβεια κάτι λιγότερο, 22.8% για να μην κατηγορηθούμε για παραπληροφόρηση. Πρώτον δεν μπορεί να είναι ψυχικά ασθενείς τόσοι πολλοί υπό φυσιολογικές συνθήκες, αλλά «τους νοσήσανε», που θα έλεγε ο λαός μας. Δεύτερον σε κάθε κοινωνία, υπό κανονικές συνθήκες θα υπήρχε ένα ποσοστό ψυχικά ασθενών, δε θα ορίσω πόσο, αλλά θα πω πως σίγουρα είναι πολύ μικρότερο από αυτό που παρουσιάστηκε. Για να φτάσουμε όμως στο ¼, αυτό σημαίνει πως νοσεί ολόκληρη η κοινωνία, αφού όλοι μας έχουμε κάποιον νοσούντα στο άμεσο περιβάλλον μας. Αν δεχτούμε πως ένα ποσοστό εξ αυτών είναι φυσιολογικό να υπάρχει, το ερώτημα είναι οι υπόλοιποι γιατί απέκτησαν ψυχική νόσο. Δηλαδή σχεδόν 2.500.000 άνθρωποι. Ήταν η μοίρα τους, φταίνε οι ίδιοι, τι στο διάολο συμβαίνει;

Ό,τι συμβαίνει εδώ και χρόνια σε όλους τους τομείς της χώρας. Οι οικονομικές κρίσεις, που πλήττουν όλη την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τους νέους, που βιώνουν μεγάλη ανεργία, που δουλεύουν με μισθούς εξαθλίωσης, που οι εργοδότες τους πάνε με τη βία στα ΑΤΜ και τους κλέβουν τον μισθό, που ζουν με τους γονείς τους, που αναγκάζονται να ξενιτευτούν κι ίσως αυτοί είναι οι πιο τυχεροί, που δεν μπορούν να κάνουν οικογένειες. Κι από την άλλη οι γονείς που μαραζώνουν να βλέπουν σε αυτήν τη μοίρα τα παιδιά τους, που μεγάλωσαν με τόσα όνειρα, αλλά και εφόδια και ζουν μίζερα, όπως συμβαίνει και με τους ίδιους που βιώνουν την εξαθλίωση. Όσα ιδρύματα και να φτιάξουν, όσους συμβούλους ψυχικής υγείας και να προσλάβουν, όσα φάρμακα και να δώσουν δε θα μειωθούν τα ποσοστά, που είναι ντροπιαστικά, αν δεν εκλείψουν οι λόγοι που τα δημιουργούν. Άλλωστε όταν επισκεφτείς έναν ψυχολόγο το κυριότερο που σου λέει για να λυθεί το πρόβλημά σου είναι να αλλάξεις τις συνθήκες του περιβάλλοντος και της ζωής σου, που δημιουργούν το πρόβλημα, κι ασφαλώς αφού δεν μπορείς να το κάνεις με μηδενικά εισοδήματα το πρόβλημα διαιωνίζεται. Κι εδώ να σημειώσω πως μια γυναίκα που κακοποιείται, δίχως εισοδήματα και στήριξη, που θα πάει με τα παιδιά της και πως θα ορθοποδήσει στη χώρα μας; Οπότε της μένει η αγχώδης διαταραχή.      

Όταν βλέπουμε λοιπόν γύρω μας την εξαθλίωση, όταν βλέπουμε το άδικο, την αναξιοπρέπεια πώς να μην αρρωστήσουμε ακόμα κι όταν διατηρούμε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, πόσο μάλλον όταν το 86% δηλώνει δυσκολία να πληρώσει τους λογαριασμούς του, το 97% ότι φοβάται την απειλή της φτώχειας, όταν το 37,31% ζει κάτω από 800 ευρώ, μικτά παρακαλώ! Πώς να μην τρομάξει ο εν δυνάμει ψυχικά ασθενής όταν φοβάται ποιο μπορεί να είναι το αύριο; Αν προσθέσουμε σε αυτά και την εμφάνιση του κορονοϊού, συν το διαλυμένο σύστημα υγείας και τον πόλεμο, που κάποιοι χρησιμοποιούν για να πλουτίσουν, κι άλλοι για να μας φοβίσουν, πάλι καλά να λέμε που δεν πήραμε όλοι τα βουνά. Που ίσως να ήταν μια κάποια λύση.

Κι εδώ να επισημάνουμε πως όλα τα παραπάνω, απωθούν πολλούς πολίτες να στραφούν σε ένα χόμπι, να αποκτήσουν μια συνήθεια, ακόμα και να κάνουν έναν περίπατο, όταν συνεχώς κακές σκέψεις τους κυκλώνουν, όχι μόνο για τους ίδιους και τα παιδιά τους, και την τύχη που μπορεί να έχουν, αλλά και για τους συνανθρώπους τους.

16,2 εκατ. σκευάσματα συνταγογραφήθηκαν στους 30-44 (από 8 εκατ, το 2015). 400% πάνω η συνταγογράφηση αντικαταθλιπτικών, 100% αύξηση συνταγογράφησης ψυχοτρόπων φαρμάκων (από το 2015 έως σήμερα στους 15-29). Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που δείχνουν ότι η αύξηση χτυπάει ιδιαίτερα τους νέους, γιατί το εμπόριο φαρμάκων στους ηλικιωμένους καλά κρατεί εδώ και χρόνια, και μια παρατήρηση, νομίζουμε πως ένα χάπι θα δώσει τη λύση, και επειδή δεν υπάρχουν και δεν χρησιμοποιούνται άλλοι τρόποι, κι άλλες πολιτικές και επειδή η αύξηση της συνταγογράφησης φέρνει κέρδη στους φαρμακοβιομήχανους, ως έναν βαθμό κάπου αυτή γίνεται αλόγιστα και σαφώς είναι η πρώτη μας επιλογή. Παρόλα αυτά τα προβλήματα και οι άνθρωποι που προσφεύγουν στη λύση αυτή, μέσω της συμβουλής του γιατρού τους είναι υπαρκτά πρόσωπα, που νοσούν.

15% πάσχουν από αγχώδης διαταραχές, 7% εξάρτηση αλκοόλ, 6% βαριά κατάθλιψη. Βλέπουμε λοιπόν πως πολλοί θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα τους. Υπάρχει δηλαδή πεδίο δόξης λαμπρό για τους ιθύνοντες και οι διαπιστώσεις δε λένε τίποτα αν μείνουμε σε αυτές.

Για να μειωθούν λοιπόν οι ψυχικά νοσούντες θα πρέπει να υπάρξουν  δουλειές, ασφάλεια, υγεία, αξιοπρέπεια, καλοπληρωμένοι μισθοί και συντάξεις, όχι μαύρο χρήμα, διαφάνεια. Επίσης θα πρέπει να πάψουν τα ΜΜΕ να τρομάζουν τον κόσμο και να παρουσιάζουν μια ψεύτικη χλιδή, όταν ο καθημερινός άνθρωπος δυσκολεύεται να πάει να πιει ακόμα και έναν καφέ.

Η πολιτεία είναι υπεύθυνη να παράσχει ασφάλεια και ένα σταθερό έδαφος ώστε ύστερα και οι άνθρωποι πάνω σε αυτό να χτίσουν ο καθένας τη δική του ζωή και τη δική του ευτυχία όπως την ορίζει ο ίδιος. Όταν όμως το έδαφος είναι σαθρό, κι αυτό είναι ευθύνη της πολιτείας να αλλάξει και να το δημιουργήσει, κανείς δεν μπορεί να χτίσει. Ίσως μόνο όσοι ακολουθούνε τον νόμο της ζούγκλας, όμως είμαστε ή δεν είμαστε μια συντεταγμένη πολιτεία που φροντίζει για τους πολίτες της; Δυστυχώς την τελευταία δωδεκαετία συν 2 έτη, κάπου οι πολίτες έχουν ξεχαστεί να παλεύουν μόνοι τους και η πολιτεία ασχολείται με τα funds, με τους δείκτες, υποσχόμενη πως μέσω αυτών θα έρθει κά-ποτε και η ευημερία, προσπαθώντας να κατευνάσει τις αντιδράσεις τον πολιτών, εν μέρει και χαπακώνοντάς τους.

Ε.Φ.Β.

 

 

26^ο ΠΑΖΑΡΙ ΒΙΒΛΙΟΥ ΕΝ ΜΕΣΩ ‘‘ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ’’

 

Τον  τελευταίο καιρό, πολλά ακούμε από τους δημοσιολογούντες, για το τι μας ενδιαφέρει και τι όχι. Δεν μας ενδιαφέρει και προφανώς δεν μας ενοχλεί η ακρίβεια, δεν μας ενδιαφέρουν οι υποκλοπές και η δημοκρατία, δεν μας ενδιαφέρει επίσης που η πόλη πνίγηκε με μια ‘θεομηνία’ ακόμα, δεν μας απασχολεί που ο ηλεκτρικός νέκρωσε κατά το ήμισυ και οι επιβάτες-πολίτες έψαχναν να γυρίσουν σπίτι τους μουσκεμένοι και οδοιπόροι, καθόλου δεν μας απασχολεί που στα Πανεπιστήμια έκαναν μάθημα με φακούς, ελέω ‘θεομηνίας’. Επιπλέον δε δίνουμε σημασία αν οι δρόμοι όλοι είναι ξυσμένοι στην πλειοψηφία των δήμων, γιατί εκλογές έρχονται. Πρέπει να δώσουμε όμορφες οδούς στους ψηφοφόρους-πολίτες, μιας και σαν κουτοπόνηροι που είμαστε, επί τρεισήμισι χρόνια αδιαφορούμε, κι όλα τα κάνουμε όταν θα μείνουν στη μνήμη. Για τον κορονοϊό τον αφήσαμε πίσω μας, ας πεθαίνουν εκατοντάδες στα νοσοκομεία, που είτε δεν έχουν Μ.Ε.Θ., είτε πνευμονολόγους, είτε τσίπα, σημασία δεν δίνουμε.

Μέσα σε όλα αυτά, συμβαίνει στην πρωτεύουσα και κάτι όμορφο, μια εκδήλωση που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή, πλην των δύσκολων καιρών την καραντίνας, το 26^ο Παζάρι Βιβλίου, από τον Σύλλογο Εκδοτών Βιβλίου, στην πλατεία Κλαυθμώνος ως τις 19 Φεβρουαρίου, με τιμές που ξεκινούν από 1 ευρώ και μεγάλη ποικιλία. Η έκθεση αυτή ενδιαφέρει πολύ κόσμο, γιατί το βιβλίο και η γνώση, δεν ανοίγει απλά τα μάτια, κοινώς ξεστραβώνει, αλλά δίνει και φτερά, και να ενημερώσουμε τους δημοσιολογούντες, πως τους περισσότερους από εμάς, μαζί με το Παζάρι Βιβλίου, μας ενδιαφέρουν και όλα τα παραπάνω.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΝ ΕΤΗ 2023… ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

Οι γιορτές τελείωσαν και μαθητές, καθηγητές και δάσκαλοι επέστρεψαν στα σχολεία, μικρότερα και μεγαλύτερα παιδιά με τις τσάντες στους ώμους ή στα χέρια, πεζοπόροι ή με κάποιο μέσο μεταφοράς φτάνουν στον προορισμό τους. Μια καθηγήτρια συνάντησα κι εγώ στον δρόμο μου, που πήγαινε στη δουλειά της και συνομιλούσε με μία γνωστή της. Πριν σας πω για το θέμα της συζήτησης, θα σας αναφέρω τις παρατηρήσεις μου, η γυναίκα αυτή ήταν αγχωμένη και ταλαιπωρημένη. Καμιά σχέση με το πώς έχουμε στο μυαλό μας τους καθηγητές. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος να καταλάβω το γιατί, η ίδια είπε στην συνομιλήτριά της. «Άσε, σήμερα έχω πέντε ώρες μάθημα… αλλά σε τρία διαφορετικά σχολεία, οπότε με το που τελειώνω αρχίζει μαραθώνιος να προλάβω για να μην φτάσω καθυστερημένη, το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί είναι να παρουσιαστεί κάποιος γονέας να τον ενημερώσω για το παιδί του ή να πρέπει να μου πει κάτι για την εκπαίδευση του γιού του. Χάθηκα!»

Με τόσο τρέξιμο, τι απόδοση μπορεί να έχει ο καθηγητής, όσο καλός κι αν είναι; Όταν θα είναι αγχωμένος, όταν θα είναι κουρασμένος, όταν δεν θα προλαβαίνει να κάτσει πέντε λεπτά πριν μπει στην αίθουσα, χώρια που μπορεί πιθανότητα να είναι και συμβασιούχος και να νιώθει ανασφάλεια. Αυτή η παιδεία αξίζει στα ελληνόπουλα; Τις δικαιολογίες τις ακούω ήδη στα αυτιά μου, ότι δεν θα επρόκειτο για κάποιο χρήσιμο, βασικό μάθημα. Τότε κόψτε το εντελώς… υπάρχουν άχρηστα μαθήματα στο σχολείο; Αν και όλοι γνωρίζουμε, έχοντας άπειρα παραδείγματα για το πλήθος των μαθημάτων και πως τους συμπεριφέρεται η ελληνική πολιτεία. Δυστυχώς δεν άκουσα ποιο ήταν το μάθημα, που δίδασκε η εν λόγω καθηγήτρια, σαν part time εργάτρια σε εργολάβο. Η φαρέτρα των δικαιολογιών όμως θα είχε κι άλλα, όπως ‘Μα να ξοδεύουμε χρήματα, για ένα δευτερεύον μάθημα που μπορεί να καλυφθεί από ένα άτομο, και να τα στερήσουμε από συνταξιούχους και εργαζομένους’. Πρώτον δεν καλύπτετε από έναν άνθρωπο, αφού εκ των φυσικών νόμων δεν μπορεί να γίνει έτσι σωστή δουλειά. Δεύτερον δεν ξοδεύουμε, επενδύουμε, γιατί η σωστή εκπαίδευση θα δώσει εφόδια στους νέους μας, θα αυξήσει την ικανότητά τους, ακόμα θα φέρει και κέρδη στο δημόσιο ταμείο, όταν ταλαντούχοι άνθρωποι θα βγουν στην αγορά εργασίας, αλλά και στην κοινωνία. Θα βελτιωθούν όλα τα μεγέθη από λίγο έως πολύ, θα αυξηθούν οι οικονομικές δυνατότητες, θα μειωθεί η εγκληματικότητα, η νοσηρότητα κ.α. Σπέρνουμε σήμερα, για να μαζέψουμε τη σπορά μακροπρόθεσμα. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε.

Κλείνοντας να θυμίσω πως τα ίδια τραβάνε και οι έρμοι ψυχολόγοι των σχολείων, που στα περισσότερα ένας είναι υπεύθυνος για πολλά σχολεία. Δεν πρέπει να μας προκαλεί λοιπόν έκπληξη η έκρηξη στην σχολική βία, σε καιρούς που οι νέοι έχουν να αντιμετωπίσουν πολλές προκλήσεις, όταν ένας επιστήμονας αναλαμβάνει χιλιάδες παιδιά, που δεν προλαβαίνει να γνωρίσει μέχρι να αποφοιτήσουν από το σχολείο, ίσως ούτε να συναντήσει. Γιατί ο ψυχολόγος θέλει χρόνο, καθαρό μυαλό, και σίγουρα δεν θα δώσει μια λύση με μαγικά φίλτρα. Αν αυτό πιστεύουμε τότε και σε αυτή την περίπτωση, ας προσλάβουμε μάγους. Κυκλοφορούν πολλοί εκεί έξω!

Ε.Φ.Β.

 

 

Qatarαμένη/οι

 

Πολύς ντόρος έγινε με την σύλληψη και της ελληνίδας ευρωβουλευτή, κι όλη την εορταστική περίοδο το Qatar, ήρθε ακόμα πιο κοντά μας, πέραν του Μουντιάλ. Άλλος εντυπωσιάστηκε με τα χαρτονομίσματα στις σακούλες, που θύμισαν παλιότερες περιόδους κι άλλες περιοχές, την ώρα που έβγαζε τα μάτια του να βρει τις ετικέτες στα σούπερ μάρκετ, με το καλάθι του νοικοκυριού, ενώ άλλος έσπαγε κουμπαράδες, μπας και μαζέψει κάνα ευρώ για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Καταρ-αμένη σχολίασε ένας πιτσιρικάς, τι έμπλεκε με την (Μπ)όχα. Αλλά τελικά καταρ-αμένη ήταν η ευρωβουλευτής, ή καταρ-αμένοι είμαστε εμείς που έχουμε τέτοιες λευκές περιστερές να μας εκπροσωπούν; Χάθηκε ένας Μέσι, ή έστω ένας Εμπαπέ; Βέβαια τέτοιες φάτσες μπορεί να μη μας γέμιζαν το μάτι, γιατί ο ένας είναι κοντός, κι ο άλλος μαύρος, και ως γνωστόν εμείς είμαστε έξυπνοι, και τους παίζουμε όλους στα δάχτυλα.

Μήπως όμως Καταρ-αμένο είναι το παιδάκι της ασώτου, που έμεινε δίχως γονείς ή μήπως καταρ-αμένη η Ελλάδα που πάλι θα επιστρέψουν τα στερεότυπα για τους ‘ατσίδες του Νότου’, που είναι πρώτοι στην κλεψιά; Κακώς θα μου πείτε, αλλά κάπως έτσι δεν διαχωρίζουμε και οι περισσότεροι τη θέση μας, και τα φορτώνουμε όλα στους Ρομά;

Βέβαια μήπως όλα τα αφήνουμε να περιστρέφονται γύρω από μας ενώ οι πραγματικά Καταρ-αμένοι ήταν οι σχεδόν 6.500 εργάτες, που έχασαν τη ζωή τους στα έργα του Μουντιάλ και πόσοι πολλαπλάσιοι θα αρρώστησαν;  Γιατί αυτά πάνε μαζί. Ή μήπως Καταρ-αμένη η Ευρώπη, που επιλέγει με ποιον δυνάστη ή δικτάτορα θα  συνεργαστεί;

Κάποιοι άλλοι βρίσκουν θλιβερή την πτώση της Εύας από τον παράδεισο, και τον τρόπο που συνέβη, μήπως όμως θα έπρεπε να σκεφτούν ως θλιβερό το που έφτασε τόσο ψηλά ως τον παράδεισο, αλλά και πως έφτασε σε αυτόν εκθειαζόμενη από τα media, αλλά και τη στήριξη κομματικών μηχανισμών; Λες και η πτώση έγινε σε μια στιγμή, λες και μέχρι τότε λειτουργούσε έντιμα και γλίστρησε. Δυστυχώς η αποκάλυψη έγινε σε μια στιγμή, όχι η πορεία της.

Τελικά ο μόνος, που δεν ήταν καταραμένος ή μάλλον που έσπασε την κατάρα ήταν ο Μέσι και η παρέα του, μήπως όμως πρέπει να αναλογιστούμε και τι είμαστε εμείς; Που εδώ και χρόνια την κατάρα μας, δεν λύνει κανένα ξόρκι;

Ε.Φ.Β.

 

 

Ο ΛΥΚΟΣ ΝΤΥΘΗΚΕ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΣ

Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι λιγότερα φωτεινά, ήδη φαίνεται τόσο σε καταστήματα, όσο και σε σπίτια πως τα λαμπιόνια είναι μειωμένα, αν όχι σβηστά. Όμως θα είναι και για έναν ακόμα λόγο λιγότερο φωτεινά, διότι καθώς φαίνεται, φέτος «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» θα αντικατασταθεί από την «κοκκινοσκουφίτσα», μιας κι ο κακός ο λύκος ντύθηκε φιλάνθρωπος, ακόμα και καλή γιαγιά με σκοπό να εκμεταλλευτεί τα παιδιά και η χώρα σε μεγάλο βαθμό θυμίζει την εμπνευσμένη ταινία, «Κυνόδοντας» του Λάνθιμου, που αν και ζοφερή ήταν τόσο επίκαιρη ή και μπροστά από την εποχή της.

Στη χώρα δυστυχώς υπάρχει πανδημία κακοποίησης παιδιών, το κράτος χωρίς δομές, εξοπλισμό και κονδύλια ρίχνει το βάρος στους ώμους φιλάνθρωπων και Μ.Κ.Ο., που πολλές φορές κρύβουν αλλότριους σκοπούς, και μας αποδεικνύουν πόσο χρειάζονται τα ορφανά, οι φτωχοί, οι ΑΜΕΑ, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, τα ζώα, οι γυναίκες, οι μετανάστες, οι αδύναμοι γενικά, για να κερδοσκοπούν οι φιλάνθρωποι, που σε πολλές περιπτώσεις, τιμούνται από την πολιτεία και τους πολιτικούς, διαφημίζονται από τους δημοσιογράφους, νομιμοποιούνται από την δικαιοσύνη, καλύπτονται από τις αρχές, και τελικά όλοι πέφτουμε από τα σύννεφα, ή μάλλον από το συννεφάκι που μας ανέβασαν όλοι όσοι προβάλουν αυτούς τους φιλάνθρωπους άκριτα και κατόπιν για τηλεθέαση τους αποκαθηλώνουν. Τώρα βέβαια αν υπάρχουν δεκαετίες επικριτικές φωνές, κανείς δεν τις ακούει, μα ακόμα χειρότερο είναι ότι υπάρχουν και υποθέσεις που ποτέ δεν βλέπουν το φως της δικαίωσης, και όχι κατ’ ανάγκη το στρεβλό φως της δημοσιότητας.

Δυστυχώς η «Λέρος», όσοι τη θυμούμαστε δεν έκλεισε ποτέ, απλά σκόρπισε παντού στη χώρα και σε όλους τους τομείς, ακούμε για γηροκομεία δημόσια και ιδιωτικά, ακούμε για ιδρύματα σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, ακούμε για κακοποίηση ηλικιωμένων και παιδιών. Κι ακόμα και για προσωπικό που παλεύει μόνο του και ιδρυματοποιείται και το ίδιο στο τέλος.

Σίγουρα είναι δύσκολο να αντιληφθείς τι συμβαίνει, ειδικότερα στις μέρες μας, που ο καθείς κοιτάει την προσωπική του επιβίωση ή βελτίωση της ζωής του. Αλλά ας υποθέσουμε πως ένας πολίτης πάει να καταγγείλει αυτήν την λαοπρόβλητη από τα Μ.Μ.Ε. φιλανθρωπική οργάνωση και από το κράτος νομιμοποιημένη, αφού το ίδιο απέχει από την φροντίδα των αδύναμων πολιτών του, που να πάει και τι να πει, που στο τέλος θα τον περάσουν για κακεντρεχή και γραφικό; Ή μήπως στις τηλεφωνικές γραμμές, που καλώς υπάρχουν.

Τώρα βέβαια της μόδας είναι η αναδοχή, τουλάχιστον για τα παιδιά, αναδοχή όμως πως; Με ένα κράτος που θα βγάλει και πάλι την ευθύνη από πάνω του και θα αναλάβουν οικογένειες τα παιδιά, χωρίς εξειδικευμένο προσωπικό που θα ελέγχει τι συμβαίνει; Χωρίς τα απαραίτητα κονδύλια.

Δυστυχώς την ασυδοσία που επικρατεί στον χώρο της φιλανθρωπίας κάνει πιο ανησυχητικό, πως ο καθένας μπορεί να είναι ασύδοτος.

Αν δεν πάψουν οι φτωχοί και τα θύματα, αν δεν υπάρξουν κρατικές δομές επαρκείς με χρηματοδότηση, εξειδικευμένο προσωπικό και  έλεγχο για όσους βρεθούν σε ανάγκη, αν η αποΐδρυματοποίηση δεν γίνει σωστά, με εξειδικευμένο προσωπικό και χρηματοδότηση, θα συνεχίζουμε να διαβάζουμε παραμύθια για λύκους που προβάλουν ως φιλάνθρωποι, και για κοριτσάκια με τα σπίρτα, που ο φιλάνθρωπος θα τα εκμεταλλεύεται και θα τους αρπάζει τις εισπράξεις. Για να μην αφήσουμε παραπονεμένο και τον Χαν Κρίστιαν Άντερσεν, Χριστούγεννα που είναι. Θα ακούμε επίσης για παιδιά κακοποιημένα και θύματα εκμετάλλευσης αχρείων, ηλικιωμένους ρακένδυτους και ελλιποβαρείς, ΑΜΕΑ στα αζήτητα, γυναίκες μη γνωρίζοντες που την κεφαλή κλίνη και με μαυρισμένα μάτια, μετανάστες πνιγμένους και κανιβαλισμένους στο τραπέζι μας με τα ψάρια, φτωχούς στα συσσίτια και στα σκουπίδια, ζώα σκισμένα και σκοτωμένα, και φιλάνθρωπους κάθε είδους να προβάλουν το έργο τους μέρες που είναι, δικαίως η αδίκως.

Όμως τι μπορεί να πει κανείς σε μια χώρα που τα παιδιά κινδυνεύουν όσο κανένας άλλος, και σκοτώνονται από αδέσποτες σφαίρες ή ανατινάξεις σε σχολεία!

Ε.Φ.Β.

Υ.Γ. Φοβάμαι περισσότερο που σε πολλές περιπτώσεις δεν αναγνωρίζουμε ποιος είναι ο λύκος, ή μήπως τελικά είναι περισσότεροι του ενός;

 

 

 

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

 

ΧΡΟΝΟ-ΓΡΑΦΗΜΑ

 

Τα χρόνια περνάνε, οι κυβερνήσεις φεύγουνε, μαζί με τα νιάτα μας, ενίοτε και τη ζωή μας και κάποια πράγματα μένουν αναλλοίωτα και στάσιμα. Πριν ακόμα την έλευση της νέας χιλιετίας και ενώ είχαν εντοπίσει οι επιστήμονες τα προβλήματα που θα έφερνε αυτή σε έναν κόσμο πολύπλοκο και πολυσύνθετο, σε έναν κόσμο, που η οικογένεια χάνει από την αίγλη της πάνω στη νέα γενιά, αλλά και τους τρόπους να τη διδάξει, μιας και η τεχνολογία και η σύγχρονη ταχύτητά της ξεπερνάει τις γνώσεις της προηγούμενης γενιάς και η επόμενη είναι πιο ικανή, πολλές φορές τεχνικά, όχι όμως πάντα και ώριμη να την χρησιμοποιήσει. Για το λόγο αυτό συζητιόταν πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα, η είσοδος ψυχολόγων σε κάθε σχολείο, όπου κι αν αυτό βρίσκεται. Τελικά τόσα χρόνια μετά βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, με ελάχιστους ειδικούς επιστήμονες στα σχολεία, με τα προβλήματα στο προσκήνιο και τις ατάκες, «Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο», «Σήμερα έχουμε κάνει βήματα», «Δεν είμαστε, στο σημείο που ήμασταν πριν πενήντα χρόνια».

Αυτό έλειπε! Σίγουρα δεν είμαστε όπως πριν πενήντα χρόνια, αλλά σήμερα και σε κάποιους τομείς χρειάζονται άλματα, κι όχι βήματα. Η παιδεία και η ασφάλεια των νέων δεν είναι μπετά και δρόμοι, που μπορούμε να αναμένουμε και είκοσι χρόνια ακόμα. Πόση ακόμα κακοποίηση πρέπει να υπάρξει, πόσος πόνος πρέπει να κυλήσει, πόση βία πρέπει ακόμα στα σχολεία, στους μαθητές, στις αδύναμες οικογένειες για να εισέρθουν ειδικοί επιστήμονες, ψυχολόγοι σε όλα τα σχολεία μας; Και ασφαλώς πόσος χρόνος;

Ε.Φ.Β.

 

 

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Προ ημερών συναντήθηκα με έναν φίλο, ο οποίος είχε χρόνια, πριν ακόμα ξεσπάσει ο κορονοϊός, να επισκεφτεί την Ελλάδα και συγκεκριμένα την πρωτεύουσα, στις διαπιστώσεις του μου ανέφερε δύο πράγματα. Το ένα πως σε σχέση με το παρελθόν πολλοί κάτοικοι είχαν σκύλο, η δεύτερη λιγότερα κορναρίσματα στους δρόμους από ότι στο παρελθόν. Δεν είχε άδικο, τουλάχιστον στην πρωτεύουσα υπάρχει ένα κύμα φιλοζωίας, τα αδέσποτα επίσης έχουν μειωθεί αρκετά σε σχέση με το παρελθόν και αυτό οφείλεται και στις φιλοζωικές οργανώσεις, που ευαισθητοποίησαν τους πολίτες, αλλά και στη νέα γενιά, που είναι πιο δεκτική στην αγάπη προς τη φύση. Επίσης ο κορονοϊός πρέπει να αύξησε τους ανθρώπους, που έκαναν μέλος της οικογενείας τους έναν σκύλο, όχι μόνο για να βγαίνουν έξω στέλνοντας μηνύματα, αλλά και για συντροφιά, αφού ένα ζωάκι είναι ό,τι καλύτερο για τα μοναχικά άτομα, τα παιδιά και τους ηλικιωμένους.

Το δεύτερο σχόλιό του για τα λιγότερα κορναρίσματα, κι αυτό εν μέρει εύστοχο, ο έλληνας νομίζω μετά την δεκαετή και πλέον κρίση σε όλα τα επίπεδα, έγινε πιο υπομονετικός, δεν το λέω αρνητικά, αρκεί να μην είναι και πιο παρατημένος από τη ζωή και την καθημερινότητα. Βέβαια ελπίζω πως δεν κρατάει μέσα του ακόμα και το κορνάρισμα, ώσπου να το ξεσπάσει μια και καλή.

Από την άλλη τον τελευταίο καιρό, οι συμπολίτες μας αποφάσισαν πως τελείωσε και η πανδημία, θα μου πείτε άδικα; Όχι γιατί πλέον δεν την φοβούνται. Στις συζητήσεις που ακούω εκατέρωθεν αυτό που τους φοβίζει είναι η νέα οικονομική κρίση που έρχεται και θα αδειάσει το τραπέζι των ίδιων και των παιδιών τους. Αν είναι να παλέψουν για κάτι θα είναι για την διατροφή τους, κι όχι η υγεία τους. Ο κορονοϊός λοιπόν έφυγε, ο φόβος όμως είναι ακόμα εδώ.

Ε.Φ.Β. 

 

 

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΜΠΑΚΑΛΗΣ

 

Τα παλιότερα χρόνια κυρίως των παππούδων, αλλά και των πατεράδων μας υπήρχε ο μπακάλης, που σιγά σιγά αντικαταστάθηκε από τα σούπερ μάρκετ, και κάπου στα χωριά ίσως άντεξε μέχρι τις παρυφές ή λίγο μετά της έλευσης της νέας χιλιετίας, που τόσο γιορτάσαμε, αγνοώντας τα δεινά που θα φέρει μαζί της, που τελειωμό δεν έχουν.

Ο αγαπητός λοιπόν αυτός τύπος συνήθως διατηρούσε ένα μικρό μαγαζάκι, που θα μπορούσε να προσδιοριστεί ως ένα μικρό σούπερ μάρκετ. Με μικρό μπάντζετ, δίχως τη δυναμική των σημερινών σουπερ μάρκετ, οι τιμές τραβούσαν την ανηφόρα, πολλές φορές ήταν και ασταθείς από πελάτη σε πελάτη, ενώ η παλάντζα του, σημερινή ζυγαριά, όλο και ήταν χαλασμένη, προφανώς πάντα  υπέρ του. Οπότε τα προϊόντα ήταν πιο ελαφριά του βάρους τους. Τελικά με την έλευση της νέας εποχής χάθηκε η συμπαθητική αυτή επαγγελματική τάξη, που είχε πολλά καλά, όπως τον βερεσέ, αφού ήταν μαγαζάκια της γειτονιάς ή του χωριού, που γνώριζαν τα προβλήματα και τις ανάγκες του καθενός.   

Σήμερα όμως και καθώς οι καιροί έχουν αλλάξει τον ρόλο του μπακάλη, ως προς την αύξηση των τιμών πήραν μεγάλες εταιρίες και καθώς φαίνεται αυτές της ηλεκτρικής ενέργειας, όπως άκουσα δυο μεγαλύτερους σε ηλικία να λένε, που μάλιστα δε δίνουν και βερεσέ ή και να δώσουν με το ύψος που έφτασε η ηλεκτρική ενέργεια, είναι δύσκολο οι πελάτες να τον αποπληρώσουν.

Το τελευταίο διάστημα, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ δεν υπάρχει περίπτωση να μην ακούσω κάποιον νοικοκύρη ότι είναι χρεωμένος, άλλος από χρέη που ήρθαν από την πρώτη κρίση, άλλος από αυτά που ήρθαν από τις συνεχείς κρίσεις, κι άλλος από την υπερβολική τιμή της ενέργειας που τον γονάτισε, ο ένας χρωστάει στον άλλον, κι όλοι μαζί στο Δημόσιο, στις τράπεζες, στις ασφάλειες. Βοήθεια μας λοιπόν, Αν ακόμα και άτομα, που δεν έκαναν σπατάλες, εκτός και θεωρείται σπατάλη το να ζεις, που ήταν αυτό που λέμε ‘νοικοκυραίοι’, ακόμα κι αν έκαναν περικοπές ως και στο φαγητό, έφτασαν στο σημείο να πνίγονται από τα χρέη, δεν ξέρω ποιος μπορεί να ξεφύγει και που θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση και πως τα καταφέραμε έτσι.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΑΔΕΙΑ ΠΟΛΗ Η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ

 

Αυτή η προσπάθεια να μας πείσουν πως η πρωτεύουσα ήταν άδεια τον δεκαπενταύγουστο, (κι εννοούμε 11/ 12/ 16/ 17/ Αυγούστου) τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ήταν κάπως υπερβολική. Ρεπορτάζ με το Σύνταγμα το άδειο, που η κάμερα έδειχνε πολίτες να κινούνται σε αυτό. Ήταν τελικά άδεια η πόλη; Όχι! Σαφώς και δεν είχε τον κόσμο του Μάη, του Ιούλη ή άλλων μηνών, αλλά για Αύγουστο η πόλη είχε κόσμο και στη γειτονιά μου και στο κέντρο και στα Βόρεια του νομού. Και μάλιστα πολύ κόσμο. Οι λόγοι πολλοί κι αντίθετοι. Άλλος έμεινε γιατί είχε δουλειά, άλλος γιατί δεν είχε, άλλος γιατί δεν είχε λεφτά, άλλος γιατί δεν τον έφταναν τα λεφτά, κι άλλος γιατί μάζευε για τις ανάγκες του φθινοπώρου, να στείλει το παιδί του φροντιστήριο, να του πάρει τα σχολικά ή να καλύψει οποιαδήποτε άλλη ανάγκη του. Μέσα σε όλα αυτά και το θλιβερό περιστατικό της δολοφονικής επίθεσης ενάντια στον Σαλμάν Ρουσντί. Δυστυχώς για τις απόψεις, δημοσιευμένες ή μη και ένα βιβλίο, υπάρχουν άνθρωποι, (κι όχι μόνο ο δράστης) που είναι ικανοί να δολοφονήσουν έναν άνθρωπο εν έτη 2022.

Όσον αφορά την νέα σεζόν που ήδη ξεκίνησε, δε θα αναφέρω, ούτε θα προφητέψω τίποτε, θα αφήσω τον καθένα από εσάς να κάνει τη δική του μαντεψιά πως θα πάει. Ανοιχτή απάντηση και όσο μακροσκελή θέλει ο καθένας.    

Ε.Φ.Β.

 

 

ΛΙΓΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΚΟΜΑ

Το καλοκαίρι ημερολογιακά μπορεί να τελείωσε, αλλά στην ουσία του είναι ακόμα εδώ. Σε λίγες ημέρες και συγκεκριμένα αύριο 2 Σεπτεμβρίου και ως τις 18 του μήνα ανοίγει τις πύλες του το 50^ο φεστιβάλ βιβλίου, που εγώ θα έλεγα γιορτή βιβλίου, στο Ζάππειο. Όμορφος καιρός, όμορφο μέρος, πληθώρα εκδοτικών και αμέτρητοι τίτλοι για κάθε γούστο. Παρά τον δύσκολο χειμώνα που προμηνύεται, είναι ακόμα καλοκαίρι, κι αυτό ας κρατήσουμε. Μια βόλτα με έναν φίλο, με τη/τον σύζυγο, με τα παιδιά στο Ζάππειο και μια περιήγηση σε όλα τα περίπτερα, είναι μια αφορμή να ξεφύγουμε.

Σε λίγες μέρες τα σχολεία θα ανοίξουνε, οι περισσότεροι εκδρομείς έχουν επιστρέψει. Είναι ευκαιρία να μυήσουμε τα παιδιά στον κόσμο του βιβλίου. Μπορεί να αρχίζουν τα σχολεία τους σε λίγες μέρες, αλλά ένα βιβλίο που θα επιλέξουν τα ίδια δίνει άλλη χαρά κι άλλο κίνητρο. Αλλά και οι μεγαλύτεροι θα επιλέξουμε το δικό μας βιβλίο, ή θα κρατήσουμε τίτλους για να αγοράσουμε μέσα στη χρονιά. «Μπορούμε να το κάνουμε κι από το ίντερνετ θα πει κάποιος». Μπορούμε, αλλά άλλη χάρη να δούμε από κοντά το βιβλίο, να αγγίξουμε το εξώφυλλο, να ρωτήσουμε για το περιεχόμενό του.

Μικρό το χρονογράφημα, αλλά έχω ακόμα ατελείωτο ένα καλοκαιρινό βιβλίο και πρέπει να ετοιμαστώ και για την έκθεση.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΣΑΝ ΑΡΧΑΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

 

Ο Αύγουστος ήρθε γοργά, σε ένα καλοκαίρι που δεν ξέρω αν καταλάβαμε. Προσωπικά νόσησα αρκετά σοβαρά, ταλαιπωρήθηκα, φοβήθηκα, ανησύχησα τους δικούς μου ανθρώπους, για αυτό πριν συνεχίσω σας καλώ να φροντίζετε και να προσέχετε όσο περισσότερο μπορείτε τον εαυτό σας. Ο κορονοϊός είναι εδώ και δυνατός, πέρα από κάθε πρόβλεψη, οι ειδικοί λίγο μουδιασμένοι για τα μελλούμενα, και το ότι τελείωσε είναι το αφήγημα των πολιτικών, που ότι δεν μπορούν να υλοποιήσουν, δημιουργούν ένα ψέμα για να πουν πως πέτυχαν. Δεν είδα κανέναν τους όμως στην Αγία Όλγα, που τα ασθενοφόρα ξεφόρτωναν τον έναν μετά τον άλλον τους κορονιασμένους, με οξυγόνο. Οπότε φοράτε μάσκα σε κλειστούς χώρους και αποφεύγετε τον συνωστισμό, ακόμα και να νοσήσετε ελαφριά, γιατί να επιβαρύνετε τον οργανισμό σας με μια ασθένεια, που δεν έχουμε όλα τα δεδομένα;

Αυτόν τον Αύγουστο, που όσοι μπορέσουν κάπου θα πάνε, θα έχουμε και πάλι να θυμόμαστε φωτιές. Και τον αετό της Δαδιάς να μην έχει που την κεφαλήν κλίναι. Επίσης μοναδικό κατόρθωμα να βρισκόμαστε εχθροί και των ρώσων και των ουκρανών, ενώ οι πολίτες μάχονται με τα επιδόματα της κυβέρνησης και τα αντεπιδόματα των σούπερ μάρκετ. Τι fuel, τι power, τι επιδότηση διακοπών, τι επιδότηση αλλαγής συσκευής, μια επίσκεψη σε σουπερ μάρκετ θα στις αρπάξει όλες, αν είσαι τυχερός και τις δικαιούσαι. Ψίχουλα ναι, αρκετά όχι. Αλλά μην ανησυχείτε πετύχαμε να αυξήσουμε το χρέος μερικές δεκάδες δις την τελευταία τριετία, και να ρίξουμε το βιοτικό μας επίπεδο από την 14^η στην 26^η θέση τα τελευταία 13 χρόνια. Θα αναρωτιέστε ποιόν περνάμε; Την Βουλγαρία για ελάχιστα ευρώ. Που την περνάμε και στους νεκρούς του κορονοϊού. Το ερώτημα είναι αν διευρυνθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα μας ξεπεράσουν κι όλες οι ανατολικές και βαλκανικές χώρες που θα μπουν; Ασφαλώς.

Σαν αρχαία τραγωδία λοιπόν, με εμπόλεμους, με δεινά, με πτώση, βιώνουμε κι αυτό το καλοκαίρι, μόνο που στα αρχαία θέατρα την τραγωδία μας δεν γράφει κάποιος σπουδαίος τραγωδός σαν τον Ευριπίδη, τον Σοφοκλή ή τον Αισχύλο, μα κάποιος σκηνοθέτης, που ό,τι αγγίζει το βρωμίζει, δανείζοντας ίσως και το όνομά του στο έργο, όχι όμως και την αποδοχής μας προς αυτό.

Ε.Φ.Β.

Υ.Γ. : Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού, με όσον το δυνατόν λιγότερα δεινά.

 

 

 

ΕΚΛΟΓΟΛΟΓΙΑ ΤΕΛΟΣ

Όσο κι αν το θέμα των εκλογών έκλεισε, δόξα το Θεό, έχουμε και μπάνια να κάνουμε, σε κάθε τηλεοπτικό κάδρο, των πολιτικών αρχηγών, πίσω τους συνωστίζονται ένα μάτσο στελέχη, που λίγο σπρώχνονται, λίγο πατιούνται, λίγο παίρνουν πόζες, δήθεν αδιάφορες και τυχαίες, για να δούμε ότι είναι εκεί και να τους θυμηθούμε την μέρα της κάλπης.  Βέβαια όποιος και να ήταν ο αρχηγός το ίδιο θα συνέβαινε. Γιατί σημασία δεν έχει αυτός, αλλά το κάδρο, που πρέπει να μας χωρέσει, και θα τους δούμε καμιά μέρα (η μάλλον δε θα τους δούμε γιατί θα κοπεί στο μοντάζ) να κουτρουβαλιάζονται όλοι κάτω.

Κάτι ακόμα, που ακούω πολλούς να τους προβληματίζει, πάλι καλά δηλαδή, κάθε φορά που μπαίνουμε στο τελευταίο έτος πριν τις εκλογές η εκάστοτε κυβέρνηση, μοιράζει φιλοδωρήματα σε ένα μέρος των πολιτών, 20άρικα, 100άρικα, άντε και 200άρικα ευρώ. Σε πολίτες δυτικής χώρας απευθύνεται ή σε επαίτες; Όμως τώρα που η ισοτιμία ευρώ/δολαρίου άλλαξε , τι γίνεται;

Ε.Φ.Β.

 

 

ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

 

Τα προβλήματα μας κατακλύζουν, όμως το καλοκαίρι είναι και πάλι εδώ και θα αρχίσουμε να μετράμε τα μπάνια, σε όσους επιτρέπει η βενζίνη να φτάσουν ως  τις παραλίες, και τα πιτσιρίκια θα συνεχίσουν να μετράνε τα παγωτά που τρώνε, εγώ προτιμούσα να τα τρώω απλά. Συνάντησα πολλά πρόσωπα αυτές τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού, ένα παιδάκι από την Αφρική έξω από σουβλαντζίδικο, που ο ιδιοκτήτης το κέρασε σουβλάκι, τι κι αν πέρασε τα τρία ευρώ! Δυο κοπελιές, που μπήκαν σε ένα κουτούκι να πουν τα δικά τους, πρόσωπα που δεν πίστευαν στον εμβολιασμό και πίστεψαν, πρόσωπα που πίστευαν στον εμβολιασμό και ξεπίστεψαν, ανάλογα της εμπειρίας του καθένα.

Κρίμα που δεν μπορούμε να γράψουμε μόνο για όμορφες εικόνες, και παρασυρόμαστε από τα κακώς κείμενα κι από τα προβλήματα, τις φωτιές που μας ζώνουν στο λεκανοπέδιο, πριν την έναρξη της θερινής περιόδου, Κορυδαλλός, Γλυφάδα, τους πάμπολλους τουρίστες που ακούμε στις τελεβιζιόν, μα δεν απαντάμε σε κανέναν προορισμό. Δυο πιτσιρίκια φιλιούνται σε κοινή θέα, Θεέ μου μην ξεπροβάλει κάνας οπισθοδρομικός και τα ψέξει, είναι κι αυτή η εκλογολογία, που προέκυψε δε θα γίνουν εκλογές πριν την ώρα τους, μα θα γίνουν, κι όλοι φοβούνται τι θα προκύψει.

Πεταλούδες, καλοκαιρινά φρούτα και λουλούδια προβάλουν μπροστά μας, συνθέτοντας κι αυτά το σκηνικό του θέρους, κυρίως σε όσους ζουν στις επαρχίες, ευλογημένοι ως προς αυτό, αν και τα φρούτα φτάνουν μπρος στα μάτια όλων, και στις κοιλιές όσων διαθέτουν το παραδάκι, ειδάλλως μια γεύση θα λάβουν, έτσι σαν ανάμνηση παλιών καλοκαιριών. Πιο ανέμελων, αν και για κάποιους παραμένουν ακόμα, πιο ολιστικών, πιο απλών και πιο απροβλημάτιστων, αν και η τελευταία λέξη πάει δεκαετία plus, που έχει αποσυρθεί από τις γλώσσες μας, αν όχι κι απ’ τα λεξικά.

Ας πάρουμε ανάσες αυτό το καλοκαίρι κι ας συνθέσουμε τις δικές μας εικόνες ο καθένας, ούτως ώστε με την έλευση του χειμώνα, να έχουμε για παρηγοριά.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ

 

Το καλοκαίρι μπήκε και οι περίπατοι στους ανοιχτούς χώρους είναι ό,τι καλύτερο μετά τον εγκλεισμό τόσων χρόνων κι έναν αβέβαιο χειμώνα, αν συνυπολογίσει κανείς πανδημία, και τιμάριθμο, που ως φαίνεται θα είναι το κερασάκι στην τούρτα για την επόμενη χρονιά. Ήδη τον Μάη στην πλατεία Κλαυθμώνος το παζάρι βιβλίου μας έδωσε την πρώτη ανάσα, να περπατήσουμε με τους αγαπημένους μας, συνήθως βιβλιόφιλους, ή μόνοι και να χαζέψουμε πολλά βιβλία παλαιότερων χρόνων σε χαμηλές τιμές. Να προχωρήσουμε και να συναναστραφούμε στους πάγκους των δεκάδων εκδοτικών οίκων και να ταξιδέψουμε με τους τίτλους τους.

Τώρα, Ιούνης γαρ η Έκθεση βιβλίου, στο Πασαλιμάνι, θα μας δροσίσει με το θαλασσινό αεράκι και τα φρέσκα βιβλία. Ήδη έχει ανοίξει τις πύλες της από τις 3Ιουνίου και συνεχίζει ακάθεκτη έως και τις 19 Ιουνίου, από τις 19:00-23:00 καθημερινά. Θα επισκεφτούμε αγκαζέ με το κορίτσι μας τα κιόσκια της, θα δούμε νέους τίτλους κι όχι μόνο, ίσως πετύχουμε και τους συγγραφείς, που θα υπογράψουν τα βιβλία μας και θα μας λύσουν απορίες, και θα  τους ενθαρρύνουμε να συνεχίσουν να μας λένε όμορφες ιστορίες αυτές τις δύσκολες εποχές που διανύουμε. Και μπορεί τις ιστορίες που θα διαβάσουμε να μην τις ζήσαμε εμείς, αλλά πολλές από αυτές θα μας συνοδεύουν για μια ολόκληρη ζωή. Άλλωστε σε 50.000 τίτλους κι ο πιο δύσπιστος, θα βρει αυτό που ψάχνει. Όταν πέσει η νύχτα και ανάψει ο φωτισμός τα πράγματα θα γίνουν πιο ρομαντικά, κι ίσως το όλο τοπίο να μας μεταφέρει σε ένα πανηγύρι βιβλίου. Σίγουρα όμως όλοι όσοι φύγουμε, έχοντας τις τυπωμένες λέξεις στο χαρτί, το άρωμά του να μας τυλίγει και την προσμονή να ξεκινήσουμε την ανάγνωση, θα είμαστε λίγο πιο χαρούμενοι και κερδισμένοι.

Ε.Φ.Β.

 

 

Ο ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΜΠΟ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ!

 

Τι κι αν ο Αντετοκούμπο κατάφερε να φύγει από τον Κολωνό και το σχολείο του αλώβητος, τι κι αν τον καμαρώνουν οι δικοί του στην Αμερική, δυστυχώς πίσω  στην πατρίδα του, άφησε την ίδια ζοφερή κατάσταση. Στους δρόμους που περπατούσε, στο σχολείο που φοίτησε, στις μπασκέτες που έπαιξε, τριγυρνούσε κι άλλο ένα παιδί με όνειρα, με σκέψεις, με συναισθήματα, που κάποιοι νταήδες, γιατί δεν ταίριαζαν τα χνώτα τους, γιατί δεν μπορούσαν να ανεχτούν τον εαυτό τους, το έδιωξαν νωρίς από αυτήν εδώ τη ζωή. Και σπαραγμός στη γειτονιά, και κλάμα στο σχολείο, και δεν πήγαινε ο νους μας! Και υποκρισία και ψευτιά. Αναρωτιέμαι όμως οι δάσκαλοι, οι γονείς, οι συμμαθητές του; Ήταν όλοι τέρατα; Όχι, απλά αδιάφοροι! Και καλά οι γονείς και οι συμμαθητές δε βρήκαν το κουράγιο, οι δάσκαλοι; Θα μου πείτε δύσκολες εποχές και για αυτούς, πολλά τα παιδιά, διαφορετικές νοοτροπίες, πολλές οι παρεμβάσεις, νέες εποχές, νέα ήθη, νέα έθιμα. Αλλά αν δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου ως οφείλεις σε αυτές τις ηλικίες, παραιτείσαι, εκτός και μπορείς να σηκώσεις την απώλεια του μικρού Μάκη, και του κάθε Μάκη του σχολείου σου, που υποφέρουν από τους νταήδες, που δε φρόντισες να εκπολιτίσεις, όπως και οι οικογένειές τους.

Δυστυχώς τι να περιμένει κανείς, όταν και βουλευτές πρόσφατα άσκησαν ψηφοθηρικό μπούλινγκ σε παιδιά νηπιαγωγείου; Τι να περιμένει κανείς όταν  πάσης φύσεως χιουμορίστες, με το κακώς εννοούμενος χιούμορ τους, γελοιοποιούν την ευαισθησία, δεν ανέχονται την αδυναμία και ο,τι δεν τους μοιάζει; Τι να περιμένει κανείς όταν οι γονείς παρκάρουν τα παιδιά στον αυτόματο πιλότο του τάμπλετ; Τι να περιμένει κανείς όταν ανήκουμε εις τη Δύση, μόνο στα λόγια, εκτός κι αν ανήκουμε στη Μεσαιωνική Δύση. Φοβάμαι όμως ότι απλά ανήκουμε, στη Δύση του ηλίου, που μας σκέπασε ως κοινωνία.

Αντίο Μάκη!

Ε.Φ.Β.

 

 

Η ΝΕΑ ΠΑΝΔΗΜΙΑ

 

Πριν κάποια χρόνια είχα πάει εκ μέρους ενός ηλικιωμένου να πληρώσω το λογαριασμό του, τότε που οι λογαριασμοί ήταν εφικτό να πληρωθούν, στα γραφεία της Δ.Ε.Η.. Στη σειρά μπροστά μου βρίσκονταν δυο ηλικιωμένοι, οι περισσότεροι ήταν ηλικιωμένοι δηλαδή, κι ενώ υπήρχε αρκετό πλήθος καταναλωτών, αλλά και τα ταμεία ανοιχτά πλην δυο, ο ένας παππούς μουρμούραγε. Να πούμε εδώ πως η πολυκοσμία συνέβαινε γιατί ενώ τις πιο πολλές μέρες τα γκισέ ήταν άδεια ή με λίγη πελατεία, οι συνταξιούχοι επέλεγαν συγκεκριμένες μέρες να πληρώσουν, όταν έπαιρναν τη σύνταξή τους, κι έτσι κατακλύζονταν με κόσμο τα ταμεία.

Για να μην τα πολυλογούμε ο νευρικός κύριος έβριζε τους τεμπέληδες δημόσιους υπαλλήλους της Δ.Ε.Η., που δε γεμίζουν και τα άλλα δύο ταμεία και που αργούν να εξυπηρετήσουν, τότε ένας συνομήλικός του πιο ψύχραιμος, υπερασπίστηκε τους υπαλλήλους λέγοντάς του. «Μην ανησυχείς τώρα που θα ιδιωτικοποιήσουν τη Δ.Ε.Η., και θα εξοφλείς μέσω τραπεζών με προμήθεια όπως στην τηλεφωνία, και θα πληρώνεις πολύ πιο ακριβά, και δε θα τολμάς να βγάλεις κιχ, γιατί θα σου λένε άμα δε σου αρέσει τράβα αλλού». Νομίζω έπεσε και στα τρία μέσα καλή του ώρα. Κι έτσι αφού η Δ.Ε.Η. απώλεσε το Δ, και γέμισε ‘ανταγωνιστικές’ εταιρίες ηλεκτρισμού, και πιο πολύ πληρώνουμε και να μιλήσουμε μας έχουνε γραμμένους, μας μείνανε μόνο οι διαφημίσεις και το sponsoring των εταιριών. Έτσι συνέβη και με τις τράπεζες όταν ιδιωτικοποιήθηκαν και τις πληρώσαμε να τις σώσουμε και στηνόμασταν στην ουρά, δίχως να μπορούμε να απαιτήσουμε τίποτα από αυτές, όταν είχαν ελάχιστα ταμεία ανοιχτά, αφού δεν ήταν δημόσιες. Το ίδιο και με τις εταιρίες ηλεκτρισμού θα πρέπει να τις σώσουμε και να τις ακριβοπληρώσουμε δίχως να έχουμε και πολλά να απαιτήσουμε. Και φοβάμαι πως κι αυτά τα υπερκέρδη, αντί να επιστραφούν, θα τα ενισχύσουμε από πάνω.

Η ιστορία αυτή επισκέφθηκε τη μνήμη μου, αφού πλέον ούτε ο κορονοϊός, ούτε η γρίπη των πτηνών, ούτε οι θάνατοι από μικρόβια κλιματιστικών, ούτε η ‘ενδημία’ γυναικοκτονιών και βιασμών, ούτε η νέα νόσος που οδηγεί σε νεφρική ανεπάρκεια μικρά παιδιά φοβίζει τόσο πολύ του έλληνες, όσο η πανδημία των λογαριασμών της (Δ).Ε.Η. και των υπόλοιπων ηλεκτρικών εταιριών, που πολλές φορές είναι μεγαλύτερη του μισθού ή της σύνταξης. Κι αναρωτιέμαι πως σε όλους τους κινδύνους βρεθήκαμε απροετοίμαστοι και είμαστε οι χειρότεροι. Γιατί απλά αυτοί που πρέπει να φροντίζουν και να προβλέπουν και να προστατεύουν τους πολίτες δεν έχουν καμιά διάθεση ή καμιά ικανότητα. Στην οικονομική κρίση ήμασταν οι χειρότεροι και το παράδειγμα προς αποφυγή σε όλη την Ευρώπη, μην πούμε στον κόσμο. Στον κορονοϊό καταφέραμε και πάλι να είμαστε στους τελευταίους στην επιτυχή αντιμετώπιση του. Στην νέα κρίση λόγω του ιού αλλά και τις συνέπειες του πολέμου, όχι μόνο δεν προβλέψαμε, αλλά κάναμε ότι ήταν απαραίτητο για να είμαστε οι πιο αδύναμοι, ενώ στην ελευθερία του τύπου, πατώσαμε, εκτός και συγκριθούμε με δικτατορίες ή τριτοκοσμικά καθεστώτα. Δυστυχώς στην ερώτηση που θα πάει αυτή η κατάσταση, φοβάμαι ότι έπονται και χειρότερα. Και δεν φταίει ούτε ο ανάδρομος, ούτε το κακό το ριζικό μας, ούτε οι βάρβαροι. Οι αιτίες βρίσκονται στο εσωτερικό και μπροστά στα μάτια μας, ενίοτε στον καθρέφτη απέναντί μας.

Ε.Φ.Β.

 

 

Ω ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ

 

Τον καιρό εκείνον, που το ξέσπασμα αλληλεγγύης, μετά τη ρωσική εισβολή, ήταν στα ύψη, περνούσα έξω από ένα δημαρχείο, που όλως τυχαίως συγκεντρώνονταν  τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τους Ουκρανούς. Το σκηνικό λάμβανε χώρα δίπλα στην είσοδο, και οι υπεύθυνοι καμάρωναν το έργο τους. Πράγματι θεάρεστο, δίχως αμφιβολία, αφού όλοι έπρεπε και πρέπει να συνδράμουμε τον ταλαίπωρο αυτό λαό, που δεν του έφτανε η φτώχεια, αλλά έχει να θρηνεί και νεκρούς λόγω πολέμου. Καθώς είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία, άκουσα την υπεύθυνη που καλούσε μία κοπέλα, δεν ξέρω αν ήταν της ομάδος ή επαγγελματίας, να τους τραβήξει φωτογραφίες. Και η υπεύθυνη αγκάλιασε τη διπλανή της, που από την ομιλία της έμοιαζε  να είναι Ουκρανή, και να σου πόζες, και να σου φωτογραφίες, και να σου γέλια.

Προσωπικά σοκαρίστηκα, δυστυχώς η εντολή «να μην γνωρίζει η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου», μέρες που είναι, πήγε περίπατο. Όλα είναι δούναι και λαβείν. Και φυσικά όλοι αυτοί οι σύγχρονοι φιλάνθρωποι, χρησιμοποιούν τις πράξεις τους πρωτίστως για τους ίδιους, δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, πολιτευτές, celebrities, ιδιώτες, για να ανεβάσουν ύστερα σε φυλλάδια και ιντερνετικές μπροσούρες τα κατορθώματά τους και μάλιστα ως μπροστάρηδες, (άλλωστε οι εκλογές πλησιάζουν) τη στιγμή που ο κόσμος είναι ο πραγματικός φιλάνθρωπος, που καταλαβαίνει από πόνο και συνδράμει δίχως ανταλλάγματα, όποιον έχει ανάγκη. Βέβαια θα μου πείτε είναι το σύγχρονο μάνατζμεντ, επιβάλει αυτόν τον τρόπο για να προωθηθεί το έργο, όμως εγώ προτιμώ το παλιό, το γνήσιο το φιλανθρωπικό μάνατζμεντ του Χριστού ‘μας’, και πείτε με και παλιομοδίτη. Όπως προτιμώ και την ειλικρίνεια, γιατί τι είδους αλληλεγγύη υπάρχει, όταν επιβάλλονται μέτρα που ματώνουν τις δυτικές κοινωνίες και την ίδια στιγμή λίγοι δυτικοί κερδοσκοπούν με την επίθεση της Ρωσίας και το πετρέλαιο της ταξιδεύει με τάνκερ δυτικών ολιγαρχών;

Ας μην πούμε περισσότερα τα λόγια περιττεύουν, ας προσευχηθούμε όλοι αυτές τις μέρες πιστοί και ‘άπιστοι’, να τελειώσει ο πόλεμος και να πορευτεί και η Ουκρανία και η Συρία, και όλες οι εμπόλεμες περιοχές με ειρήνη, κι όταν λέω με ειρήνη, δεν εννοώ με μη πόλεμο, αλλά αυτό που τα Ευαγγέλια ορίζουν ως ειρήνη.

Ε.Φ.Β.

 

Υ.Γ. Φιλανθρωπία: (ορισμός): αγάπη του ανθρώπου, με την έννοια της φροντίδας για τη θρέψη, την ανάπτυξη και την ενίσχυση δεινοπαθούντων συνανθρώπων που απορρέει από την άσκηση των ανθρωπίνων αξιών και βασίζεται στον εθελοντισμό. Ο πιο συμβατικός σύγχρονος ορισμός είναι, οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες, για το κοινό καλό, με έμφαση στην ποιότητα της ζωής. Πηγή Wikipedia

Δεν αναγράφεται πουθενά ο σκοπός της αυτοπροβολής, ούτε η χρησιμοποίηση του αποδέκτη της φιλανθρωπίας ως περιφερόμενη διαφήμιση.

 

 

ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

 

Με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, πολλά ακούσαμε, για το τέλος της ιστορίας, για έναν καλύτερο κόσμο με παγκόσμια ευημερία, υγεία και ευτυχία και όλα τα αγαθά του Ισαάκ και του Αβραάμ. Τελικά διαψεύστηκαν όλα. Ίσως βέβαια γιατί το μόνο τείχος που ενδιαφέρθηκαν να γκρεμίσουν ήταν αυτό του Βερολίνου, ενώ ταυτόχρονα σε πολλές γωνιές του πλανήτη σήκωναν τείχη, ορατά κι αόρατα.

Πολλά ακούμε και σήμερα μετά την εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία,  που αφήνει πίσω της εκατόμβες νεκρών, αμάχων και παιδιών που έπρεπε να βρίσκονται οπουδήποτε αλλού κι όχι σε έναν πόλεμο.  Ακούμε το ανέκδοτο για το διεθνές δίκαιο, που καταπατάται κάθε φορά, που ένας ισχυρός έχει συμφέρον να επιτεθεί. Ακούμε πως μόνο με έναν εισβολέα θα τα βάλουμε και θα κάνουμε τους υπόλοιπους διαπραγματευτές μεταξύ του πρώτου και της Δύσης.  Μάθαμε όμως και κάτι από όλη αυτή την ιστορία, πως αν δεν μπορείς να βοηθήσεις το φίλο σου, δεν τον σπρώχνεις στον καυγά με δυνατότερους, γιατί το αποτέλεσμα θα είναι εναντίον του. Επίσης μάθαμε πως αξίζει η αλληλεγγύη μόνο σε ψηλούς, ξανθούς γαλανομάτηδες, ενώ οι υπόλοιποι στην πυρά.

Καλό θα είναι όσοι δε γνωρίζουν και όσοι δεν είναι ειδικοί, να μην προσπαθούν να μιλήσουν δήθεν σαν ειδικοί γιατί απλά ξεφτιλίζονται. Ειδικά στη χώρα μας γνωρίζουν καλά όλοι πως η Δύση που ανήκουμε και στον πρώτο παγκόσμιο για να μπούμε στο πλευρό της Αντάντ, απέκλεισε τη χώρα και εισέβαλλε στην Αθήνα και τον Πειραιά, και στην μικρασιατική καταστροφή συνέβαλε, αφού πρώτα στείλαμε δυο σώματα Ρουμελιώτικα και Μοραΐτικα στην Ουκρανία, κι έπειτα οι σύμμαχοι, συμμάχησαν με τον Κεμάλ και κάποιοι από αυτούς, όχι μόνο δε βοήθησαν τους πρόσφυγες, αλλά τους πέταγαν καυτό νερό ή τους έκοβαν τα χέρια για να ξαναπέσουν στη θάλασσα και να μην ανεβούν στα πλοία τους. Μετά την κατοχή επέβαλε τον εμφύλιο και στην Κύπρο βοήθησαν να γίνει η εισβολή και η κατοχή, που διαρκεί ως σήμερα. Οπότε καλώς εμείς ανήκουμε εις την Δύση, η Δύση δεν ξέρουμε που ανήκει; Για να μη θυμηθούμε την περίοδο της κρίσης, που όλοι οι πρωθυπουργοί, όλων των αποχρώσεων, ταπεινώθηκαν μαζί με τους έλληνες, όταν καμιά αλληλεγγύη δεν επέδειξε η Δύση, παρά μας έβλεπε όπως ο τοκογλύφος τον οφειλέτη. Κι όταν τολμήσαμε να ψηφίσουμε καλώς ή κακώς «Όχι» στο δημοψήφισμα μας έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο. Οπότε ας αφήσουμε το Διεθνές Δίκαιο και την αλληλεγγύη των κρατών κι ας μιλήσουμε για ισχύ, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση της ρωσικής εισβολής. Εισβολής που έκαναν και οι Δυτικοί στη Γιουγκοσλαβία, λίγο πριν τον ερχομό του εικοστού αιώνα, ή μέχρι τότε ήταν βάρβαρη η ανθρωπότητα και έπειτα από δυο χρόνια εκπολιτίστηκε, αφήνοντας μόνο την Ρωσία απολίτιστη; Πόλεμοι στη Συρία, εμπλοκές στην Αφρική. Χάος στη Μέση Ανατολή και την Παλαιστίνη, σε προβλήματα που η Δύση δημιούργησε. Κι ας μην ξεχνάμε πως η ειρήνη είναι το διάλειμμα μεταξύ δυο πολέμων δυστυχώς στον κόσμο που ζούμε κι αναρωτιέμαι αν ποτέ υπήρξε κάποια γωνιά του πλανήτη που να μη συμβαίνουν αίσχη και κάποιος πόλεμος, μεγάλος ή μικρός.

Τώρα όσον αφορά τις αποφάσεις για τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, τα κατεξοχήν πεδία συμφιλίωσης των λαών, απορώ, όπως ο παππούς που άκουσα να ρωτάει έναν φίλο του, αν θα απαγορευτούν ο Καποδίστριας, ο Υψηλάντης κι ο Βαρβάκης, λόγω της σχέσης τους με τη Ρωσία. Δηλαδή πάει η ταινία του Σμαραγδή; Απαγορεύεται; Αν η Δύση κάνει όλα αυτά σε τι διαφέρει από τη Ρωσία αναρωτιέμαι; Κι αν το επόμενο βήμα είναι να καίμε βιβλία στο Σύνταγμα, όπως συνέβη με το βιβλίο του Τριβιζά για άλλο θέμα πρόσφατα, μήπως η στάση και της Ελλάδος, δικαιώνει όλους αυτούς και τη στάση τους; Βέβαια εδώ μιλάμε για μουσική, οπότε θα πουν κάποιοι… Συνεχίζοντας για την τέχνη, είναι αυτή που την πληρώνει πρώτη, γιατί είναι αυτή που οξύνει το νου, μπορεί να φέρει τη συμφιλίωση και την εγγύτητα, όμως οι σκοταδιστές δεν την ανέχονται, περιμένοντας τους βαρβάρους. Τουλάχιστον για τη χώρα μας ελπίζουμε να μην απαγορευτεί και ‘Η ζωή εν τάφο’, που μιλάει για ειρήνη και μπορεί να θεωρηθεί φιλορωσικός δάχτυλος. Ελπίζω πως όχι!

Όσον αφορά τους φοιτητές που θα διωχθούν από την Ευρώπη τι να πω; Η Ευρώπη έχει μέσα της και το σπέρμα του κακού κι ας μην ξεχνάμε τις διώξεις των εβραίων, μπορεί να μην είναι το ίδιο, όμως όλο αυτό το μποϊκοτάζ στους πολίτες θα πλήξει τον Πούτιν; Δηλαδή επί χούντας, αν τιμωρούσαν τους έλληνες θα πληττόταν το καθεστώς; Όταν ζεις σε μια γλώσσα μαθαίνεις τον πολιτισμό της, την αγαπάς και συνήθως γίνεσαι κομμάτι της. Οι ρώσοι που σπουδάζουν στην Ευρώπη θα είναι οι πρεσβευτές της, που μπορούν να μεταφέρουν τα φώτα της Δύσης και να γίνουν γέφυρα φιλίας μεταξύ των δυο πλευρών. Με το να τους αποκλείουμε τι καταφέρνουμε; Κι ας μην ξεχνάμε πως πάντα η Ρωσία έβλεπε προς την Ευρώπη και πάντα η Ευρώπη τη σνόμπαρε. (Κι  όχι μόνο τη Ρωσία αλλά και την Ουκρανία).

Άκουγα δυο νεαρούς στο λεωφορείο, κάτω από τις μάσκες τους να σχολιάζουν πως δυστυχώς οι ειρηνιστές δεν είναι της μόδας. Την ειρήνη τη χρησιμοποιούν οι ισχυροί για να επιβληθούν εναντίον των εχθρών τους.

Όσον αφορά τον αθλητισμό θα ήταν σωστό να αποκλειστούν οι αθλητές των ΗΠΑ και της Αγγλίας, από τα αγωνίσματα για την εισβολή των χωρών τους στο Ιράκ; Βέβαια πάντα χρησιμοποιούταν ο αθλητισμός ως μέτρο ισχύς έναντι στον αντίπαλο, επί ψυχρού πολέμου το 1980 οι ΗΠΑ αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τους ολυμπιακούς της Μόσχας και τανάπαλιν οι ρώσοι του Λος  Άντζελες το 1984.

Μάθαμε επίσης ότι θα επανεξοπλιστούν τα περισσότερα κράτη και κυρίως η Γερμανία. Δεν προβληματίζει κανέναν αυτό; Μα όταν παράγεις τόσα όπλα και κάποιοι αγοράζουν, φυσικό επακόλουθο είναι να χρησιμοποιηθούν κάποια στιγμή κι αλίμονό μας. Η σωστή συμπεριφορά θα ήταν η προσπάθεια από όλες τις πλευρές για μερικό αφοπλισμό και μείωση των οπλοστασίων. Βέβαια χαίροντα και κάποιοι, οι οπλέμποροι κι όλο το μιλιταριστικό σύστημα, που θα αυξήσει τον τζίρο του, τις μίζες κ όλα όσα φέρνουν τα όπλα. Επίσης αναρωτιέμαι τα όπλα που στέλνουν οι φίλοι στους ουκρανούς για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους είναι δώρα ή θα τα χρυσοπληρώσουν, όπως κι εμείς πολλές φορές τον περασμένο αιώνα, που τα χρησιμοποιούσαμε υπέρ όσων μας τα έδιναν για να τους ακολουθήσουμε;

Παρόλα αυτά ο δυτικός κόσμος πρέπει να κρατήσει το φως και να απαρνηθεί το σκοτάδι για μια ακόμη φορά, το να κάνεις το κακό είναι εύκολο, το να κάνεις το σωστό είναι το δύσκολο.

Άλλο ένα ερώτημα είναι μήπως η κρίση πλήξει περισσότερο την Ευρώπη κι αν ναι τι θα φέρει αναταραχή; Πτώση πολιτευμάτων, πολέμους, εξεγέρσεις; Χρειάζεται ψυχραιμία, ειρήνευση κι όχι πετρέλαιο στη φωτιά, που μια χαρά φαίνεται πως μοιράζονται οι ισχυροί. Γιατί η κρίση σημαίνει ευκαιρίες για κάποιους. Κι ένα ερώτημα που προκύπτει. Μετά τον Πούτιν τι;

Όσον αφορά ότι η εισβολή θα παραδειγματίσει τον Ερντογάν, δε νομίζει ότι έχει ανάγκη παραδείγματος.

Κι εδώ θα πρέπει να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο όλους τους ουκρανούς πρόσφυγες, να πιέσουμε για ειρήνευση, να βρεθεί ένα Modus Vivendi ώστε να μη σβήσει η Ουκρανία, αλλά να μη νιώθει και η Ρωσία ότι απειλείται από τη Δύση και προπάντων να γίνουν κινήσεις για αφοπλισμούς. Ακούγεται ανέκδοτο και σίγουρα κανείς δε θα το πράξει, όμως τώρα είναι η στιγμή, να ξεφύγουμε από την προϊστορία της ανθρωπότητας που ζούμε ως σήμερα και να περάσουμε στην ιστορία, που για να μην ξεχνιόμαστε δεν τελειώνει.

Θα επανέλθουμε σύντομα στο θέμα με κάποιες επιπλέον σκέψεις κι ελπίζουμε ως τότε να έχει λήξει αυτός ο πόλεμος. Αν γίνεται τώρα κιόλας και να κατακαθίσει η σκόνη, που δυσκολεύει την ψύχραιμη ανάλυση, θολώνει τη σκέψη, ώστε όλοι μας όσον το δυνατόν πιο αντικειμενικά να αντιληφθούμε το θέμα και να οδηγηθούμε τόσο στην ειρήνευση στην Ουκρανία, που μικρά παιδιά χάνουν τη ζωή τους, αλλά και γενικότερα στην ειρήνευση του πλανήτη.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΑΝΟΙΞΗ

 

Όταν ο Πλούτωνας, έβαλε στο μάτι την Περσεφόνη, που έπαιζε σε ένα λιβάδι και  την έκλεψε για να την κάνει γυναίκα του, η μάνα της την αναζητούσε, ώσπου έμαθε από τον Ήλιο τι είχε συμβεί. Τότε η Δήμητρα, Θεά της γεωργίας πενθώντας για την χαμένη της κόρη, έπεσε σε τέτοια λύπη με αποτέλεσμα να μαραθούν τα πάντα στη γη και να μη βγαίνει πια χορτάρι. Ο Δίας παίζοντας το ρόλο του διαμεσολαβητή, προσπάθησε να επιστρέψει την κόρη στη μάνα της, αλλά ο Θεός του κάτω κόσμου αρνήθηκε, αποτέλεσμα ο Δίας να διατάξει έξι μήνες η κόρη να μένει με το σύζυγό της και άλλου έξι να ζει με τη μάνα της. Έτσι η θεά Δήμητρα χαρούμενη, από άνοιξη έως τέλος καλοκαιριού, δημιουργεί αυτή την πανδαισία στη γη, ενώ τους υπόλοιπους έξι μήνες υπάρχει ο μαρασμός. Έτσι και αυτές τις μέρες θα γευτούμε για μια ακόμη χρονιά την ομορφιά της φύσης, με την επιστροφή της Περσεφόνης στη μητέρα της.

Αυτός ο μύθος μου θύμισε τη συνάντησή μου με έναν αγρότη, όχι από αυτούς που έχουν τα πολλά στρέμματα, όχι από αυτούς που μπούχτισαν στις επιδοτήσεις, όχι από αυτούς με τα Καγιέν. Έναν αγρότη, που λέγοντάς του, πως έρχεται το καλοκαίρι μου απάντησε «Για μένα χειμώνας θα είναι και πάλι».  Ο εν λόγω παραγωγός, ποτέ δεν έζησε τον μεγάλο πλούτο, ίσα βάρκα ίσα πανιά θα λέγαμε η δουλειά του με τη γη. Μάλιστα πριν τα χρόνια του μνημονίου, δούλευε μεροκάματα και σε οικοδομές, που του πρόσφεραν το κάτι παραπάνω για να φροντίσει τους γονείς του. Μάλιστα πληρώνοντας σε δύο ταμεία. ΟΓΑ και ΙΚΑ. (πράγμα που δεν του πρόσφερε κάτι, γιατί τα ένσημα δεν αθροίζονταν). Σήμερα και μετά την κρίση έπεσε σε μεγάλη δυσμένεια. Τα ετήσια εισοδήματά του, δεν ξεπερνούν τα 1500 ευρώ, αντιθέτως το κράτος του ζητάει για την ασφάλεια 1700ευρώ.

Θα πει σίγουρα κάποιος, πως υπάρχει μαύρο χρήμα, καθόλου. Ο εν λόγω άνθρωπος δε βγαίνει, έχει ένα αγροτικό σχεδόν τριάντα χρονών για την εργασία του, που αραιά και που κινεί, συντήρηση δεν του κάνει, ζει στο πατρικό του, ασφαλώς και δεν πληρώνει το ταμείο επί μια πενταετία, με αποτέλεσμα να μην πάρει σύνταξη ποτέ του μιας και συσσώρευσε χρέη, αφού το κράτος δεν συνυπολογίζει τα διπλά ένσημα που πλήρωνε. Με τα εισοδήματά του προσπαθεί και πληρώνει μόνο τη ΔΕΗ για να έχει ρεύμα, για το ψυγείο, τη μια λάμπα και την τηλεόραση που έχει. Για ρούχα δεν ξοδεύει, ευτυχώς έχει τα παλιά και κοινωνική ζωή δεν έχει, οπότε με δυο κότες, φρούτα της φύσης, ό,τι μπορεί να αγοράζει, αν μπορεί, ζει. Ευτυχώς δεν είχε δάνεια. Να σημειώσω εδώ πως πολλοί βρίσκονται στη θέση του και μάλιστα κάποιοι που έχουν πάρει και δάνεια στεγαστικά ή έχουν οικογένεια, ζουν σε χειρότερες συνθήκες. Δουλειές οικοδομικές δεν υπάρχουν για τον εν λόγω άνθρωπο και να μετακινηθεί σε άλλη πόλη, δίχως σπίτι για κάποια μεροκάματα είναι ανέφικτο. Τώρα με την αύξηση στην τιμή ρεύματος φαντάζομαι η ζωή του θα δυσκολέψει κι άλλο.

Αναρωτιέμαι λοιπόν αυτό το κράτος, που καλά δεν αθροίζει τα ένσημα, πως ζητάει από έναν άνθρωπο με εισοδήματα τόσο χαμηλά, να πληρώνει περισσότερα από ότι βγάζει για την ασφάλεια; Είναι λογικό όποιος βγάζει περισσότερα να φορολογείται, αλλά αντίστοιχα και να πληρώνει για το ταμείο του. Στην εν λόγω περίπτωση και δεν δημιουργούνται οι συνθήκες για να επιβιώσει ο άνθρωπος και δεν του προσμετράνε τα διπλά ένσημα και επειδή δεν υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί, την ανικανότητα του κράτους την πληρώνει ο αδύναμος. Γιατί μπορεί κάποιοι να φοροδιαφεύγουν ή να τα αρπάζουν μαύρα. Είναι υποχρέωση του κράτους όμως να το διασταυρώσει κι όχι να τιμωρεί τους αδύναμους, βάζοντάς τους στο ίδιο καζάνι με τους φοροφυγάδες. Γιατί ουσιαστικά αυτό κάνει όσον αφορά την αντιμετώπισή τους, ενώ ταυτόχρονα για την επιβίωση τους, οι αδύναμοι απλά βράζουν σε ξεχωριστό καζάνι, σε δυνατή φωτιά.

Τώρα όσον αφορά την ιστορία μας, ο εν λόγω άνθρωπος πώς να χαρεί με τη χαρά της Δήμητρας, όταν ζει επί χρόνια με τον Πλούτωνα, δίχως μεσολάβηση από κανέναν Δια;

Ε.Φ.Β.

Υ.Γ. Μετά από τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες, κανείς μας εφέτος δε θα χαρεί με τη χαρά της Δήμητρας αυτή την άνοιξη. Κι ίσως και η Περσεφόνη να μείνει στον κάτω κόσμο, για να υποδεχθεί αθώα θύματα, ενός ακόμα πολέμου, σε μια συνεχή ανθρώπινη ιστορία, αποτέλεσμα ανταγωνισμών, εγωισμών και εξουσίας.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΒΙΑΣΜΟΥ

 

Πραγματικά το τι ακούμε τον τελευταίο καιρό, που τα θύματα ανοίγονται και η κοινωνία είναι πιο δεκτική, με αποτέλεσμα να αποκαλύπτονται συνεχώς περιπτώσεις βιασμών, είναι να απορείς. Παλιότερα υπήρχε το «Θα κούνησε κι εκείνη την ουρά της», που κάλυπτε όλες τις περιπτώσεις, τώρα βγαίνει ο κάθε τυχάρπαστος που εξειδικεύει την κάθε περίπτωση και αρχίζει κάπως έτσι «Αλλά τι ήθελε…» Κι αναρωτιέσαι όλοι αυτοί είναι χαζοί, ανώμαλοι, επίδοξοι βιαστές ή όλα μαζί.

«Γιατί πήγε στο μπαρ;» / «Τι ήθελε τέτοια ώρα στα Εξάρχεια, ή στον Κολωνό;» / «Γιατί φορούσε κοντή φούστα;» / «Γιατί έβγαζε Selfie;» / «Γιατί φορούσε κραγιόν;» / «Γιατί πήρε λεωφορείο;» / «Τι ήθελε στο δρόμο;» / «Γιατί ήταν μαζί του;» / «Γιατί πήγε στη σουίτα;» / «Γιατί πήγε στο γραφείο του διευθυντή;» / «Γιατί το είπε τώρα;» / «Γιατί πήγε στο γήπεδο;» / «Γιατί πήγε στο δωμάτιο του παράγοντα;» / «Γιατί ήταν στο σπίτι του φίλου της;» / «Γιατί παντρεύτηκε αυτόν;» Φτάνοντας ακόμα στο «Γιατί πήγε στην εκκλησία;» / «Τι ήθελε στο κατηχητικό;» Και πολύ φοβάμαι πως σύντομα θα ακούσουμε, αν δεν το έχουμε ακούσει δηλαδή και αρνήθηκαν τα αυτιά μου να το δεχτούν. «Γιατί πήγε σχολείο;» / «Γιατί πήγε στο νοσοκομείο;» / «Γιατί διάλεξε να γεννηθεί σε αυτήν την οικογένεια;»

Το ερώτημα όμως είναι άλλο που όλοι αυτοί θέλουν να θέσουν, που πολλές φορές είναι γυναίκες και θέλουν να αναδείξουν την ανωτερότητά τους, όταν τίποτε άλλο δεν έχουν να επιδείξουν. «Γιατί είναι γυναίκα;» Και η απάντηση που θα έδιναν στην πατριαρχική κοινωνία που ζούμε, «Αφού είσαι γυναίκα, κατώτερη, αντικείμενο προς χρήση του άνδρα, αυτός έχει δικαίωμα να σε χρησιμοποιήσει όπως θέλει». Και δυστυχώς όλοι αυτοί έχουν λόγο στα τηλεοπτικά προγράμματα. Μα βέβαια αφού το ΕΣΡ, το οποίο φαίνεται απαρτίζεται από τύπους που δεν παρακολουθούν τηλεόραση, διανοούμενους που δεν παίρνουν χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω τους, όταν κάποιος καταγγείλει ένα τηλεοπτικό προϊόν σαν το ‘‘Bachelor’’, έρχονται εκ των υστέρων να επιβάλουν ένα πρόστιμο ‘‘για δυσμενή διάκριση προσώπων στη βάση του φύλου’’ (υπάρχουν και άλλα, μα θα σταθούμε εδώ). «So what?» Που λένε και οι άγγλοι. Αντί να προλαμβάνει αυτό το Έρμο Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης και να κόψει το εν λόγω προϊόν, εφόσον κατά την κρίση του θεωρεί ότι υποτιμά τη γυναίκα και προάγει την ανισότητα, το αφήνει μια χαρά να παιχτεί, να μαζέψει τα φράγκα από τις διαφημίσεις κι όταν έχει τελειώσει επιβάλει ένα πρόστιμο. «Ε, και τι έγινε βρε αδελφέ;» Μια από τα ίδια. Ο έχων δε σέβεται τίποτα, πληρώνω και δέρνω που λέμε. Εκτός και το ΕΣΡ συμφωνεί με το άλλο στερεότυπο που ακούσαμε, «οι πλούσιοι δεν βιάζουν», κατά το «οι πλούσιοι δεν κλέβουν». Αλλά σίγουρα αυτό δε συμβαίνει.

Το θέμα είναι η πρόληψη κι ασφαλώς όταν υπάρχει έγκλημα η τιμωρία είτε του φτωχού είτε του πλούσιου, είτε του ψηλού είτε του κοντού.

Κι αρχίζει πάλι ο παραλογισμός, «τι ήθελε έξι ώρα το βράδυ, χειμωνιάτικα στο δρόμο;» Μα γυρνούσε από τη δουλειά της. «Και γιατί πήγε στο μπάρ;» Μα ήταν τα γενέθλια της φίλης της. «Και γιατί βρέθηκε στα Εξάρχεια;» Μα εκεί δούλευε. «Και γιατί πήγε στο γυναικολόγο;» Μα ήταν έγκυος. «Και γιατί πήρε ταξί;» Μα για ασφάλεια. «Και γιατί πήρε λεωφορείο;» Μα για να γυρίσει σπίτι από τη δουλειά; «Και γιατί παντρεύτηκε αυτόν;» Από έρωτα. «Και γιατί την κακοποίησε ο συγγενής της, τι ήθελε στο δωμάτιο του;» Μα..

Μα πάτε καλά; Κι εμείς μαζί σας που σας ανεχόμαστε; Σε λίγο οι υπερασπιστές του ‘‘καημένου’’ βιαστή θα συστήσουνε σύλλογο και θα ζητάνε να οριστεί εγχειρίδιο  που και πότε είναι νόμιμος ο βιασμός, για παράδειγμα «…μετά την 9^η βραδινή και στους εν λόγω δρόμους, εφόσον το θύμα φοράει φούστα τόσων πόντων, κραγιόν, eyeliner και τακούνι άνω των πέντε πόντων, δε δικαιούται προστασία και ο βιαστής είναι ελεύθερος να πράξει κατά το δοκούν...».

Μη γελάτε, μη γελάτε καθόλου γιατί στη χώρα που ζούμε, με τόσες ανοησίες που ακούμε και τις ευθύνες των αρμοδίων να γίνονται μπαλάκι του τένις κι εμείς το τερέν• κι αυτό μπορεί να το δούμε και δυστυχώς το θέμα δεν είναι για γέλια αλλά για κλάματα. Όταν μάλιστα ένας συρφετός ρηχών celebrities, κενών καλλιτεχνών, άδειων αθλητών, κούφιων γενικά stars, προβεβλημένων τίποτα, που δημιουργήθηκαν στο χωροχρόνο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, προσπαθούν με κάθε τους εμφάνιση να συστήσουν αυτόν το σύλλογο, προφανώς δικαιώνοντας την παρουσία τους.

Ε.Φ.Β.

 

 

"ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ, ΡΕ!"

 

Όσο κι αν θέλουμε να ασχοληθούμε με όμορφα θέματα, με τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, με το μεγάλωμα της μέρας, με τον ερχομό της άνοιξης που όλο και νιώθουμε να πλησιάζει, η επικαιρότητα, και η πανδημία ασφαλώς δεν μας επιτρέπουν να το κάνουμε. Το τελευταίο διάστημα, πάνω από χρόνο λες κι όλη η χώρα ασχολείται με σεξουαλικά εγκλήματα, βιασμούς, αποπλανήσεις, σκοτωμούς γυναικών με μόνο γνώρισμα την σωματική αδυναμία του φύλου τους.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έχουμε και τους αρνητές όλων αυτών με απορίες πεντάχρονου να πω; Όχι, γιατί και το πεντάχρονο πιο ώριμο δείχνει στη σκέψη του. Πρώτοι και καλύτεροι οι αρνητές της γυναικοκτονίας, που αρνούνται τον όρο λέγοντας πως υπάρχει η ανθρωποκτονία που τον εμπεριέχει, άλλοι που λένε πως έτσι υποτιμάται η γυναίκα κι άλλοι που δε βλέπουν τίποτα διαφορετικό από την απλή ανθρωποκτονία, προσπαθώντας να υπερασπιστούν το αρσενικό φύλο, την πατριαρχική οικογένεια, τα κενά που έχουν δημιουργηθεί στη ζωή τους, στο μυαλό και την ψυχή τους κι ίσως κάνουν ενδόμυχες σκέψεις. Ή όλα αυτά μαζί, κανείς δεν ξέρει.

Γυναικοκτονία, τι δεν καταλαβαίνεις ρε; Ότι ένας άντρας, συνήθως γνωστός του θύματος, πατέρας, σύζυγος, σύντροφος, φίλος, συγγενής, γνωριμία, σκοτώνει μία γυναίκα, από θέση σωματικής ισχύος, μόνο και μόνο επειδή νιώθει ότι έχει το δικαίωμα του ισχυρού, μπροστά σε έναν κατώτερο, λόγω φύλου πάντα άνθρωπο, πολλές φορές νιώθοντας ότι του ανήκει κιόλας, άρα μπορεί να του πάρει και τη ζωή;

Ασφαλώς το να σκοτωθεί μια γυναίκα σε μια ληστεία, σε έναν πόλεμο, στα σύνορα ως μετανάστης, όπως θα μπορούσε και ένας άντρας, δεν είναι γυναικοκτονία, όπως δεν είναι και αντροκτονία αυτό. Αλλά το να τη σκοτώνουν λόγω του φύλου της, επειδή υπάρχει αυτή η νοοτροπία είναι.  Τι δεν καταλαβαίνεις ;

Για να το κάνουμε πιο λιανά να το καταλάβεις και να σε ευχαριστήσουμε, αν ένας άντρας, δεχθεί επίθεση  από τη σύζυγό του και τρώει ξύλο από αυτήν, που κακοποιεί και το παιδί τους και στο τέλος τον σκοτώσει, δίχως αυτός να μπορέσει να υπερασπιστεί τον εαυτό σου, θα το πούμε για χάρη σου ανδροκτονία. Τι; Αυτό δεν μπορεί να συμβεί; Αυτό λέμε κι εμείς. Αλλά κι αν ακόμα συμβεί θα είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Εδώ οι γυναικοκτονίες έχουν πάρει τη μορφή φαινομένου, που είναι το αποκορύφωμα της ενδοοικογενειακής βίας και της κακοποίησης των γυναικών. Και αυτό το φαινόμενο το ορίζουμε με τον ορισμό γυναικοκτονία/ίες, μπας και κανένας υπεύθυνος καταστρώσει κάποιο σχέδιο, αν όχι άμεσης επέμβασης να αλλάξει η νοοτροπία που οδηγεί στις γυναικοκτονίες στο μέλλον και να περιοριστεί στο ελάχιστο η δολοφονία των γυναικών σήμερα, που άλλες είναι κόρες, μάνες, σύζυγοι, αδελφές μας.

Ε.Φ.Β.

 

 

DNA ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

 

Η νέα χρονιά μπήκε με φόρα από την προηγούμενη, κι αν σε όσα δημιουργεί ο άνθρωπος υπάρχει τέλος και αρχή σε όσα έχουν σχέση με την υγεία, την ευτυχία, τα φυσικά στοιχεία κ.α., δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη επειδή άλλαξε το ημερολογιακό έτος. Το ίδιο συμβαίνει και με τον κορονοϊό, που μας ήρθε με φόρα από το προηγούμενο έτος και πλέον έβαλε πόδι και στο 2022.

Αυτή τη χρονιά όμως γίναμε μάρτυρες μιας επιστημονικές έρευνας που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό “Health & Health”, και η οποία δείχνει πως όσον αφορά τον κορονοϊό και τον τρόπο που διεισδύει στον οργανισμό μας, οι έλληνες έχουν να αντιμετωπίσουν ένα επιπλέον πρόβλημα, σε σχέση με τους υπόλοιπους. Λόγω του ότι σε μία έλικα του DNA τους, παρουσιάζεται μια διαφορετικότητα σε ένα χρωμόσωμα, το οποίο μας καθιστά όχι απλά ευάλωτους, αλλά ανίκανους να αποφύγουμε τον κορονοϊό, εφόσον βρεθεί στο δρόμο μας, για αυτό και τα περισσότερα κρούσματα ή σχεδόν είναι έλληνες(αναλογικά πάντα), από τη στιγμή που ξεκίνησε και στην Ελλάδα η πραγματική πανδημία το φθινόπωρο του 2020, σύμφωνα με τον καθηγητή Van der Hauton, του Πανεπιστημίου της Βαλπαραΐσο. Άρα δεν ευθύνονται οι ίδιοι οι έλληνες με τις επιλογές τους ή τις ελλείψεις σε ΜΕΘ, αλλά το γενετικό αυτό χαρακτηριστικό τους, που κατά κάποιους θα μπορούσε να θεωρηθεί ανωμαλία και κατ’ άλλους διαφορετικότητα και τους καθιστά πιο επιρρεπείς. Η έρευνα συνεχίζει με πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία για τα ποσοστά θνησιμότητας, τη μεταδοτικότητα και άλλα πολλά και σημαντικά θέματα. Οπότε ας μην θεωρούμε πως είμαστε για κάτι ένοχοι, είναι απλά θέμα τύχης.

Είναι σίγουρο πως πολλοί από εσάς θα τσιμπήσατε στην είδηση για την ανύπαρκτη έρευνα, του ανύπαρκτου πανεπιστημίου και καθηγητή, της Χιλιανής πόλης, της προηγούμενης παραγράφου. Η οποία αν και όχι πρωταπριλιά ήταν fake news, από εκείνα που καλά γνωρίζουν να μας κερνάνε δημοσιογράφοι, πολιτικοί και ανόητοι. Τίποτα από την προηγούμενη παράγραφο δεν ισχύει, αν και πολλοί ακόμα και τώρα ίσως το σκέφτονται. Όπως τίποτα δεν ίσχυε και τανάπαλιν για το σούπερ ελληνικό DNA στην πρώτη φάση της πανδημίας, που ταμπουρωθήκαμε στα σπίτια μας, πως τάχα λόγω του ελληνικού DNA δεν κολλάμε, όπως και οι νότιο ιταλοί, που έχουν ελληνικές ρίζες. Όποιος διαδίδει τέτοιες ασυναρτησίες ή συμφέρον έχει ή πολύ πλακατζής είναι.

Καλό είναι γενικότερα να μην τσιμπάμε με την κάθε ανοησία και να περνάμε το κάθε τι από το σουρωτήρι της κρίσης μια και δυο φορές, στις μέρες μας που η υπερπληροφόρηση και οι μπαγαμπόντηδες μας κατακλύζουν πανταχόθεν. Κανένα DNA δεν ευθύνεται για το πετυχημένο ελληνικό Βατερλό, και κανένα DNA δε θα μας σώσει από αυτήν την πανδημία. Η λύση έγκειται και πάλι στις κινήσεις που θα κάνουμε, στο μη γενετικό κομμάτι μας, δηλαδή στους εμβολιασμούς, στην αύξηση των ΜΜΜ, για να μην υπάρχει συνωστισμός, στην αύξηση των ΜΕΘ, στην αύξηση του ιατρικού προσωπικού, στο να πάψουν να νοσηλεύονται εκτός ΜΕΘ, όσοι την έχουν ανάγκη. Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και fake news, από όπου κι αν προέρχονται.

            Καλή μας χρονιά και με τις υγείες μας.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΝ ΕΤΗ 2021

 

Μια βόλτα στους δρόμους της πόλης αρκεί για να αντιληφθείς πως φέτος τα Χριστούγεννα είναι πιο μουντά, πιο μελαγχολικά κι από πέρσι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κόσμου να μπει σε γιορτινό κλίμα, αν εξαιρέσουμε τους παντός καιρού ευτυχισμένους. Σε αυτό προφανώς συνέβαλε το ότι μας υπόσχονταν ελευθερία με τα εμβόλια, (δηλαδή μη αναγκαιότητα περαιτέρω προστατευτικών μέτρων) και τέλος της πανδημίας, δυστυχώς αυτό δεν επαληθεύθηκε, από την άλλη η μετάλλαξη Όμικρον, δείχνει πως έχουμε δρόμο μπροστά μας στον πόλεμο με τον ιό. Πόσο; Κανείς δε γνωρίζει, αφού οι νηφάλιοι ειδικοί προσπαθούν να μας πουν πως δεν υπάρχουν μαγικά φίλτρα, το εμβόλιο προστατεύει πολύ από τη βαριά νόσηση κι ακόμα πιο πολύ από το θάνατο, αλλά χρειάζονται μέτρα προστασίας για τον περιορισμό της διασποράς και επιπλέον ότι οι μεταλλάξεις του μπορεί να είναι άπειρες.

Δυστυχώς όταν δημιουργείται μια προσδοκία που δεν επιβεβαιώνεται η απογοήτευση είναι μεγάλη και το ηθικό πέφτει. Πέρσι υπήρχε περισσότερη ελπίδα, πως θα τα καταφέρουμε και τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι covid-free, φέτος δεν υπάρχει καμιά τέτοια ελπίδα. Κι όσο αναβοσβήνουν τα λαμπιόνια, τόσο ο κόσμος χάνεται στις σκέψεις του και στην πανσπερμία πληροφόρησης.

Πως μπορεί κανείς να χαρεί τις πολύχρωμές μπάλες, τα έλατα και τον κόκκινο άγιο, όταν καθημερινά γίνονται θυσία σχεδόν 100 άτομα, από τον πράσινο καλικάντζαρο, που βγήκε σαν από παραμύθι τρόμου διψώντας για αίμα; Και το μαγικό σπαθί με τη βελόνα, αρνούνται για πολλούς και διάφορους λόγους να το πιάσουν στα χέρια τους αρκετοί στρατιώτες γιατί φοβούνται πως καίει; Ποιος τους οδήγησε σε αυτή τη φήμη δεν έχει καμία σημασία, σημασία έχει πως αρκετοί δεν είναι τόσο γενναίοι, αλλά τους χρειαζόμαστε όλους στη μάχη με τον τρομερό καλικάντζαρο για να τον στείλουμε πίσω, από κει που ήρθε, ή έστω να τον μετατρέψουμε σε ακίνδυνο* νάνο και για αυτό δεν πρέπει να τους κακιώνουμε, πρέπει να τους δείξουμε πως το επιστημονικό σπαθί είναι όπλο κι όχι μηχανή του σκότους, κάποιοι δε θα πειστούν, αρκετοί θα το αρπάξουν στα χέρια τους και θα πολεμήσουν στο πλευρό των γενναίων.

Κι εδώ τίθεται ένα ερώτημα, και μια εύκολη απάντηση. Η εύκολη απάντηση είναι πως αυτοί όλοι η μη γενναίοι, ψεκάστηκαν με την μαγική σκόνη του καλικάντζαρου, που έχει αρνητική επίδραση στην αντίληψή τους και είναι χαμένη υπόθεση να ασχολούμαστε μαζί τους, για το λόγο αυτό ας τους περιθωριοποιήσουμε. Έλα μου ντε όμως, που χωρίς αυτούς όσο και να πολεμάμε το τέρας δε θα νικήσουμε. Το ερώτημα είναι πως θα τους πείσουμε. Η απάντηση παραπέμπει σε έναν πρίγκιπα** που κυβερνούσε τη χώρα περίπου 190 χρόνια πριν και ήταν αντιμέτωπος με άλλα τέρατα, της δικής του εποχής. Το όνομά του Ι. Καποδίστριας, δεν είπε «Ας μην φάνε πατάτες», είπε «Ας δούμε πως θα τους πείσουμε» και βρήκε την απάντηση στους φόβους της δική του εποχής. Στη δική μας εποχή η απάντηση δεν είναι ίδια, αφού η ζωή κάθε φορά θέτει νέους γρίφους, αλλά είναι ίδια η μέθοδος και το πείσμα.  Θα πρέπει κάποιος να επωμιστεί το ρόλο του πρίγκιπα και να βρει τη λύση. Γιατί αν δε συμβεί αυτό, το κακό που θα βρει την πολιτεία θα είναι μεγάλο! Θα χαθούν για πάντα τα Χριστούγεννα, τα λαμπιόνια θα σβήσουν, οι μπάλες θα κατρακυλήσουν από το δέντρο, το χαμόγελο θα το πάρει μαζί του για τρόπαιο ο πράσινος καλικάντζαρος και κάποιοι, περισσότεροι μη γενναίοι αλλά και αρκετοί γενναίοι, θα βρεθούν  στην κοιλιά του τέρατος.

Οι προσευχές αρκούν, οι ευχές περισσεύουν, είναι ώρα για δράση κι ας ελπίσουμε πως το τέλος αυτού του παραμυθιού, πολύ πιο γρήγορα από τα επόμενα Χριστούγεννα θα είναι αίσιο κι όλοι μαζί θα πούμε «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

            Ε.Φ.Β.

*που σημαίνει ελάχιστα επικίνδυνο, αφού η πανδημία, θα μετατραπεί σε ενδημία

** Στην πραγματικότητα ήταν κόμης

 

 

Η ΚΟΥΠ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

Αισίως μπήκαμε στον Δεκέμβρη, τρόπος του λέγειν με κύρια θέματα τον κορονοϊό, που θερίζει αν και θα είχε εξαφανιστεί πριν καιρό, με την ακρίβεια να καλπάζει σε δυσθεώρητα νούμερα στην ενέργεια, στις πρώτες ύλες των οικοδομών, σίδερο, ξυλεία κ.α, όπως και στα τρόφιμα. Τον κόσμο μαζεμένο στη γωνιά του ρινγκ να δέχεται τη μια γροθιά μετά την άλλη, όμως τουλάχιστον στο ρινγκ υπάρχει και ο διαιτητής, που κάποτε θα σταματήσει τον αγώνα, στη σημερινή πραγματικότητα ο πολίτης δέχεται δίχως τέλος το ράπισμα σε μια αέναη μάχη, που ομοιάζει στο μαρτύριο του Σίσυφου. Μόνο εύπεπτο θέμα οι εσωκομματικές του ΚΙΝ.ΑΛ.

Συν τοις άλλοις, από δυο τρείς ηλικιωμένες γειτόνισσες αντιλήφθηκα το κύριο θέμα συζήτησης, που απασχολεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Λέει η πρώτη «Τα ’μαθες καλή μου… θα μείνουμε άβαφες», «Γιατί;» απαντάει η δεύτερη. «Η κυβέρνηση αποφάσισε να απαγορεύσει την αγορά βαφών, οξυζενέ από τους πολίτες, μόνο οι επαγγελματίες έχουν πρόσβαση σε αυτές». Η τρίτη κουνούσε το κεφάλι της. «Για ποιο λόγο;», «Για τη φοροδιαφυγή, για τον κορονοϊό δεν κατάλαβα». «Για αυτό έχουν κίτρινες κορδέλες στα σούπερ μάρκετ λες και πρόκειται για σκηνή εγκλήματος;», «Για αυτό», συνέχισε η ενημερωμένη γειτόνισσα, «λες και οι επαγγελματίες παίρνουν βαφές από τα σουπερ μάρκετ ή ο κορονοϊός τρυπώνει μέσα σε αυτές». «Να δεις που το ‘καναν για να πηγαίνουμε στα κομμωτήρια, από τη μία μας λένε να προφυλασσόμαστε κι από την άλλη μας ωθούν όλες στα κομμωτήρια», διαμαρτυρήθηκε η δεύτερη. Η κυρία που τόσην ώρα κουνούσε το κεφάλι είπε, «Ήρθε η εποχή της βαφοαπαγόρευσης», αρκετά εύστοχα. «Λοιπόν να το πούμε και στις άλλες να κλείσουμε κομμωτήριο για τις γιορτές». «Λες να προλάβουμε, εγώ λέω να πούμε και στις άλλες να κάνουμε μια εξόρμηση στα σούπερ μάρκετ και όσες βαφές μπορέσουμε να πάρουμε λαθραία, και να μας πιάσουν τι θα μας κάνουν; Γριούλες είμαστε άλλωστε».

«Κλέφτρες στα γεράματα», διαμαρτυρήθηκε η δεύτερη.

«Μωρέ κλέφτρες, αφού μας εξωθούν στα άκρα. Καλύτερα κλέφτρες, παρά άβαφες».

Έτσι είναι όταν σου στερούν και την τελευταία ρανίδας χρώματος από τη ζωή, πρέπει να αντιδράσεις! Όπως οι κυρίες παρακάτω που άκουσα να συζητάν για την απογραφή και οι οποίες δεν καταλάβαιναν τι θέλουν να τους απογράψουν. «Μήπως το χουν να δουν αν έχουμε άδεια δωμάτια και να μας κουβαλήσουν κανέναν μετανάστη για συγκάτοικο;» «Όλα πιθανά είναι!» απάντησε η συνομιλήτρια. Δυστυχώς ήταν που ήταν επιφυλακτικός σε όλα ο έλληνας, μα έχοντας υποστεί όλα αυτά που δεν φανταζότανε ποτέ πως θα συμβούν, έχει εκπαιδευτεί να αμφισβητεί τα πάντα όσα προέρχονται από την ελληνική πολιτεία και απόγινε.

Άντε λίγο απέμεινε από το εικοσιένα, μόνη ευχή να μην το επιθυμήσουμε σύντομα.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ

Παρά του ότι από τη νέα σεζόν, στα αυτιά μας ηχούν λόγια για νέα ξεκινήματα, για αλλαγές, για μεγαλεπήβολα σχέδια. Όλοι μας πιο έμπειροι μετά την πρώτη εικοσαετία της νέας χιλιετίας, αλλά και τα μικρά παιδιά από τη γνώση που κόμισαν από τις εμπειρίες των γονιών τους, είμαστε επιφυλακτικοί. Στο μυαλό μου έρχονται εκείνοι οι στοίχοι του Ρασούλη.

 

Όλα τριγύρω αλλάζουνε

κι όλα τα ίδια μένουν.

 

Τι άλλαξε λοιπόν; Τα τραίνα και τα λεωφορεία που είναι γεμάτα και ο κόσμος συνωστίζεται; Οι νεκροί από τον κορονοϊό που είναι δεκάδες καθημερινώς, και γιατί τώρα τον αφήσαμε πίσω μας και πέρσι όχι; Τα νοσοκομεία με τις ελλείψεις και το λίγο προσωπικό, η ανεργία που καλπάζει; Η ατομική ευθύνη, που αποθεώνεται; Η κοινωνία που δεν υπάρχει, αλλά όταν παραστεί ανάγκη μιλάμε για αλληλεγγύη; Οι πλημμύρες, η αδυναμία των εμπλεκόμενων να βρουν ποιος είναι αρμόδιος και σε τι; Τα μεγάλα λόγια; Η αδυναμία αυτών που οφείλουν, να ζητήσουν μια συγγνώμη;

Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας όμως, αν άλλαξε κάτι είναι η ακρίβεια, που μεγάλωσε, η ανασφάλεια που καλά κρατεί, τα νέα παιδιά που θα συνεχίσουν να φεύγουν για το εξωτερικό αν όχι με μεγαλύτερους ρυθμούς, τουλάχιστον με τους σημερινούς. Στα ίδια μένουν οι φλυαρίες, η διαφθορά, οι φαμφάρες και τα λόγια δίχως ουσία. Κι ίσως και το σωτήριο μέτρο δια πάσα νόσο και πάσα μαλακιά, το μέτρο πανάκια για όλες τις επικίνδυνες καταστάσεις, που πρέπει να εξάγουμε. Η απαγόρευση κυκλοφορίας. Απαγόρευση για τα χιόνια, απαγόρευση για τις πλημύρες, απαγόρευση για τον κορονοϊό. Ακόμα και για τις φωτιές, αν κι εκεί υπάρχει και το μέτρο της εκκένωσης. Ας ελπίσουμε πως το προαναφερθέν δίστιχο, δε θα έρθει καιρός να το αναπολούμε, όταν τίποτα τριγύρω δε θα έχει μείνει το ίδιο.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΠΟΣΟ ΕΥΑΛΩΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ!

Πριν λίγες εβδομάδες τόσο το Facebook όσο  και το Instagram ‘έπεσαν’, κι αν παλιότερα θα λέγαμε «Ωχου κακό που πάθαμε!» την επομένη ολόκληρος ο πλανήτης μιλούσε για τα προβλήματα που δημιούργησε αυτό στις επικοινωνίες, προσωπικές επαγγελματικές, αλλά και οικονομικές και πολιτικές. Χώρια που έπρεπε να εξηγούμε σε κάποιους ηλικιωμένους, που άκουσαν από τις πρωτόγονες πλέον τηλεοράσεις την είδηση και φοβήθηκαν, μην έσπασε κάνα παΐδι αυτό το ‘Facebook’, τι σημαίνει το έπεσαν, στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Από τη μία τα social media, παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, αλλά από την άλλη είναι θλιβερό, η εξάρτηση που έχουμε από αυτά και από το πόσο ευάλωτοι μπορεί να αισθανθούμε, σε περίπτωση ολιγόωρης αποχής από αυτά. Πόσο λίγο μπορούμε να αντέξουμε τον εαυτό μας και τη μοναξιά. Κι όπως λέει και το τραγούδι, «χωρίς νερό μπορώ, χωρίς Instagram όχι». Γιατί τι τις βγάζω τις photo, αν δεν της δει κάποιος; Μάλιστα είναι γνωστό πως πολλές φορές αν δεν υπάρχει ίντερνετ στις περιοχές που πάμε και Wi-Fi, δεν τολμάμε να ξεκολλήσουμε από τον καναπέ και να πάμε διακοπές. Ρωτάμε πρώτα τα ξενοδοχεία, πριν το παρκινγκ και την πισίνα, αν έχουν Wi-Fi .

Σίγουρα η τεχνολογία αλλάζει και τη φύση του ανθρώπου, τις συνήθειές του, τον τρόπο σκέψης του και τα  social media είναι πολύ σημαντικά, όμως η εξάρτηση από αυτά, όπως και κάθε εξάρτηση όχι. Φανταστείτε μάλιστα όταν παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο αυτά τα υπερεθνικά μάλιστα μέσα, οι ιδιοκτήτες τους πόση δύναμη κρατάνε στα χέρια τους και πως μπορεί να τη χρησιμοποιήσουν.  Με τόση σημαντικότητα που έχουν αποκτήσει δε θα φανεί περίεργο να χρησιμοποιήσουμε τη στέρησή τους ως ποινή στο δικανικό μας σύστημα. Για παράδειγμα για κάποιο πλημμέλημα, η ποινή να είναι τρεις μήνες δίχως social media. Φαντάζομαι θα υπήρχαν άνθρωποι που θα προτιμούσαν να φυλακιστούν κανονικά και να χάσουν την απτή επαφή με τους συνανθρώπους τους, παρά να χάσουν την επαφή μέσω αυτών.

Ε.Φ.Β.

 

 

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΕΜΙΣΕ ΠΑΙΔΙΑ

Ο Σεπτέμβριος ήρθε και τα πιτσιρίκια γέμισαν τους δρόμους τα πρωινά, κατευθυνόμενα προς το σχολείο. Πιο χαριτωμένο σκηνικό, αυτό για τα παιδιά του δημοτικού, τρίβοντας τα μάτια, κακόκεφα ή και καλόκεφα, που θα συναντήσουν τους φίλους τους και θα παίξουν μαζί τους.

Έτσι συνάντησα κι εγώ έναν μπαμπά, που βρισκόταν στη μέση, έχοντας δυο μικρούς μπόμπιρες γύρω του. Κρατούσε την τσάντα του ενός προσπαθώντας να τον ταΐσει την μπανάνα του και επέβλεπε τον άλλον, που απομακρύνονταν  και χασμουριόταν. «Βασίλη φάε την μπανάνα σου», «Δεν θέλω άλλη μπαμπά». «Γιώργο γύρνα πίσω», ο δεύτερος γιος, σταμάτησε απότομα, περιμένοντας μπαμπά και αδελφό. «Να την πετάξω… δεν μπορώ άλλο», «Καλά πέτα την». «Γιώργο, έλα εδώ να σου φτιάξω το γιακά, Βασίλη πάρε την τσάντα σου». Κι όλα αυτά σε λίγα μέτρα, προσπαθώντας ο πατέρας, να παίξει το ρόλο του και τα παιδιά να ρουφήξουν αγάπη, αν και έδειχναν να μην έχουν ανάγκη τις παρεμβάσεις του γονιού. Ο ήλιος στον ουρανό, οι νεραντζιές να μυρίζουν, ο δρόμος κακοτράχαλος, με ξηλωμένα πλακάκια, και χώματα σε πολλά σημεία.

Έτσι ήταν έτσι είναι κι έτσι θα ’ναι, οι γονείς να αγωνιούν για τα παιδιά κι όμορφες εικόνες να γεννιούνται, από τα παιδιά, κάθε ηλικίας, που κατακλύζουν τους δρόμους και παίρνουν τη θέση τους στην κοινωνία και την καθημερινότητα.

Ε.Φ.Β.

 

 

“ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΤΣΙΤΣΙΠΑΣ”

Το είδαμε και αυτό, να γίνεται διάλογος γύρω από τις απόψεις του  έλληνα τενίστα Στέφανου Τσιτσιπά, όσον αφορά τον εμβολιασμό. Μάλιστα με πυρ ορυμαγδόν εναντίων του, τόσο στα Μ.Μ.Ε. όσο και στα social media. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.  Μέσα στο καλοκαίρι οι ίδιοι οι γιατροί (κάποιοι), αλλά και πολιτικοί καλούσαν παπάδες, celebrities, αθλητές και άλλους να πάρουν θέση υπέρ του εμβολίου, για να αυξηθεί το ποσοστό του εμβολιασμού. Δηλαδή επέτρεψαν στον καθένα να πει τη γνώμη του. Δηλαδή αν ο  Τσιτσιπάς έπαιρνε τη μία θέση θα εκθειαζόταν, αφού πήρε την άλλη ας τον ‘‘θάψουμε’’. Ενώ το ‘‘θάψιμο’’ άξιζε σε αυτούς που πέταξαν αυτήν την ιδέα. Αφού ακόμα και υπέρ του εμβολιασμού να τασσόταν δεν ήταν ειδικός, οπότε η γνώμη του θα είχε την ίδια βαρύτητα, με αυτή που εξεδήλωσε, δηλαδή ελάχιστη.

Σαφώς βέβαια ο καθένας μας μπορεί να έχει άποψη όσον αφορά τη θεραπεία του, ή τις ιατρικές παρεμβάσεις, που θα γίνουν στο σώμα του, ειδάλλως θα μιλάμε για φαινόμενα τύπου ναζί. Σε πολλές κουλτούρες άλλωστε εμφανίζεται ο γιατρός και ο ασθενής να συναποφασίζουν για την αγωγή που θα λάβει και τη θεραπεία του ο δεύτερος, αφού έχει αποκτήσει εμπιστοσύνη προς τον ιατρό του. Στην Ελλάδα δυστυχώς γιατί δεν πετύχαμε τα ποσοστά που επιθυμούσε η πολιτεία και ο ιατρικός κόσμος στους εμβολιασμούς; Δεύτερο λάθος. Γιατί βάλαμε αναρμόδιους να προωθήσουν το θέμα. Ποιους; Τους δημοσιογράφους τον καναλιών, που η αξιοπιστία τους σύμφωνα με τις έρευνες είναι μικρότερη από cents του Ευρώ, που θα βρεις στο δρόμο και θα προσπεράσεις αν δεν το κλωτσήσεις κιόλας να πέσει στον υπόνομο. Κι όσο φωνάζουν υστερικά, τόσο ο κόσμος φοβάται, πως κάποιο λάκκο έχει η φάβα.

Φταίνε όμως μόνο αυτοί; Σαφώς και όχι, όταν οι πολιτικάντηδες, τη μια βγαίνουν και σου λένε «η μάσκα δεν προστατεύει» (αυτά στην αρχή της πανδημίας) κι έπειτα ανακρούουν πρύμναν, λέγοντας τα αντίθετα. Ο κόσμος δεν τους εμπιστεύεται, κι όταν το ένα μέτρο μετά το άλλο, φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα ο κόσμος φοβάται, ακόμα και πολλοί από όσους έσπευσαν να εμβολιαστούν. Κι ασφαλώς το αναγκαστικό του εμβολιασμού, φοβίζει και τους υπολοίπους. Όσο για τους γιατρούς, και τις σχέσεις τους με τις εταιρίες και τα φακελάκια (που ορισμένοι απροκάλυπτα συντηρούν και παίρνουν), ενώ είχαν την ευκαιρία να κερδίσουν τον κόσμο με την επιστημοσύνη τους, από τη μία τους μείωσε η κυβέρνηση, που μετά τα δήθεν χειροκροτήματα τους άφησε αβοήθητους, κι από την άλλη οι περισσότεροι καλεσμένοι στα κανάλια έμοιαζαν με τους πολιτικούς, που άλλα έκρυβαν στην πίσω μεριά του κεφαλιού τους, και έκαναν το παγώνι  δυστυχώς προς ίδιον όφελος.

Δυστυχώς, αν δεν πάψει αυτή η κατάσταση, η κοινωνία δε θα εμπιστεύεται κανέναν και τίποτα, ακόμα και οι εμβολιασμένοι του πρώτου γύρου, θα γίνουν ανεμβολίαστοι. Θα πρέπει να βγουν μπροστά σοβαροί γιατροί να μιλήσουν, να φύγουν τα βαρίδια από τη μέση. Να πούνε όλη την αλήθεια για παρενέργειες και μη, που τυχών υπάρχουν ή δεν υπάρχουν. Να εξασφαλίσουν τον κόσμο και να λύσουν κάθε του απορία. Μόνο τότε θα πάψει η δυσπιστία και ο σκοταδισμός, που όλες οι πλευρές έχουν καλλιεργήσει. Και κάτι ακόμα όχι άλλο κλάμα! Έχουμε βαρεθεί γιατρούς και πολιτικούς να κλαίνε! Κι ας μην ξεχνάμε πως η επιστήμη  σε αντίθεση με τη θρησκεία και τη βεβαιότητά της μέσω πίστης, προχωράει με τις αβεβαιότητες. Και η βεβαιότητα του σήμερα είναι η αβεβαιότητα του αύριο!

Ε.Φ.Β.

 

 

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Νέα σεζόν ξεκινάει και δυστυχώς το βλέμμα μας θα κοιτάει προς το παρελθόν. Γάλλοι, ουκρανοί, πολωνοί, αιγύπτιοι, σλοβάκοι, ισραηλίτες, ελβετοί, κύπριοι, σουηδοί, κροάτες, ρουμάνοι ήρθαν για μια ακόμα φορά, δείχνοντας την αλληλεγγύη τους, να μας σώσουν, με τις γνώσεις και τις ικανότητές τους, από τις φλόγες. Μάλιστα όταν για πολλούς από αυτούς, μιλάγαμε απαξιωτικά, ότι μπροστά στο ελληνικό μεγαλείο δεν έχουν πολλά να επιδείξουν.  Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!

Όσον αφορά τα δικά μας, καταφέραμε ως συνήθως να γίνουμε ουραγοί και πάλι. Το χειμώνα βουλιάζουμε σε δυο νιφάδες, δίχως ρεύμα και νερό, εν έτη 2021, επετειακό. Η δικαιολογία εύκολη ‘δεν είμαστε χώρα σκανδιναβική, για να έχουμε μηχανήματα… για έναν χιονιά μια στο τόσο’. Το καλοκαίρι; Το καλοκαίρι δεν είμαστε χώρα αφρικανική και δεν τα χρειαζόμαστε ούτε αυτά, ούτε την οργάνωση; Ή είμαστε χώρα αφρικανική και για αυτό δεν τα έχουμε;

Οι δικαιολογίες πολλές, πρώτη και καλύτερη η κλιματική αλλαγή, αλλά αυτή δεν εμφανίστηκε, ούτε πέρυσι, ούτε πρόπερσι. Υπάρχει χρόνια. Δυστυχώς αποτύχαμε σαν κοινωνία! Άλλος λίγο, άλλος περισσότερο. Ο πολίτης που δεν καθαρίζει την αυλή από τα ξερόχορτα, που πετάει σκουπίδια στα ρέματα. Οι διοικούντες με τη γραφειοκρατία και την ανοργανωσιά. Ο τύπος που χαϊδεύει τα αυτιά. Οι ειδικοί με τα δικά τους συμφέροντα.  «Κι εμείς;» θα πουν κάποιοι, που κάνουμε όσα πρέπει και είμαστε σωστοί; Δυστυχώς εσείς είστε αναγκασμένοι να ζείτε σε μια τέτοια κοινωνία, μπορεί όμως και να μην έχετε αντιδράσει ποτέ, μπορεί και να έχετε επιλέξει τους ακατάλληλους.

Τα ίδια το χειμώνα, τα ίδια και το καλοκαίρι. Το μέλλον μας θα είναι σαν το παρελθόν. Γιατί η ιστορία δε διδάσκει κανέναν εκτός από τους ολίγους εκείνους που τη μελετούν…(Jean Paul).  Γιατί ξεχνάμε εύκολα,, Γιατί … ωχ αδελφέ!

Τα λόγια περισσεύουν, οι «συγγνώμες» δεν αρκούν. Δυστυχώς είμαστε καταδικασμένοι στο  ίδιο déjà vu  μέλλον, όπως κάθε φορά.

                Καλή μας σεζόν στο ίδιο έργο θεατές!

Ε.Φ.Β.

 

 

Η ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗ ΑΦΗΝΕΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΙΣΩ ΤΗΣ

Έχετε σκεφτεί πως πολλές από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε σήμερα, όχι απλά έρχονται από το παρελθόν, αλλά κρύβουν μια ολόκληρη εποχή ή μια ολόκληρη κατάσταση μέσα τους; Για παράδειγμα η κρουαζιέρα, προέρχεται από τις σταυροφορίες, που έκαναν οι δυτικοί απέναντι στους άραβες. (cruise /crusades στα αγγλικά).  Επίσης η λέξη καραντίνα, προέρχεται από τα ιταλικά (quaranta) που σημαίνει σαράντα και ήταν οι μέρες στις οποίες απομονώνονταν οι ταξιδευτές πριν κατέβουν στην Βενετία, όταν το 1374 η πόλη είχε δοκιμαστεί τόσο πολύ από τις επιδημίες. Την ίδια προέλευση έχει και ο όρος isolation, δηλαδή απομόνωση, που προέρχεται από τη λέξη isola=νησί, αφού στο νησί του Αγίου Λαζάρου, τα πλοία με κρούσμα, έπρεπε να αγκυροβολήσουν εάν είχαν κρούσμα, για να κάνουν την καραντίνα τους.  Οι δυο λέξεις πέρασαν αυτούσιες στη χώρα μας, η απομόνωση συναντάται σε άλλες γλώσσες, όπως η αγγλική.

Έτσι λοιπόν και οι μέρες μας , ίσως αφήσουν στην καθημερινότητά μας και στους επόμενους αιώνες, λέξεις που θα χρησιμοποιούμε για άλλους λόγους και θα προέρχονται από τον φονικό ιό, που μας έπληξε. Λέξεις όπως lockdown, click away, click inside, κορονοϊός κ.α. (Αν και ήδη κάποιες χρησιμοποιούνταν).  Κι ίσως στο απώτερο μέλλον κανείς να μη θυμάται την προέλευσή τους, όταν τις προφέρει.

Καλό Αύγουστο σε όλους, κι ας ελπίσουμε σε μια καλύτερη καθημερινότητα σε όλα τα επίπεδα από το Σεπτέμβρη, και ότι η πανδημία δε θα επιφέρει στους πολίτες κοινωνική ανοσία, με αποτέλεσμα να δέχονται τον αυταρχισμό και την αναλγησία στη ζωή τους.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ

 

Όλα τα είχαμε, άρχισε τελευταία και η συζήτηση για τα UFO, και τους εξωγήινους, νομίζοντας κάποιοι, πως ακόμα κι αν εμφανίζονταν εξωγήινοι, θα ήταν τα κατοικίδιά μας. Χωρίς να σκέπτονται πως πολύ πιθανόν να ήταν επιθετικές οντότητες, όπως και ο άνθρωπος και χωρίς να τους γίνεται μάθημα ο κορονοϊός, ότι δεν θα έπρεπε να έρθουμε σε επαφή μαζί τους, αφού θα ήταν φορείς μικροβίων, που θα μας έθεταν σε κίνδυνο και τούμπαλιν. Τέλος οι περισσότεροι αγνοούν πως οι νόμοι τhς φύσης είναι αξεπέραστοι και είναι αδύνατον, ακόμα κι αν υπάρχει εξωγήινος πολιτισμός, λόγω απόστασης να μας έρθουν κάποτε οι μακρινοί επισκέπτες.  Βέβαια ήδη οι πλούσιοι του πλανήτη με τις διαστημικές τους εταιρίες, ετοιμάζονται προσεχώς για το διαστημικό τους ταξίδι.

Κι όσον αφορά τον Covid-19, ένα σωρό μη εξωγήινοι εκφέρουν γνώμες για τον εμβολιασμό ή τον μη εμβολιασμό, influencers, παπάδες, celebrities, καλλιτέχνες, τυχάρπαστοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, εξηγώντας γιατί το ένα και γιατί το άλλο, που ίσα ίσα σπρώχνουν τον κόσμο στην αντίθετη άποψη,  ενώ φαντάζομαι αυτοί που θα έπρεπε να εκφράζουν άποψη, είναι οι ειδικοί, ιατροί εξειδικευμένοι, λοιμωξιολόγοι, επιστήμονες φαρμακολογίας, και οι περί του θέματος συναφείς επιστήμονες. Η απόσταση ως το διάστημα είναι μικρή!

Ε.Φ.Β.

 

 

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ !

 

Πριν μπει ακόμα το καλοκαίρι, η ελληνική κοινωνία για μια ακόμα φορά συγκλονίστηκε από ένα δράμα. Αν κι όταν κάτι γίνεται καθημερινότητα ή επαναλαμβάνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα δε θα έπρεπε να μας συγκλονίζει, αλλά να μας προβληματίζει, εκτός και αν θέλουμε να αποτινάξουμε τις ενοχές που νιώθουμε από πάνω μας. Αναφέρομαι στο έγκλημα στα Γλυκά Νερά, που σε μεγάλο βαθμό σχετίζεται με την όλη κατάσταση που το «Me Too», εναντιώνεται και κάποιοι το χλευάζουν.

Με σεβασμό στην μνήμη του θύματος, δε θα αναφερθούμε στο συγκεκριμένο έγκλημα αλλά ως αφορμή θα το πάρουμε, για να εξετάσουμε ένα ένα τα καρκινικά κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας επίσημα και μη. Εκ των υστέρων όλοι θλίβονται, όταν όμως μια κοπέλα, κακοποιείται ή δεν περνάει καλά στο γάμο ή στη σχέση της, τι λέει συνήθως η οικογένεια της; «Υπομονή», «Θα αλλάξει», «Η γυναίκα κρατάει το σπίτι». Κι αν τυχών χωρίσει  ή υποστεί κακοποίηση ή βιασμό, πολλές γυναίκες την αποκαλούν   «τσούλα», και λένε «Ποιος ξέρει τι έκανε κι αυτή; Θα την κούνησε την ουρά της». Όσον αφορά τις οικογένειες των αγοριών, πως μεγαλώνουν, ακόμα και οι έχοντας αδελφές; Με τη νοοτροπία του πατέρα «Κοίτα μην σου πάρει τον αέρα». «Εσύ είσαι ο άντρας» δηλαδή ο ‘Γαμάω και δέρνω’. Κι έπειτα όταν βιάσουν ή κακοποιήσουν, κάποια κοπέλα. Η κοινωνία θα πει «Τα ήθελε μωρέ και αυτή», «Θα κούνησε την ουρά της», «Δεν είδες που φορούσε μίνι φούστα;» Αφού βέβαια, όλοι μαζί πέσουμε από τα σύννεφα για το συμβάν. Πως συνέβη αυτό,, που ο δράστης ήταν πάντα το καλό παιδί… αν και βέβαια όλοι στη γειτονιά κάτι γνωρίζαμε , αλλά που να μπλέκεις τώρα!

Όμως παρόλα αυτά είμαστε ένας καλός λαός, που να μην ξεχνάμε έχει φιλότιμο κι αν κανείς πει πως είμαστε το Μεξικό της Ευρώπης, αμέσως να επιχειρηματολογήσουμε εναντίον του. Σωστά γιατί πλέον δε χρειάζονται παραδείγματα είμαστε η Ελλάδα της Ευρώπης. Δυστυχώς όμως το κάθε περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο, αλλά μια αλυσίδα στην σειρά, με τα προηγούμενα περιστατικά φόνων, αλλά και τα επόμενα, μια καλό- κατασκευασμένη αλυσίδα, της κοινωνίας μας, που δε λέει να σπάσει. Της κοινωνίας, που για να αποτάξει το φονικό διατείνεται συνήθως, όπως στην περίπτωση με το βιτριόλι και τώρα, και σε άλλα περιστατικά, πως το κακό το κάνανε ‘βρωμοξένοι’, σαν τους μοιραίους του Βάρναλη, που περιμένουν τους «βάρβαρους» του καβάφη για να τους τα φορτώσουν όλα. Όταν όμως οι βάρβαροι δεν έρθουν, η βαρβαρότητα είναι όλη δίκη μας εις διπλούν. Γιατί η κοινωνία αποτελείται από όλους που ζουν στη χώρα.

Αλλά ας δούμε και πιο θεσμικά το θέμα. Όταν μια κοπέλα ξεπεράσει την ντροπή που της φορτώνει η κοινωνία, και φτάσει στο αστυνομικό τμήμα είτε λόγω έλλειψης χρόνου, είτε λόγω έλλειψης εκπαίδευσης, τις περισσότερες φορές νιώθει κι εκεί τα μάτια των ειδικών να την κοιτούν υποτιμητικά, και να καταλήγει όπως η σύζυγος και ο αδελφός της στην Μακρινίτσα, από τον σύζυγό της νεκρή.

Κι έπειτα η πολιτεία με τους νόμους της, που ακόμα και σε υποθέσεις παιδεραστίας οι ποινές είναι αστείες, ή υπάρχουν παντού παράθυρα, «παντού και πάντα λύσεις για τυχερούς!» Κι ακόμα και μετά τη δημιουργία του ελληνικού κινήματος «Me Too», αντί να γίνει μια πανεθνική προσπάθεια, από την πολιτεία, ως η νέα ελληνική επανάσταση μετά 200 χρόνια, να μην σκοτώνει η χώρα τα θηλυκά παιδία της, με εκπαίδευση, με ημερίδες, όχι τύπου Ιωαννίνων, με εθνικό συμβούλιο συντελούμενο από πραγματικά άξιες γυναίκες και ειδικούς για την αντιμετώπιση του θέματος, έχουμε μερικές δηλώσεις μπροστά στις κάμερες, ως συνήθως για κομματικούς λόγους κι από εκεί και πέρα μετά το πέρας της επικαιρότητας και πάλι σιωπή ως το επόμενο θύμα.

Όσον αφορά τους ειδικούς, ΜΚΟ και κρατικών υπηρεσιών, δείχνουν πιο πολύ, συντεχνιακοί οργανισμοί για να βρίσκουν εργασία οι εργαζόμενοι εκεί, παρά ουσιαστικοί φορείς δράσεις, αφημένοι από την πολιτεία στην τύχη τους, δίχως μέσα, δίχως υποδομές, δίχως μετεκπαίδευση, δίχως τεχνικά εργαλεία, αλλά με τεχνικά και νομικά εμπόδια, πιο πολύ για να υπάρχουν μιας και ‘ανήκουμε εις την Δύση και στην Ε.Ε.’ να ’χαμε να λέγαμε δηλαδή! Με αποτέλεσμα μη ουσιαστικές καμπάνιες, και απλά υπηρεσίες που δίνουν αριθμούς για το πρόβλημα και λύσεις πολυτελείας, αφού οι γυναίκες αυτές και οι κακοποιημένοι άνθρωποι γενικά είναι αδύνατον να τολμήσουν δίχως ουσιαστική προστασία.

Και τώρα τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. πριν το έγκλημα, το κάθε έγκλημα, βάζουν τις κοινωνικές καμπάνιες και διαφημίσεις, μετά τα μεσάνυχτα. Καλούν μέντιουμ και χαρτορίχτρες, αντί ειδικούς και δε βάζουν καμιά εκπομπή ενημέρωσης ή ένα φόρουμ ειδικών να συζητήσει επί του θέματος, παρά μόνο, παρουσιάζουν reality shows που οι συμμετέχοντες βρίσκουν το βιασμό φυσιολογικό και σήριαλ σεξιστικά, όπως και το «50-50», που σε καμία δυτικοευρωπαϊκή χώρα δεν θα έπαιζαν ή και να έπαιζαν θα επενέβαινε το εκεί «ΕΣΡ». Κι ύστερα από τον φόνο σκυλεύουν το θύμα, παρουσιάζουν κλειδαράδες  για ειδικούς, καταναλώνοντας ώρες, μόνο με κουτσομπολιά της υπόθεσης και εικασίες δίχως να ντρέπονται. Φτηνός τηλεοπτικός χρόνος! Κι από κάτω όλοι εμείς θεατές του τηλεοπτικού μας Κολοσσαίου. Οι καλοί, καταδικάζουμε τον Μπάμπη, το Θανάση, τον Παναγιώτη, για να νιώσουμε καλύτεροι. Ενώ γνωρίζουμε πως είμαστε κι εμείς συνένοχοι και ίσως και ηθικοί αυτουργοί με τη στάση μας. Αφού μας τέλειωσαν οι εξωγενείς ‘βάρβαροι’. Ας ορίσουμε ως μόνο βάρβαρο τον θύτη, τον μη νορμάλ βρε αδελφέ κι αρκεί για να νιώσουμε καλύτερα. Συμβαίνουνε αυτά, είναι ένας που βγήκε στραβός.

Οι γυναικοκτονίες, οι φόνοι του αδύνατου από τον δυνατό, η παιδεραστία, η κακοποίηση του διαφορετικού, η εκμετάλλευση του φτωχού από τον έχοντα, ακόμα και με ξυλοδαρμό, θα σταματήσουν όταν το εν δυνάμει θύμα θα ξέρει πως η οικογένεια θα το στηρίξει, η γειτονιά δε θα του κάνει bullying, η αστυνομία θα επέμβει, οι ειδικοί επιστήμονες θα είναι εκεί όχι να το ακούσουν βαριεστημένα,  αλλά και να δώσουν λύση στο πρόβλημά του και να γίνουν ασπίδα του. Ο νόμος θα τιμωρήσει. Το σχολείο θα μορφώσει και δε θα επιβραβεύσει τον πετυχημένο και γόη. Ο πατέρας δε θα πει είσαι ο «γαμάω και δέρνω» στο γιό του και δε θα τον ρωτήσει «πόσες κοπέλες πήδηξε». Η μάνα δε θα ρωτήσει «μήπως κούνησες κι εσύ την ουρά σου;» Όταν όλοι θα έχουμε διαπαιδαγωγηθεί διαφορετικά θα κάνουμε ενδοσκόπηση, θα μπαίνουμε στη θέση του άλλου και θα σεβόμαστε τον πλησίον μας σαν να ήταν ο εαυτός μας. Βοτανίζοντας την κοινωνία μας από τους κακούς εαυτούς μας.

Γιατί ένοχος δεν είναι μόνο ο φονιάς, κι όπως λέει η Γαλάτεια Καζαντζάκη «Eικόνα σου είμαι, κοινωνία και σου μοιάζω».

Ε.Φ.Β.

 

 

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΛΑΝΑ

 

Ιούνιος, μήνας που τα τελευταία χρόνια λαμβάνουν χώρα οι ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, όπως το EURO που το 2004 είχαμε την ευτυχία να κατακτήσουμε, και το Μουντιάλ. Έτσι και φέτος στις 11 αν δεν κάνω λάθος αρχίζει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα των εθνικών ομάδων. Κι εδώ θέλω να κάνω μια σημείωση, ενώ σε άλλες χώρες η κατάκτηση ενός τέτοιου τροπαίου δίνει ώθηση, δημιουργούνται υποδομές και το άθλημα παίρνει την ανιούσα, στη χώρα μας έγινε το σημείο, που άρχισε η αντίστροφη πορεία, πως τα καταφέραμε!

Όμως δε θα σταθώ σε αυτό, τέτοια εποχή οι αστέρες κλωτσάνε στο γκαζόν και τα πιτσιρίκια στις αλάνες, απ’ άκρη σε άκρη στο χωριό που λέγεται Γη, με μπάλες κανονικές, ξεφούσκωτες, με κουβάρια, με πλαστικά μπουκάλια ακόμα ακόμα. Κι όλοι παίρνουν τόση χαρά, ακόμα και οι μεγαλύτεροι με ένα σουτάκι, που σε κάνει να εκτονωθείς, να διασκεδάσεις, ακόμα και να ονειρευτείς.

Γιατί το ποδόσφαιρο είναι ένα παραμύθι, με ήρωες, με κακούς μάγους, με τη μοίρα, και πάνω από όλα με τη βασίλισσα, την μπάλα. Αυτή λοιπόν η καλόκαρδη βασίλισσα είναι ανοιχτή σε όλους, ακόμα και σε τυφλούς. Μετά την έμπνευση του Ηλία Μάστορα, να δημιουργήσει μια μπάλα πιο ελαφριά, με μηχανισμούς που παράγουν ήχους. Αυτή η μπάλα λοιπόν μέσω του σωματείου Όραμα Νέων Youthorama  www.youthorama.gr διατέθηκε σε 171 χώρες σχεδόν με 4000 μπάλες. Όμως μιας και μιλάμε για παραμύθια η Βαρβάρα Δουμανίδου, μαζί με τον Ηλία Μάστορα έγραψε το παραμύθι «Μια μπάλα για όλους», (εκδόσεις Ιανός) και σκοπό έχουν εδώ και χρόνια όλα τα τυφλά παιδιά του κόσμου, να αποκτήσουν τη δική τους μπάλα, όπως και τα σχολεία που αυτά φοιτούν. Αρωγοί στην προσπάθεια οργανισμοί και οργανώσεις, που στηρίζουν το Όραμα Νέων και συγκεντρώνουν χρήματα για αυτόν τον σκοπό.

Το ποδόσφαιρο παραμένει ο βασιλιάς των σπορ, αδιαμφισβήτητα και έχουν δικαίωμα όλοι σε αυτό, σε μια άλλη εκδοχή της ζωής, πιο δίκαιη. Ας το απολαύσουμε λοιπόν όλοι μας, με τη βοήθεια, που δίνει η τεχνολογία, αλλά και οι ευαίσθητες καρδιές. Κι ας δούμε ένα όμορφο ευρωπαϊκό τουρνουά.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ‘ΧΟΛΕΡΑΣ’

 

Αυτή τη δύσκολη χρονιά (14 μήνες) που περάσαμε, όποιον κι αν ρωτήσεις στις δραστηριότητές του, συμπεριέλαβε και το διάβασμα κάποιου βιβλίου, μερικοί περισσότερο και σε επίπεδο μανίας, άλλοι λιγότερο. Δεν αγόρασαν όλοι βιβλία, λόγω και των περιστάσεων του εμπορίου, κάποιοι βέβαια το έκαναν μέσω courier και e-shop, άλλοι διάβασαν βιβλία, που είχαν στις βιβλιοθήκες τους ξεχασμένα κι άλλοι ξαναδιάβασαν κάποια βιβλία που τους άρεσαν.

Σήμερα, που η καραντίνα οδεύει στο τέλος της και ο κορονοϊός, ευχόμαστε όλοι να έχει νικηθεί μέχρι το φθινόπωρο ή το τέλος του έτους, θα βγούμε έξω, θα κυκλοφορήσουμε, θα κάνουμε βόλτες, θα πάμε σε συναυλίες και θέατρα. Καλό είναι όμως να μην αμελήσουμε τη συνήθεια που αποκτήσαμε στα χρόνια του κορονοϊού, της ανάγνωσης ενός βιβλίου. Και κυρίως η υπερπληθώρα τίτλων που διαβάσαμε, να μη μας οδηγήσει στην αδιαφορία για αυτό. Γιατί εκτός του ότι το βιβλίο, αποδείχτηκε ένας πιστός φίλος για τις δύσκολες ώρες, είναι ένα μέσω επικοινωνίας αναντικατάστατο και έντιμο, που σου δίνει ερεθίσματα, που σου δίνει το χρόνο να σκεφτείς, σε αντίθεση με το ίντερνετ και τα Μ.Μ.Ε. (πλην των εφημερίδων ίσως), που σου δημιουργεί συναισθήματα, σε διασκεδάζει, σε ψυχαγωγεί και σε μορφώνει και σε μεταφέρει σε άλλους κόσμους.

Ας μην πλανηθούμε λοιπόν και στα μετα-‘χολερικά’ χρόνια απολέσουμε τα πλεονεκτήματα που προσφέρει ένα βιβλίο.

            Ε.Φ.Β.

 

 

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

 

Την τελευταία χρονιά ελέω κορονοϊού, με πολλές σαχλαμάρες συναντηθήκαμε στην τηλεόραση. Σε αυτό το μέσο που ή χρησιμοποιήθηκε για προπαγάνδα ή ο καπιταλισμός προσδοκώντας κέρδη, το έκανε σκουπίδι. Ευτυχώς όχι σε όλες τις περιπτώσεις. Όμως αυτό που προξενεί εντύπωση είναι το πώς ομογενοποιεί τους ανθρώπους, όπως η Κίρκη τους συντρόφους του Οδυσσέα.

Βλέπουμε καλεσμένους τηλεπαιχνιδιών, να μακαρίζουν το Θεό ή την τύχη ή και τα δυο μαζί, που συνάντησαν τον παρουσιαστή, σε τέτοιο βαθμό, που και ο ίδιος/ίδια να νιώθουν αμηχανία. Πραγματικά μεγάλο όνειρο και κυρίως για κάποιον νέο, να συναντήσει έναν παρουσιαστή.

Και να ήταν μόνο αυτό; Παίκτες reality, τηλεοπτικών εκπομπών και σκουπιδιών, ακόμα κι αν χάσουν, ακόμα κι αν δεν κερδίσουν τίποτα, λένε περιχαρείς, «Δεν πειράζει, ήταν μοναδική εμπειρία» ή ακόμα και  «…εμπειρία ζωής». Κι αναρωτιέσαι, «Γιατί καλό μου κοριτσάκι ή αγοράκι πήγες στο παιχνίδι, αν όχι για να κερδίσεις;»  Α) για να χάσεις, Β) για να σε δουν οι φίλοι σου Γ) για να γίνεις ρεζίλι: Υπάρχουν άνθρωποι, που ζουν σε τέτοια μιζέρια, που το πέρασμά τους 60 λεπτά, από ένα τηλεπαιχνίδι αποτελεί μοναδική εμπειρία;

Τέλος, κι ενώ η χώρα βρίσκεται εν’ μέσω πανδημίας, με 9627 νεκρούς, αδυναμία στα περισσότερα επίπεδα, ακούς τηλεοπτικούς καλλιτέχνες ή παρουσιαστές, δημοσιογράφους, παίκτες reality ή ακόμα και τίποτες, που απλά εμφανίζονται στην τηλεόραση ως celebrities, να λένε νιώθω ευλογημένος/η που τραγουδάω, που ήρθα στο reality, κ.α. Και δεν αναρωτιέσαι τίποτα, απλά λες  «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».

Η τηλεόραση λοιπόν, σε μια εμπειρία ζωής, παρουσιάζει, αν δε δημιουργεί κιόλας ευλογημένους ανθρώπους, επειδή συνάντησαν την τηλεπερσόνα, ακόμα κι αν αυτή δεν ξέρει να εκφραστεί ούτε σε επίπεδο δημοτικού και μιλάει τα ελληνικά, όπως νιγηριανός νεοφερμένος παίκτης, ομάδας ερασιτεχνικού πρωταθλήματος (που σίγουρα τα μιλάει καλύτερα ή τουλάχιστον προσπαθεί). Ή ανθρώπους, που  λόγω ενός τυχαίου χαρίσματος ή και κανενός, αισθάνονται ευλογημένοι, αγνοώντας τι είναι η πραγματική ευλογία. Μόνη λύση το μαύρο. Πάτησα το off, και τα είδα όλα άσπρα, έξω από την οθόνη. Ευλογημένο το τηλεκοντρόλ!

                Ε.Φ.Β.

 

 

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ, ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΛΑΚΑΚΙ

 

Προχωρώντας από το Μεταξουργείο, προς Ομόνοια την Αγίου Κωνσταντίνου, φορτωμένος με όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά κυκλοφορίας, ακολουθούσα δυο πιτσιρικάδες, που τα λέγανε.

«Ρε φίλε θα μας τρελάνουνε» είπε ο ένας.

«Ισχύει» απάντησε ο άλλος μονολεκτικά, γιατί το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν

«Από τη μια η κυβέρνηση τη μια μέρα ανοίγει τα μαγαζιά, την άλλη τα κλείνει. Οι επιστήμονες μας λέγανε ‘‘Μένουμε Σπίτι’’, τώρα λένε ότι αυτό είναι ολέθριο γιατί κολλάγαμε τα ηλικιωμένα μέλη της οικογένειας. Κι όσο για τους δημοσιογράφους, με το ίδιο βίντεο, τη μια μέρα έλεγαν ‘‘Ο κόσμος συνωστίζεται σε παραλίες και πάρκα διασπείροντας τον κορονοϊό’’  την άλλη ‘‘πρέπει να αποσυμπιεστεί ο κόσμος, και να βγει έξω, αφού δεν κολλάει στους εξωτερικούς χώρους, αλλά στα σπίτια που τόσο καιρό συνωστίζονταν οι παρέες’’ και την μεθεπόμενη με το ίδιο πάλι βίντεο ‘‘κόσμος συγκεντρώθηκε σε παραλίες και πάρκα, θα έχουμε έκρηξη κρουσμάτων’’ και μετά έκαναν εύκολη κριτική στην Τουρκία, αλλά για τα εσωτερικά θέματα μόκο».

«Θυμίζει εκείνο το ποίημα, το περιμένοντας τους βαρβάρους».

«Κι ο εισαγγελέας διεξάγει έρευνα για τους 1000 νέους, που κάνανε κορονοπάρτι από δω κι από κει μόνο, αλλά αυτούς που δεν έφτιαξαν εντατικές τους θεωρεί, ανεύθυνους».

«Γιατί δεν είναι;»

«Να τελειώσει αυτή η κατάσταση, να σηκωθώ να φύγω κι εγώ από τη χώρα, όπως όλοι οι γνωστοί μου».

«Και που λες να πας;»

Εκείνη τη στιγμή, πλησιάζοντας προς την Ομόνοια, ένα στενό πριν, το πόδι μου μπήκε στο άνοιγμα, μεταξύ δύο κόκκινων πλακιδίων, του πεζοδρομίου, έχασα την ισορροπία μου, έκανα ζιγκ ζάγκ σαν μεθυσμένος. Παραλίγο να πέσω, αλλά ευτυχώς αγκάλιασα μια γιαγιά, που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. «Είσαι καλά;» με ρώτησε. Τα δυο παιδιά γύρισαν να  με κοιτάξουν δίπλα τους, αφού από τη φόρα που πήρα, έφτασα στο ύψος τους. «Να φύγεις παιδί μου, να φύγεις» είπα στο νεαρό και κοίταξα την ελληνική σημαία στο κτίριο του Δήμου, στο νούμερο 14, που τα πλακάκια στο δρόμο αλλού είχαν ξεκολλήσει κι αλλού είχαν μεγάλα ανοίγματα. Λες και βρισκόμασταν στην Καμπούλ, κι όχι στο κέντρο Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Ο νεαρός κούνησε το κεφάλι του, εγώ ευχαρίστησα τη γιαγιά, και συνέχισα το δρόμο μου.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΟΙ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΙ

Τις τελευταίες μέρες, και εν’ μέσω καραντίνας δυο γεροντάκια, συνομιλούσαν από τα μπαλκόνια τους.  Έλεγαν για την κατάσταση που επικρατεί με τον κορονοϊό και θυμόταν τα νιάτα τους, όταν ήταν ναυτικοί, ή έτσι κατάλαβα εγώ. Τώρα απόμαχοι της ζωής εγκλωβισμένοι στο μπαλκόνι.  Κάποια στιγμή αναφέρθηκαν σε κάποιο ναυάγιο που έζησαν ή γνώριζαν.

«Ο καπετάνιος, δεν ήξερε να κουμαντάρει το πλοίο, ήταν λίγος! Ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε, είχε παρατήσει το πόστο του».

«Ήταν όμως κι η φουρτούνα μεγάλη».

«Για αυτό λένε, ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται, άμα έχει μπουνάτσα τι να τον κάνω τον καλό , ας μου τύχει και μέτριος».

Ο συνομιλητής του κούνησε το κεφάλι και  σταμάτησε για λίγο, έπειτα έθεσε το ερώτημά του. «Και με αυτήν τη φουρτούνα τι λες να γίνει;»

«Μείνε στο μπαλκόνι και μακριά από θάλασσα…» απάντησε και χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο.

Σε λίγο και ο έτερος συνομιλητής, μπήκε στο δικό του σπίτι, ενώ οι σημαίες κυμάτιζαν, το κρύο ήταν έντονο κι έμενα μου ήρθε στο μυαλό, εκείνη η ταινία με τον Κωνσταντάρα, «Καπετάν φάντης μπαστούνι».

Ε.Φ.Β.

 

 

ΑΛΛΟΙ ΠΑΝ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝΕ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ!

Τη Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου και την Τρίτη 16, χιόνισε  στην Αττική, και σε πολλές περιοχές της χώρας, κι οι περισσότεροι όπως και εγώ ξαναγίναμε παιδιά, και επέστρεψαν οι μήνες, που έσπρωχνα το χιόνι από τα αυτοκίνητα, που έφτιαχνα χιονάνθρωπους, που βουτούσα μέσα σε αυτό. Λίγες μέρες αργότερα, την Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου, η διαστημική συσκευή της NASA Perseverance, προσεδαφίστηκε στον πλανήτη Άρη, για να συλλέξει πληροφορίες, που θα βοηθήσουν στην μετέπειτα αποστολή επανδρωμένου σκάφους στον κόκκινο πλανήτη.  Δυστυχώς όμως αντί να έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας προς τον ουρανό, αφού πρώτα διασκεδάζαμε με το χιόνι, μείναμε για μια ακόμη φορά βυθισμένοι στο ‘σκοτάδι’ μας, και με το κεφάλι σκυφτό δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματα του ‘ιστορικού χιονιά’, με σπίτια δίχως ρεύμα και νερό και τις φτηνές δικαιολογίες του τύπου, «πρωτόγνωρη κακοκαιρία», «ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο», «την επόμενη φορά όλα θα έχουν διορθωθεί» κι ένα σωρό άλλες βλακείες. Μάλιστα  το μήνα που ξεκίνησε η επανάσταση του 1821 πριν 200 χρόνια, και ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε μετά βαΐων και κλάδων, για τα φοβερά μας επιτεύγματα.

Κι ίσως πει κάποιος πως κι εμείς όταν έρθει η ώρα, θα στείλουμε κάποτε το δικό μας σκάφος επανδρωμένο ή μη στο διάστημα, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία γιατί οι έλληνες όλα τα καταφέρνουν. Μην αυταπατάστε, εμείς όσο συνεχίζουμε με τους στίχους του Βάρναλη, «Οι μοιραίοι», θα μείνουμε κολλημένοι μες στο χιόνι, και βυθισμένοι στο σκοτάδι.

Ε.Φ.Β.

 

 

Ο ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΩΛΙΟ

Με τον ερχομό του 2021, όλος ο πλανήτης παρακολούθησε από τους δέκτες του, την εισβολή των οπαδών του Ντόναλντ Τράμπ στο Καπιτώλιο, σε ένα ‘πραξικόπημα’ που έμοιαζε με πάρτι μασκέ. Αμέσως κι εδώ στην Ελλάδα άρχισε ο σχολιασμός από ειδήμονες και δημοσιογράφους. Βέβαια δεν καταλαβαίνω γιατί κάθε τι, που συμβαίνει στον πλανήτη πρέπει να το συνταιριάζουμε με κάτι αντίστοιχο στη χώρα μας. Αλλά και πάλι αυτό συνέβη.

Άρχισαν οι αναγωγές ότι έμοιαζε με την προσπάθεια εισβολής στο ελληνικό κοινοβούλιο το 2011-2012 ή την άλλη προσπάθεια για τη συμφωνία των Πρεσπών το 2019. Άκυρες και οι δυο σκέψεις, στις Η.Π.Α. τις θύρες είχε ανοίξει ο ίδιος ο αμερικανός πρόεδρος με τις δηλώσεις του, για να μην χάσει τον προεδρικό θώκο. Στην πρώτη περίπτωση στην Ελλάδα αυτό δεν συνέβη, εκτός κι αν κάποιοι εννοούν πως η πολιτική των τότε κυβερνήσεων, οδήγησε μέρος του κόσμου σε αυτά τα γεγονότα αλλά και πάλι δεν θα ήταν συγκρίσιμα τα δύο επεισόδια. Στην δεύτερη περίπτωση πάλι μια ομάδα ανθρώπων που διαφωνούσαν με τη συμφωνία με τη γείτονα χώρα, έκαναν τις ενέργειες που έκαναν, οι μόνες ομοιότητες κάποιες στολές, αλλά τα σκηνικά και τα κουστούμια δεν κάνουν την παράσταση. Οπότε ας μη βιαστούμε να πούμε πάλι πως είχαμε την πρωτιά.

Καλό θα είναι για κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα, όπως και αυτό του Καπιτωλίου, να μην κάνουμε συγκρίσεις, που τηρουμένων των αναλογιών δεν έχουν κανένα νόημα. Γιατί υπάρχουν πολλοί παράμετροι, ο χώρος, ο χρόνος, το αίτιο, η αφορμή. Και δυο άνθρωποι μπορεί να πεθάνουν στο ίδιο σημείο στο δρόμο. Ο ένας από τροχαίο κι ο άλλος από καρδιά, δεν είναι το ίδιο όμως. Καταλαβαίνω πως υπάρχει η βιασύνη της δημοσιογραφίας να δοθεί γρήγορα ένα σχόλιο, αλλά καλύτερα αυτό να μένει στα γεγονότα, και στο τι οδήγησε σε αυτά χωρίς να γίνονται άτοπες συγκρίσεις. Καταλαβαίνω και τις πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά ας μην τα τσουβαλιάζουμε όλα, γιατί αυτό δείχνει πως όχι μόνο τα της Αμερικής δεν κατανοούμε, μα ούτε και της χώρας μας δεν καταλαβαίνουμε.

Τέλος ένα παράδειγμα με μια μικρή σύγκριση, το ίδιο άκυρη και χυδαία, όπως και τα προαναφερθέντα σχόλια, για να κατανοήσουμε πως τα ίδια αποτελέσματα, δεν έχουν τα ίδια αίτια, τις ίδιες σκοπιμότητες. Στην κατεχόμενη από τους γερμανούς Ελλάδα του Β΄ παγκοσμίου, οι κατακτητές προσπαθούσαν να ελέγξουν τον πληθυσμό με πολλά και κλιμακούμενα μέτρα. Μερικά από αυτά ήταν, μείωση των ωρών κυκλοφορίας, κλείσιμο καφενείων και κινηματογράφων, πρόστιμα σε χρήμα. Τα μέτρα αυτά δεν σημαίνει πως πάρθηκαν επειδή υπήρχε κορονοϊός, για την προστασία των πολιτών!

Ε.Φ.Β.  

 

 

ΤΟ ΚΡΥΦΟ  ΣΧΟΛΕΙΟ*

 

Χρονιά επετείου από την επανάσταση του 1821, κι οι παθογένειες στον τόπο μας καλά κρατούν. Από την μία είχαμε την υπόθεση των δύο ανήλικων, που ξυλοκόπησαν τον σταθμάρχη στην Ομόνοια για ασήμαντη αφορμή. Και για μια ακόμη φορά οι μίζεροι των social media, δήλωναν πως πρόκειται για αλλοδαπούς και μάλιστα ασυνόδευτους, ενώ τα φυντάνια ήταν ελληνικά. Γιατί ξέρετε κι εμείς βγάζουμε σκάρτο προϊόν, και δεν αναφέρομαι στους δύο νεαρούς που η πολιτεία πρέπει να πάρει το θυμό από πάνω τους και να τους επιστρέψει με θετικό πρόσημα  στο κοινωνικό σύνολο. Γιατί συνήθως το αντίθετο συμβαίνει. Αλλά σε όλους αυτούς που αγνοώντας το ρητό του Διονυσίου Σολωμού, θεωρούν κάθε τι ελληνικό, κι αληθινό κι όχι το αντίστροφο. Από την άλλη είχαμε το θέμα της κακοποίησης της ολυμπιονίκης μας από τον παράγοντα της ιστιοπλοΐας. Ίσως θα ήταν σωστό να φτιάξουμε μια πατρίδα καλύτερη παρά να γλεντοκοπάμε με δήθεν τιμές και γιορτές προς τους ήρωες της επανάστασης, όπως πανηγυρίζαμε για ολυμπιακά μετάλλια, που κάποια προήρθαν από ντόπα, δίχως να μας ενδιαφέρει τι συμβαίνει μόλις οι προβολείς κλείνουν. Στην ελληνική κοινωνία δυστυχώς υπάρχουν πολλά κρυφά σχολειά σήμερα, πολλές κρυφές οικογένειες, πολλοί κρυφοί εργασιακοί χώροι, πολλοί κρυφοί οργανισμοί, πολλά κρυφά αθλητικά σωματεία, που κίβδηλοι κακοποιούν παιδιά και γυναίκες, βιάζουν τις ψυχές και τα σώματα με την ανοχή της ελληνικής κοινωνίας, που σαν κράτος σφυρίζει αδιάφορα μην παρέχοντας στήριξη, σαν υπηρεσία ειδικών παρουσιάζει απλά νούμερα, σαν καθημερινός άνθρωπος σκέφτεται «που να μπλέκω εγώ τώρα;», σαν μαλάκας ή σαν συνεργός γράφει ηλιθιότητες στο διαδίκτυο.

Ήρθε η ώρα όλα το κρυφά, να γίνουν φανερά και φωτεινά σχολεία, αθλητικοί χώροι, οργανισμοί, εργασιακοί χώροι, οικογένειες. Αν η Μπεκατώρου δεν μπόρεσε να τα βγάλει πέρα για δυο δεκαετίες, φανταστείτε τι συμβαίνει σε απλές ανώνυμες κοπέλες, ή ανήλικα όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τέτοιες επιθέσεις, που γνωρίζουμε καλά πως πριν γίνουν οι «παράγοντες» έχουν καλύψει τα νώτα τους. Το απόστημα πρέπει να σπάσει. Σε χώρους που συγκεντρώνονται νέοι και νέες, συγκεντρώνονται και αισχροί άνθρωποι για να κορέσουν τις ορέξεις τους, σαφώς δεν είναι όλοι αισχροί, αλλά πολλές φορές οι έντιμοι μην μπορώντας να τα βγάλουν πέρα αποχωρούν και τους χώρους αυτούς λυμαίνονται αγέλες τσακαλιών.

Η πολιτεία πρέπει να δράσει άμεσα πολύπλευρα προς όλες τις υποθέσεις. Η δικαιοσύνη να δείξει ευαισθησία και να εξετάσει όλες τις υποθέσεις. Το κράτος να κλείσει τις πόρτες στους τυχάρπαστους και να δώσει ασφάλεια και κατάλυμα στα θύματα να μιλήσουν. Οι ειδικοί να αποκτήσουν ενσυναίσθηση και να μην αντιμετωπίζουν σαν δημόσιοι υπάλληλοι τα περιστατικά. Το σχολείο να διαπαιδαγωγήσει για να μπορούν οι νέοι πριν ακόμα γίνουν θύματα ή όταν δεχτούν επίθεση να αντιδράσουν καταγγέλλοντας τους αχρείους. Η αστυνομία με ειδικά τμήματα, που θα εμπεριέχουν και εξειδικευμένους κοινωνικούς επιστήμονες να δέχεται τα θύματα, γιατί πολλές φορές η συμπεριφορά αστυνομικών δεν είναι η πρέπουσα, όχι τόσο από αγένεια όσο από άγνοια, αφού το θέμα είναι ευαίσθητο και δεν κάνουμε όλοι για όλα. Τέλος οι ίδιοι οι γονείς πρέπει να είναι πολλοί προσεχτικοί και να ελέγχουν διπλά και τρίδιπλα που εμπιστεύονται το μέλλον των παιδιών τους. Δυο χαμόγελα και ένα χτύπημα στην πλάτη δε σημαίνει πάντα ευαίσθητη καρδιά, κι αυτοί που θέλουν να εκμεταλλευτούν τα όνειρα των νέων και των γονιών τους ξέρουν τον τρόπο.

Τα κανάλια που υποθάλπουν τον σεξισμό στα προγράμματά τους, φτάνοντας ακόμα διάφοροι τύποι να εκθειάζουν τον βιασμό, χωρίς να κόβονται στο μοντάζ, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, που χαζογελάνε με άνομες πράξεις και σεξιστικά σχόλια, κόμματα που τμήματά τους τυπώνουν αφίσες που μειώνουν τη θέση της γυναίκας, έπεσαν πάλι από τα σύννεφα και δε γνώριζαν τίποτα. Αρκεί με τα κροκοδείλια δάκρυα.

Ε.Φ.Β.

* πίνακας του Νικολάου Γύζη 1885/86

 

 

ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΕΛΑΤΑ

 

Η ζωή δεν είναι δεδομένη, αυτό μάθαμε τη χρονιά που πέρασε. Όμως θα το προσπεράσω για την ώρα, όπως προσπέρασα χτες 19 Ιανουαρίου ένα έλατο χριστουγεννιάτικο στην πλατεία και δεν ήταν το μόνο, πολλά έχουν ξεχαστεί σε διάφορες πόλεις της χώρας. Στολισμένα, χωρίς το φωτισμό ασφαλώς. Όμως τι κι αν πέρασαν οι γιορτές, έστεκε όμορφο και περήφανο, μέσα στη μουνταμάρα της πόλης και καθόλου παράδοξο. Μακάρι βέβαια και τα γεύματα αγάπης που αφειδώς προσφέρουν  φιλάνθρωποι και πολιτικοί τις μέρες των εορτών να παρατείνονταν και γιατί όχι να μονιμοποιούνταν, μέχρι μια μέρα πολύ κοντινή που θα δίναμε τη δυνατότητα σε όλους τους ανθρώπους να μην τα έχουν ανάγκη.

Το 2020 μας έδωσε ένα μάθημα, και καλό εμείς που έχουμε μάθει να μας χαϊδεύουν τα αυτιά να μην το παραβλέψουμε, όπως θέλουμε να παραβλέψουμε και το έτος που πέρασε. Ασφαλώς και με τόση μοναξιά, τόσο πόνο, τόσους θανάτους καλύτερα να μην παίρναμε το μάθημα αυτό. Αλλά μιας και συνέβη ας κρατήσουμε τη γνώση ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη, ο ήλιος που βλέπουμε το πρωί δεν είναι δεδομένο ότι θα συμβαίνει πάντα, ότι δεν είμαστε αθάνατοι και η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες. Ας κρατήσουμε το μάθημα για να εκτιμήσουμε απλά, αλλά ξεχασμένα νοήματα κι ας θυμόμαστε για την επόμενη έκπληξη της ζωής τις διδαχές του 2020, που πληρώθηκαν πολύ ακριβά.

Ε.Φ.Β.

 

 

CARD POSTAL

Φέτος τα Χριστούγεννα θα είναι αλλιώς, ή όπως θα έλεγαν και οι νέοι «Δες την αλλιώς». Το ερώτημα είναι πως! Ε, μη χολοσκάς κάτι θα βρούμε! Κανονικά θα άρχιζα το σημερινό μου κείμενο από το κέντρο της πρωτεύουσας, και το στολισμένο έλατο. Μα έχουμε lockdown, ελπίζω να μη με επιπλήξει ο Μπαμπινιώτης για την ‘αγγλικούρα’, οπότε πεταμένα λεφτά.  Όμως θα αναφερθώ σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, που συνάντησα στο δρόμο, καλοντυμένων και ευχαριστημένων θα μπορούσα να πω. Καθώς προχωρούσαν, ο σύζυγος ξεμάκρυνε λίγο εκφράζοντας την απορία του, για κάτι από όλα αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας, και η σύζυγος τον τράβηξε από το χέρι στοργικά, λέγοντάς του «Έλα εδώ αγάπη μου…», μόνο οι μάσκες στάθηκαν εμπόδιο να ανταλλάξουν και ένα φιλί, όμως ήταν ήδη λες και το είχαν δώσει. Τους προσπέρασα, τηρώντας πάντα τα μέτρα ασφαλείας, αφήνοντας τους να συζητήσουν για τα σημεία των καιρών, αφού τα μαγαζιά για αυτούς ήταν κλειστά, μιας και το click & away δεν είναι για όλες τις ηλικίες, και ειλικρινά ελπίζω να μη δεχτώ τώρα την επίπληξη του καθηγητή, για τη μη χρήση ελληνικών, αλλά καμιά φορά, όταν τα προβλήματα είναι παγκόσμια, κι αυτή η χρήση κοινών, ακόμα και μη ελληνικών λέξεων σε ολόκληρο τον κόσμο, μας κάνει να αισθανόμαστε πως δεν είμαστε μόνοι μας, μας φέρνει πιο κοντά και στο κάτω κάτω δε θα χαθεί η γλώσσα μας η τόσο σπουδαία, από μερικές ξενικές λέξεις.

Φέτος τα Χριστούγεννα, θα τα περάσουμε κάπως μοναχικά, (να μην παραπονιούνται Πάσχα, Δεκαπενταύγουστος κι άλλες εορτές) κι ίσως θα ήταν όμορφο να ανταλλάσαμε card postal (εικονογραφημένη κάρτα) ή καλύτερα κάρτες χριστουγεννιάτικες, όπως γίνονταν τα παλαιότερα χρόνια. Βέβαια αυτό μπορεί να συμβεί και μέσω του υπολογιστή. Αλλά σίγουρα η παλιά κάρτα, που άγγιζες το χαρτί και κοίταζες συνεχώς την παράσταση της κάρτας με τον Άγιο Βασίλη, τη φάτνη, το αστέρι της Βηθλεέμ ή τα χιονισμένα τοπία που βρισκόταν σε κάποια γωνιά του σπιτιού, ή πάνω στο τζάκι, αν υπήρχε, είχε άλλη χάρη.

Φέτος, δυστυχώς πολλοί άνθρωποι θα περάσουν μόνοι τους τις γιορτές, και λόγω της ύφεσης και σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες. Ένα τηλεφώνημα, ένα μήνυμα, αλλά και μια οικονομική προσφορά, όπου μπορούμε θα είναι σημαντική να απαλύνουμε τον πόνο, αφού η φυσική παρουσία μας, θα είναι κάπως άβολη και πολλές φορές και επικίνδυνη. Πιο επικίνδυνη όμως θα είναι η κοινωνική αναλγησία, η ψυχική αποστασιοποίηση, ο φόβος, η λησμονιά και το κλείσιμο στον εαυτό μας και τα δικά μας προβλήματα. Πάντα οι γιορτινές μέρες αποτελούν έναν εφιάλτη για τους μοναχικούς ανθρώπους, ακόμα και τους γκρινιάρηδες, τη χρονιά αυτή ακόμα περισσότερο.

Φέτος ελπίζω να μην περάσουμε τις γιορτές με εκπομπές τύπου Σπύρου Παπαδόπουλου, που έχουν κατακλύσει τα κανάλια, τις καθημερινές και τα Σαββατοκύριακα, όλες τις ώρες της ημέρας από όταν πέφτει το σκοτάδι, που στο τέλος θα μας κάνουν να βαρεθούμε και τη μουσική, με την τόση ανάλυση. Ας βάλουμε ένα cd στον player ή μέσω διαδικτύου, (τρίπλαρα την ξένη λέξη)! Κι ας έχουμε όλοι μας καλά Χριστούγεννα και μια πολύ πολύ καλύτερη νέα χρονιά, γιατί την χειρότερη δε θέλω να την φανταστώ πως θα είναι.  Καλές εορτές σε όλους!

Ε.Φ.Β.

 

 

''ΟΙ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ'' ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΥΣΕΣ

 

Ο πρόεδρος Μακρόν, μετά από τις επιθέσεις των ισλαμιστών του ISIS, κοντά στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo, αποφάσισε να αναρτήσει σε δημόσια κτίρια σκίτσα του περιοδικού Charlie Hebdo, που παρουσιάζουν τον Μωάμεθ, (στην ισλαμική πίστη ο Μωάμεθ δεν επιτρέπεται να αναπαρίσταται.  Κάτι δηλαδή που θα συνέβαινε και στην ορθοδοξία αν στην εικονομαχία, επικρατούσε το κατά των εικόνων στρατόπεδο). Το πρώτο ερώτημα είναι αν το γαλλικό περιοδικό, σωστά εξέδωσε τα σκίτσα αυτά. Στη Δύση, η ελευθερία του λόγου, είναι πολύ σημαντικό συστατικό του σύγχρονου κόσμου. Η σάτιρα, ο τύπος, το θέατρο, η ελεύθερη έκφραση, πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτα, και να μην λογοκρίνονται, ακόμα κι αν τα σκίτσα είναι άστοχα ή καρικατουρίστικα. Το αν και πως θα εκδοθούν μόνο ο ίδιος ο δημιουργός τους έχει το δικαίωμα να το αποφασίσει.

Κάποιοι μιλάνε για το σεβασμό προς τη θρησκεία. Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με τις ελευθερίες της Ευρώπη, όπως αυτές αναγεννήθηκαν, μετά τη Γαλλική Επανάσταση το 1789, και προέρχονται από την ελληνική αρχαιότητα. Αν είναι να μην σχολιάζουμε θρησκείες και να μην κρίνουμε πολιτικούς ηγέτες. Τότε να καταργήσουμε την τέχνη, να πετάξουμε στα σκουπίδια τα κείμενα του Αριστοτέλη (όπως το 1228 τα απαγόρευσε ο πάπας Γρηγόριος Θ’) και του Πλάτωνα, για Αριστοφάνη ούτε λόγος, να σκεπάσουμε τα αγάλματα, δεν θα είναι η πρώτη φορά, να κατακερματίσουμε την Ακρόπολη, γιατί παραπέμπει στην Αθηνά, και προσβάλει τις αντίθετες θρησκείες. Όπως συνέβη στην Παλμύρα, που οι τζιχαντιστές ανατίναξαν την αρχαία πολιτεία. Και για να συνεχίσουμε. Μήπως να καταργήσουμε τους καθηγητές, τους επιστήμονες, επειδή οι φυσικοί νόμοι είναι κόντρα σε θρησκείες; Μήπως να τους καταδιώξουμε εκ νέου, όπως συνέβη με Γαλιλαίο και τον Τζορντάνο Μπρούνο; Μήπως να ρίξουμε στην πυρά τα βιβλία του Καζαντζάκη (του πιο θρησκευόμενου συγγραφέα, επειδή κάποιοι θρησκευτικοί εγκέφαλοι δεν είχαν το άγιο πνεύμα στο πλευρό τους να τον κατανοήσουν!) Μήπως να μην μιλάει κανείς; Μήπως να γυρίσουμε στην Τουρκοκρατία ή στην Ιερά εξέταση, επειδή το θέλει ο Θεός; Κι έπειτα μήπως να σκοτώνουμε όποιον μας προσβάλει η παρουσία του; Αρχής γενομένης από τους Ρομά, τους ομοφυλόφιλους, τους αλλόθρησκους, τις γυναίκες, κάθε τι διαφορετικό από την ανυπόφορη ύπαρξή μας; Μετά μήπως όποιον εκφράσει άποψη; Μετά μήπως να καταργήσουμε τον κοινοβουλευτισμό; Να μην κρίνουμε τους κατέχοντες την εξουσία; Να μην καταδικάζουμε τότε ούτε αιρέσεις παιδεραστών ή παιδεραστές καθολικούς, ορθόδοξους ή μουσουλμάνους! (Ξέρω, δεν υπάρχουν τέτοιοι). Θα τους κρίνει ο Θεός, δε βαριέσαι!

Σεβασμός ναι σε όλους, αλλά όχι λογοκρισία.

Ο σεβασμός δείχνεται με τη δημιουργία ενός τζαμιού, σε ένα κοσμικό κράτος, που σέβεται τα δικαιώματα των θρησκειών. Κι όχι με τη λογοκρισία. Όλοι πρέπει να στηρίξουμε ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ  την ελευθερία της έκφρασης και του ορθού λόγου, την ελευθερία του τύπου, των τεχνών, των γραμμάτων. Αλλιώς θα οδηγηθούμε σε μια Ευρώπη του σκοταδισμού. Σε θέσφατα, σε ηγέτες-θεούς, σε άκριτες δολοφονίες, σε ιερά εξέταση, σε κάτι που γνωρίσαμε καλά στην Ευρώπη με το Ναζισμό.

Κάποιοι αναφέρονται στο νόμο για το ολοκαύτωμα, που η μη αναγνώριση του τιμωρείται, προσθέτοντας ότι προασπίζει τα θρησκευτικά δικαιώματα την Εβραίων και το ίδιο πρέπει να συμβεί και με τη μουσουλμανική κοινότητα. Εδώ δεν μιλάμε για το σεβασμό στη θρησκεία, αλλά για την αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης, από την διασπορά ψευδών ειδήσεων. Και την ηθική αποκατάσταση στα θύματα μιας βίαιης καταστολής προς τους Εβραίους. Ακριβώς από ένα καθεστώς σαν των τζιχαντιστών, που λογόκρινε τα πάντα. Κι εδώ κάνοντας μια παρένθεση για τον ελληνισμό, πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να ανήκει στην Ευρώπη, η στην Ανατολή. Υπάρχουν αρκετές υποθέσεις, όπως η σάτιρα του νεαρού bloger με τον Γέροντα Παστίτσιο, εν έτη 2014 ο οποίος τιμωρήθηκε με 10μηνη φυλάκιση με τριετή αναστολή. Η υπόθεση του καθηγητή, ζωγράφου στην Κύπρο με τα σκίτσα του Ιησού, σαν οπαδό ποδοσφαιρικής ομάδας, μηχανόβιο κ.α. του οποίου επήλθε η πειθαρχική δίωξη, κι όλοι θυμόμαστε πριν τρία χρόνια  το έργο PHYLAX  του Κωστή Γεωργίου στο Παλαιό Φάληρο, εκείνο το κόκκινο άγαλμα, που οι δικοί μας φανατικοί, πέρασαν για τον σατανά και το εκπόρθησαν, αλλά και άλλες περιπτώσεις με θεατρικές παραστάσεις κ.α. Τελικά θέλουμε να είμαστε πολίτες της Δύσης, και θα στηρίζουμε την ελευθεροτυπία και την ελεύθερη έκφραση ή θα βυθιστούμε στον σκοταδισμό, και στη μοιρολατρία, και θα ζούμε σαν τους κουάκερους, χωρίς ρεύμα και τεχνολογία, γιατί εκεί ακριβώς κρύβεται ο διάβολος και ο παραλογισμός! Πρέπει ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ να υπερασπιστούμε τα αγαθά του διαφωτισμού και του ορθού λόγου.

Μια φορά που η Ευρώπη, τον περασμένο αιώνα παρέκλινε από τον ορθό λόγο και τις αρχές του οδηγήθηκε στο βαθύ σκοτάδι και το αίμα, με τον Ναζισμό και τους ακολούθους του να λογοκρίνουν το κάθε τι. Με αυτούς που καταδίκαζαν τον ελεύθερο λόγο από όπου κι αν προερχόταν και πρότειναν το Θέσφατο του αρχηγού και τη θρησκεία τους. Το μάθημα όμως το πήραμε, όλεθρος. Η οπισθοχώρηση της ελευθεροτυπίας, οδήγησε σε παραλογισμό, σε εκατόμβες νεκρών, σε βασανιστήρια, σε πισωγύρισμα, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε ολοκαύτωμα.

Όσον αφορά τα τη ριζοσπαστικοποίησης του Ισλάμ, σε καμία περίπτωση δεν ευθύνεται ο ελεύθερος λόγος της Ευρώπης. Όσο είναι ριζοσπάστης κάποιος, που απλά σκοτώνει το αντίθετο.  Βέβαια έχει και η Δύση τις ευθύνες της κι αυτές έχουν όνομα. «Ιμπεριαλισμός». Το ότι έχει βυθίσει στη φτώχεια πολλές χώρες, στην αποικιοκρατία, στη μη βελτίωση της ζωής των εκεί πολιτών, στην αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών, στους μισθούς του 1ευρω , στην παιδική εργασία των δυτικών πολυεθνικών, στις μολυσμένες χωματερές της ανακύκλωσης στον τρίτο κόσμο. Κι ακόμα στους βομβαρδισμούς και τις πολεμικές επεμβάσεις των σταυροφόρων. Εκεί βρίσκεται η ρίζα κι ο κορμός ολόκληρος που δημιουργεί τους φανατικούς. Που για να αντιδράσουν ταυτίζονται με τον πρώτο τυχόντα.

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν η εμφάνιση των σκίτσων σε δημόσια κτίρια ήταν ορθή κίνηση. Εδώ χρειάζεται προσοχή, όταν ένας κρατικός οργανισμός χρησιμοποιεί ως επίδειξη ισχύος αυτά τα σκίτσα. Γιατί θρησκείες, κράτη, φορείς εξουσίας πρέπει να είναι προσεχτικά στις κινήσεις τους για να μην ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου. Άλλωστε η ελευθερία του λόγου και η δυνατότητα να υπερασπιστεί ο αδύναμος τον εαυτό του (χωρίς νομικούς περιορισμούς), όπως αυτούς που φέρνει ο νέος νόμος και το άρθρο 24 στη Γαλλία, (αυτή τη στιγμή και μετά τις αντιδράσεις, έχει παγώσει για να αναδιαμορφωθεί) τιμωρώντας τους πολίτες που μαγνητοσκοπούν την υπερβολική χρήση βίας ή τις παρανομίες των αστυνομικών, είναι ένα δείγμα μη ελευθερίας του λόγου και της ορθής σκέψης.

Η πολιτεία, πρέπει να προστατεύει την ελευθεροτυπία και τον ορθό λόγο και όχι απλά να τον χρησιμοποιεί για τους δικούς της στόχους, κόβοντας τις γέφυρες διαλόγου με τους άλλους πολιτισμούς.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΤΟ ΠΕ ΚΑΙ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

 

Να ’μαστε μπήκαμε και στον Δεκέμβρη, πρόσω ολοταχώς προς τις εορτές, ο Θεός να τις κάνει! Ο νους μου, επέστρεψε κάμποσα χρόνια πίσω, όταν μια παρέα στο καφενείο του χωριού, συζητούσε περί ενός ανόητου θέματος, κι ο καφετζής φέρνοντας την παραγγελία πήρε θέση, ότι έτσι είναι, με επιχείρημα ότι το είπε και η τηλεόραση. Που φανταστείτε πόσες ανοησίες έχουμε ακούσει από δαύτη, αν ίσχυαν όλες ήμασταν χαμένοι. Και η αλήθεια είναι πως περισσότερο θα της ταίριαζε ο όρος χαζοκούτι, όπως το αποκαλούν πολλοί. Δυστυχώς όμως η τεχνολογία είναι όχι απλά ανίκητη, αλλά συμπαρασύρει στο διάβα της τα πάντα. Αλλάζει εμάς τη νοοτροπία μας, ακόμα και τον τρόπο που εργαζόμαστε και πρόσφατα και που ερωτευόμαστε. Ένα κείμενο, ένα ποίημα, ένας πίνακας ακόμα, μένει ως απόδειξη του παρελθόντος, αφού όσα λέει, έχουν παρασυρθεί με τα χρόνια από την τεχνολογία και τον τρόπο ζωής που μας θέτει να ζήσουμε. 

Για να επιστρέψουμε όμως στην αρχή, στις μέρες μας αυτό «το είπε και η τηλεόραση» θα μπορούσε να αντικατασταθεί, από «το είπε και το ιντερνέτ». Κι αν η τηλεόραση ήταν ένα μέσο που βλέπαμε κάποιες ώρες της μέρας, αφού δεν μπορούσαμε να την κουβαλάμε μαζί μας και δεν ήταν τόσο χρηστική, φανταστείτε το ιντερνέτ, που έχουμε ανά πάσα στιγμή πάνω μας μέσω του κινητού μας, πόσο μας επηρεάζει, πόσο μας διαμορφώνει και πόσο μεταβάλει τον τρόπο της ζωής μας. Επιπλέον οι τόσες πηγές πληροφόρησης, είναι αδύνατον να διασταυρωθούν και οι δήθεν εφαρμογές ελέγχου, εκτός ότι λογοκρίνουν, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ποιος τις κατευθύνει. Φανταστείτε λοιπόν πόσες ανοησίες μαθαίνουμε από το ιντερνέτ, πολλαπλάσιες της τηλεόρασης, δίχως να μπορούμε να τις κοντρολάρουμε. Μας ενδιαφέρει όμως να τις ελέγξουμε ή έχουμε γίνει τόσο άπληστοι και αχόρταγοι στην πληροφόρηση, που μας αρκεί απλά να τη δεχόμαστε είναι δεν είναι αληθής;

            Ε.Φ.Β.

 

 

ΓΙΝΑΜΕ ΕΥΡΩΠΗ

«…Η Αθήνα δεν είναι πια Αθήνα. Την τυλίξανε ολόκληρη στο μπλε χαρτί, σάμπως να ήτανε μαθητικό τετράδιο.

Πως λοιπόν να μην είναι απαρηγόρητοι οι ξενύχτηδες; Οχτώ η ώρα πια είναι μεσάνυχτα περασμένα. Στις εννέα νεκρώνουν τα πάντα και η εμπόλεμη Αθήνα βυθίζεται στο εφιαλτικό σκοτάδι της νύχτας».

Πόσο θα μπορούσε αυτό το κείμενο, με τη νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας και τους άδειους δρόμου της πρωτεύουσας, να έχει γραφτεί σήμερα, είναι όμως κείμενο του Αλέκου Σακελλάριου στην εφημερίδα ‘Ασύρματος’ την 28^η Οκτωβρίου του 1940.

Τελικά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, όπως λέει και το χαριτωμένο σλόγκαν κατά του κορονοϊού, αν και λείπουν από κοντά μας 1714 συνάνθρωποί μας, μέχρι τη στιγμή που γράφεται το κείμενο. Οπότε το σύνθημα κάπου χωλαίνει και ίσως θα ταίριαζε καλύτερα, το ΟΣΟΙ ΓΛΙΤΩΣΟΥΜΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Μπορούμε όμως τι;

Το μόνο σίγουρο είναι πως από τον Μάρτη που ο κορονοϊός δεν μας άγγιξε, πλέον σήμερα μας έδωσε και καταλάβαμε. Και ναι η πραγματικότητα είναι πως γίναμε Ευρώπη, τουλάχιστον στους νεκρούς, στα άτομα που νοσηλεύονται στις ΜΕΘ, και προφανώς και στα κρούσματα, που αυτή τη στιγμή δεν είναι και ο πιο αξιόπιστος δείκτης. Κι αυτό είναι ένα επίτευγμα, που χωρίς την κατάλληλη ηγεσία, αλλά και τους πολίτες, δεν μπορεί να επιτευχθεί. Αυτή τη φορά όμως, όλοι συνέβαλαν προς αυτήν την κατεύθυνση, πλην της τύχης που μας εγκατέλειψε. Κι αν πάρουμε της μετρητοίς το ρητό που λέει ότι η τύχη ακολουθεί τους ικανούς. Τότε…. Αναρωτιέμαι όμως σε αυτήν τη χώρα μόνο σε τέτοια θέματα θα γινόμαστε Ευρώπη; Δηλαδή δεν θα μπορούσαμε να είμαστε Ευρώπη στις υποδομές; Δε θα μπορούσαμε να είμαστε Ευρώπη στους αριθμούς ΜΕΘ; Δε θα μπορούσαμε να είμαστε Ευρώπη στους μισθούς; Δε θα μπορούσαμε να είμαστε Ευρώπη στα ποσοστά ανεργίας; Δεν θα μπορούσαμε να γίνουμε Ευρώπη στον ορθό και επιστημονικό λόγο;  Προφανώς και για την ώρα όχι, πρέπει να αποδεχτούμε πως θα συγκλίνουμε με την Ευρώπη σε κάθε τι αρνητικό. Κι αν το 1940 υπήρχε κάποια ελπίδα, σήμερα χάθηκε και η τελευταία.

            Ε.Φ.Β.

Υ.Γ.  Άκουγα σε ένα κανάλι αυτό το ωραίο «Καλά ο νόμος δεν ισχύει για όλους; Υπάρχουν πολίτες δύο ταχυτήτων!» Σίγουρα, αφού ο νόμος για τη μάσκα λέει να τη φοράμε παντού σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους και εσείς στα πάνελ τέσσερα άτομα και πάνω ή και κάτω δεν τη φοράτε! Άρα είστε πολίτες πρώτης ταχύτητας και μάλιστα την ώρα που κουνάτε το δάχτυλο, δίνοντας το χειρότερο παράδειγμα περί χρήσης μάσκας και γράφοντας το νόμο στα παλαιότερα των υποδημάτων σας, αν έχετε!

 

 

ΝΟΕΜΒΡΗΣ ΜΗΝΑΣ ΕΟΡΤΩΝ

 

Έφτασε ο Νοέμβριος, μήνας εορτών, και όλοι μας λίγο πολύ όλο και κάποιες επισκέψεις κάναμε σε συγγενείς και φίλους, μέσα στην συνηθισμένη ψύχρα του μήνα στα σπίτια τους. Εφέτος όμως αυτό δε θα συμβεί, και θα μείνουν μόνο οι τηλεφωνικές ευχές.

Όμως θα συνεχίσω με ένα άλλο θέμα, τις πολιτογραφήσεις διασήμων, όπως ο Τομ Χανκς, η σύζυγος του Ρίτα Γουίλσον και η Βικτώρια Χίσλοπ, αγαπημένοι όλοι τους στην χώρα μας  που με χαρά δέχτηκαν και οι ίδιοι να πολιτογραφηθούν έλληνες. Μιας κι όμως αναφερθήκαμε στο Νοέμβρη, που πάντα διαδέχεται ο Δεκέμβρης, εκτός και φέτος ακόμα κι αυτό δε συμβεί. Είναι οι μήνες που οι έλληνες πληρώνουν τους περισσότερους φόρους. Αυτό σίγουρα δεν το γνώριζαν οι συμπαθείς συμπολίτες μας. Όπως κι άλλα πολλά, γιατί τότε δεν ξέρω αν θα δέχονταν με χαρά την ιδιότητα του έλληνα πολίτη. Σίγουρα τρέφουν αισθήματα αγάπης για τη χώρα, σίγουρα θέλουν να δεθούν περισσότερο με αυτήν, όμως ζουν σε ένα προστατευμένο περιβάλλον.  Γιατί αν ήξεραν πόσο παιδεύει η χώρα αυτή τους πολίτες της, ίσως και να αρνούνταν την πολιτογράφησή τους. Ευτυχώς για αυτούς δε συναλλάχτηκαν με το ελληνικό δημόσιο σαν απλοί πολίτες για να δουν την τρέλα, τη μη ύπαρξη ηλεκτρονικών υπηρεσιών ακόμα και σήμερα. Το σπρώξιμο από τον Άννα στον Καϊάφα.  Δε βρέθηκαν σε νοσοκομείο, που ο γιατρός να τους ζητάει φακελάκι για να εγχειρίσει το αγαπημένο τους πρόσωπο ή και τους ίδιους, και ο δικαστής να τον αθωώνει. Δεν απευθύνθηκαν στην πολεοδομία, που ζητάει λάδι για να βγάλει μια άδεια. Δεν έφτασαν στο δικαστήριο αδικημένοι και η απόφαση να παίρνει μερικές δεκαετίες, και να μην εφαρμόζεται. Δεν βρέθηκαν σε πλημύρα και να τους λένε αυτό-προστατευτείτε, και αν τυχών πνιγούνε να τους βγάλουνε και φταίχτες. Δεν πλήρωσαν για ένα μικρό διαμερισματάκι πρώτης κατοικίας, ΕΝΦΙΑ. Δεν ξέρουν πως τα παιδιά τους θα έμεναν άνεργα ή με μισθούς τέτοιους, που θα γίνονταν μετανάστες εν έτη 2020. Δεν τους έκοψαν τη σύνταξη που τόσα χρόνια δούλεψαν και επιπλέον δεν τους χτύπησαν οι αστυνομικοί επειδή διαμαρτυρήθηκαν. Δε ζούνε εν μέσω αυθαιρέτων, που νομιμοποιεί το δημόσιο, ως ο εύκολος τρόπος για να μαζέψει εισοδήματα, δεν τους έβγαλαν από το σπίτι οι τράπεζες με την προστασία τους κράτους, βαφτίζοντας την όλη διαδικασία προστασία. Για όλα αυτά κι άλλα πολλά που οι περισσότεροι συμπολίτες μας, θα ζητούσαν να πολιτογραφηθούν πολίτες άλλης χώρας, παρά την αγάπη τους προς την Ελλάδα. Για όλα αυτά κι άλλα πολλά που και οι ίδιοι θα έφευγαν τρέχοντας αν είχαν να τα αντιμετωπίσουν στην καθημερινότητά τους.

Ο ήλιος, η θάλασσα, η ξεγνοιασιά, το τζατζίκι και ο μουσακάς, τα ελληνικά νησιά δεν είναι πια οι ομορφιές της χώρας μας, τουλάχιστον όχι για την πλειοψηφία των πολιτών της. Αυτά είναι η διαφημιστική λεζάντα του Ε.Ο.Τ. Κι όσο για τους εκλεκτούς νέους συμπολίτες μας, σίγουρα μας τιμούν με την αγάπη τους και τις προσπάθειές τους, να προβάλουν τη χώρα μας. Όμως ας γνωρίσουν και την άλλη Ελλάδα, που προσπαθούν να τους αποκρύψουν.

Ε.Φ.Β.

 

 

''ΑΧ, ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΝΕΟΙ!''

Για μια ακόμα φορά δε θα μπορούσα, να μην αναφερθώ στους νέους ανθρώπους, που ακόμα σπουδάζουν, μαθητεύουν, ή έχουν βγει στην παραγωγική διαδικασία. Πραγματικά πέρα από τα κούφια λόγια που ακούνε συνεχώς, το «αλλοίμονο στους νέους», της ομώνυμης ταινίας, είναι το μόνο που ταιριάζει στην περίσταση. Η ανεργία καλπάζει ανάμεσά τους, 37,5% επίσημα. Και δεν θα αναφερθώ στη χλεύη που δέχονται, ότι αυτοί φταίνε που δεν ψάχνουν καλύτερα. Λες και υπάρχουν δουλειές κρυμμένες κάτω από κρεβάτια ή… Και το κράτος το μέτρο που παίρνει είναι να ενισχύει την εργασία των συνταξιούχων με περισσότερα εισοδήματα, πράγμα που οδηγεί τους νέους εκτός εργασιακού χώρου σε μεγαλύτερο βαθμό. Όσον αφορά τους νέους που δουλεύουν οι χαμηλοί μισθοί πείνας, η μαύρη εργασία ή η μερική μαύρη εργασία είναι μερικές ακόμα συνιστώσες. Μόνη τους διαφυγή το εξωτερικό, που κι αυτό για την ώρα λόγω κορονοϊού ατονεί.  Σε αυτό το σημείο να τονίσουμε και τη στοχοποίηση που έχουν δεχτεί όσον αφορά τη διασπορά του κορονοϊού, από τους πραγματικά υπεύθυνους.

Ας σταθούμε όμως στην πρόνοια που δείχνει το κράτος στους νέους επιστήμονες, δάσκαλους, νοσηλευτές, γιατρούς και άλλους, που πάνε να εργαστούν σε απομονωμένες περιοχές, νησιά, μέρη με λίγους κατοίκους, είτε μέσω του ΟΑΕΔ, είτε μέσω μια πρόσληψης, ορισμένου ή αορίστου χρόνου. Βρίσκονται μακριά από τα σπίτια τους με μισθό 550 ευρώ, μέσω ΟΑΕΔ, αρκετά κάτω από τα χίλια ευρώ στις άλλες περιπτώσεις, χωρίς να τους εξασφαλίζεται η στέγη και η τροφή. Δηλαδή χρειάζονται πάνω από 300ευρώ για το ενοίκιο, το λιγότερο και σε περιοχές που ακόμα και ένα μακαρόνι κάνει 1,35ευρώ το πακέτο.  Στην πρώτη περίπτωση (μέσω ΟΑΕΔ) πρέπει να γίνει δωρητής αρκετών χρημάτων η οικογένεια του νέου, χωρίς το κράτος να αναγράψει το όνομά της πουθενά, στη δεύτερη (ορισμένου ή αορίστου) δωρητής και πάλι λιγότερων χρημάτων. Και οι τοπικοί άρχοντες, αλλά και οι της κεντρικής πολιτικής εξουσίας σου λένε, ‘’εμείς βγάλαμε θέσεις αλλά δεν πήγε κανείς’’ και νίπτουν τα χέρια τους, πολύ σχολαστικά, όπως έχουν μάθει πολύ καλά να κάνουν όλα αυτά τα χρόνια. Με τους περισσότερους νέους να μην αποδέχονται τη θέση και να φεύγουν για τα ξένα. Και τις τοπικές κοινωνίες να μένουν χωρίς γιατρούς και δασκάλους.  Κι όσους αποφασίσουν να παραμείνουν για λίγο καιρό, να έχουν την ενοχή ότι επιβαρύνουν τις οικογένειες τους, αφού νοίκι, ΔΕΗ, ΝΕΡΟ, ΤΗΛΕΦΩΝΟ, μετακίνηση, θέρμανση, ξεπερνούν αυτό το ‘’τρομερό’’ ποσό. Κι όπως ήδη αναφέραμε η πολιτεία, καλά που αδυνατεί να προσφέρει περισσότερα χρήματα, δεν φροντίζει τουλάχιστον για τα δυο βασικά, τη στέγαση και την διατροφή έστω των νέων επιστημόνων της χώρας. Αλλοίμονο στη χώρα μας!

Ε.Φ.Β.

               

 

ΜΕ ΓΚΟΛ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ

 

Ο Οκτώβρης μπήκε και ο κορονοϊός,  όπως όλοι οι νοήμονες γνωρίζαμε είναι εδώ. Σε προηγούμενο κείμενό μας ποδοσφαιροποιώντας την όλη κατάσταση, σημειώσαμε τις θετικές επιδόσεις της χώρας, έναντι στη νόσο, και επιστήσαμε την προσοχή στο δεύτερο ημίχρονο, παραλληλίζοντας με τις ελληνικές ομάδες που στο πρώτο ημίχρονο τα πάνε σχετικά καλά και στο δεύτερο έρχονται οι πεντάρες και οι εφτάρες. Δυστυχώς πριν καλά καλά αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο, μέσα στο καλοκαίρι φάγαμε το πρώτο γκολ και η ομάδα αποσυντονίστηκε, με κίνδυνο τη συντριβή της. Οι προπονητές τα χάσανε, οι παίκτες παραδόθηκαν περιφερόμενοι εδώ κι εκεί στο γήπεδο, και ο πάγκος δεν έχει βάθος.

Τι δεν πήγε καλά; Αρχικά η υπέρμετρη αισιοδοξία που επιδείξαμε, ότι η τύχη θα μας ακολουθεί για πάντα. Και δυστυχώς φοβάμαι πως τα χειρότερα έρχονται. Στην πρώτη φάση της πανδημίας, δόθηκαν κάποια λάθος μηνύματα. Αρχικά μην υπάρχοντας μάσκες, υπουργοί μας έλεγαν πως δεν είναι χρήσιμες, ενώ τώρα μας λένε να τις φοράμε οπωσδήποτε. Εν συνεχεία μας άφησαν να πιστεύουμε πως ο Θεός θα μας σώσει. Μα αυτός μας έδωσε μυαλό να σωθούμε που δεν χρησιμοποιούμε. Διάφοροι, παραθρησκευτικοί, θρησκευτικοί και πολιτικοί κύκλοι εναντιώθηκαν στη χρήση μάσκας, με τις ευλογίες του κράτους αυτή τη φορά, που με τη στάση του ενίσχυσε τους ανόητους, που πάντα υπάρχουν ή τους συνομωσιολόγους αν προτιμάτε, που έπαιρναν διφορούμενα μηνύματα.

Επιπλέον όταν απ την αρχή της πανδημίας πέρασαν 6-7 μήνες, χωρίς να αυξηθούν τα ΜΜΜ, για να αποφευχθεί ο συγχρωτισμός, όταν δεν αυξήθηκαν ικανοποιητικά οι εντατικές, όταν αυξήθηκε ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη, ενώ θα μπορούσαν να δοθούν αίθουσες, δημοτικών κτιρίων, υπηρεσιών, λεσχών φιλίας, ολυμπιακών έργων, ακόμα και μουσείων, για να αυξηθούν τα τμήματα των μαθητών και να ελαχιστοποιηθούν οι ίδιοι, όταν τα υπουργεία το Σεπτέμβρη, για τους ευπαθείς που θα έπαιρναν άδειες, έβαλαν το όριο των 65 ετών, με αποτέλεσμα να δίνεται το σήμα ότι οι κάτω των 65 δεν κινδυνεύουν, ενεργοποίησαν ένα τμήμα αφελών συμπολιτών μας, ότι ο συγχρωτισμός δεν βλάπτει, αφού τον ενισχύει το κράτος, η μάσκα είναι αχρείαστη και οι νέοι δεν κολλάνε. Δηλαδή ενίσχυσαν το τρίπτυχο της καταστροφής. Πόσο χρήσιμος θα ήταν ο Καποδίστριας σήμερα, που γνώριζε καλύτερα τους συμπατριώτες του, από τους σημερινούς πολιτικούς, και με το τέχνασμά του, τους έπεισε να δεχθούνε την πατάτα. Κι ας μην αναφερθούμε στους καλλιτέχνες που καυχιούνται, ότι επηρεάζουν τους πολιτικούς, να μην εφαρμόζουν αυτά που λένε οι επιστήμονες.

Όπως και να έχει η αντεπίθεση του ιού θα είναι ισχυρή και εμείς πρέπει να ανασυνταχθούμε γρήγορα και να αμυνθούμε, για να σώσουμε ό,τι σώζεται. Η πολιτική ηγεσία πρέπει να κάνει το σωστό και γρήγορα, να οργανώσει την άμυνα και να διορθώσει τις αστοχίες, αλλά όχι  στοχοποιώντας τους νέους, άλλωστε η ανοησία υπάρχει σε όλες τις ηλικίες, και είναι άδικο στα νέα παιδιά που τους έχουν κλέψει τα όνειρα και τα διώχνουν από τη χώρα, να τα βρίζουν και ως κωλόπαιδα που διασπείρουν τον ιό. Κι εμείς από πλευρά μας. Να φοράμε μάσκες, να κρατάμε αποστάσεις, να μη συγχρωτιζόμαστε, να πλένουμε καλά τα χέρια μας, να έχουμε αισιοδοξία, να γνωρίζουμε πως και οι νέοι κολλάνε και να δείξουμε σοβαρότητα, ακούγοντας τους επιστήμονες κι όχι τους τσαρλατάνους.

                Ε.Φ.Β.

 

 

ΠΡΩΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

 

Αυτόν τον Σεπτέμβρη ένα είναι σίγουρο, πως τίποτα δεν θα θυμίζει την έναρξη της σεζόν, όπως την ξέραμε τα προηγούμενα χρόνια. Τα σχολεία αρχίζουν 14 του μήνα, οι μάσκες θα κυριαρχούν, η οικονομία θα συνεχίζει την κατιούσα (αυτό ίσως το έχουμε ξαναδεί), ο φόβος θα υπάρχει γύρω μας, οι λογής λογής συνωμοσιολόγοι θα ξεσαλώνουνε με τις ανοησίες τους, το στοίχημα της πρωτιάς θα έχει χαθεί μέσα στο καλοκαίρι, το μέλλον για πρώτη φορά στη νεώτερη ιστορία θα φαντάζει αβέβαιο.

Θα σταθώ όμως σε ένα κάτι που παρατήρησα αυτόν τον Αύγουστο, που αρκετός κόσμος έμεινε στις πόλεις κατοικίας του. Και συγχρωτίζονταν σε καφέ και εστιατόρια. Όχι τόσο για το ότι έβγαινε, αφού κάπως έπρεπε να ξεσκάσει, όσο για το ότι σε γεμάτα μαγαζιά άκουγες τις παρέες να σχολιάζουν τις άλλες λέγοντας. «Από Σεπτέμβρη θα μας βρουν τα χειρότερα, βλέπεις πόσος κόσμος είναι εδώ», «Μα τι τους έπιασε όλους εν μέσω κορονοϊού να τρέχουν στα καφέ», «Δεν αλλάζει ο έλληνας, δε σέβεται κανένα μέτρο».  Για άλλη μια φορά ο καθένας απαιτούσε ευθύνη από τους άλλους, χωρίς να υπολογίζει τον εαυτό του.

Και με όλα αυτά, μου ήρθαν στο μυαλό κάποιοι στίχοι του Βαγγέλη Κορακάκη από το «Πρώτο Φθινόπωρο».

Ένα παράπονο και ένα δάκρυ,

πρώτο φθινόπωρο πρώτη βροχή,

απόψε η σκέψη μου δε βρίσκει άκρη,

απόψε λύγισε η αντοχή.

………………………………..

Πρώτο φθινόπωρο που με πεθαίνει,

πρώτο φθινόπωρο χωρίς χαρά.

……………………………………….

Ό,τι φαντάστηκα ήταν απάτη

κι αν κάτι έλπιζα έχει χαθεί,

τέτοιο φθινόπωρο μην ξαναρθεί.

 

Ε.Φ.Β.

 

 

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ!

 

Εν μέσω κορονοϊού, καυγάδων για τη μάσκα σε σούπερ μάρκετ και μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά και διάφορες συνομοσιολογικές απόψεις με διαφορετική αφετηρία, όπως για παράδειγμα, ότι τα θύματα του covid-19 είναι περισσότερα και η κυβέρνηση τα κρύβει από την μία πλευρά, λόγω τουρισμού  ή  ότι τα θύματα είναι λιγότερα και η κυβέρνηση φουσκώνει τους αριθμούς για να αποδείξει ότι υπάρχει ιός, το θέμα του Τζον Φλόιντ, του αδικοχαμένου μαύρου πολίτη στις Η.Π.Α., από τη καταχρηστική χρήση βίας των εκεί αστυνομικών, επηρέασε και τις εδώ συζητήσεις, κι επειδή είμαστε ακριβοδίκαιοι τα συμπεράσματα ήταν ξεκάθαρα.  «Στην Ελλάδα δε θα συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο», αν και λίγες μέρες αργότερα είδαμε αντίστοιχα περιστατικά σε πολίτη με λευκό δέρμα. «Η αμερικάνικη κοινωνία γεννάει αυτά τα φαινόμενα», «Στην Ελλάδα δεν είμαστε ρατσιστές». Βέβαια και μόνο που γίνεται αυτή η δήλωση, είναι άκρως ρατσιστική. Ιδιαίτερα ενάντια των αμερικανών, που ναι μεν τους θέλουμε και για συμμάχους, αλλά αν συμβεί κάτι εκεί, αμέσως τους κατακρίνουμε ή και ευχαριστιόμαστε κιόλας. «Να μάθουν και τα αμερικανάκια τι εστί  βερίκοκο». 

Στο σημείο αυτό θα αναφερθώ σε δύο γεγονότα, στο πρώτο έγινα μάρτυρας, στο δεύτερο μόνο στις συζητήσεις που ακολούθησαν. Σε ελληνική τράπεζα, τεχνίτης, που θα έκανε μια εργασία σε αυτήν, πάτησε το κουμπί, περιμένοντας να του ανοίξουν την είσοδο, είχε εργαλεία, έκανε σινιάλο. Οι υπάλληλοι δεν ενδιαφέρθηκαν και πολύ, μάλιστα τον άφηναν να περιμένει ενώ τον είχαν δει. Βέβαια έπαιξε και το ρόλο του, το ότι ήταν αρκετά μελαχρινός, και παρέπεμπε σε πολίτη άλλης χώρας. Μόνο όταν ένας πελάτης ενημέρωσε πως είναι ο τεχνίτης που περιμένανε του άνοιξαν την είσοδο. Βέβαια θα μου πείτε αν είστε λίγο μνησίκακοι «Τι έφταιγαν οι υπάλληλοι, αυτός έμοιαζε με αλλοδαπό».

Το δεύτερο γεγονός έχει να κάνει με την υπόθεση της νεαρής, που δέχτηκε την επίθεση με βιτριόλι. Τόσο σε προσωπικές συζητήσεις, όσο και στα ΜΜΕ, μετά το πρώτο σοκ, άρχισαν οι αναλύσεις του τύπου, «Μήπως τα ήθελε κι αυτή, που κούναγε την ουρά της», «Και γιατί ήταν κομψά ντυμένη, και ανέβαζε στα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφίες της;» Κι αντί με μια φωνή να καταδικαστεί το γεγονός, ως συνήθως άρχισαν οι εκπτώσεις, και το θύμα, να γίνεται έως και θύτης,. Βέβαια τα ΜΜΕ, δεν είναι η πρώτη φορά στην χώρα μας, που θρέφουν το μίσος. «Ας δώσουν κάτι από την αξιοπρέπεια τους, αν έχουν, για την τηλεθέαση».

Μπορεί να μην υπάρχει φυλετικός ρατσισμός στην χώρα μας, (αν κι αυτό είναι σχετικό), αφού πράγματι η αμερικανική κοινωνία και η δομή της ευνοούν περισσότερο για αυτό. Αλλά έχουμε ρατσισμό, για το άλλο φύλλο, τον γκέι, τον ηλικιωμένο, το άτομο με ειδικές ανάγκες. τον μετανάστη, για όποιον δεν μας μοιάζει. Ακόμα και για τον έλληνα ή μη γείτονά μας. Και την ίδια στιγμή ψέγουμε τον ρατσιστή αστυνομικό που σκότωσε  τον Τζον Φλόιντ, αλλά και τον Τζον Φλόιντ. Δυστυχώς το τέρας μέσα μας, καλά κρατεί σαν τη θράκα που σιγοβράζει και οι όποιες βουτιές του Αυγούστου, δεν είναι η λύση για να τη σβήσουν.

Ε.Φ.Β.

 

 

 

ΤΑ ΓΚΑΡΣΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

 

Εδώ και χρόνια, από παιδιά ακόμα ακούγαμε ότι οι κάτοικοι της χώρας μας, θα γίνουν τα γκαρσόνια της Ευρώπης, όπως οι γερμανοί και οι γάλλοι αυτοί που θα παράγουν αυτοκίνητα, κι όχι μόνο, οι άγγλοι θα διαθέτουν το City και τα χρηματοοικονομικά και ούτω καθ εξής. Βέβαια το να εκμεταλλεύεσαι τα προτερήματα που έχεις, όπως τον ήλιο και τη θάλασσα δεν είναι κακό, όμως το να δημιουργείς μονοκαλλιέργειες είναι λάθος ολκής. Όπως συνέβη με την σταφιδοκαλλιέργεια, στην Πελοπόννησο τον 19^ο αιώνα, που μετά τη φυλλοξήρα στα γαλλικά αμπέλια εκτινάχθηκαν στα ύψη οι τιμές στα 1879-92, λόγω της αυξημένης ζήτησης σε ελληνικά σταφύλια. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας στράφηκε στην παραγωγή σταφίδας, μέχρι τη δεκαετία του ’90, που τα γαλλικά αμπέλια ανέκαμψαν και μαζί με άλλους παράγοντες έστειλαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Αυτό με ευθύνη των ίδιων των παραγωγών, μα κυρίως του κράτους που ωθούσε προς την καλλιέργεια αυτή, για να έχει συνάλλαγμα. Κάτι αντίστοιχο συνέβη με τα καπνά αργότερα τον 20^ο αιώνα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’20  τα καπνά κυριαρχούσαν στις εξαγωγές της χώρας, μαζί με την σταφίδα εκ νέου κάλυπταν το 60-70% των εξαγωγών της χώρας. Όμως το κραχ του 1929 δημιούργησε προβλήματα. Η προσφορά ήταν μεγάλη, απ’ την άλλη όσον αφορά τη ζήτηση είχαν δημιουργηθεί ολιγοπώλια. Θύματα της κρίσης οι καπνοπαραγωγοί, οι καπνεργάτες και οι μικρέμποροι. Βέβαια σε κάθε κρίση υπάρχουν και οι ευνοημένοι, οι τράπεζες και τα τραστ- ολιγοπώλια. Εν συνεχεία τα τραστ κατευθύνθηκαν προς πιο φτηνές ποικιλίες.

Θα μπορούσαμε εδώ να αναφερθούμε και στα Αμπελάκια, τον γνωστό «συνεταιρισμό» επεξεργασίας βαμβακερού νήματος και βαφής του σε κόκκινο χρώμα το οποίο εξαγόταν στη Δύση επί τουρκοκρατίας. Μόνο βέβαια ως προς το ότι κάποτε όλα τα μονοπώλια ή η κάθε είδους δραστηριότητα, έχει την ακμή και την κάμψη της. Συγκεκριμένα όλα άρχισαν μεταξύ 1771 και 1777 και πήγαιναν πολύ καλά, όμως η χρεοκοπία της Τράπεζας της Βιέννης το 1811, που υπήρχαν μεγάλα κεφάλαια του «συνεταιρισμού», η αστάθεια στην Ευρώπη και η  ανακάλυψη το 1807 στη Γαλλία της τεχνικής αλυζαρίνης (βαφής) / (στα Αμπελάκια πετύχαιναν το κόκκινο χρώμα με ριζάρι). Έβαλε ταφόπλακα στον «συνεταιρισμό» και την περεταίρω ανάπτυξη.  

Λοιπόν γίναμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Πως το πάθαμε αυτό βρε παιδιά; Απ’ τη μια μέρα στην άλλη; Όχι. Οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης βρήκαν τον εύκολο τρόπο, και δημιούργησαν ανισσόροπα την τουριστική βιομηχανία που έφερνε χρήμα, μείωνε την ανεργία, αν και πολλοί εργαζόμενοι έμεναν πολλούς μήνες άνεργοι. Ξαμπέλωσαν χωράφια, έκοψαν ελιές, έκλεισαν εργοστάσια, ναυπηγεία, πούλησαν εταιρίες αεροπορικές, δεν επένδυσαν στην τεχνολογία.  Γίναμε μια χώρα υπηρεσιών και τουρισμού. Δυστυχώς όμως η μονοκαλλιέργεια, η κάθε μονοκαλλιέργεια, όπως ο τουρισμός, που συμβάλει έμμεσα ή άμεσα στο ¼ του ΑΕΠ, όταν πληγεί από κάτι, θα συμπαρασύρει στο διάβα της τα πάντα. Μια οικολογική καταστροφή, ένα πολεμικό γεγονός, ή μια πανδημία αρκεί. Αυτά οι φωστήρες των οικονομικών επιτελείων της χώρας δεν τα σκέφτηκαν. Αφού χρειαζόταν φαντασία, αντιπαράθεση και προπάντων δουλειά. Ήρθε λοιπόν ο κορονοϊός για να μας ξαναδώσει ένα μάθημα, και να μας δείξει πως δεν πρέπει να στηριζόμαστε υπέρμετρα σε έναν μόνο τομέα. Ο τουρισμός και η εστίαση έχουν πληγεί σημαντικά, και δυστυχώς δεν ξέρουμε αν αυτό θα είναι για ένα ή δύο χρόνια ή και περισσότερα, αφού μπορεί να αλλάξει και η νοοτροπία του τουρισμού παγκοσμίως. Τι κι αν είχαμε λίγα θύματα, ο φόβος είναι φόβος και αυτά τα λίγα θύματα ήταν επίτευγμα του μη τουρισμού.

Κλείνοντας θα σημειώσω και κάτι ακόμα από την Παλαιά Διαθήκη. Ο Φαραώ της Αιγύπτου είδε ένα όνειρο, ότι έβοσκε στο Νείλο 7 παχιές αγελάδες. Ξαφνικά εμφανίστηκαν 7 ισχνές αγελάδες που αφάνισαν της εύρωστες. Ο Ιωσήφ ο 11^ος γιος του Ιακώβ ερμήνευσε το όνειρο, ότι οι 7 εύρωστες αγελάδες ήταν τα 7 χρόνια ευημερίας της οικονομίας και οι 7 ισχνές τα επόμενα 7 χρόνια με ξηρασίες, κακές καιρικές συνθήκες, που η Αίγυπτος θα δυσκολευόταν. Τότε ο Φαραώ τον έχρισε υπεύθυνο, τα χρόνια της ευμάρειας που θα έρχονταν, να συλλέξει καρπούς, τροφή, νερό, για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στα ισχνά χρόνια της κρίσης που έπονταν. Αναρωτιέμαι, στη χώρα μας δεν είδε κανένας πολιτικός που κυβέρνησε τα χρόνια της ευμάρειας όνειρο, του τι θα επακολουθούσε! Κι ας υποθέσουμε πως δεν είδε, που είναι και το λογικό, δεν είχε το χάρισμα τα χρόνια της ευμάρειας, να θωρακίσει τη χώρα για τα χρόνια της κρίσης που ήρθαν και έρχονται. Κι ας μην ξεχνάμε και τους επιχειρηματίες που δεν προνόησαν τα χρόνια της ευμάρειας να θωρακίσουν τις δικές τους επιχειρήσεις, σπαταλώντας μέρος των κεφαλαίων τους, άλλοτε στα μπουζούκια και στα πούρα που άναβαν με 5χιλιαρα και 500ευρα κι άλλοτε σε ταξίδια στο Dubai.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΦΟΡΕΣΕ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ

Κατακαλόκαιρο κι ευτυχώς ή δυστυχώς οι περισσότεροι τουλάχιστον στους δρόμους δε φοράνε μάσκες, δείγμα γενναιότητας ή αφέλειας κόντρα στον κορονοϊό ή και παλικαριάς, μιας και ο ιός λόγω καλοκαιριού έχει καμφθεί και στην περίπτωση αυτή μιλάμε για ψευτοπαλληκαριά.  Βέβαια το ότι βλέπουμε τα πρόσωπα, όμορφα ή άσχημα, νέα η γερασμένα μας δίνουν μιαν όμορφη αίσθηση, αφού ο πολιτισμός μας, αρέσκεται στο να βλέπει το πρόσωπο του συνομιλητή. Απ’ την άλλη κι αυτή η μάσκα είχε την γοητεία της, αφού μέσα από τα μάτια που έμεναν ακάλυπτα, προσπαθούσες να ανακαλύψεις τον άλλον, τα χαρακτηριστικά του, το είναι του, καμιά φορά και πολύ πιο ικανοποιητικά, σαν αυτούς που χάνοντας μια αίσθηση ενδυναμώνουν τις υπόλοιπες, έτσι κι εμείς προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε το μυστήριο, μέσα από τα μάτια του συνομιλητή / συνομιλήτριας, να γοητευτούμε, να πείσουμε, να ανακαλύψουμε, να μαντέψουμε. Βέβαια όσον αφορά αυτές τις ασπίδες προσώπου τις αντιπάθησα από την αρχή. Καμία μαγεία δεν έκρυβαν άσε που κάπως έμοιαζαν οι άνθρωποι με ανθρωποειδή. Αλλά τι να κάνουμε έπρεπε να γίνει.  Η μάσκα όμως είχε άλλη γοητεία.

Ο καιρός ζεστάθηκε, τα τζιτζίκια τραγουδούν και πάλι για ένα ακόμα καλοκαίρι και ο κόσμος πηγαινοέρχεται στους δρόμους και στις παραλίες, ασφαλώς με προσοχή, ασφαλώς τηρώντας τους κανόνες υγιεινής, ακόμα και προβληματισμένος για το χειμώνα, που έρχεται. Έτσι όμως δεν γίνεται πάντα εδώ και χιλιάδες καλοκαίρια; Ας το απολαύσουμε λοιπόν, όπως μπορεί ο καθένας μας. Μασκοφόρος και μη.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΒΑΡΒΑΡΙΣΜΟΙ 2

Σε προηγούμενο χρονογράφημα, με τίτλο «Βαρβαρισμοί», είδαμε πως χρησιμοποιούσαν οι Χετταίοι την υγειονομική κρίση, αλλά και σήμερα κάποια κράτη για να κερδίσουν έδαφος, έναντι άλλων στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και να βελτιώσουν τη θέση τους.  Δυστυχώς σήμερα θα αναφερθούμε στο πως οι πιο δυνατοί χρησιμοποιούν φυσικές καταστροφές, υγειονομικές κρίσεις (για τις οικονομικές είναι γνωστό) για να επιδεινώσουν την θέση των πιο αδύνατων, κερδίζοντας οφέλη οι ίδιοι στους ταξικούς πολέμους. Αφορμή η συζήτηση ενός νέου ανθρώπου, που λίγο πριν τον κορονοϊό έπιασε δουλειά, ικανοποιητική για τον ίδιο, με ένσημα, όχι μαύρη εργασία. Το αφεντικό του ζήτησε να μειώσει τον μισθό του κατά 30% και να τον κάνει τετράωρο, ενώ θα δούλευε τις ίδιες ώρες με πριν. Δηλαδή ο εργοδότης να επωμιστεί όσον το δυνατόν μικρότερη απώλεια, αν δεν βγάλει και κέρδος, φορτώνοντάς την στους ώμους του εργαζομένου του. Κι αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα. Σε πολλές χώρες οι φυσικές καταστροφές έγιναν αφορμή για να αλλάξει το στάτους κβο, προς όφελος των δυνατών. Για παράδειγμα ο τυφώνας Κατρίνα, που χτύπησε τη Νέα Ορλεάνη το 2005, άλλαξε το εκπαιδευτικό σύστημα, δηλαδή έμεινε μόνο ένα δημόσιο σχολείο, τα υπόλοιπα ιδιωτικοποιήθηκαν, και το κράτος έδινε κουπόνια στους μαθητές να πληρώνουν το σχολείο. Κουπόνια που πλήρωνε το δημόσιο, απολύθηκαν πάνω από 4500 εκπαιδευτικοί, πλούτισαν ιδιώτες, (τα αφεντικά της μόρφωσης), ενώ υπήρξαν και φαινόμενα που κάποια σχολεία αρνήθηκαν για να μην χαλάσουν το image τους, πρόσβαση σε πολύ φτωχούς και ανάπηρους μαθητές, χώρια που τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα ήταν  αρνητικά. Το ίδιο συνέβη και στην Αϊτή το 2010, μετά από έναν φονικό σεισμό, οδηγώντας τη χώρα με την ιδιωτικοποίηση αυτή να πληρώνει 7 φορές περισσότερα χρήματα στους ιδιοκτήτες των σχολείων, που θα τα παρακρατούσε βέβαια από τους πιο αδύνατους, τους πολίτες της χώρας.

Ενδιαφέρον έχει και η ανθρωπιστική βοήθεια, που δίνεται σε χώρες που είτε πλήττονται από φυσικές καταστροφές, είτε μετά από πολεμικές επεμβάσεις. Ιδιώτες αναλαμβάνουν το ρόλο του διανεμητή, αποτέλεσμα συν του κέρδους να ανεβάζουν το κόστος, που πληρώνουν οι φορολογούμενοι.

Όσον αφορά την ανοικοδόμηση χωρών της Μέσης Ανατολής, όπως το Ιράκ, η ανοικοδόμηση απαραίτητη μετά την επίθεση των Η.Π.Α. και των συμμάχων τους, είναι κάπως κωμικό-τραγική, αν αναλογιστεί κανείς πως από τη μια «απαλλοτριώνεται» ο πλούτος της χώρας, η οποία καταστρέφεται από τα όπλα που χρησιμοποιεί η επιτιθέμενη, κι εν συνεχεία οι ιδιωτικές εταιρείες, αναλαμβάνουν την ευθύνη και το κέρδος να ανοικοδομήσουν τη χώρα. Στην τελευταία περίπτωση, δεν πρόκειται για φυσική καταστροφή, αλλά έχει ενδιαφέρον να δούμε πως βγαίνουν κέρδη, από πολλές πλευρές. Δυστυχώς σκέφτομαι πως το ανθρώπινο είδος, στις διαμάχες του είναι ικανό μόνο για δυστυχία και για καταστροφές. Κι ελπίζω ο νεαρός που άκουσα με τόση απογοήτευση να μιλάει, λες και του ’κοψαν τα φτερά, να βρει τρόπο μαζί με τους συναδέλφους του να αντισταθεί σε αυτήν την αδικία. Ειδικά επειδή είναι νεαρός κι εδώ και πάνω από μια δεκαετία έχουμε κάνει σύστημα στη χώρα μας να ροκανίζουμε τα φτερά των νέων, να τους στερούμε τα όνειρα και να τους δείχνουμε την πόρτα της εξόδου.

                                Ε.Φ.Β.

 

 

ΠΕΡΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ

Πολλά ακούγονται τον τελευταίο καιρό, περί αποζημιώσεων που πρέπει να πληρώσει η Κίνα για τον κορονοϊό. Δημοσιεύματα κυκλοφορούν, συζητιέται μαζί με άλλα θέματα καθημερινά. Κι αναρωτιέμαι αν υπάρχει αντίστοιχο προηγούμενο, να πληρώσει μια χώρα αποζημίωση για κάτι τέτοιο, γιατί θα πρέπει να υπάρχει ένα νομοθετικό πλαίσιο για να ζητηθεί αυτό. Όπως στα εγκλήματα πολέμου, ακόμα και στις ασφαλιστικές που αποζημιώνουν βασιζόμενες σε κάποια νομοθεσία, εκτός και φαλιρίσουν και δεν πληρώσουν καθόλου. Επιπλέον η Κίνα δεν είναι Ιράκ, να της επιβληθεί η θέλησή μας με το έτσι θέλω.

Σύμφωνα με τους ειδικούς οι ιοί, φτάνουν συνήθως μέσω ζώων  στον άνθρωπο. Στην περίπτωση της Κίνας έχει αποδειχθεί ότι τον δημιούργησε η ίδια; Ότι τον εξαπέλυσε εσκεμμένα ή κάτι συγκεκριμένο; Όχι. Επιπλέον πόσα κράτη θα έπρεπε να έχουν πληρώσει για αποζημιώσεις στην διεθνή κοινότητα με την ίδια λογική; Πολλά. Πόσα πλήρωσαν; Κανένα. 1) Μήπως πλήρωσε η Ε.Σ.Σ.Δ για το πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ; Όχι. 2) Μήπως πλήρωσε η Ιαπωνία για το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκοσίμα; Όχι. 3) Μήπως πλήρωσε η Βραζιλία του Μπολσονάρο, για την καταστροφή του Αμαζονίου; Όχι. 4) Μήπως πλήρωσε η Ε.Ε., ο Καναδάς, η Η.Π.Α., για την μόλυνση του περιβάλλοντος; Όχι. 5) Μήπως πλήρωσε η Ελλάδα, για την δική της ευθύνη στη μόλυνση των θαλασσών και την κλιματική αλλαγή ως μέρος του ανεπτυγμένου κόσμου, όταν όλα αυτά ευνοούν τη ζωή των μικροβίων και το θάνατο ανθρώπων; Όχι. 6) Μήπως πλήρωσε η Γαλλία για τις πυρηνικές δοκιμές στον Ειρηνικό; Όχι. 7) Μήπως πλήρωσε η Αυστραλία για τις πυρκαγιές που κατέκαψαν την ήπειρο;

Δε θα αναφερθώ εδώ σε πολεμικές επιθέσεις κρατών ενάντια σε άλλα κράτη χωρίς καμιά νομιμότητα και χωρίς να πληρώσουν καμιά αποζημίωση, γιατί δε θα τελειώσουμε ποτέ. Η λίστα είναι μακριά. Όμως αν ζητηθούν ευθύνες από την Κίνα, τι θα πρέπει να ζητήσουν οι πολίτες των Η.Π.Α. και Αγγλίας, για την αν(οη)σία της αγέλης, που στοίχισε τη ζωή χιλιάδων πολιτών;

Δυστυχώς αυτή τη στιγμή που η συνεργασία έπρεπε να ενταθεί, τόσο όσον αφορά τον κορονοϊό, όσο κι άλλα διεθνή ζητήματα, όπως φαίνεται όλοι μαζί δεν μπορούμε, με αποτέλεσμα να καθυστερούν ή να μην δίνονται καν λύσεις, σε σοβαρά προβλήματα της ανθρωπότητας, όπως η ασθένειες, η διατροφή/πείνα, η οικονομία.

            Ε.Φ.Β.

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2121

 

Πριν το ξέσπασμα του κορονοϊού στην υφήλιο και ιδιαίτερα στη χώρα μας, υπήρχε μια έκθεση, που θα γινόταν με θέμα Fast Forward 1821-2121, βασισμένη στη μελλοντολογία (δεν εννοούμε τις μάγισσες και τις χαρτορίχτρες) αλλά την επιστήμη αυτή, που σχεδιάζει μοντέλα για το μέλλον. Σίγουρα θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον όπως όλα αυτά τα θέματα. Όμως η ζωή ευτυχώς η δυστυχώς, ξεπερνάει τους στόχους που βάζουμε, τα πλάνα που έχουμε, τα σχέδια  τις προβλέψεις μας. Ένα πυρηνικό ατύχημα, ένας σεισμός, μία λάθος μεταβλητή. Μια διαφορετική απόφαση μετά από λίγα χρόνια, ξεστρατίζουν το σχέδιο από το στόχο του. Λέτε οι αγωνιστές του 1821, να περίμεναν ότι θα φυλακιστούν, ότι τη χώρα θα κυβερνούσε ο Όθωνας και ο αγροτικός πληθυσμός σε πολλές περιπτώσεις και για δεκαετίες θα ζει χειρότερα από ότι πριν; Φαντάζονταν πως αντί για άλογα θα είχαμε αυτοκίνητα και αεροπλάνα; 

Τέτοιες ασκήσεις επί χάρτου, πάντα διαψεύδονται. Ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε σε τόσο μακροχρόνιες προβλέψεις. Ακόμα και ένα απλό πλάνο του σύντομου μέλλοντος, πολλές φορές κατορθώνεται με σημαντικές διαφορές, από την αρχική ιδέα. Υπάρχουν πολλά γεγονότα μικρά και μεγάλα που επηρεάζουν την πρόβλεψη. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που η τεχνολογία παίζει έναν τόσο σημαντικό ρόλο και που αλλάζει μέρα με τη μέρα. Να ορίσουμε από σήμερα, πως μπορεί να είναι το μέλλον σε 100 χρόνια είναι ριψοκίνδυνο.

Προσωπικά όλες αυτές οι μελέτες, με εξιτάρουν. Και ακόμα και σαν ασκήσεις για να εξασκήσουμε το μυαλό μας, είναι σημαντικές, πόσο μάλλον να φανταστούμε πως θα είναι ένας κόσμος του μέλλοντος στον οποίο βιολογικά εμείς θα απέχουμε. Επιπλέον μας κεντρίζουν τη φαντασία και σίγουρα μας μαγεύουν και μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Όμως καλό θα ήταν να μην τις παίρνουμε ως δεδομένες, όσον αφορά πως θα είναι η πραγματικότητα του μακρινού μέλλοντος, όταν η ανθρωπότητα αγνοεί αρκετές φορές, ποιο θα είναι το αύριο.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ Β΄ ΗΜΙΧΡΟΝΟ

 

Όπως όλα δείχνουν, η χώρα μας τα πήγε αρκετά καλά με το πρώτο κύμα του κορονοϊού, παρότι πολλοί λένε πως είμαστε ένας απειθάρχητος λαός, φαίνεται πως μπορούμε να επιδείξουμε αξιοσημείωτη πειθαρχία, όταν χρειάζεται. Πολλά ακούγονται για τους δημιουργούς αυτής της επιτυχίας, προσωπικά πιστεύω, πως τόσα χρόνια ο έλληνας έχει εξασκηθεί στο να αυτόπροστατεύεται, αφού γνωρίζει πως η ηγεσία του, σχεδόν σε τίποτα δεν μπορεί να τον προστατεύσει. Βρέχει, πλημυρίζει ο τόπος, δεν φταίει κανείς, όλοι μας λένε να πάρουμε μέτρα αυτοπροστασίας. Ανάβουν φωτιές, ένας χαμός , πάλι πρέπει να πάρουμε μέτρα αυτοπροστασίας μας λένε. Το ίδιο με την οικονομική κρίση. Εισβάλουν στο σπίτι μας διαρρήκτες, η εγκληματικότητα μεγαλώνει; «Αυτόπροστατευτείτε! Βάλτε σύρτες, λουκέτα». Το εμπεδώσαμε πια, το κράτος δε φέρει καμία ευθύνη για τίποτα, οπότε πρέπει να αυτόπροστατευτούμε, κι αυτό κάναμε και σε αυτήν την περίπτωση, όταν μεταξύ των πολιτισμένων χωρών, ήμασταν από τις πιο αδύναμες, όσον αφορά των αριθμό των εντατικών.

Ο κορονοϊός δεν τελείωσε, περιμένουμε νέο κύμα από φθινόπωρο, αν όχι νωρίτερα. Κι όπως φαίνεται, εμβόλιο μέχρι τότε δε θα υπάρξει. Τα καταφέραμε στο πρώτο ημίχρονο, αλλά μιας και όλο αυτό μας παραπέμπει στο ποδόσφαιρο, να επισημάνουμε πως οι ελληνικές ομάδες, συνήθως στο ά ημίχρονο πάνε καλά στους ευρωπαϊκούς αγώνες, όμως όταν έρχεται το β’ ημίχρονο έρχονται οι τριάρες και οι τεσσάρες, που τις αποκλείουν, τις περισσότερες φορές από τον επόμενο γύρο. Θες η κούραση, η όχι καλή προπόνηση, η νοοτροπία μας, αυτό πάντως συμβαίνει. Προσοχή στο β’ ημίχρονο λοιπόν, κι ας μην ενθουσιαστούμε από το σκορ του ά ημιχρόνου. Τώρα πρέπει να συνεχίσουμε με την ίδια προσοχή και πειθαρχία, όπως στο EURO 2004, που κατακτήσαμε το κύπελλο. Πρέπει να ήμαστε προσεκτικοί και αλληλέγγυοι ως το τελευταίο σφύριγμα.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΒΑΡΒΑΡΙΣΜΟΙ

Όταν στους Χετταίους, ξεσπούσε πανούκλα, μετά από στρατιωτική εκστρατεία, ανέθεταν τη βασιλεία σε έναν αιχμάλωτο και απλά τον έστελναν πίσω στη χώρα του. Ήταν ένα έθιμο για να μεταφέρουν το κακό στον εχθρό. Δηλαδή εκμεταλλεύονταν την περίσταση, την αρρώστια προς όφελός τους. Κάτι τέτοιο φαίνεται να γίνεται και σήμερα, ή τουλάχιστον να προωθείται, από δυνατές οικονομικά χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αυτήν την περίσταση του Κορωνοΐού, με τα δεκάδες χιλιάδες κρούσματα σε Ιταλία και Ισπανία, η πρώτη απάντηση για Κορωνο-ομόλογο, ή γενικότερα αλληλεγγύη, ήταν «ας το είχατε προβλέψει!» Δηλαδή εν ολίγοις χρησιμοποιείται η μέθοδος των Χετταίων, να αποδυναμώσουμε κι άλλο τους δήθεν συμμάχους μας, λόγω Κορωνοΐού, για να βρεθούμε σε καλύτερη οικονομική θέση μετά. Δυστυχώς Ολλανδία και Γερμανία, πρωταγωνίστησαν σε αυτή τη λογική. «Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται», όπως λέει κι ο λαός μας.

Δυστυχώς για τους ίδιους, δε γνωρίζουν πως αν θέλουν να μην είναι απλά δυο μικρές χώρες στο σύνολο του πλανήτη, γιατί στην Ευρώπη μπορεί να κομπάζουν, παγκοσμίως όμως, πολλές χώρες τις έχουν ξεπεράσει, χρειάζονται συμμάχους την υπόλοιπη Ευρώπη. Μοιάζουν με τον παικταρά, που δε δίνει πάσες, περνά τη μισή αντίπαλη άμυνα, και τελικά βρίσκεται στο έδαφος επειδή ζαλίζεται. Εκτός κι αν ο στόχος τους είναι να παραμείνουν περιφερικές δυνάμεις, και να ισχύσει τουλάχιστον για τη δεύτερη η φράση του Henry Kissinger «Καημένη Γερμανία. Πολύ μεγάλη για την Ευρώπη και πολύ μικρή για τον κόσμο».

Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε, πως ευρωπαϊκές χώρες, μπλόκαραν υγειονομικό υλικό προς άλλες χώρες της Ένωσης και αρχικά προτάθηκε η πληγείσες χώρες, να πάρουν χρήματα με μνημόνιο, κάνοντας μεταρρυθμίσεις, δηλαδή ξετινάζοντας δικαιώματα πολιτών και την τσέπη των φορολογούμενων. Σοβαρά τώρα, μετά κι αυτά που τράβηξε η Ελλάδα με τα μνημόνια, ποιος θα έπαιρνε αυτό το ρίσκο;

Δυστυχώς πολλές από τις παραπάνω προτάσεις, συμμερίζονται αρκετοί πολίτες των χωρών αυτών, όπως τις πλασάρουν οι ηγέτες τους. Όμως επιτρέψτε μου, κανείς πολίτης, και κανένας λαός δεν είναι βάρβαρος. Η όπως θα έλεγε ο Σωκράτης κανείς δεν είναι κακός, κακό τον κάνει η άγνοια. Και δυστυχώς οι ηγέτες πολλές φορές εξυπηρετώντας και δικά τους συμφέροντα ή φαντασιώσεις, οδηγούν τους πολίτες τους. ΟΙ πολίτες μπορεί να είναι αδιάβαστοι, χειραγωγημένοι από τα Μ.Μ.Ε. (συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες), φοβισμένοι, ακόμα και απαίδευτοι. Όχι όμως βάρβαροι, γιατί γνωρίζοντας την αλήθεια, γνωρίζουν το καλό και πράττουν ανάλογα.

Η Γερμανία, δεν έχει δυνατό στρατό, γι’ αυτό έχει ρίξει όλο το βάρος της στην οικονομία. Είναι μια σωστή επιλογή, όμως για να μη χάσει άλλη μια ευκαιρία, όπως τόσες και τόσες φορές στο τέλος, πρέπει να αλλάξει ρότα. Με το να δημιουργεί ένα τείχος κατά μήκος της Ευρώπης, χωρίζοντάς την σε βορρά και νότο, όταν μάλιστα γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα που οδηγούν τα τείχη αυτά, υπονομεύει έτσι, όχι μόνο το μέλλον της Ευρώπης, αλλά και το δικό της. Εκτός και προσβλέπει απλά σε βραχυχρόνια κέρδη. Κι όπως λέμε κι εδώ στην Ελλάδα, «είναι ακριβή στα πίτουρα και φθηνή στο αλεύρι». Κι αναφερόμαστε κυρίως στη Γερμανία, επειδή μαζί με τη Γαλλία παίζει έναν σημαντικό ρόλο στην Ε.Ε.. Αν συνεχιστεί η ίδια τακτική, οι χώρες θα βρουν άλλους συμμάχους, ή θα αποδυναμωθούν ή θα διαλύσουν την Ένωση.

Κλείνοντας και αλλάζοντας λίγο κλίμα θέλω να αναφερθώ σε αυτούς τους τύπους, που ακούνε για ένα φάρμακο, που κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, μπορεί να ωφελήσει ασθενείς, και τρέχουν σαν τα πρεζόνια στα φαρμακεία, να το αγοράσουν, χωρίς να σκαμπάζουν τίποτα, ούτε πως πρέπει να το χρησιμοποιήσουν, ούτε αν θα τους ωφελήσει, ούτε τι παρενέργειες, θα έχει. Σε λίγο θα γλυτώσουμε από τον ιό και θα γίνουμε εξαρτημένοι!

Ε.Φ.Β.

 

 

 

ΣΑΝ ΝΑΥΑΓΟΙ , ΣΑΝ ΡΟΒΙΝΣΩΝΕΣ

 

Πολλές φορές έχει τεθεί το ερώτημα, μεταξύ μας, ή από περιοδικά ή σε κάποιους επώνυμους και μη στην τηλεόραση, «Αν ναυαγούσατε σε ένα νησί, χωρίς κατοίκους, τι θα παίρνατε μαζί σας;» Άλλος απαντούσε το αγαπημένο του βιβλίο, άλλος το κινητό του (ας μην είχε σήμα και δυνατότητα φόρτισης), άλλος αγαπημένα του πρόσωπα. Και ήρθε η μέρα που όλοι μας λίγο πολύ μοιάζουμε σαν αυτούς τους υποθετικούς ναυαγούς,  με περισσά μαλλιά και μούσια (βλέπετε κλειστά τα μαγαζιά καλλωπισμού), με φόρμες, λόγω τεμπελιάς και για να είμαστε σε εγρήγορση να πατήσουμε το «6». Κλεισμένοι όλοι μας στα ατομικά μας νησιά, περιορισμένοι στις ατομικές μας νησίδες, όμως κανείς δεν είχε απαντήσει και πολύ περισσότερο προβλέψει, πως θα έπαιρνε μαζί την πεθερά του. Εφιαλτικό ε! Συμβαίνει όμως, κι αντί το αγαπημένο βιβλίο, το αγαπημένο φυλαχτό, τον αγαπημένο/η σκέτο, εγκλωβιστήκαμε με την πεθερά.

Μιας κι αρχίσαμε να φλυαρούμε πάλι, κι ακούγοντας τόσα και το πώς επηρεάζει τις ευπαθείς ομάδες ο Covid-19, πληροφορηθήκαμε πως μέσα στις ευπαθείς ομάδες δεν είναι μόνο ηλικιωμένοι και ασθενείς, αλλά ψυχικά νοσούντες, φυλακισμένοι, αδύναμοι οικονομικά.  Εγώ θέλω να σταθώ λίγο στους φυλακισμένους. Αρκετοί διατύπωναν τη θεωρία, ότι η φυλάκιση, δεν είναι τίποτα, ίσα ίσα που ταΐζουμε και ποταπά πρόσωπα, για αυτό υποστήριζαν τη θανατική ποινή (είτε από αφέλεια, είτε γιατί έπρεπε κι αυτοί κάπου να διοχετεύσουν την επιθετικότητά τους). Τότε γιατί σήμερα, που βρισκόμαστε όλοι σε ένα είδος φυλάκισης, ή καλύτερα κατ’ οίκον περιορισμό γκρινιάζουμε και μας φαίνεται τόσο δύσκολο!  Πιστεύω πως σήμερα, που όλοι μας πήραμε μια γεύση, από την στέρηση, έστω και μερική, της ελευθερίας μας κατανοούμε καλύτερα, ότι η φυλάκιση, η στέρηση της δουλειάς, του να βλέπεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα, του να κάνεις μια βόλτα βρε αδελφέ είναι πολύ αυστηρή τιμωρία. Πολλές φορές βαρύτερη και της θανατικής ποινής. Δεν λέω εδώ ότι η τιμωρία αυτή δεν ήρθε δικαίως, αλλά σημειώνω ότι δεν είναι μόνο δίκαιη, αλλά και αυστηρή η ποινή.

Καλή αποφυλάκιση σε όλους μας, (γιατί ο εγκλεισμός συνεχίζεται) και το σπουδαιότερο καλοί πολίτες.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΕΝΑ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ

Μέσα σε όλη αυτή τη μουντίλα, που μπήκε η φετινή άνοιξη, στο μπαλκόνι μου, μέσα σε μια μικρή γλάστρα, ξεπετάχτηκε ένα γαρύφαλλο. Αισιόδοξο μήνυμα σκέφτηκα, γιατί ο άνθρωπος ψάχνει σημάδια να πιαστεί. Όμως σίγουρα η άνοιξη της πλάσης μας δίνει κουράγιο, όταν σε μια μικρή γλάστρα, η φύση δίνει ζωή.

Τον τελευταίο καιρό είναι η αλήθεια, ότι όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε γίνει υποχόνδριοι. Ντύσου, πλύνε τα χέρια σου, δέσε το παπούτσι σου, μήπως έχει πάνω ιό; Ξαναπλύσου, ρίξε και λίγο αντισηπτικό, να ξεκλειδώσω, μήπως δεν απολύμανα καλά τα κλειδιά, κάτσε να τα ψεκάσω και να πλυθώ πάλι, κι ύστερα τα κλειδιά του αυτοκινήτου είναι εντελώς καθαρά; Και… και… και… Κι όταν γυρίζεις η κατάσταση είναι χειρότερη, βγάζω τα παπούτσια, τρέχω πλένομαι, ξεβρακώνομαι τα ίδια, βγάζω τα ρούχα έξω, έχω πιάσει το πόμολο, πλένομαι κι απολυμαίνω το πόμολο. Όταν έβγαλα τα γάντια, ίσως ακούμπησαν πάνω μου, βουρ στο μπάνιο. Απολυμαίνω, κλειδιά, πάω να απολυμάνω τα γυαλιά ηλίου, μήπως να πλυθώ πρώτα, αφού μπορεί να κόλλησα από τα κλειδιά κάτι, που μπορεί να βάλω στα γυαλιά και πάνω μου, μετά η ίδια διαδικασία για τα ψώνια, τα κλειδιά αυτοκινήτου, τις σακούλες.  Μπαίνω να κάνω μπάνιο, θυμάμαι πως τη βρύση την ακούμπησα πρώτη πριν πλυθώ, με τις σαπουνάδες τρέχω, αρπάζω το απολυμαντικό, το ρίχνω  στις βρύσες, μετά θυμάμαι ότι το πλαστικό κρατάει τον ιό αρκετά, μήπως το αφρόλουτρό μου είναι κίνδυνος θάνατος. Αναβοσβήνει εκείνο το κίτρινο σήμα, για τα χημικά επικίνδυνα προϊόντα μες το κεφάλι μου. Δε θα ξαναβγώ, θα μείνω μέσα για πάντα, καλύτερα να ψοφήσω από ασιτία, παρά να πεθάνω από άγχος, ή στο τρελάδικο, όχι από ηλεκτροσόκ, μα από κορωνοϊό.

Όμως ένα γαρύφαλλο άνθισε στη γλάστρα κι αυτό είναι κάτι. Θυμήθηκα κι εκείνο το έργο του Ίψεν, «Ο εχθρός του Λαού», που ένας γιατρός αποκαλύπτει πως τα λουτρά της πόλης είναι μολυσμένα, και οι περισσότεροι του εναντιώνονται, τον προπηλακίζουν, γιατί από τα λουτρά έχουν όλοι εισοδήματα, ώσπου έρχεται το κακό στα σπίτια τους. Και θυμάμαι κάτι δημάρχους, στην έναρξη του προβλήματος τον Φλεβάρη, που απαξίωναν τους επιστήμονες και κάποιους ακόμα σήμερα ανόητους, να κάνουν το ίδιο.

Πολλά ακούγονται για το τι θα συμβεί, μετά από αυτήν την υγειονομική κρίση, θα αλλάξουν νοοτροπίες, θα αλλάξουν οι σχέσεις, θα μεταμορφωθεί το σύστημα, αυτά θα τα δούμε, πάντα μετά από κοσμογονικά γεγονότα, έρχονται και κοσμογονικές αλλαγές. Όμως αυτοί που έχουν πληγεί περισσότερο σήμερα είναι οι νέοι, όχι από πλευράς νεκρών, αλλά από κοινωνικής άποψης. Σήμερα πρέπει να τα κάνουν όλα μέσα από την οθόνη. Επιπλέον οι νέοι, χάνουν τους έρωτές τους, τις επαφές τους, ίσως και την αθωότητα τους. Για να το δούμε όμως και λίγο χιουμοριστικά, ένα φιλί στο στόμα κρύβει 80 εκατομμύρια μικρόβια, μήπως πια τα φιλία εξαφανιστούν, μήπως για παράδειγμα λέω οι ερωτευμένοι, ανταλλάσουνε ‘‘κολιές’’, μήπως φιλιούνται εικονικά από τις οθόνες; Και πως θα κάνουμε έρωτα; Μήπως όπως κάποια θαλασσινά από απόσταση; Όχι ο έρωτας είναι υποχρεωμένος  να νικήσει. Όπως κάνει πάντα.

Με τα γεγονότα που ζούμε σήμερα, καταλαβαίνουμε πως όσο κι αν προοδεύσαμε, είμαστε ακόμα πολύ μικροί και η ζωή παραμένει απρόβλεπτη. Κι αυτό ίσως μας φανεί χρήσιμο σε έναν άλλο τομέα, στον τομέα της κλιματικής αλλαγής, της μόλυνσης του περιβάλλοντος και της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Όταν μάλιστα κάποιοι συνδέουν ορισμένες πτυχές του σημερινού προβλήματος με τη ρύπανση. Ίσως πια πολίτες και κυβερνήσεις πάρουν αποφάσεις, για να πάψουν τις επόμενες πολύ μεγαλύτερες υγειονομικές κρίσεις, που θα έχει προκαλέσει ο άνθρωπος (πολύ αισιόδοξος λέτε;). Επίσης θα πρέπει να πούμε πως όταν ο Έμπολα, μάστιζε την Αφρική, οι περισσότεροι στην Ευρώπη αδιαφορούσαν, (ίσως και λόγω κακής ενημέρωσης), μόνο όταν έφτασε μια πανδημία στην πόρτα μας ταρακουνηθήκαμε.

Μια ακόμα πληροφορία, η ινφλουέντσα (ισπανική γρίπη) το 1919 είχε θανατώσει 2000 άτομα όλων των κοινωνικών τάξεων στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα λόγω της γνώσης μας, η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη. Ένα γαρύφαλλο ξεπετάχθηκε σε μια γλάστρα, πολλά λουλούδια άνθισαν στους αγρούς, στις γλάστρες, στις σχισμές των τσιμέντων, γιατί η ζωή τραβάει πάντα μπροστά.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Θα ήταν ωραία κι αυτό το Πάσχα, να γράφαμε όμορφα κείμενα, σαν αυτά του Παπαδιαμάντη (που μπορούμε όμως να διαβάσουμε) για τις μέρες που έρχονται. Όμως Θεού μη  θέλοντος και κορωνοϊού μην επιτρέποντος, ούτε το Πάσχα θα είναι όπως τα άλλα, ούτε η διάθεσή μας, θα είναι όπως άλλες φορές, ίσως και οι ετοιμασίες να μην είναι ίδιες, και προ πάντων, κάποιοι από εμάς θα έχουν φύγει. Για το λόγο αυτό και το σημερινό κείμενο θα είναι κάπως διαφορετικό και θα προσπαθήσει να επικεντρωθεί σε παράπλευρα θέματα.

Ας αρχίσουμε με τον δυτικό κόσμο, που είμαστε μέρος του, σε αυτόν τα ιατρικά θέματα πάνω από όλα οδηγεί η επιστήμη, δεν τρέχουμε σε μάγισσες και καφεντζούδες. Η επιστήμη, η ιατρική προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της, να δώσει λύσεις, και η εκκλησία προσεύχεται να επιτύχει η επιστήμη το στόχο της, άλλωστε για αυτό όταν αρρωσταίνουμε πηγαίνουμε στους γιατρούς και παίρνουμε θεραπείες. Επιπλέον ο Θεός μας έκανε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν», καλό για εμάς κακό για τον ίδιο, ορισμένες φορές, έχουμε μυαλό και πράττουμε. Κι εδώ θα αναφέρω δυο ιστορικά γεγονότα. Α) Το 1348 ο θάνατος από την επιδημία πανώλης θέρισε τόσο τον πληθυσμό της αιρετικής (κατ’ εμάς) Δυτικής Ευρώπης όσο και του πιστού Βυζαντίου  Β) Την μέρα της Άλωσης πάρα πολύς κόσμος πήγε στον ναό της του Θεού Σοφίας να βρει καταφύγιο, γιατί βρισκόταν πέρα από τον Κίονα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, και μια προφητεία έλεγε πως από εκεί και πέρα ο άγγελος θα παρέδιδε τη ρομφαία του σε άνδρα άσημο, ανώνυμο , πενιχρό κι απέριττο, που θα εκδίωκε τους εισβολείς, τη συνέχεια την ξέρετε. Οπότε για την ώρα ως άλλοι Νώε, που πρέπει να σώσουμε τους συνανθρώπους μας, αλλά και εμάς τους ίδιους, κάνουμε το κάθε σπίτι μία κιβωτός, και με την τεχνολογία συνοδοιπόρο, πορευόμαστε.

Αλλά αρκετά με τις ασθένειες ας έρθουμε στην πραγματικότητα. Ας έρθουμε στο επόμενο Πάσχα. Οι καμπάνες θα ηχήσουν του χρόνου, όσοι θέλουμε θα ακολουθήσουμε το κάλεσμά τους, όσοι δε θέλουμε δεν θα το ακολουθήσουμε. Αυτό δεν θα μας κάνει λιγότερο ανθρώπους, λιγότερο καλούς, λιγότερο χρηστούς. Ανθρώπους θα μας κάνει η ανθρωπιά μας και η αγάπη μας προς τον πλησίον. Θα μας κάνει η αγάπη μας, προς το φυγά, το μετανάστη, το φτωχό, το φυλακισμένο τον κυνηγημένο, αφού κι ο ίδιος ο Ιησούς δεν ήταν μετανάστης και κυνηγημένος, όταν τον κατεδίωκε μωρό παιδί ακόμα ο Ηρώδης; Κι όταν του δώσουμε την αγάπη μας και τα ρούχα μας, και τη βοήθειά μας θα είναι σαν να δίνουμε την αγάπη μας στον ίδιο τον Ιησού. Τα ιερά Ευαγγέλια το λένε άλλωστε. Ταυτόχρονα πιο άνθρωποι θα γίνουμε όταν δεν θα κρίνουμε τον πλησίον μας και τον αδελφό μας,  γιατί σύμφωνα με τα λόγια Του, «δε θα πρέπει να βλέπουμε το αγκαθάκι μέσα στο μάτι του αδελφού μας και να μη νοιώθουμε το δοκάρι που έχουμε στο δικό μας μάτι». Ανθρώπους θα μας κάνει να πλύνουμε τα πόδια των πιο αδύναμων, τα πόδια των μαθητών μας και να μην κομπάζουμε πως τα ξέρουμε όλα και ακόμα να μην ψάχνουμε εκδίκηση, να μην αναρωτιόμαστε γιατί γενούν οι γυναίκες των προσφύγων, και να τις υβρίζουμε, γιατί ο Ιησούς αγάπησε τη γυναίκα, δεν έλειψαν άλλωστε οι μαθήτριες Του, που τον ακολούθησαν ως το τέλος,  και οι ελληνίδες δε σταμάτησαν να γενούν ούτε στη σύγχρονη κρίση, ούτε στην τουρκοκρατία. Κι ίσως μας αξίζει να γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο καμιά φορά. Κι όποιου δεν του αρκούν αυτά ας διαβάσει τα Ευαγγέλια, που ο Χριστός, δε διώχνει κανέναν και τα λέει πολύ σωστά κι ας μην αλλοιώνουμε τα λόγια Του γιατί τότε αμαρτάνουμε, και να μην τα χρησιμοποιούμε κατ όπως μας βολεύουν. Γιατί τις μέρες μας πολλές αντιφάσεις υπάρχουν στους πιστούς, που άλλοτε αναζητούν την αυτό-επιβεβαίωση, άλλοτε το συμφέρον άλλοτε να ξεγελάσουν τον πλησίον τους κι άλλοτε μην έχοντας διαβάσει ποτέ το λόγο του Θεού, ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Η προηγούμενη κρίση δεν μας έκανε πιο σοφούς, ας ελπίσουμε ότι αυτή η δοκιμασία, θα μας ενώσει περισσότερο, θα μας κάνει περισσότερο ανθρώπους, ή έστω θα μας κάνει λιγότερο μαλάκες. Να είμαστε όλοι υγιείς, να έχουμε τα πιστεύω μας, να γιορτάσουμε όπως μπορούμε. Να μοσχοβολήσουν οι γειτονιές μας με αρτοσκευάσματα, να βαφτούν τα αυγά μας κόκκινα, να συνεχίσουμε τη ζωή με κάθε τρόπο, γιατί ανάσταση σημαίνει ζωή. Καλό Πάσχα σε όλους μας.

Υ.Γ. Ίσως φέτος τα αρνιά να είναι πραγματικά εκείνα που θα την πληρώσουν σε μικρότερο βαθμό.

Ε.Φ.Β.

 

 

 

ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΘΕΜΑΤΑ

 

ΠΕΡΙ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΕΙΝΩΝ

Ο κορωνοΐος μας έκλεισε σπίτι, κάτι που σημαίνει κοινωνική ευθύνη και αγάπη προς τον πλησίον. Παρόλα αυτά πολλά λέγονται και πολλά ακούγονται, όλοι ή σχεδόν όλοι ξέρουμε από πού προήλθε, πως διαδόθηκε και πως θα εξελιχθεί. Ας δούμε όμως μερικά μεμονωμένα κουτσομπολιά για να διασκεδάσουμε τις ώρες χαλάρωσης στο σπίτι. Μια γνωστή μου, ύστερα από την πληθώρα των συμβουλών του πως θα περάσουμε στο σπίτι, από όλους τους τηλεμαϊντανούς, τηλεαστέρες και γενικά αστέρες και κομήτες, μου είπε (πάντα τηλεφωνικός). «Μας τα πρήξανε, άμα μείνω στο σπίτι μου ξέρω και μόνη μου πώς να περάσω και τι να κάνω». Ασφαλώς, αλλά πως θα πάρουν δημοσιότητα οι ίδιοι, άσε που μερικοί από εμάς δεν ακούμε τις συμβουλές των ιατρών, αλλά αν μας το πει ο αγαπημένος μας τηλεστάρ, μπορεί και να τις ακούσουμε. Σημεία των καιρών θα μου πείτε. Ένας ηλικιωμένος γνωστός στην πολυκατοικία, θυμήθηκε τα παλιά κι όχι άδικα. Ποια επιλογή έχουμε στη διάθεση των πόρων; Δρόμους και φιέστες από τη μία ή σχολεία και νοσοκομεία από την άλλη. Επιλογή μιας άλλης Ελλάδας, που ξεθώριασε μέσα στη χρυσόσκονη των ολυμπιακών και την οικονομική κρίση της δεύτερης δεκαετίας.

Στην ηλεκτρονική έκδοση του Le Point διαβάσαμε για μια κυρία 65 χρονών στην Ιταλία, που είχε δύο εραστές και τα κατάφερνε όπως φαίνεται, χωρίς να γνωρίζει ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Που να περίμενε ότι ο κορωνοΐος θα τα άλλαζε όλα, αφού μπήκε όλη η χώρα σε καραντίνα και ο συναισθηματικός της κόσμος θα κατέρρεε, αφού δεν μπορεί να τους συναντήσει πια. Είν’ αυτό που λέμε γύρισε ο κόσμος ανάποδα. Ή κατά τον τίτλο του περιοδικού, «ο έρωτας στα χρόνια του κορωνοΐου». Βγήκαμε να χειροκροτήσουμε και τους γιατρούς. Οι γιατροί δε θέλουν χειροκρότημα, υλικό θέλουν για να πολεμήσουν τον εχθρό. (όπως και οι αστυνομικοί κι όσοι εργάζονται στο δρόμο). Άσε που καμιά φορά ο συμβολισμός μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Όταν ζήταγαν βέβαια προσλήψεις γιατρών και άνοιγμα κι άλλων εντατικών οι γιατροί μας, δεν είδα κάνα χειροκρότημα, μάλλον χλεύη. Επιλογές είναι αυτές και τις πληρώνουμε!

Με το κούρεμα, που το πας, σε λίγο θα γίνουμε όλοι ροκάδες, μακρυμάλληδες, και με βαρύ ύφος, μόνο όσοι έκλειναν κατά το παρελθόν νοσοκομεία, συνεχίζουν με διαφορετική φάτσα. Μια γιαγιά που πήρα τηλέφωνο να δω τι κάνει μου είπε, «’Έχουμε τον κορωνοΐο και οι παρουσιάστριες/ δημοσιογράφοι στην τηλεόραση συναγωνίζονται ποια θα ντυθεί καλύτερα, άσε που είν’ οι μόνες με τόσο περιποιημένες κουπ». Τέλος τον βρήκαμε πάλι τον αποδιοπομπαίο τράγο, χωρίς κανείς να είναι απολύτως βέβαιος, και τόσο σύντομα. Οι κινέζοι, που έφεραν τον ιό, αν και εμείς οι έλληνες, θα έπρεπε να είμαστε πιο προσεκτικοί από τη στιγμή, που μέχρι πρότινος όλη η υφήλιος μας χλεύαζε για την οικονομική καταστροφή που δημιουργήσαμε. Επιπλέον ο δυτικός κόσμος με την μόλυνση του περιβάλλοντος έχει σκοτώσει πολλούς περισσότερους, από όσους θα σκοτώσει ο κορωνοΐος. Αυτή τη στιγμή όλη η ανθρωπότητα πρέπει να έχει έναν εχθρό, που δεν είναι άλλος από τον κορωνοΐο, που κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχτεί. Με τους επιστήμονες οδηγούς κι εμάς συνοδοιπόρους τους όμως, θα νικήσουμε. 

Ε.Φ.Β.

 

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ

          

Περπατώντας σε μια από τις συνοικίες της πρωτεύουσας, είδα με ζήλο τους αστυνομικούς, που έβαζαν κλήσεις, και μάλιστα με γερανοφόρα οχήματα, μετακινούσαν αυτοκίνητα και μηχανάκια, τα οποία έκλειναν τις διαβάσεις των ατόμων με αναπηρία. Είναι γνωστό πως δεν είμαστε μια κοινωνία φιλική, προς τα άτομα με κινητικές δυσκολίες και αναπηρίες. Θα διαμαρτυρηθείτε βέβαια, πως εσείς είστε τύπος και υπογραμμός, και θα συμφωνήσω, αλλά μια κοινωνία δεν κρίνεται ατομικά, ούτε από τις προθέσεις, αλλά συνολικά κι από το αποτέλεσμα. Μάλιστα όπως παρατήρησα τις μέρες εκείνες σε όλη την χώρα επικρατούσε ένας ζήλος, κόντρα στην γαϊδουριά, να δυσκολεύουμε τη ζωή κάποιων συμπολιτών μας, σύμφωνα και με τις πρωτοβουλίες της κυβέρνηση, κι εδώ θα πούμε ένα μεγάλο μπράβο, κι ελπίζουμε να μην είναι απλά ένα επικοινωνιακό τρικ, όπως συνηθίζεται στη χώρα μας, που θα ξεφουσκώσει γρήγορα.

Όμως θα είχα να επισημάνω, μερικά ακόμα θέματα, που πρέπει να κοιτάξουμε για να κάνουμε τη ζωή των συμπολιτών μας, πιο φιλική. Αρχικά η ίδια η πολιτεία, θα πρέπει να ευαισθητοποιηθεί, γιατί είναι ο χειρότερος εχθρός των αναπήρων. Κακοτράχαλα πεζοδρόμια, μη ύπαρξη διαβάσεων, τα σημεία που ενώνουν πεζοδρόμια με δρόμους, οι διαβάσεις των ΑΜΕΑ δηλαδή, είναι τόσο κακοφτιαγμένες σε πολλές περιπτώσεις, που ούτε οι ίδιοι δεν τις χρησιμοποιούν και προτιμάν άλλο σημείο και την μεγαλοψυχία κάποιου περαστικού για να τους βοηθήσει. Δήμοι, περιφέρειες και κυβέρνηση δυσκολεύουν τη ζωή των εν λόγω ατόμων εν έτη 2020, με τις κακοτεχνίες τους, ενώ αρκετά δημόσια κτίρια δεν έχουν τον απαραίτητο εξοπλισμό. Να μην αναφερθώ σε ιδιωτικούς χώρους, όπως μαγαζιά, εστιατόρια ακόμα και πολυκατοικίες, που δεν υπάρχουν μπάρες, ασανσέρ ή άλλα φιλικά μέσα ή υπάρχουν αφότου ανέβεις έναν όροφο σκαλιά. Τέλος ας μιλήσουμε και για τις αστικές συγκοινωνίες και συγκεκριμένα το πλέον εξυπηρετικό μέσω, το μετρό, συμπεριλαμβανομένου και του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου, πόσες φορές δεν έχετε ακούσει, πως ο ανελκυστήρας στον τάδε ή δείνα σταθμό είναι εκτός λειτουργίας και καλούνται οι ανάπηροι, να περάσουν τον προορισμό τους, να ανέβουν με το ασανσέρ και να κατέβουν στην άλλη αποβάθρα για να γυρίσουν πίσω στον προορισμό τους, προς την μεριά που έχει ασανσέρ.  Να περάσουν έναν Γολγοθά, και όχι ρε φίλε δε γουστάρουν να κάνουν επιπλέον ταξίδι επειδή δεν έχει γίνει πρόβλεψη ή λόγω βλάβης, που καταλαβαίνουμε πως και τα μηχανήματα χαλάνε, αλλά αυτό συμβαίνει σε τακτική βάση και μάλιστα πολλές φορές αργεί η επισκευή τους.

Μήπως λέω, εκτός τις κλήσεις στους ασυνείδητους αυτοκινητιστές και μηχανόβιους, καλό θα ήταν τόσο οι αστικές συγκοινωνίες, οι ιδιωτικοί φορείς, αλλά και το δημόσιο, να πληρώνουν πρόστιμο, για να συμμορφωθούν. Ένα πρόστιμο που θα πηγαίνει άμεσα στα άτομα με αναπηρίες ως ελάχιστη αποζημίωση στις δυσκολίες που τους δημιουργούμε, και στην βελτίωση της ζωής τους. Όπως και τα πρόστιμα των πολιτών, που κλείνουν τις διαβάσεις των ΑΜΕΑ, θα έπρεπε να πηγαίνουν στους ΑΜΕΑ και όχι στον κρατικό κορβανά;

                                                                                                Ε.Φ.Β.

 

 

ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Με αφορμή το βιβλίο της Greta Thunberg, που παρουσιάζουμε σήμερα μέσω του Artscript,  μας γεννήθηκαν πολλές σκέψεις, που θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεκριμένα σύμφωνα με το βιβλίο, που βασίζεται στις ομιλίες της (Η ζωή μας είναι στα χέρια σας /εκδόσεις Παπαδόπουλος) περίπου 200 βιολογικά  είδη εξαφανίζονται κάθε μέρα κι ο πλανήτης κινδυνεύει άμεσα, από την υπερθέρμανση αν και στην πραγματικότητα ο πλανήτης θα συνεχίσει να περιπλανιέται στο σύμπαν για πολλές χιλιετίες ακόμα, ενώ το ανθρώπινο είδος θα έχει εξαφανιστεί, από τις δικές του αυτοκτονικές ενέργειες. Όπως αναφέρουν και οι Aryn Baker & Mbar Toubab, στο περιοδικό ΤΙΜΕ της 28^ης Σεπτεμβρίου του 2019. Το σταμάτημα της υπερθέρμανσης δεν είναι για να σωθεί ο πλανήτης, ο οποίος θα επιβιώσει ανεξάρτητα πόσο το κλίμα θα αλλάξει, αλλά έχει σχέση με τη διάσωση της ανθρωπότητας.

 

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, οι πολιτικοί μας κοροϊδεύουν ή χρησιμοποιούν τις φυσικές καταστροφές, όχι για να ευαισθητοποιήσουν τους πολίτες, αλλά για να επιτεθούν στον πολιτικό τους αντίπαλο και συνεχίζουν την ίδια πολιτική όταν έρθουν στα πράγματα. Τόσο οι φωτιές όσο και οι πλημμύρες θα συνεχίσουν και θα αυξάνονται και θα εντείνονται, αφού η λύση είναι μία η πρόληψη. Η προστασία του περιβάλλοντος είναι η λύση κι όχι απλά η αύξηση των πυροσβεστών και των φραγμάτων. Επιπλέον μέσα όπως η αιολική και η ηλιακή ενέργεια από μόνες τους εδώ και δεκαετίες δεν πρόσφεραν τίποτα, ας αναλογισθούμε πόσο βοήθησαν τα φωτοβολταΐκα. Όπως τίποτα δεν θα προσφέρουν και τα καινούργια της μόδας ηλεκτρικά αυτοκίνητα, αφού κι αυτά από κάποια πηγή παίρνουν για να καταναλώσουν. Η λύση είναι γνωστή, η αλλαγή του τρόπου ζωής και της κατανάλωσης. Όσον αφορά τους πολιτικούς της χώρας μας, που τόσο νοιάζονται και καπηλεύονται τις φυσικές καταστροφές, έχουν υπογράψει από το 2010 την προστασία μεγάλου τμήματος της Μεσογείου, μαζί με άλλες χώρες και μόνο το 3% των ΘΠΠ (Θαλάσσιων Προστατευόμενων Περιοχών) έχει προστατευτεί, σύμφωνα με έρευνα της WWF, και συνολικά ενώ ο σχεδιασμός είχε θεσμοθετήσει σε όλες τις χώρες την προστασία του 9,68%, το 2,48% διαθέτει επαρκή σχέδια διαχείρισης κι από αυτά μόλις το 0,03% απολαμβάνει καθεστώς απόλυτης προστασίας.

 

ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Δυστυχώς και οι δημοσιογράφοι, στην πλειοψηφία τους είτε καπηλεύονται προς όφελος των πολιτικών που υποστηρίζουν τις φυσικές καταστροφές, είτε τις προβάλουν όταν αυτές έρχονται, με περίσσια κάλυψη, ιδιαίτερα αν υπάρχουν καταστροφές και νεκροί, για να αυξήσουν την τηλεθέαση. Δεν ενημερώνουν τους πολίτες για το θέμα, δεν κάνουν εκπομπές για αυτό, δεν προτάσσουν τις λύσεις, που οι επιστήμονες εδώ και χρόνια παραθέτουν, παρά μόνο ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα την ώρα της καταστροφής κι ασχολούνται με τον κάθε τυχάρπαστο τύπο, που βλέπουμε στους δέκτες μας. Είδατε καμιά ψύχραιμη εκπομπή για το περιβάλλον;  Βέβαια ο ρόλος τους είναι δύσκολος, αφού θα πρέπει να αναφερθούν σε λύσεις, που πιθανώς θα είναι αντίθετες με τα συμφέροντα εταιριών, που πληρώνουν για διαφήμιση, οπότε θα θέσουν σε κίνδυνο τη δουλειά τους.

 

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Σύμφωνα με το γερμανό κοινωνιολόγο Max Weber, ο πολιτισμός είναι ένα χρυσό κλουβί, θα πρόσθετα και μολυσμένο. Ο πολιτισμός, η τεχνολογία έφερε πολλά θετικά στην ανθρωπότητα, αλλά η ταχύτητα με την οποία επιβλήθηκε, δεν άφησε τους ανθρώπους να ωριμάσουν και συν της απληστίας τους, το νέφος αυξήθηκε, η πυξίδα χάθηκε, η γη αποψιλώθηκε στο βωμό του κέρδους, το επίπεδο ζωής μειώθηκε, το νερό σε κάποιες περιοχές θα εκλείψει και οι κλιματικές μεταβολές δημιουργούν από θανάτους ως  μετανάστευση. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας η οικολογική καταστροφή θα στοιχίσει 701 δις ευρώ. Κι αναρωτιέται κανείς, τέτοια ποσά μπορεί να τα αντέξει μια χώρα, κι όταν θα πέσουν στους ώμους των πολιτών μήπως, αν υπάρχει ανθρωπότητα ακόμα, οδηγηθούμε στην καλύτερη περίπτωση σε επαναστάσεις και στην χειρότερη σε ανεξέλεγκτη βία; Άλλο ένα στοιχείο, 1000 δολάρια το χρόνο απαιτούνται ανά κάτοικο για να τηρηθούν οι στόχοι που θέτει η συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, σύμφωνα με δηλώσεις του Γάλλου υπουργού οικονομικών Μπρούνο Λε Μερ, που ζήτησε την αναχρηματοδότηση του Πράσινου Ταμείου για το κλίμα. Οι στόχοι είναι απαραίτητο να επιτευχθούν, όμως σε κάποιες χώρες το εισόδημα είναι πολύ πιο κάτω από τα 1000 δολάρια. Θα πρέπει λοιπόν να βάλει ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του για να επιτευχθεί ο στόχος. Αν δεν ενισχυθούν οι αδύναμες χώρες με υποδομές, με υγεία, με παιδεία και τα μέσα για την επιβίωση, θα συνεχίσουν να μολύνουν, αφού για αυτούς θα είναι μονόδρομος για την επιβίωση. Επίσης το μοντέλο «οι πλούσιοι να ρυπαίνουν εις βάρος των αδύναμων» είναι ξεπερασμένο. Σήμερα πρέπει να συμμορφωθούν όλοι.

 

ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ

Στο σημείο αυτό θα αναφερθούμε σε κάποιες επιθέσεις, που δέχτηκε η Greta Thunberg, η νεαρή μαθήτρια, που ξεκίνησε μόνη της απεργία από τα μαθήματα, και ακολούθησαν χιλιάδες μαθητές στην χώρα της και σε όλον τον κόσμο. Εμφανίζονται κάποιοι ψυχολόγοι, που τη χαρακτηρίζουν «ψυχικά άρρωστη», κάποιοι άλλοι βρήκαν μια φωτογραφία μιας κοπέλας που της μοιάζει έναν αιώνα  πριν γεννηθεί, από το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και λένε πως είναι ταξιδιώτης του χρόνου. Το θέμα δεν είναι η Greta, είναι το περιβάλλον και οι επιθέσεις υπάρχουν γιατί τα συμφέροντα είναι μεγάλα. Την κατηγορούν ότι παράτησε το σχολείο κι ότι βάζει τα κλάματα για το περιβάλλον, δυστυχώς τα κλάματα θα έπρεπε να τα είχαμε μπήξει όλοι. Οι επιχειρήσεις, ακόμα κι αυτές που κόπτονται για το περιβάλλον, ξέρουν πως πρέπει να αλλάξει ο τρόπος παραγωγής κι αυτό θα τους επιφέρει ένα τεράστιο κόστος, μπορεί να τους οδηγήσει ακόμα και σε αφανισμό, οπότε είναι αδύνατο να γίνουν οι μπροστάρηδες σε αυτήν την αλλαγή και προτιμούν την κλιματική αλλαγή. ΚΙ ακόμα κι αυτές που εμφανίζονται ως πρωτοπόρες στη μείωση των ρύπων, οι αυτοκινητοβιομηχανίες, το έκαναν στα ψέματα, θυμόμαστε τους γερμανικούς κολοσσούς, που πείραζαν τα αυτοκίνητα για να δείχνουν ψευδώς λιγότερους ρύπους (ντιζελγκειτ). Ενώ σήμερα με αφορμή την ηλεκτροκίνηση η Daimler ανακοίνωσε την απόλυση 10000 εργαζομένων, για να χρηματοδοτήσει την ηλεκτροκίνηση, που παραδόξως  θα συνεχίσει να μολύνει, αφού δεν υπάρχει έλεγχος της πηγής. Η σωτηρία θα πρέπει να έρθει για όλους όσον αφορά την προστασία του περιβάλλοντος κι όχι πάλι να θυσιάζονται οι φτωχοί. Αν οι εταιρίες έχουν κοινωνικό πρόσωπό, ας επωμιστούν και το κόστος, άλλωστε αυτές εδώ και αιώνες καταβρώμησαν τον πλανήτη. Κι ας μην είναι οικολόγοι εις βάρος των φτωχών, που ξεπέφτοντας , θα αναγκαστούν σε λύσεις μη οικολογικές.

 

ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ –ΕΜΕΙΣ

Όσον αφορά εμάς τους πολίτες, ίσως έχουμε τη μεγαλύτερη ευθύνη και πολύπλευρα. Πρώτον δεν μπορεί να θέλουμε λιγότερη οικολογική καταστροφή και να ψηφίζουμε τον κάθε λαϊκιστή ή μη, που από τη μια μιλάει για οικολογία κι από την άλλη με το σύνθημα της ανάπτυξης, αρέσκεται στις εξορύξεις ή ακόμα χειρότερα μιλάει για εξόρυξη υδρογονανθράκων, είμαστε σίγουροι πως με τα πετρέλαια δε θα μολύνουμε τις θάλασσες, δε θα χάσουμε τον τουρισμό, δε θα αυξηθούν οι καρκίνοι, όπως αναφέρει η Greenpeace, κάτι που παρατηρήθηκε σε όλες τις περιοχές που έγιναν εξορύξεις, όπως στη Βασιλικάτα της Κάτω Ιταλίας που ο καρκίνος του θυρεοειδούς αυξήθηκε 16%. Και πάνω από όλα οι πολιτικοί που ψηφίζουμε από τη μια δηλώνουν οικολόγοι, ενάντια στις πυρκαγιές και τις πλημμύρες, κι από την άλλη στο βωμό της ανάπτυξης θα παράγουν το πετρέλαιο, τον υπ’ αριθμόν ένα παράγοντα μόλυνσης του περιβάλλοντος. Κι ας μην ξεχνάμε πως αφήνουν ανεξέλεγκτη την άναρχη δόμηση, κάτω από τις πιέσεις των πολιτών-ψηφοφόρων. Αν θέλουμε να σταματήσει η κλιματική αλλαγή θα πρέπει να αλλάξουμε το μοντέλο κατανάλωσης, παραδείγματος χάριν, η αύξηση της κατανάλωσης κρέατος αυξάνει τους ρύπους, (μεταφορές / συντήρηση /μονάδες παραγωγής) είμαστε διατεθειμένοι, να μειώσουμε την κατανάλωση κρέατος, να έχουμε ένα αντί δύο αυτοκίνητα; Να απολέσουμε πολλές από τις μικρές ή μεγάλες πολυτέλειές μας; Εδώ βέβαια εμείς δεν μπορούμε να αποχωριστούμε το τσιγάρο, και πολλοί από εμάς το θέσαμε ως λάβαρο κόντρα στους «κακούς» και το χειρότερο πολλοί από εμάς που έχουμε παιδιά, δίνοντας για άλλη μια φορά το παράδειγμα.

Σε πρώτη φάση πρέπει να απαιτήσουμε για μια Πράσινη Ευρώπη. Οι μαθητές άλλων χωρών έχουν κινήσει, μετά το κάλεσμα της μικρής Greta. «Δες οι άλλοι έχουν κινήσει….» σύμφωνα με τον ποιητή, εμείς ακόμα θα καθόμαστε και θα ακούμε χαζομάρες του στυλ ταξιδιώτισσα του χρόνου και υστερική! Θα πρέπει να υπάρξει μια Πράσινη Ευρώπη κι ένας Πράσινος κόσμος. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να υπάρξει μια δίκαιη Ευρώπη. Όχι να πληρώνουν οι πλούσιοι για να ρυπαίνουν, σε επίδειξη  του πλουτισμού τους. Σήμερα ίσως πλήττονται μόνο οι φτωχοί, σε λίγα χρόνια θα πλήττονται όλοι. Δυστυχώς στη χώρα μας δεν μπόρεσε να εμφανιστεί ένας δυνατός οικολογικός πόλος, ένα κόμμα οικολογικό. Βέβαια συνήθως τους οικολόγους τους έχουμε για γραφικούς, ενώ την ίδια στιγμή ψηφίζουμε όποιον γραφικό βρούμε. Δυστυχώς και τα κόμματα της βουλής έχουν απορροφήσει την οικολογία στους κόλπους τους, αλλά αυτό συμβαίνει δίχως πρόγραμμα, τις περισσότερες φορές και για να εξοικονομήσουν ψήφους. Κι αυτό γιατί οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για την οικολογία.

 

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Δυστυχώς, τόσο ο καπιταλισμός, όσο κι ο κομμουνισμός παλαιότερα, αφομοιώνει ό,τι τον συμφέρει από την οικολογία. Η οικολογία δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα στον καπιταλισμό. Γιατί όταν ο κυρίως στόχος του είναι η ανάπτυξη, θα θυσιαστεί η οικολογία. Στη νοοτροπία του το κέρδος είναι μόνο οικονομικό.  Μόνο αν ξεπεραστούν τα σημερινά συστήματα με ένα πράσινο σύστημα, μπορεί να έρθει η λύση. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να κάνει πράσινη πολιτική, ο καπιταλισμός μπορεί να κάνει πράσινες μπίζνες, όπου υπάρχει κέρδος, κι όπου δεν υπάρχει στέλνει το πράσινο για ανακύκλωση.  Ο καπιταλισμός δεν νοιάζεται αν στερεί από τις επόμενες γενιές το περιβάλλον και τη ζωή.  Ασφαλώς και σχεδιάζει μακροπρόθεσμα, αλλά σχεδιάζει κυρίως  όπου υπάρχει κέρδος, αφήνοντας πίσω του λύματα. Τα φωτοβολταϊκά και οι δήθεν πράσινες καπιταλιστικές λύσεις, δε μείωσαν την αύξηση της μόλυνσης. Και αν μιλήσουμε για λιγότερη ανάπτυξη αν χρειάζεται για να σωθεί ο πλανήτης, ο καπιταλισμός δεν θα το δεχτεί. Οι πολίτες όμως μπορούν να τον αλλάξουν, αν πια δεν τους εκπροσωπεί, όπως τον έφεραν στα πράγματα με τη γαλλική επανάσταση και λόγω μιας περιόδου μικρών παγετώνων που προηγήθηκε στην Ευρώπη, σήμερα μια άλλη κλιματική αλλαγή, ίσως σταθεί ικανή να τον αντικαταστήσει, πριν εξαφανιστούμε όλοι

 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΛΥΣΕΙΣ

Η κλιματική αλλαγή είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα, ο καθένας όμως πρέπει να βάλει το λιθαράκι του, ακόμα και να θυσιάσει κάτι, να καταναλώσει συνετά όσο χρειάζεται, σε πείσμα των διαφημίσεων, να απαιτήσει λύσεις, να ψηφίσει σωστά. Πάνω από όλα οι αλλαγές αυτές είναι θέμα κουλτούρας, αυτό όμως παίρνει χρόνο ή χρόνια. Τα μέτρα όμως πρέπει να τα πάρουμε σήμερα. Δίκαια αναφέρθηκε, πως ο Αμαζόνιος δεν ανήκει στη Βραζιλία, όπως κι ο αέρας, δεν μπορεί να δεσμεύεται από μία χώρα. Όχι σαν έδαφος μιας χώρας, αλλά σαν πνεύμονας πρασίνου. Δηλαδή αν μια χώρα ανακαλύψει ένα αέριο, που ρίχνοντάς το στα σύνορά της θα σκοτώσει τους πληθυσμούς κάθε χώρας, οι άλλες χώρες θα το δεχτούν, επειδή η κίνηση αυτή γίνεται εντός συνόρων;  Οι μετακινήσεις πληθυσμών θα είναι όλο και μεγαλύτερες, ίσως αύριο εμείς να είμαστε οι κλιματικοί μετανάστες. Ο Ο.Η.Ε. και όλες οι χώρες θα πρέπει να αναλάβουν κοινή δράση, δίχως να υπονομεύουν το σκοπό, θα πρέπει εμείς οι ίδιοι να τους πιέσουμε σε κάθε χώρα ξεχωριστά και μαζί ταυτόχρονα.

Ε.Φ.Β.

 

ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΛΙΡΑ

               

Όπως κάθε χρονιά που έρχεται, αυξάνονται οι προσδοκίες, νέοι στόχοι μπαίνουνε, νέοι σχεδιασμοί γίνονται. Πολλές φορές βέβαια, απλά και μόνο σαν ευχές και χωρίς κανένα σοβαρό πλάνο. Αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου συνάντησα κι εγώ δυο φίλους, που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό. Με τον πρώτο που εργάζεται σε χώρα της Ασίας, μεταξύ άλλων συζητήσαμε την πρόταση του Σ.Ε.Β., προς την κυβέρνηση, να σταματήσει το brain drain.  Γιατί δε βρίσκουν οι επιχειρηματίες εξειδικευμένο προσωπικό. Θεωρώντας πως μόνο η κυβέρνηση φταίει, ενώ η ίδιοι πράττουν σωστά. Ρώτησα τότε το φίλο μου, αν θα γύριζε πίσω. Η απάντησή του, ήταν μεταξύ άλλων, γιατί όχι αν είχε τις αντίστοιχες απολαβές, που θα του πρόσφεραν ένα καλό βιοτικό επίπεδο, όπως στο εξωτερικό. Βέβαια, λέγοντας μου το ποσό, που θα έπρεπε να λαμβάνει ως αμοιβή, δεν του είπα τίποτα για να μην τον κακοκαρδίσω, αφού λείπει χρόνια και δε γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα.

Όσον αφορά τον δεύτερο συνομιλητή μου, αφού ξεκαρδίστηκε η απάντηση ήταν ξεκάθαρη, «Το μυαλό τους και μια λίρα, να γυρίσω για να μου δίνουν 400 ή και 700 ευρώ, με  ωράρια απάνθρωπα; Αυτοί μας διώξανε, μαζί με τους πολιτικούς, κι όπως κοιτάνε αυτοί το συμφέρον τους, κοιτάω κι εγώ το δικό μου. Μόνο για διακοπές θα έρχομαι.  Που θυμήθηκαν να ζητήσουν εξειδικευμένο προσωπικό. Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους, κι αυτοί είναι @#*@#», με συγχωρείται η ανατροφή μου δεν μου επιτρέπει να ολοκληρώσω την πρόταση του φίλου μου. Κι εν συνεχεία πρόσθεσε, «χώρια που τις περισσότερες φορές, είναι όλο ιδέες και δεν ξέρουν πώς να διοικήσουν τις επιχειρήσεις τους, γι’ αυτό κάθε τρεις και λίγο ζητάν τη βοήθεια του κράτους και ή κλείνουν οι επιχειρήσεις, ή γίνονται προβληματικές ή κρατικοδίαιτες, αφού δεν ακούν καν το εξειδικευμένο προσωπικό, αυτοί θέλουν μόνο κέρδη εδώ και τώρα μη σχεδιάζοντας καν το μέλλον της επιχείρησής τους. Θεωρώντας τους εαυτούς τους φωτεινούς παντογνώστες».

Ας έχουμε λοιπόν μια καλή χρονιά, κι όσοι έχουμε προσδοκίες, ας βάλουμε τα σωστά θεμέλια αυτή τη χρονιά (αν και δίσεκτη), κι ας κάνουμε τα κατάλληλα σχέδια, για να θρέψουμε τους καρπούς στο μέλλον, γιατί τα καλά κόποις κτώνται.

                Ε.Φ.Β.

 

ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΧΟΥΜΕ

 

Περιτριγυρίζοντας τους δρόμους της πόλης, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, που λέει και ο λαός μας. Έπεσα πάνω σε μία συνάντηση συναδέλφων. Οι δύο μιλούσαν μεταξύ τους, όταν έφτασε σε αυτούς και ο τρίτος, ο οποίος τους χαιρέτησε εγκάρδια. «Που χάθηκες»; «Καιρό έχουμε να τα πούμε». «Στις ομορφιές σου είσαι». Κι όλες αυτές οι φιλοφρονήσεις, που συνδέουν τους συναδέλφους του δρόμου, όπως τον Βέγγο με τους συναδέλφους του στις ταινίες.  Στη συνέχεια άρχισε η συζήτηση, όσον αφορά τις πωλήσεις. «Φέτος πήγαμε πολύ καλά, ανεβάσαμε τις πωλήσεις περίπου 50%» «Μπράβο ήταν καλή χρονιά». «Τι τα θέλεις οι από πάνω ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι, ακόμα κι αν κατακτήσουμε όλοι την αγορά». «Δεν έχεις άδικο». Η συζήτηση συνεχίζονταν κι εγώ έστησα αυτί για να μάθω το προϊόν που πουλούσαν οι εν λόγω πωλητές με τα κουστούμια.

Κι ο διάλογος συνεχίστηκε κάπως έτσι, «Τώρα που κλείνει η χρονιά στη συνάντησή μας με τα στελέχη, το είπα και στον πρόεδρο, Πρόεδρε πήγαμε καλά, πουλήσαμε πολλά φάρμακα, σπάσαμε κάθε ρεκόρ. (Πολλές οι αρρώστιες φαίνεται). Κι εκείνος μου απάντησε όχι δεν πήγαμε καλά, χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια». Οι εν λόγω συνάδελφοι ήταν πλασιέ φαρμάκων, από αυτούς που βλέπουμε έξω από τα γραφεία των ιατρών στον Ε.Ο.Π.Π.Υ., στα νοσοκομεία και αλλού. Και σκέφτηκα, όταν αρρωστήσουμε θα πάρουμε το αντίστοιχο φάρμακο, τρεις το λάδι τρεις το ξύδι,… όμως δεν είναι έτσι καθώς φαίνεται. Τελικά πουλιούνται όχι όσα φάρμακα έχουν ανάγκη οι ασθενείς, αλλά όσα βάζουν στόχο οι φαρμακευτικές. Κι ακόμα και την επιτυχία της χρονιάς θέλουν να την κάνουν μεγαλύτερη, και μην αυταπατάστε ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και δύσκολα χάνει πελατεία κάποια φαρμακευτική, ο στόχος είναι να μεγαλώσει η αγορά, υπάρχουν δεν υπάρχουν άρρωστοι. Αν και οι πιο άρρωστοι είναι οι ίδιοι οι παραγωγοί της ίασης. Άλλωστε αν το φάρμακο που εμπορεύονταν ήταν το καλύτερο δε θα χρειάζονταν να ξοδεύονται σε μισθούς πλασιέ φαρμάκων.

Τέλος πάντων, όπως λέει και ο λαός μας μακριά από γιατρούς και δικηγόρους, και θα πρόσθετα την υγεία μας να χουμε, μην πέσουμε στα χέρια τους και μας φλομώσουν άχρηστα σκευάσματα, για να αυξήσουν τον τζίρο, και πάει καλά αν μας αδειάσουν απλά τις τσέπες, μη μας βλάψουν κιόλας, γιατί η σωστή δοσολογία είναι το πάν, (στην ηλεκτρονική έκδοση του Le Point 29/11/2019, υπάρχει δημοσίευμα για 12 φάρμακα, που μπαίνουν στη μαύρη λίστα των φαρμάκων, λόγω παρενεργειών) όπως ήξεραν και οι αρχαίοι γιατροί.  Και μέρες που ’ρχονται ας ανάψουμε και κάνα κεράκι πιστεύουμε δεν πιστεύουμε να βάλει ο Θεός το χέρι του, γιατί από αυτούς που νομίζουν ότι είναι Θεοί, δε γλυτώνουμε. (Καλά σας Χριστούγεννα)!

Ε.Φ.Β.

 

"ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΩ ΓΙΑΝΝΗ, ΝΑ ΣΕ ΑΛΕΙΨΩ ΜΕΛΙ"

 

Αυτές τις μέρες έπεσαν στην αντίληψη μου, μερικά παράδοξα της ευαισθησίας, που ανακάλυψα τόσο στην τηλεόραση, όσο στο ραδιόφωνα και τις εφημερίδες/περιοδικά. Ασφαλώς και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον υπάρχει στο ραδιόφωνο. Συγκεκριμένα και δεν ξέρω γιατί τόσο καιρό δεν το είχα προσέξει, προφανώς είχα εθιστεί, γιατί η συνήθεια είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Συγκεκριμένα λοιπόν παρατήρησα κάποιες διαφημίσεις, που φιλοδοξούν να επαληθεύσουν την παροιμία, να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω μέλι. Παράδειγμα πρώτο, μια σειρά σνάκς όπως συνηθίζουμε να τα λέμε (σοκολατοειδή/ γαριδάκια/κ.τ.λ.) που διαφημίζονται κατά τέτοιον τρόπο λες και θα σου αλλάξουν τη ζωή, λες και θα σε στείλουν ταξίδι στο διάστημα αναγκάζοντάς σε να τα δοκιμάσεις ιδιαίτερα τα παιδιά και οι έφηβοι, στα οποία κυρίως απευθύνονται, αλλά γιατί όχι και εμείς οι μεγαλύτεροι με τρόπο μάλιστα ακόρεστο, και από την άλλη σου προτείνουν με ψιλά γράμματα ή στα γρήγορα, τη συνιστώμενη δοσολογία και τον σωστό τρόπο μιας υγιούς διατροφής.  Εν’ συνεχεία έχουμε τα φάρμακα, που όταν τα πάρεις, δε γλυτώνεις απλά από το συνάχι και το κρύωμα, αλλά στην ουσία γίνεσαι ένας υπερήρωας ή το λιγότερο ένας επιτυχημένος άνθρωπος. Θα μου πείτε χαζοί είμαστε να χάφτουμε τέτοιες ανοησίες, αφού τις λέει η τηλεόραση! Το μέσο που έχουμε στο σπίτι μας για να μας ενημερώνει. Με μικρά γράμματα πάλι, που τρέχουν να ξεφύγουν στην τηλεόραση, με γράμματα ψείρες στα έντυπα, και τόσο γρήγορα στο ράδιο λες και ο εκφωνητής έπαθε κόψιμο και θέλει να διεκπεραιώσει τη δουλειά του εδώ και τώρα, για να ασχοληθεί με το προσωπικό του δράμα, μας ενημερώνουν να συμβουλευτούμε το γιατρό μας, γιατί μπορεί να γίνουμε υπερήρωες, αλλά ίσως να έχουμε και παρενέργειες, κι ευθύνη δεν φέρουν καμία.

Μεγαλύτερο όμως ενδιαφέρον έχουν δυο άλλοι τύποι διαφήμισης, τύπος ένα σχετίζεται με ποτό, το οποίο διαφημίζει τον γόη πετυχημένο, που βρίσκεται στο πάρτι με άλλους πετυχημένους, που πίνουν και ο ίδιος αρνείται να πιεί γιατί θα οδηγήσει, ενώ αντίθετα όλο το γιορτινό κλίμα ή το κλίμα της χλιδής, της ξεγνοιασιάς και της διασκέδασης σχετίζεται με το ποτό, που είναι αυτό που μένει ασφαλώς. Αντιφατικό το μήνυμα, αφού κι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής δείχνει να λατρεύει αυτό το ποτό. Κι όπως λέει και το τραγούδι «Ντροπή, μαζί μας μεγαλώνουν και παιδιά». Τελευταίο παράδειγμα και πιο σουρεαλιστικό οι στοιχηματικές εταιρίες, διαφημίζουν τα παιχνίδια τους, λες και θα σώσουν ζωές, θα μας κάνουν μαχαραγιάδες και να ζούμε μες στην χλιδή. Πόσο δελεαστικό για φτωχούς ανθρώπους του μεροκάματου, για νέα παιδιά που θέλουν να αρχίζουν τη ζωή τους κάνοντας ταξίδια, έχοντας σπορ αυτοκίνητα κτλ. Πόσο δελεαστικό για όλους μας να ζούμε σαν τον Ωνάση. Κι εδώ δε θα σταθώ στα ψιλά γράμματα, που υπάρχουν. Αλλά στο ότι ενώ από την μια ο σκοπός τους είναι να μας εθίσουν. Κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη πλάκα και αντίφαση, στο ραδιόφωνο, μας αναφέρουν για τον κίνδυνο εθισμού και μας προτρέπουν να απευθυνθούμε στους ειδικούς ή ακόμα και στην γραμμή στήριξης, που έχουν φτιάξει. Δηλαδή πάνε κόντρα στην διαφήμιση τους, ενώ όμως μας δείχνουν χαρωπά πως θα γίνουμε παίζοντας τα παιχνίδια τους, δεν μας δείχνουν αντίστοιχα τις θλιβερές εικόνες του εθισμού, που οδηγεί σε μεγαλύτερη φτώχεια, κακοποίηση μέσα στην οικογένεια και άλλα πολλά. Και όταν αναφέρω ότι μεγαλύτερη αντίφαση και αστειότητα υπάρχει στο ραδιόφωνο είναι γιατί, στα άλλα δύο μέσα μπορεί και να μη διαβάσεις τις ανεπιθύμητες ενέργειες, αλλά στο ραδιόφωνο, στο τέλος της διαφήμισης , θα ακούσεις την «κοινωνική προσφορά».

Η αλήθεια είναι πως οι διαφημίσεις αυτές, είναι κωμικές στον τρόπο που θέλουν να μας δείξουν το κοινωνικό προφίλ της εταιρείας. Κι αναρωτιέμαι, μήπως η πολιτεία θα έπρεπε να μας προστατέψει με κάποιους κανόνες. Όπως τα ψιλά γράμματα να μεγαλώσουν, η ταχύτητα της προειδοποίησης να είναι σε συγκεκριμένο χρόνο, ή έστω στον ίδιο με της διαφήμισης. Για το να προβάλουν οι διαφημίσεις απλά το προϊόν, δίχως υπερβολές δε θα μπω στον κόπο να αναφερθώ, η κατάσταση έχει ξεφύγει. Από την άλλη μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, ας αυτοπροστατευτούμε, αφού η πολιτεία είναι ανίκανη να το κάνει, όπως αυτοπροστατευόμαστε από τις καιρικές συνθήκες, τα τροχαία, τους κακοποιούς, άλλωστε αυτό δεν μας καλεί πάντα να κάνουμε η πολιτεία, να ακολουθήσουμε αυτό που συμβαίνει στην ζούγκλα;

Και κάτι τελευταίο, φανταστείτε σε μιαν άλλη πραγματικότητα, μια διαφήμιση, που θα πρόβαλε τα ναρκωτικά, να λέει πόσο χρήσιμα είναι να δείχνει χρήστες να πετάνε, να συναντάνε αγγέλους, να κάνουν extreme sports, να μας χαλαρώνουν, να μας κάνουν χάι, όμορφους και λεφτάδες. Και την ίδια στιγμή ο εκφωνητής σε αργή όμως κίνηση, ξέρετε πως…. να λέει προ-σο-χή η χρή-ση μπο-ρεί να προ-κα-λέ-σει ε-θι-σμό, για τυ-χών προ-βλή-μα-τα κα-λέ-στε στην πα-ρα-κά-τω γραμ-μη………. Μη χαμογελάτε, δεν απέχουμε πολύ από αυτήν την κατάσταση. 

 Ε.Φ.Β.

Υ.Γ. Υπομονή στους γονείς τις μέρες, που έρχονται. Συμπάσχουμε όλοι μαζί τους, μέσα σε όλον αυτό τον κατακλυσμό των διαφημίσεων για παιχνίδια.

 

 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

               

Η κάθε νέα κυβέρνηση έχει ένα σύνθημα-στόχο που την αυτοκαθορίζει και στέλνει το μήνυμα στην κοινωνία προς τα πού κινείται. Πολλές φορές ασφαλώς είναι ένα τσιτάτο, για επικοινωνιακούς λόγους αφού αν σκεφτούμε το παρελθόν οι περισσότερες των κυβερνήσεων πέρασαν και δεν άγγιξαν το μήνυμα, που εξέπεμπαν. Για παράδειγμα θυμόμαστε την «αλλαγή», την «κάθαρση», τον «εκσυγχρονισμό», την «επανίδρυση του κράτους», την «έξοδο απ’ τα μνημόνια», και φτάσαμε σήμερα στο «επιστροφή στην κανονικότητα». Κανονικότητα σημαίνει τη σωστή αναλογία, την ευρυθμία, τη συμμετρία.  Κι αν δούμε και το κανονικός: σύμφωνα με τον κανόνα ή τους κανόνες. Δε θα μπούμε στη διαδικασία να σχολιάσουμε ότι χωριζόμαστε πάλι σε κανονικότητες και μη κανονικότητες, σε κανονικούς και μη. Αλλά αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και σχολιάζεται από πολύ κόσμο είναι η λέξη «επιστροφή».

Σχεδόν ολόκληρη η δεκαετία που βιώνουμε, ήταν η περίοδος της κρίσης.  Άρα η περίοδος της κανονικότητας, που θέλουμε να επιστρέψουμε ήταν αυτή προ κρίσης. Πολύ ωραία ως εδώ. Σε αυτήν θέλουμε να ξαναπάμε; Στην κανονικότητα που οι κυβερνήσεις φόρτωσαν το κράτος με υπέρογκο χρέος, που το πλήρωσαν οι περισσότεροι πολίτες; Στην κανονικότητα που υπερκοστολογούνταν τα δημόσια έργα; Την περίοδο που δίνονταν υπερβολικές συντάξεις σε φίλα προσκείμενες ομάδες, και υπήρχαν συνταξιούχοι κάτω των πενήντα ετών με εφάπαξ εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ; Στην κανονικότητα που οι νέοι έπαιρναν στα λόγια 700 ευρώ και υπήρχαν κατηγορίες ακόμα και με πτυχίο πανεπιστημίου, που δούλευαν για 500 ευρώ στην ειδικότητα τους στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Στην κανονικότητα που οι νέοι μας είχαν ξεκινήσει να φεύγουν στο εξωτερικό λόγω των χαμηλών μισθών. Δηλαδή θέλουμε να επανέλθουμε στην κανονικότητα, που μας έφερε στην κρίση, για να βολευτούν πάλι λίγοι, και να ξαναδημιουργήσουμε την επόμενη κρίση; Το πάθημα μιας τραγικής δεκαετίας, δεν μας έμαθε τίποτα; Ελπίζω πως όχι.

Ας δούμε κάτι όμως στη σημερινή κανονικότητα, που για να μην αδικήσουμε τους κυβερνώντες μας, όντως φαίνεται πως κάπως η κατάσταση έχει σταθεροποιηθεί και οι δείκτες πάνε καλά εδώ και καιρό.  Η σημερινή κανονικότητα είναι η υψηλή ανεργία και κυρίως των νέων, η σημερινή κανονικότητα είναι οι νέοι, αλλά και οι μεγαλύτεροι να εργάζονται για 290 ευρώ τετράωροι και για 590 ευρώ οχτάωροι και μάλιστα με ένα τέταρτο διάλειμμα, που το δουλεύουν στο τέλος, μπας και χάσουν οι εργοδότες κάνα σέντς. Μπορώ να αναφέρω κι άλλα, όμως δε χρειάζεται όλοι τα ξέρουμε. Με αυτή την κανονικότητα το brain drain, θα συνεχιστεί και θα αυξηθεί, δε θα φεύγουν μόνο οι έλληνες, μα και οι ξένοι μετανάστες από τη χώρα, γιατί με 290 ή 590 ευρώ κανείς δεν μπορεί όχι μόνο να κάνει οικογένεια αλλά ούτε να ζήσει αξιοπρεπώς και τα 2000 ευρώ εφάπαξ επίδομα για κάθε παιδί, μάλλον ακούγονται ως ανέκδοτο. Με αυτά τα ποσά, να γυρίσουν πίσω όσοι έφυγαν είναι αδύνατον.

Σωστά ακούγονται κάποιες αυξήσεις για τους ηλικιωμένους, που έχασαν πάνω από το μισό του εισοδήματός τους, αλλά το μέλλον είναι οι νέοι κι αν «δε γλυτώσει το παιδί», κατά το γνωστό τραγούδι, δε θα γλιτώσει ούτε η χώρα, ούτε οι μεγαλύτερες ηλικίες, που εκτός των εισοδημάτων τους, έχουν απολέσει και τα παιδία τους. Γι’ αυτό πρέπει να αυξηθούν και οι μισθοί των νέων και να γίνει σεβαστή η φωνή τους σήμερα, γιατί σε μια τετραετία θα είναι πλέον πολύ αργά.

Κλείνοντας και για να επιστρέψουμε στο μήνυμα που εκπέμπει η νέα κυβέρνηση, επειδή και τα μηνύματα παίζουν το ρόλο τους και σηματοδοτούν κάτι, όχι μόνο σε αυτούς που τα ακούν, αλλά και σε αυτούς που τα εκπέμπουν, καλό θα ήταν να το αλλάξει με κάποιο άλλο. Ένα μήνυμα που θα σηματοδοτεί τη φυγή προς τα μπροστά και την αλλαγή της νοοτροπίας, όπως «νέα κανονικότητα» ή «μετακανονικότητα» για παράδειγμα, που θα διαχωρίζει τη σημερινή κανονικότητα, από το κακό παρελθόν μας. Κι όχι να κλείνει το μάτι στο παρελθόν και στις ομάδες, που το στήριξαν και επωφελήθηκαν από αυτό. Γιατί δεν είναι λίγες οι φορές, που το μήνυμα που πρόβαλε ένας στρατηγός στη μάχη, τον οδήγησε στο να χάσει τον πόλεμο, αφού ανέβασε ή έριξε την ψυχολογία των στρατιωτών, ή τους άφησε παντελώς αδιάφορους. Εκτός και το μήνυμα αυτό σηματοδοτεί πραγματικά το στόχο της κυβέρνησης.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΡΟΜΠΟΤΙΚΑ ΣΚΟΥΠΑΚΙΑ

 

Βγαίνοντας από τις κυλιόμενες σκάλες και φτάνοντας στο χώρο που βρίσκονται τα μηχανήματα που ακυρώνεις το εισιτήριο ή την κάρτα σου, μια ηλικιωμένη κυρία με πλησίασε και με ρώτησε γιατί η κάρτα της δεν ανοίγει την ηλεκτρονική είσοδο να βγει από αυτήν. Τη ρώτησα αφελώς αν είχε μέσα εισιτήριο και μου απάντησε πως μόλις την ίδια μέρα είχε βγάλει μηνιαίο. Της ζήτησα τότε την κάρτα να την χτυπήσω εγώ στην έξοδο. Δυστυχώς και στην περίπτωση μου, το χωρίς ευαισθησίες μηχάνημα έβγαλε μια ένδειξη «Κλήση βοήθειας» και παρέμεινε στωικά κλειστό. Πρότεινα τότε στην ηλικιωμένη να περάσει γρήγορα μετά από εμένα, αφού τοποθετήσω τη δική μου κάρτα στο μηχάνημα. Έλαβε θέση πίσω μου, κι όταν άνοιξε η πόρτα έμεινε εκεί να με κοιτάει. Ένας άλλος κύριος ανέλαβε την σωτηρία της. Προσπάθησε αρχικά κι αυτός να δοκιμάσει την κάρτα της μάταια και εν’ συνεχεία έβαλε τη δική του κάρτα για να περάσει η γιαγιά. Εκείνη περίμενε, οι ασυνείδητες πύλες άνοιξαν, όμως η γιαγιά δεν είχε καλή εκκίνηση και μέχρι να κάνει το πρώτο βήμα είχε κλείσει πάλι η δίοδος. Η καημένη κυρία, έμεινε να κοιτάζει με παράπονο την κλειστή τζαμένια είσοδο. Ενώ παρατήρησα πως και άλλες ηλικιωμένες τριγύριζαν πίσω από τις εισόδους προσπαθώντας να βρουν μια λύση στο πρόβλημά τους. Τόσην ώρα κάτι μου έλεγε να μην φύγω από το σταθμό, γιατί η συμπαθέστατη κυρία δε θα έβρισκε λύση. Τελικά ο νέος κηδεμόνας της, σκεφτόμενος πως η κάρτα είχε χτυπηθεί από την έξοδο στο σταθμό, έκανε μια ομολογουμένως έξυπνη κίνηση, την πήρε και την χτύπησε από την αντίθετη πλευρά, όμως τι τα θες; Ο σταθμός αυτός είχε αλλού είσοδο κι αλλού έξοδο. Τελικά αφού πέρασε ο ίδιος, άφησε την κυρία με το απορημένο βλέμμα και την αγωνία, εγκλωβισμένη στον σταθμό.

Τελικά αποφάσισα να γυρίσω στις εισόδους του σταθμού για να δώσω μια λύση στην εν λόγω κυρία. Πριν όμως παρατήρησα κι άλλες κυρίες κι έναν παππού, που προσπαθούσαν να βρουν λύση και πηγαινοέρχονταν από έξοδο σε έξοδο, σαν εκείνα τα μοντέρνα ρομποτικά σκουπάκια, που μόλις χτυπήσουν τοίχο η έπιπλο γυρίζουν πίσω και πάλι από την αρχή αεικίνητα ώσπου να τα κλείσει η νοικοκυρά ή ο νοικοκύρης. Πλησίασα πάλι τη γιαγιά εγώ από έξω κι αυτή από μέσα από τον σταθμό λες και βρισκόμασταν σε συνοριακή περιοχή, της ζήτησα την κάρτα της και της είπα να πάει στο άλλο άκρο των μηχανημάτων, που είναι η είσοδος στο σταθμό, όταν έφτασα της εξήγησα πως θα ενεργοποιήσω την κάρτα της και τότε θα πρέπει να βγει. Για άλλη μια φορά όμως, παρά του ότι η πόρτα άνοιξε η ηλικιωμένη δεν πρόλαβε. Της έδωσα πίσω την κάρτα και της ζήτησα να πάει στις εξόδους και να πατήσει από μέσα την κάρτα της για να βγει. «Μα την πάτησα και πριν», μου είπε.  «Τώρα την ενεργοποίησα», της είπα και περίμενα να δω την συνέχεια. Ενώ εκείνη ψέλλισε απλά ένα χαμένο «Αα». Τελικά ακούμπησε την κάρτα της στην έξοδο, εκείνη άνοιξε, η κυρία είχε μια καλή εκκίνηση και τελικά απελευθερώθηκε. Προχωρώντας γύρισε προς το μέρος μου και με ευχαρίστησε, κάνοντάς μου ως και μια υπόκλιση.

Ξεκίνησα να φύγω, όμως είδα κι άλλες κυρίες να πλησιάζουν προς την έξοδο, μαζί και ο παππούς, που τόση ώρα έπαιζαν το ρόλο της ρομποτικής σκούπας και με κοίταζαν παρακαλεστικά, με κάτι ματάκια, σαν τα κουταβάκια όταν σε ικετεύουν για κάτι. Επέστρεψα στην συνοριακή γραμμή και τις απελευθέρωσα όλες, τελευταίο τον παππού που υπέμενε στωικά τη σειρά του.

Σίγουρα η τεχνολογία είναι χρήσιμη, σίγουρα τα μηχανήματα είναι το μέλλον, αλλά τόσο οι υπάλληλοι, όσο και οι υπόλοιποι επιβάτες, ας βοηθήσουμε τους μεγαλύτερους που δεν είναι εγκλιματισμένοι στις νέες τεχνολογίες.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ!

 

Ακούγοντας ραδιόφωνο, έφτασε κι εμένα στα αυτιά μου, πως και φέτος πήγαμε καλά στον τουρισμό, λίγο πάνω, λίγο πιο κάτω δεν έχει σημασία, είμαστε πια πρωταθλητές…. και τώρα τι κάνουμε;  Υπάρχουν  ομάδες που κατακτούν το πρωτάθλημα και μετά δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν, το βάρος είναι μεγάλο και από τις πρώτες θέσεις, βρίσκονται στην αφάνεια. Κι άλλες που συνεχίζουν ή τουλάχιστον δημιουργούν υποδομές. Ας δούμε όμως μερικά από τα επιτεύγματά μας στον πρωταθλητισμό του τουρισμού. Πρώτον στο όμορφο νησί της Μυκόνου, κλέβουν το διάσημο μοντέλο Τζίνζι Χαντίντ, κι από εκεί που διαφημίζει τη χώρα μας στα social media, καλεί τους εκατομμύρια ακόλουθούς της να μην το επισκεφτούν, γιατί δεν υπάρχει ασφάλεια.  Ταυτόχρονα, στο νησί της Αντίπαρου, ο γιός του Τομ Χανκς, κινηματογραφεί, ας μου επιτραπεί ο όρος, με το κινητό του, τον ξυλοδαρμό ενός τουρίστα από αστυνομικό, αφού έχει προηγηθεί όπως λέει ο αστυνομικός συμπλοκή δυο ομάδων τουριστών. Το βίντεο δόθηκε στις αρχές, αλλά έπαιξε και στα Μ.Μ.Ε. προβάλλοντας και πάλι την χώρα μας αρνητικά. Τρίτον στη Σαμοθράκη, πλήθος κόσμου, μεταξύ αυτών και τουρίστες από το εξωτερικό, εγκλωβίστηκαν χωρίς δίοδο διαφυγής, αφού τα πλοία (δύο) που έκαναν τα δρομολόγια παροπλίστηκαν από βλάβη και δεν υπήρχε σχέδιο να βοηθηθούν οι ταλαίπωροι τουρίστες. Τέταρτον στο όμορφο Αίγιο, σύμφωνα με το ρεπορτάζ πάντα, τα σκουπίδια δεν μαζεύονταν, με αποτέλεσμα επί σειρά ημερών να βρίσκονται σε όλα τα πεζοδρόμια, τα κουνούπια αυξήθηκαν, τα τρωκτικά έκαναν φωλιές, η δυσοσμία έδιωχνε τους τουρίστες, αφήνοντας τους ανυπεράσπιστους πολίτες πίσω να εισπνέουν το άρωμα. Πέμπτον και τελευταίο, για να μην μακρηγορούμε, στο νησί της Άνδρου, η παράνομη χωματερή που βρισκόταν σε ύψωμα κοντά στη θάλασσα, με το βάρος κατρακύλησε και τόνοι πλαστικό βρέθηκαν στο νερό, οδηγώντας τον δημοφιλή ηθοποιό Λεονάρντο Ντι Κάπριο, να ζητήσει την κινητοποίηση, για να βοηθηθεί η περιοχή και να καταγγείλει το γεγονός.  Δηλαδή Ασφάλεια, Μεταφορές, Περιβάλλον μηδέν. Στην ουσία στα τρία συστατικά του τουρισμού μηδέν, όμως εμείς είμαστε πρωταθλητές, της στιγμής.

Φυσικά όλοι οι φορείς, αλλά και οι ιδιώτες, που εμπλέκονται δεν είχαν καμιά ευθύνη. Λογικό! Μάλιστα ο δήμαρχος Άνδρου δήλωσε πως ο Ντι Κάπριο αδικεί το νησί, που δεν έχει μόνο αυτήν την πλευρά. Μάλλον και δυστυχώς εμείς μόνοι μας αδικούμε τον εαυτό μας, που χαιρόμαστε με τη συγκυρία και το βραχυπρόθεσμο και δεν κάνουμε τίποτα να ενισχύσουμε τις υποδομές και να προλάβουμε τέτοιες καταστάσεις, που μην γελιέστε και μετά από δέκα χρόνια για τα ίδια θα συζητάμε. Μάλιστα είμαστε πολλοί καλοί στο να ‘‘αδικούμαστε’’ και να καταστρέφουμε το TRADENAME της χώρας μας μαζί με το περιβάλλον. Κι όσον αφορά το ξακουστό νησί της Μυκόνου, που πουλιέται ακόμα και μια σαμπάνια σε περίπτερο 25 χιλιάδες ευρώ, με ένα από τα μεγαλύτερα ΑΕΠ της Ευρώπης είναι  ανεπίτρεπτο τόσο από την πλευρά της πολιτείας, όσο και των επιχειρηματιών, να μην εγγυώνται την ασφάλεια των τουριστών τους, που τους έχουν αυξήσει το εισόδημα και τους κατέστησαν έναν από τους πρώτους τουριστικούς προορισμούς. 

Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω ένα ακόμα σημείο, που οι άνθρωποι του τουρισμού πρέπει να προσέξουν. Ότι η αύξηση του τουρισμού σε επισκέπτες, έχει κάποια όρια. Ειδικότερα για κάποιες περιοχές που ο τουρισμός είναι υπέρ- μαζικός. Τόσο όσον αφορά τις υποδομές, όσο και το φυσικό περιβάλλον. Ένας υπέρμετρα μεγάλος αριθμός τουριστών μπορεί όχι απλά να έχει αρνητικές συνέπειες ως προς τον τουρισμό, αλλά και καταστροφικές ως προς τις περιοχές αυτές, για τον λόγο αυτό καλό είναι να γίνονται όλα με μέτρο ή όπως έλεγαν οι αρχαίοι «Παν μέτρον άριστον».

                                                                                                                                                                Ε.Φ.Β.

               

ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΙ

 

Μέσα στο λιοπύρι της Αθήνας, Αύγουστο μήνα, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπως όλοι οι πολιτισμένοι πολίτες του κόσμου, παρά τα προβλήματα που παρουσιάζουν και την πολλές φορές, υπερβολική κριτική, που τους ασκούμε. Συγκεκριμένα χρησιμοποίησα τον αιωνόβιο ηλεκτρικό Κηφισιάς Πειραιά. Κι ενώ χάζευα τη διαδρομή, ακουμπισμένος στην πλάτη των καθισμάτων, δυο κουστουμαρισμένοι νεαροί κύριοι μπροστά μου, είχαν ανοίξει τη συζήτηση, για το επάγγελμά τους. «Εσύ λες την αλήθεια;», «Ε, προσπαθώ…». «Κι ο πελάτης δέχεται;» Τι επάγγελμα ήταν αυτό που χρειάζονταν ψέματα σκέφτηκα, αφελώς, αφού λίγο πολύ τα περισσότερα επαγγέλματα και οι περισσότεροι επαγγελματίες χρησιμοποιούν τρικ, αν δεν αποκρύπτουν την αλήθεια ή αν δεν πουν ψέματα. «Αν είναι ο πελάτης καρδιοπαθής, και κάνει ασφάλεια για να ασφαλίσει τον εαυτό του και την οικογένειά του, η ασφάλεια δεν θα του δώσει όλα τα προνόμια, αν δεν είναι άκυρη κιόλας». Δηλαδή μόλις τώρα ομολογούσαν οι δύο ασφαλιστές μεταξύ τους, ότι η ασφάλεια γίνεται αν είσαι υγιής κι αν έχεις ή παρουσιάσεις πρόβλημα, τότε καθίσταται άκυρη. “Πελάτεεεες μου”, όπως θα έλεγε μακρόσυρτα κι ο Θανάσης Βέγγος. Και γιατί να κάνεις ασφάλεια, αν δεν τη χρειαστείς; «Και τι; Τους λες την αλήθεια;», «Όχι, αλλά δεν μπορώ να πω και ψέματα, αν δε με ρωτήσουν, δεν τους λέω τίποτα, αν όμως με ρωτήσουν αναγκάζομαι να τους πω, πως έχουν τα πράγματα». Ο έτερος Καππαδόκης,  έτριψε το πηγούνι του.

Λοιπόν έχουμε και λέμε, πολλοί ασφαλισμένοι, ιδιωτικών εταιριών είναι μάλλον ανασφάλιστοι δίχως να το ξέρουν κι ενώ πληρώνουν αδρά (και δεν αναφέρομαι στην περίπτωση της Ασπίς), επιπλέον θα πρέπει να διαβάζουμε τα ψιλά γράμματα και να κάνουμε όσο περισσότερες ερωτήσεις μπορούμε. Αυτό δεν μας καθιστά γραφικούς αλλά ώριμους πολίτες ή μάλλον πελάτες, αν  και δεν είναι σίγουρο πως θα βγάλουμε άκρη. Επίσης ο νόμος πρέπει να είναι σαφής, αν και οι νόμοι στη χώρα μας είναι ήξεις αφήξεις  Επίσης υπάρχουν επαγγελματίες, που στην άσκηση των καθηκόντων τους βιώνουν τρομερό στρες, και συνειδησιακές συγκρούσεις, όπως ο κύριος, που λέει την αλήθεια όταν του ζητηθεί κι αυτό φάνηκε στο βλέμμα του, όταν δεν του ζητηθεί όμως;….. Οι εταιρίες έχουν το δικαίωμα να ξεγελάσουν τον πελάτη τους;

Ε.Φ.Β.

 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

 

Ανηφορίζοντας προς το Σύνταγμα, στη διασταύρωση Σίνα και Πανεπιστήμιου, δίπλα στον κουλουρά, ένας νεαρός άντρας με έναν χαρτοφύλακα ακουμπισμένος στον τοίχο και με το βλέμμα προς την Πανεπιστημίου, μιλούσε με ένα κορίτσι, που κοίταζε προς αυτόν. Μη με ρωτήσετε αν το κορίτσι ήταν όμορφο, (όλα τα κορίτσια είναι όμορφα), όμως κι ο νεαρός δεν πήγαινε πίσω. Προσπερνώντας τους, το αυτί μου άκουσε το νεαρό να μιλάει στην κοπέλα, για την δουλειά του και τι του είπαν στην εταιρία, ενώ η ματιά μου έπιασε ότι η κοπέλα τον κοίταζε στα μάτια και έλιωνε σε  κάθε του λέξη, σε κάθε του ματιά, αν κι εκείνος πιο ντροπαλός, περισσότερο κοιτούσε την κίνηση, παρά την κοπέλα.

Επιστρέφοντας μετά από ώρα, παρατήρησα από μακριά το ίδιο ζευγάρι στην ίδια θέση, τα ίδια βλέμματα, εκείνος να μιλάει με λίγο περισσότερο ενθουσιασμό (δείγμα ότι περνούσε καλά), όμως δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να πει κάτι παραπάνω, κι εκείνη να συμφωνεί μαζί του, με μικρές φρασούλες και ανεπαίσθητες κινήσεις, λες και δεν ήθελε να τον αποσπάσει, σχεδόν λιγωμένη από τα λόγια του (κι ας ήταν περί παντός επιστητού). Πλησιάζοντας είδα και το ελαφρύ ροζ χρώμα στα μάγουλα της νεαρής, που ταίριαζε στην παλέτα των χρωμάτων των λουλουδιών που βρίσκονταν πίσω από τον άντρα, στον κήπο του οφθαλμιατρείου. Κι η συζήτηση συνεχιζόταν αντί να την σφίξει στην αγκαλιά του, να ανταλλάξουν το φιλί που κι οι δύο ποθούσαν, και να φύγουν από το λιοπύρι της Πανεπιστημίου, για άλλους προορισμούς παραθαλάσσιους ή ορεινούς.

Παρότι δεν μου αρέσει να παρεμβαίνω και παρότι δεν θέλω να αλλάζω τον ρου της προσωπικής ιστορίας του κάθε ενός, προσπερνώντας τους και πάλι, δεν συγκρατήθηκα και απευθυνόμενος στον νεαρό του είπα: «Δεν βλέπεις που το κορίτσι λιώνει για σένα; Κι εσύ αντί να το σφίξεις στην αγκαλιά σου του δίνεις διάλεξη στους 40 βαθμούς». Οι δυο τους σάστισαν, όμως λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τους άκουσα που έβαλαν τα γέλια. Δεν πήρα καμία απάντηση, θετική ή αρνητική. Όμως έχοντας απομακρυνθεί γύρισα το βλέμμα μου κι ένα χαμόγελο καλοκαιρινό ζωγραφίστηκε στα χείλη μου. Οι δυο τους αντάλλασαν, πιθανώς το πρώτο τους φιλί. Σε λίγο θα πιάνονταν από το χέρι και θα χάνονταν μέσα στο πλήθος και η οδός Σίνα και Πανεπιστημίου, θα έμενε ελεύθερη για την επόμενη τυχαία ή όχι συνάντηση. Η παρόρμησή μου έπιασε τόπο και όλη τη μέρα μια ευφορία είχε συνεπάρει και μένα, από την εικόνα των δύο νέων.

Ε.Φ.Β.

 

ΤΟ ΑΚΡΩΝ ΑΩΤΟΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΠΙΤΗΡΗΣΗΣ

 

Άνοιξη, όμορφη εποχή και ειδικά στη χώρα μας. Όλοι μας θα συχνάσουμε σε κάποιο υπαίθριο καφέ, ταβερνάκι, μπαρ. Έτσι και εγώ με φιλική παρέα βρέθηκα σε ένα από αυτά τα καταστήματα με τη συντροφιά μου. Ανάμεσά μας ένας παλιός φίλος, που από τη στιγμή που πήγαμε στο έν’ λόγω μαγαζί, άρχισε να γκρινιάζει, για την κάμερα που βρισκόταν στην είσοδό κι επισήμανε επίσης μια κάμερα κυκλοφορίας, που είδε στον δρόμο κι όλο αυτό το ηλεκτρονικό φακέλωμα με πληροφορίες μας, από το δημόσιο, που δεν προστατεύονται ουσιαστικά και μπορούν να βρεθούν στα χέρια του κάθε χάκερ. Δε θα έλεγα πως είχε άδικο, και ειδικά όσον αφορά τα μέτρα ασφαλείας που παίρνει το κράτος για να προστατέψει τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών από κάθε επιτήδειο. Στη συνέχεια μας μίλησε για τα προσωπικά δεδομένα και πως ευαίσθητες πληροφορίες μπορούν να βρεθούν στα χέρια κάποιου πονηρού, που βρίσκεται ακόμα και σε άλλη ήπειρο.

Στη συνέχεια πρόσθεσε το πώς οι απόψεις μας, οι αγορές μας στα σούπερ μάρκετ, το φαγητό που τρώμε, οι προτιμήσεις μας και άλλα απλά πράγματα που δεν παίρνουμε στα σοβαρά μπορούν να δημιουργήσουν ένα προφίλ μας που θα χειριστούν για να μας χειραγωγήσουν, και έφερε το παράδειγμα των κοινωνικών δικτύων και των προεδρικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γι’ αυτό θα έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί, με αυτούς που θέλουν να μας υφαρπάξουν στοιχεία.

Αφού συνεχίσαμε την συζήτηση τρώγοντας, έβγαλε το κινητό του και φωτογράφιζε το γεύμα, για να το ανεβάσει στο προφίλ του στο facebook, τάγκαρε την τοποθεσία να ξέρουν οι ακόλουθοί του, που είναι και ήθελε να μας βγάλει όλους φωτογραφία, δηλώνοντας ονοματεπώνυμα και επάγγελμα,  για να μάθουν οι ακόλουθοί του, με  ποιους κάνει παρέα. Όπως παρατήρησα αργότερα στη σελίδα του είχε ανεβάσει, από συκωταριές, μέχρι τα τσιγάρα που καπνίζει, ποιο γλυκό του αρέσει, το πότε είναι σε διακοπές και λείπει από το σπίτι του, τα παιδία του, το αυτοκίνητο και τις πινακίδες του, ακόμα και το σπίτι του, που ηθελημένα ή άθελά του, φαινόταν η διεύθυνσή του. Το μόνο που έλειπε ήταν το ήμισυ του ΑΜΚΑ του. Κι αναρωτήθηκα πως ο φίλος μου, που συμμετείχε σε εκδηλώσεις κατά των καμερών, και είχε τέτοιες απόψεις για την προφύλαξη των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, ήταν τόσο άνετος με αυτό. Ίσως ήθελε το μονοπώλιο να παραδώσει μόνος του τα προσωπικά του δεδομένα, χωρίς τη διαμεσολάβηση τρίτων! Άλλωστε αν το κάνεις μόνος σου, δεν θα μπορέσει να στα υφαρπάξει κανείς.

Ε.Φ.Β.

 

 

''ΟΙ ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΙ''

Παρακολουθώντας τους πολιτικούς αρχηγούς και γενικότερα τους πολιτικούς, παρατηρούμε πως στις περιοδείες τους συναντούν συχνά κοινούς θνητούς, όπως είναι φυσικό. Λέει ο ένας. Στην Ναύπακτο συνάντησα έναν πολίτη…., λέει ο άλλος  στην Κόρινθο συνάντησα….., στην Μακεδονία συνάντησα…… και ούτω καθεξής. Μέχρι εδώ η πρόταση διαφέρει. Στη συνέχεια όμως όλοι συνάντησαν κάποιον πολίτη που τους είπε πόσο άξιοι είναι οι ίδιοι και πόσο χάλια τα κάνουν ή θα τα κάνουν οι αντίπαλοί τους. Κι αν παίρναμε τα λόγια τους τοις μετρητοίς θα έπρεπε όλοι να πάρουν 100% στις εκλογές, αφού ποτέ δεν συναντάνε κάποιον αδαή θες; Βλάκα θες; Αυθάδη θες; Που θα τους πει «Είστε άσχετοι, δε σας γουστάρω καθόλου τα έχετε κάνει μαντάρα ή λέτε βλακείες». Δε θα θίξω το θέμα της απάντησης που δίνουν στο «ποιό είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα σας;» Αφού η ειλικρίνεια είναι το κύριο προτέρημα των πολιτικών, όπως και η προσφορά τους στο σύνολο. Απλά με την αφορμή των εκλογών που έχουμε σε λίγες μέρες θα τους συμβούλευα να είναι λίγο πιο γήινοι, να παραδεχτούν πως δεν έχουν το αλάθητο, να δεχτούμε ότι προσπαθούν, να αναφέρουν τα λάθη τους και όποιες αρνητικές παρατηρήσεις τους κάνουν οι πολίτες. Είναι ο μόνος τρόπος να  πείσουν τους πολίτες αν όχι να τους υποστηρίξουν, σίγουρα να πάνε στην κάλπη, να επιλέξουν ώριμους εκπροσώπους. 

                                                                                                                                                Ε.Φ.Β.

 

 

ΟΤΑΝ ΤΟ ΨΕΜΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ

 

Κατηφορίζοντας στον κεντρικό δρόμο της πόλης, σταμάτησα έξω από ένα κοσμηματοπωλείο, μιας και το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα πολύ ωραίο κόσμημα,  δεν επέμεινα για πολύ όμως μιας και ένας κύριος, που βγήκε από το κατάστημα, μιλώντας στο κινητό του απέσπασε την προσοχή μου. « Πριν λίγο βγήκα από το γραφείο…. Θα σε έπαιρνα τηλέφωνο… Ναι, έφυγα νωρίτερα σήμερα για να ’ρθω στο σπίτι νωρίς… Ε, δεν είμαι στο αμάξι… Τώρα πάω να το πάρω από το γκαράζ». Κλείνονται το τηλέφωνο και προφανώς βλέποντάς με να τον κοιτάω με πλησίασε  αγανακτισμένος. «Θα αναρωτιέστε για τις μπαρούφες που έλεγα»; μου είπε. «Ε, όχι», απάντησα σχεδόν μηχανικά. Τελικά ο άνθρωπος όπως έμαθα μιλούσε με τη σύζυγό του, σε μια εβδομάδα γιόρταζε και ήθελε να της αγοράσει κάτι όμορφο, για το λόγο αυτό επισκέφτηκε το κοσμηματοπωλείο, θέλοντας όμως να της κάνει έκπληξη  δεν μπορούσε να της πει, που βρισκόταν. Όπως μου ανέφερε, εκείνη δεν τον πίστεψε και πολύ, όπως είχε συμβεί και πριν τρία χρόνια, που εκείνος έψαχνε να της αγοράσει το δώρο της κι εκείνη πίστεψε ότι έχει γκόμενα. Κι αντί να γιορτάσουν έτρεχαν σε δικηγορικά γραφεία, παρά τα δέκα χρόνια του γάμου τους. Πιστεύω πως και πάλι δεν θα τον πιστέψει και θα αρχίσουν  τα προεόρτια.

Αφήνοντας τον φουκαρά να διαλέξει το κόσμημα, βιαστικά από ότι κατάλαβα, πριν δεχτεί κι άλλο τηλεφώνημα σκέφτηκα λίγο τη φύση των ψεμάτων, που ίσως εν τέλει, κακώς τα έχουμε τοποθετήσει στην πλευρά με τα αρνητικά. Ένα ψέμα όπως αυτό του συνομιλητή μου, θα έφερνε τη χαρά (ή τον όλεθρο). Επίσης πόσες φορές δεν έχουμε πει ψέματα για να πάρει ένα παιδί το φάρμακό του, ή ακόμα για να μη στεναχωρήσουμε κάποιο προσφιλή μας πρόσωπο για θέματα, όπως η υγεία μας. «Είμαι καλά μητέρα, μην ανησυχείς» κι ας είμαστε σε άσχημη κατάσταση.

Όμως ίσως δεν είναι τόσο απλή η συνεισφορά των ψεμάτων στην κοινωνία, ίσως είναι η συνεκτική ουσία, ένα μέρος της ευγένειας και της κουλτούρας μας. Φανταστείτε μια κοινωνία που θα λέγαμε μόνο αλήθεια. Μια κοινωνία απόλυτης αλήθειας. Για παράδειγμα θα λέγαμε στο αφεντικό μας πόσο μαλάκας πιστεύουμε πως είναι. Θα λέγαμε στο γείτονα πως θέλουμε να του σπάσουμε το κεφάλι για τη φασαρία που κάνει. Ακόμα και στο ταίρι μας πως ο πατέρας της/του είναι ξερόλας και η μητέρα της/του σπασαρχίδο* και μπλέκεται στη ζωή μας. Στο συνάδελφο στη δουλειά ότι είναι ρουφιάνος και δεν γουστάρουμε να τον βλέπουμε. Κι αντιστρόφως το αφεντικό μας να μας πει πως μας θεωρεί τεμπέληδες, ο συνάδελφος μαλάκες , η/ο σύντροφός μας πως η μάνα μας είναι ανυπόφορή. Κι ο γείτονας ότι μας θεωρεί βρωμιάρηδες γιατί δεν κλείνουμε τον κάδο. Κι αυτά όλα είναι η κορυφή του παγόβουνου, φανταστείτε πόσα τέτοια ψέματα λέει ο καθένας μας καθημερινός για να διατηρηθούν οι ισορροπίες, πόσα δισεκατομμύρια ψέματα ακούγονται καθημερινά σε όλον τον κόσμο. Για παράδειγμα ένα που είπα εγώ σήμερα. «Σου αρέσει το φαί» η αλήθεια θα ήτανε «Όχι, είναι απαίσιο, θα με πιάσει το στομάχι μου». Όμως από σεβασμό για τον κόπο που έκανε ο εκτελεστής (στην κυριολεξία) του φαγητού απάντησα «Ναι, ήταν εξαίσιο». Ευτυχώς δεν ακολούθησε η ερώτηση «Και γιατί δεν τρως»;

Κι όσον αφορά την συνομιλήτρια του κυρίου, που συνάντησα έξω από το κοσμηματοπωλείο, Αφήστε τον κυρία μου να σας κάνει μια έκπληξη, να σας πει ένα δύο ψεματάκια για να ομορφύνει η ζωή. Γιατί το ψέμα σε ορισμένες περιπτώσεις είναι το αλατοπίπερο της ζωής κι ας μην είναι πρωταπριλιά.

Ε.Φ.Β.

 

Υ.Γ.: *Συγγνώμη για το κάπως αισχρό λεξιλόγιο, η αλήθεια δεν έχει αιδώ!

 

 

ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΣ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ…..

 

Όπως πολλοί από εσάς θα έχετε ακούσει, έτσι κι εγώ σε μια επίσκεψή μου λίγες μέρες πριν τον εορτασμό της 25^ης Μαρτίου, άκουσα το κλασσικό ελληνικό στερεότυπο «Ε, όταν εμείς είχαμε πολιτισμό, αυτοί ζούσανε στα δέντρα και στις σπηλιές». Σε ποιους αναφέρονται; Στους εξίσου σπουδαίους πολιτισμούς της Αιγύπτου και της Κίνας, που προϋπήρχαν του ελληνικού; Στον πολιτισμό των Περσών, των Φοινίκων ή των Βαβυλώνιων, με τους κρεμαστούς τους κήπους. Στον πολιτισμό των Εβραίων ή των Ασσυρίων; Δεν έχει καμία σημασία, αφού οι περισσότεροι θεωρούν basse classe, την πλειοψηφία των παραπάνω πολιτισμών και μόνο ο ελληνικός υπήρξε σε αυτόν τον κόσμο και ίσως αποδέχονται και τον ρωμαϊκό, λόγω του λανθασμένου όρου του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, που ορίστηκε από τους ιστορικούς ως μια συγκεκριμένη περίοδο, αλλά αφού έχει μέσα τον όρο ελληνικός καλός θα ναι, δε βαριέσαι! Κι από κει πηγάζουν κι άλλα στερεότυπα κι άλλες ωραίες απόψεις, όπως το πώς αποκαλούμαι άλλους λαούς και μάλιστα ισχυρούς. Για παράδειγμα «Τα αμερικανάκια», «Οι κουτόφραγκοι», «Οι μακαρονάδες», «Τα εγγλεζάκια» και δε θα συνεχίσω.

Δυστυχώς, αυτά τα στερεότυπα δεν υπάρχουν ως πρότυπα για να μιμηθούμε άλλους λαούς στα καλά τους, όπως έκαναν οι αρχαίοι έλληνες, αλλά πιο πολύ για να εφησυχάσουμε και να  επαναπαυθούμε στις αρχαίες δάφνες μας.  Άλλωστε δούλεψαν για μας οι πρόγονοι 2000 χιλιάδες χρόνια πριν. Όμως από την εποχή εκείνη, «πολλοί κατέβηκαν από τα δέντρα» και μας προσπέρασαν στο στίβο της ζωής, κι όπως ο λαγός την πάτησε από την χελώνα στον αγώνα δρόμου, έτσι  κι εμείς, με τέτοιους προγόνους, παρά το προβάδισμα που μας έδωσαν, είμαστε τελευταίοι και με την γλώσσα έξω, δίχως προσανατολισμό στον σύγχρονο στίβο. Μοιάζουμε πολύ με εκείνους τους πλούσιους απογόνους αριστοκρατών, που αλλάζοντας η κοινωνία  γύρω τους, παρέμειναν κολλημένοι στο παρελθόν και έσβησαν στην ψάθα, αφού κουράστηκαν οι πρόγονοι.

Βέβαια κάποιοι ίσως πούνε ότι όλα αυτά, είναι κουβέντες ανθρώπων με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, όμως δυστυχώς ακούγονται από όλες τις πλευρές, και συγκεκριμένα στερεότυπα αλλά και ρατσιστικές απόψεις διαχέονται στην ελληνική κοινωνία από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά, στις ελίτ και στους φτωχούς, αλλά και στα μεσαία στρώματα, σε επιστήμονες, στον κλήρο, σε εργάτες. Ίσως είναι ο σπόρος μια παλαιότερης εκπαίδευσης, που με την ίδρυση του ελληνικού κράτους θέλησε να του παράσχει μια ταυτότητα και την περηφάνια που έχασε μέσα σε 400 χρόνια σκλαβιάς, διαχύθηκε από κάποιους πολιτικούς κύκλους, ενισχύθηκε από τις του κλώτσου και του μπάτσου ελίτ της χώρας και σκορπίστηκε σαν τον άνεμο παντού και με την βοήθεια τηλε-μαϊντανών του χειρίστου είδους μέσα από media χωρίς έλεγχο.

Ας συνεχίσουμε όμως λίγο τη σκέψη μας. Που είμαστε πρωτοπόροι σήμερα; Στις τέχνες, (που βρίσκονται υπό τη λογοκρισία του κάθε τρελού), στην οικονομία, στον πολιτισμό, στις επιστήμες, ή στις 300.000 νέους που ήμασταν ανίκανοι να κρατήσουμε στη χώρα; (Αν και κάποιοι σκοταδιστές θα πουν πως όλα αυτά δεν τα χρειαζόμαστε, αλλά δεν ασχολούμαστε με αυτούς σήμερα). Μουγκαμάρα διαισθάνομαι στους αναγνώστες. Που είμαστε εμείς πολιτισμένοι; Στο Α.Ε.Π. που κατακερματίσαμε το 2010 με τις επιλογές μας, στο ότι χώρες, μεγάλες ασφαλώς, όμως από αυτές που κοροϊδεύουμε, παρά τα προβλήματά τους προετοιμάζονται για αποίκηση άλλων πλανητών κι εμείς δεν μπορούμε να λύσουμε ακόμα το αν θα βάλουν POS τα ευγενή επαγγέλματα των επιστημόνων στη χώρα.  Ε, σαν να ακούω κάποια απάντηση, αλλά και πάλι στηριγμένη στα στερεότυπα και στην κλάψα , «δεν φταίμε εμείς, μας έβαλαν στο μάτι κάποιοι και στήνουνε συνωμοσία εναντίων της χώρας. Μας κυνηγάνε, θέλουνε το κακό μας». Πάλι στερεότυπα. ΚΙ αφού εμείς είμαστε τόσο έξυπνοι και τόσο μάγκες πως τα κατάφεραν; Όμως υπάρχουν κι άλλες απόψεις «Ο έλληνας έχει φιλότιμο και δεν…». Αν διαθέτει τόσο φιλότιμο, γιατί φοροκλέβει, γιατί εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενό του, γιατί υπάρχει τόση μαύρη εργασία, γιατί τα ποσοστά κακοποίησης στην ελληνική οικογένεια είναι τόσο μεγάλα; Ναι, μέσα στην ίδια του την οικογένεια (σχεδόν ίδια με την υπόλοιπη Ευρώπη αλλά υψηλά). Γιατί το φακελάκι έχει γίνει θεσμός; Μπα κάτι δεν πάει καλά με τα στερεότυπα μας μάλλον. Και καιρός είναι να πάψουμε την κλάψα, γιατί ο άξιος δεν την έχει ανάγκη. Και για να μην υπάρξει καμιά αμφισβήτηση για την ανωτερότητα του νεοέλληνα ας δούμε μερικά θέματα ακόμα. Όχι δεν θα καταπιαστώ ούτε με την πολιτική, ούτε με τον εμφύλιο, ούτε με τους τραμπουκισμούς ένθεν κακείθεν, που είδαμε σε  προηγούμενο κείμενο. Θα ασχοληθώ με τα μικρά. Με αυτά που ο καθένας μας έχει την απόλυτη ευθύνη. Αν είμαστε τόσο μάγκες πως τα καταφέρνουμε και είμαστε πρώτοι στα τροχαία. (Φταίνε οι δρόμοι) /Τους δρόμους τους ξέρουμε, εδώ ζούμε και πρέπει να πάμε σύμφωνα με το δρόμο. Πως τα καταφέρνουμε και έχουμε βρωμίσει παραλίες, βουνά κι όπου βρεθούμε και σταθούμε το περιβάλλον; (Φταίνε οι ξένοι) / Όχι εμείς φταίμε γιατί αν δει ο τουρίστας εσένα να σέβεσαι τη χώρα σου, θα τη σεβαστεί κι αυτός. Πως καταφέρνουμε να είμαστε από τους πρώτους στο κάπνισμα και δεν σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας, και ο νόμος περί μη καπνίσματος δεν εφαρμόζεται. (Δε νομίζω κάποιος άλλος και εδώ να μας χώνει το τσιγάρο στο στόμα με το ζόρι, αλλά είπαμε εμείς είμαστε μάγκες).

Ας μην προχωρήσουμε όμως άλλο με τα παραδείγματα κι ας αφήσουμε τα στερεότυπα στην άκρη, ας δούμε όλους τους λαούς με την αξία και την τιμή που τους αρμόζει και προπάντων εμείς οι ίδιοι να προχωρήσουμε, με παράδειγμα ασφαλώς τους αρχαίους έλληνες, τον σπουδαίο αυτό πολιτισμό τους, αλλά ως κινητήριο δύναμη κι όχι ως τροχοπέδη, ας κρατήσουμε τα καλά τους κι ας παρακάμψουμε τα κακά τους (γιατί και τέτοια είχαν οι αρχαίοι). Κι όπως έλεγε και η κυρά Σταματία καλή της ώρα, μια γυναίκα μαχήτρια, που λόγω πολλών προβλημάτων στο τέλος της ζωής της είχε χάσει την κίνησή της και την οικονομική της ευμάρεια. «Μη με ρωτάς ποια ήμουνα, μα να κοιτάς ποια είμαι»!

Ο κάθε λαός χρειάζεται περηφάνια, όχι όμως έπαρση και σνομπισμό, κι ο κάθε λαός έχει τις καλές του και τις κακές του στιγμές. Ας μην κρίνουμε λαούς, που δεν ξέρουμε πολλές φορές. Ας κρίνουμε τον εαυτό μας πρωτίστως. Δεν είμαστε χειρότεροι από τους άλλους λαούς, αλλά ούτε και καλύτεροι. Ας δεχτούμε αυτό που μας αναλογεί κι αυτό που είμαστε, μόνο τότε θα προχωρήσουμε και μπορούμε γιατί όχι να ξεπεράσουμε και τους αρχαίους. Κι ούτε να παραιτηθούμε επειδή δεν είμαστε πρώτοι. 198 χρόνια από την επανάσταση, πετύχαμε πολλά. Εκτός του να απελευθερωθούμε, παρά τα προβλήματα, υπάρχουμε μέχρι σήμερα. Δεν είναι και λίγο! Επιπλέον είμαστε μια υπολογίσιμη δύναμη, παρά τα όσα συνέβησαν την τελευταία 9ετία στη χώρα μας. Έχουμε ένα καλό ‘‘trade name’’ κι αυτό το χρωστάμε κυρίως στους αρχαίους, στις πέτρες και στις γραφές που μας άφησαν, και πολλές από τις γραφές τις προφύλαξαν άραβες και ευρωπαίοι για να μας τις επιστρέψουν την ώρα της απελευθέρωσης, αλλά εν μέρει και σε εμάς. Σε πολλές περιπτώσεις στον αθλητισμό πρωτεύουμε, είμαστε η μόνη χώρα με τόσο πληθυσμό και κυρίως τους νέους μας να γνωρίζουν τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα, κι αυτό είναι δύναμη και στην κρίση γιατί είμαστε ανοιχτοί στους ξένους. Έχουμε το πιο ωραίο μετρό της Ευρώπης, επιτέλους αποκτήσαμε κάποιους αξιόλογους εθνικούς δρόμους, οι επιστήμονες μας τις περισσότερες φορές σαν μονάδες και κυρίως στο εξωτερικό διαπρέπουν. Κάποια πανεπιστήμια μας είναι στα πρώτα. Κι άλλα πολλά που δεν είναι της παρούσης. Όλα αυτά είναι η μαγιά μας, αρκεί να μην έχουμε φουσκωμένα μυαλά.

                                                                                                                                               Ε.Φ.Β.

 

 

ΕΝΟΣ ΚΑΥΓΑ ΜΥΡΙΑ ΕΠΟΝΤΑΙ!

           

Το έθνος μας που τόσο πολύ αυτό-θαυμάζουμε, αναδείχθηκε μέσα από τις συγκρούσεις  και δεν εννοώ με τους άλλους, αλλά με εμάς τους ίδιους. Από την αρχαιότητα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι όταν δεν πολεμούσαν έναν κοινό εξωτερικό εχθρό, που τους έκανε να συνειδητοποιήσουν τα κοινά τους, πολεμούσαν η μία πόλη με την άλλη με απίστευτο βαθμό σκληρότητας, κι αναρωτιέμαι μήπως αν δεν εμφανίζονταν εξωτερικοί εχθροί θα τα είχαν καταφέρει καλύτερα μόνοι τους να αυτό-εξαφανιστούν. Ας δούμε όμως το συγκεκριμένο στοιχείο, που ίσως είναι από τα λίγα, που κληρονομήσαμε από το παρελθόν.

Και σήμερα μια χαρά βρίσκουμε να καυγαδίζουμε σε όλα τα επίπεδα κάθετα, οριζόντια και διαγώνια ακόμα και δια ασήμαντη αφορμή, θα καταλάβετε τι εννοώ πιο κάτω. Δεν θα συμπεριλάβω την πολιτική και το ξύλο που πέφτει ανάμεσα σε παρατάξεις ή ακόμα και σε ψηφοφόρους καμιά φορά στα καφενεία (αυτό κυρίως παλιότερα σήμερα ίσως σε μεγαλύτερες ηλικίες) μιας και η πολιτική έχει απαξιωθεί. Δε θα αναφερθώ ούτε στον εμφύλιο και στις συνέπειες του, που το κάθε μπλοκ τώρα θα σκέφτεται πως αυτό έχει όλο το δίκιο. Ας αρχίσουμε από τα πιο απλά και ας συνεχίσουμε με τα πιο σημαντικά θέματα, που ο νεοέλληνας ‘πλακώνεται’. 1^ο αγαπημένο θέμα της ελληνικής οικογένειας «Νύφη» ή «Πεθερά», διαλέγετε και παίρνετε ανάλογα την ηλικία. Επόμενο θέμα «Βίσση» ή «Βανδή». Βλέπω γελάτε ακόμα, υπάρχουν και χειρότερα αν προτιμάς το «σκάκι» ή το «τάβλι», δεν το έχετε ξανακούσει;  Εγώ έχω ακούσει καυγά αν η μία γνωστή πορτοκαλάδα έχει καλύτερη γεύση από την άλλη ή το ένα γιαούρτι από το άλλο, σε βαθμό που ο καυγάς έφτασε στα χέρια, δίχως να σκέφτεται κανείς πως γούστα είναι αυτά και υπάρχουν διαφορετικά. Όμως σίγουρα η όλη αυτή ένταση κι ο θυμός προέρχεται από κάπου αλλού, γιατί αλλιώς είμαστε όλοι του γιατρού, και καλώ τους ειδικούς να μελετήσουν το φαινόμενα.

Ας συνεχίσουμε με μερικά ακόμα παραδείγματα μικρότερης έντασης, καθόλου όμως ασήμαντα.  Κόντρα ανάμεσα στους ηλικιωμένους και τους νέους. Συνέβαινε πάντα, ορθό.  Κόντρα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, κυρίως για θέματα οδήγησης και κουζίνας. Ο ένας απ’ τον Άρη, η άλλη από την Αφροδίτη, εξωγήινοι πάντως και οι δυο, θα μου πείτε, δεκτών. Συνεχίζουμε καυγάς τρικούβερτος ανάμεσα σε χειρώνακτες και εργαζόμενους σε υπηρεσίες και τανάπαλιν. Καυγάς για το ποιο κανάλι τηλεοπτικό προτιμάμε, καυγάς για το αν ο άλλος είναι πρωτευουσιάνος ή ‘‘βλάχος’’. Ψηλός ή κοντός, χοντρός ή αδύνατος. Πως κακή αίσθηση του χιούμορ; Μάλλον κάπως έτσι αρχίζει το μπούλινγκ. Καυγάς αν μένει σε βουνό ή στην θάλασσα και ποιανού ο εγκέφαλος φρεσκάρεται περισσότερο, αν ρωτάται εμένα κανενός! Ακόμα έχω δει καυγά, έλα Θεέ και Κύριε, για το ποιος κλέβει λιγότερο την εφορία για να ανακηρυχτεί και τιμιότερος του άλλου. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Χαμογελάτε ακόμα!  Ας κάνουμε μια νέα προσπάθεια.

Στην προσπάθειά μας να διαχωριστούμε και να τσακωθούμε οι λόγοι είναι ανεξάντλητοι. Όπως ο τόπος διαμονής. Φισκάρδο ή Αργοστόλι κι αυτό συμβαίνει παντού σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη και συναντιούνται συνήθως οι νεώτεροι και κάποιοι που έμειναν ανεγκέφαλοι ως τα γεράματα, και παίζουν ξύλο. Καυγάδες για το όριο του χωραφιού, και μετακινούνται τα λιθάρια δεξιά κι αριστερά, ακόμα και λίγα εκατοστά και πολλές φορές. Κουβέντα στην κουβέντα γίνεται ο φόνος, κάτι σας θυμίζει; Βλέπω το γέλιο χάνεται απ’ τα χείλη. Συνεχίζουμε καυγάς ανάμεσα σε δημόσιους και ελεύθερους επαγγελματίες, οι μεν είναι τεμπέληδες ή δε φοροκλέβουν. Καυγάς ανάμεσα σε ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους. Κι όλα αυτά μπορεί να μην καταλήγουν σε γροθιές, αλλά σε έναν βαθύ διχασμό μέσα στην ελληνική κοινωνία που χαμένοι βγαίνουν και οι δυο. Άλλη κόντρα μόνιμοι και συμβασιούχοι, βολεμένοι και αναλώσιμοι, όσον αφορά τα οχτάμηνα αυτοί είναι οι παρακατιανοί της υπόθεσης. Τα πράγματα αρχίζουν κάπως και αγριεύουν, που να δείτε τη συνέχεια.

Κόντρα ανάμεσα σε ομάδες, οπαδούς, πολλές φορές νέους ανθρώπους, που στην τρέλα μια μπάλας και ενός χρώματος, ποδοπατούν συνανθρώπους τους, άλλοτε τους μαχαιρώνουν και τους σκοτώνουν. ‘Άρχισαν αυτοί κι άρχισαν οι άλλοι’ και πολλές φορές τα θύματα είναι και παιδιά, ούτε καν έφηβοι, που φόρεσαν τη λάθος φανέλα. Και η κόντρα πια είναι ανεξέλεγκτη, μαθητές γειτονικών η όχι σχολείων συναντιούνται και χτυπιούνται με καδρόνια και ό,τι άλλο βρουν με βαρύς τραυματισμούς, πέρυσι σε σχολικό πρωτάθλημα η βία πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Εν συνεχεία κόντρα ανάμεσα σε Βορρά και Νότο, που τα οπαδικά συνθήματα, και κάποιοι πολιτικοί πλιατσικολόγοι δυναμιτίζουν το κλίμα, με το αθηνοκεντρικό κράτος, ή το ένα ή το άλλο.  Με μόνο αποτέλεσμα τον βαθύτατο διχασμό, τον αποπροσανατολισμό από τους στόχους μας, και τη μη αντιμετώπιση από όλους μας των κοινών και πραγματικών προβλημάτων.  Κι αφού έχουμε δαρθεί, ματώσει, σκοτωθεί κυριολεκτικά και μεταφορικά, αφού δεν χωνεύουμε ούτε τα άντερα μας, αλλά ξεθυμαίνουμε προσωρινά κι ετοιμαζόμαστε για τις νέες εσωτερικές συγκρούσεις, πιστεύουμε ταυτόχρονα όλοι ότι είμαστε κι ο πιο σούπερ λαός. Και μερικοί ακόμη χειρότερα ότι κάποιες μυστικές δυνάμεις θέλουν το κακό μας κι όχι εμείς οι ίδιοι!

                                                                                                                                                                Ε.Φ.Β

 

 

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΕΓΧΡΩΜΟ

 

Έχοντας ανοιχτή την τηλεόραση κάποια στιγμή ακούστηκαν ατάκες από μια παλιά ελληνική ταινία που θα μπορούσα να απαντήσω εγώ στη θέση του πρωταγωνιστή, παρόλα αυτά αγαπημένη πάντα ταινία της εποχής, όπως οι περισσότερες, όχι τόσο για τα βαθύτερα νοήματά της, όσο για την απλότητά της. Συνέχισα τις ασχολίες μου ακούγοντας ταυτόχρονα και τους διαλόγους. Μέχρις ότου κάποια στιγμή βρέθηκα μπροστά από την οθόνη και κάτι με ξένισε. Η γνωστή ασπρόμαυρη ταινία είχε χρώμα! Βέβαια γνώριζα από καιρό πως αυτό συνέβαινε, αλλά γνώριζα για μία ταινία που από όταν απέκτησε χρώμα δεν την ξαναείδα ασπρόμαυρη κι όπως διαπίστωσα μέσα στο κλίμα του μοντερνισμού κι άλλες ταινίες υπέστησαν τις απαιτούμενες επεξεργασίες για να απολέσουν την αχρωματοψία τους, ή καλύτερα «μας».

Προσωπικά πιστεύω πως αυτές οι ταινίες, αποκτώντας χρώμα δεν χάνουν την αξία τους, αλλά χάνουν την ψυχή τους. Όλοι γνωρίζουμε πως εκείνη την εποχή υπήρχε χρώμα, δεν πίστευε κανείς ότι η πραγματικότητα ήταν ασπρόμαυρη, όμως το ασπρόμαυρο χαρακτήριζε μια ολόκληρη εποχή, τόσο των ταινιών, όσο και της κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας του λαού μας. Επίσης για πολλούς το ασπρόμαυρο διαχώριζε τις ιστορίες όπως αυτές που μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας για την εποχή τους, γιατί αφού δεν είχαμε ζήσει το χρώμα τους, προτιμούσαμε την ουδετερότητα του άσπρου μαύρου. Επιπλέον εκείνες οι ταινίες είχαν επιλέξει τα χρώματα που βλέπουμε σήμερα να αποδίδονται με έγχρωμο μόνο επειδή είχαν την καλύτερη αντίθεση στο ασπρόμαυρο και τις αποχρώσεις του και δεν θα είχαν επιλεγεί τα ίδια χρώματα αν η ταινία ήταν σε έγχρωμο φιλμ. Άρα αυτό που βλέπουμε είναι ψεύτικο. Ελπίζω μάλιστα οι εμπνευστές της μόδας αυτής, να μην μπερδευτούν και μπογιατίσουν και σύγχρονες ταινίες που έχουν επιλέξει το ασπρόμαυρο ως άποψη ή για να τονίσουν μια παλιότερη εποχή.

Θα πρότεινα σε όσους προβάλουν αυτές τις ταινίες να μας δώσουν την επιλογή μέσω των έξυπνων τηλεοράσεων και των διαδραστικών δυνατοτήτων τους, να επιλέγουμε  τουλάχιστον έγχρωμη ή ασπρόμαυρη προβολή. Πάντως όπως και να έχει εμείς σε οποιοδήποτε χρώμα θα συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τις όμορφες αυτές ταινίες.

                                                                                                                                                                Ε.Φ.Β.

 

 

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΗΡΘΑΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

 

Διασχίζοντας τους δρόμους και τα στενά στο κέντρο της πρωτεύουσας και περπατώντας στην Πανεπιστημίου και σε άλλους κεντρικούς δρόμους διαπιστώνεις πως τα Χριστούγεννα και οι γιορτινές μέρες, έφτασαν. Θα ρωτήσει κάποιος, για όλους; Δυστυχώς πότε ήταν για όλους; Όταν ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, μια φορά κι έναν καιρό έγραφε «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα»; Διαπιστώνει κανείς λοιπόν πως τα Χριστούγεννα έφτασαν, όχι τόσο από τις στολισμένες βιτρίνες των μαγαζιών και τους στολισμούς του Δήμου, αφού αυτές ξεκινάνε δυο μήνες νωρίτερα να στολίζονται στη νέα παράδοση, να επεκτείνουμε την εορταστική περίοδο για να αυξήσουμε τον τζίρο. Αλλά από τον κόσμο, που περπατάει πάνω κάτω, για να κάνει τις αγορές του, αλλά και τη βόλτα του, και πολύ περισσότερο τη βόλτα του, χαζεύοντας ταυτόχρονα και τις βιτρίνες.

Και οι εικόνες είναι όμορφες παντού, πέρα από τους στολισμούς, που σιγά σιγά έχουν ξαναέρθει, μετά το μεγάλο πάγωμα και τη γύμνια από στολίδια στις αρχές της δεκαετίας. Γονείς με τα παιδάκια τους, αγκαλιά ή στα καροτσάκια βολτάρουν, συζητώντας και τρώγοντας μαλλί της γριάς ή κάστανα ακόμα καλύτερα. Ερωτευμένα παιδιά που ανταλλάσουν φιλία σε κάποια άκρη ή ακόμα και στο μέσω της πλατείας, και ναι λάθος μου, όχι μόνο παιδιά, αλλά και μεγαλύτεροι, γιατί ποιος είπε πως ο έρωτας είναι μόνο για τους νέους. Ζευγάρια ηλικιωμένων με την γκρίνια και αμέσως το χαμόγελο στα χείλη. Κι ακόμα κι εκείνοι, που όπως λέει και το τραγούδι «μες τα κασμίρια τους κλεισμένοι», σκεφτικοί, μονόχνοτοι, βαδίζουν γρήγορα προς τον προορισμό τους, που πάντα αναρωτιόμουν, ποιος είναι και γιατί βιάζονται τόσο. Κι ακόμα και υστερικά παιδάκια που τσιρίζουν στην προσπάθειά τους να πείσουν τους γονείς τους, να τους αγοράζουν αυτό που βάζουν στο μάτι.

Ας κάνουμε τη βόλτα μας κι εμείς οι υπόλοιποι στην πρωτεύουσα ή στην πόλη μας, μαζί με τους αγαπημένους μας, κι όπως λέει και κάποιος πρόεδρος υπάρχουν προϊόντα για όλα τα βαλάντια, ούτως ή άλλος θα κάνουμε τις μεγάλες ή τις μικρές αγορές μας. Κι ας θυμόμαστε πως υπάρχουν κι άτομα μόνα και χωρίς κανένα βαλάντιο, κι ας προσφέρουμε τουλάχιστον τη ζεστασιά μας κι αυτοί που πρέπει και τα βαλάντια προς ενίσχυσή τους.

Ας κάνουμε τη βόλτα μας, ας περπατήσουμε στην πόλη και ας το ευχαριστηθούμε όπως πρέπει, όχι μόνο αυτές τις μέρες άλλα όλες τις μέρες της ζωής μας κι ας μην έχουμε πολλά, κι όπως λέει ένα άλλο παλιό τραγούδι «καλή καρδιά κι εβίβα βρε παιδιά».

                Ε.Φ.Β.

 

 

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ

 

Περπατώντας στο δρόμο προς τον σταθμό του Η.Σ.Α.Π., έπεσα πάνω σε έναν σκαμμένο δρόμο με μπουλντόζες και φράχτες, με τα πολλά όμως προσέγγισα το σταθμό δίχως να δώσω βάση. Στη συνέχεια και σε άλλη πόλη διασχίζοντας την πλατεία, γύρισα πίσω αφού κι αυτή  ήταν σκαμμένη και έκανα το γύρο. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα έβαφαν δημοτικό κτίριο και επίσης έσκαβαν τα πεζοδρόμια. Σίγουρα δεν επρόκειτο για σύμπτωση. Απλά όπως τα χελιδόνια προμηνύουν τον ερχομό της άνοιξης, οι σκαμμένοι δρόμοι προμηνύουν, το μαύρο μας το χάλι θα πείτε, όχι ή μάλλον κι αυτό αλλά προμηνύουν τις δημοτικές εκλογές. Όπως πάντα έτσι και φέτος εν έτη 2018, έξι μήνες πριν τις δημοτικές εκλογές θυμήθηκαν οι τοπικοί άρχοντες να κάνουν τα συνηθισμένα έργα βιτρίνας. Κι ενώ ο ένας δρόμος έχει πρόβλημα, αυτοί επιμένουν να φτιάχνουν τον διπλανό και συνήθως τον κάπως πιο κεντρικό, για να τον δουν όλοι, μη χάσουν κανέναν πελάτη. Ταλαιπωρούν λοιπόν τον κόσμο, μετατρέποντάς τον σε μαχητή από τηλεριάλιτη, δίχως ουσιαστικό λόγο. Αφού όπως είπαμε σε άλλο πεζοδρόμιο είναι οι γούβες, αλλού φτιάχνουν, αλλού το πεζοδρόμιο δεν είναι φιλικό για ΑΜΕΑ και μητέρες με καροτσάκια, άλλον ανακατασκευάζουν, την ίδια πλατεία κάθε τετραετία τη σχεδιάζουν και το δρόμο που φαγώθηκε η άσφαλτος τον αφήνουν ως έχει και ξοδεύουν τα χρήματα αλλιώς  κάνοντας πολλά ακόμα ευτράπελα. Που αν δεν χρειάζεται το έργο, ας μείνουν τα χρήματα στο ταμείο. Κι αν χρειάζεται ας το κάνουν στην αρχή της τετραετίας, εμείς θα το θυμόμαστε. Τ’ ορκίζομαι.

Το πιο εξοργιστικό όμως είναι ότι μας περνάνε για χαζούς, αντί να κάνουν έργα όλη την τετραετία, περιμένουν τους τελευταίους 6 μήνες να τινάξουν την μπάνκα των έργων στον αέρα και πιστεύουν πως κάποιος θα τους ψηφίσει για αυτό; Κι ακούμε συνεχώς τους λεβέντες της τοπικής αυτοδιοίκησης να ζητούν περισσότερες αρμοδιότητες, χρόνια τώρα, όταν αποτυγχάνουν και σε αυτές που έχουν. Κι ας μη θίξουμε το θέμα των σκουπιδιών, αφού πολλές τοπικές κοινωνίες γνωρίζουν πως οι δήμοι τους, ούτε αυτό είναι ικανές να κάνουν.  Υπηρεσίες σε μαύρο χάλι, πρωταθλητές στη διαφθορά ισόβιοι, σύμφωνα με τον επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης. Με τις περισσότερες αρμοδιότητες, θα έρθουν και περισσότερα χρήματα και ασφαλώς και μεγαλύτερη κατασπατάληση. Και μάλιστα δίχως συνέπειες, αφού οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ελέγχουν την κλοπή, αλλά δεν μπορούν να ελέγξουν αν το ένα ή το άλλο έργο έπρεπε να γίνει. Το μόνο καλό που είχαν οι δήμοι ήταν ότι ήταν πιο ασφαλείς για τους εργαζομένους τους, αλλά κι εκεί αρχίζουν να χάνουν τη μπάλα, αν δούμε τα εργατικά ατυχήματα που γίνονται τελευταία.

Θα πει κανείς: «Είναι όλοι οι δήμοι έτσι και λειτουργούν οι περισσότεροι δήμαρχοι με αυτόν τον τρόπο»; Όχι βέβαια απλά οι περισσότεροι, κι αυτό θα το καταλάβει κανείς κάνοντας μια βόλτα στο νομό του, ειδικά στην Αττική θα εκπλαγεί από τη φρενίτιδα των έργων που όσο φτάνουμε στις εκλογές θα κορυφώνεται, ή αν μπορεί ας κάνει μια βόλτα σε οποιαδήποτε περιοχή της Ελλάδος, άλλωστε όπου και να πάει τα ίδια συμβαίνουν. Η συνταγή ίδια, η φαντασία απούσα.

Γυρίζοντας από τον περίπατό μου, συνάντησα δύο γεροντάκια, μπροστά από τα έργα, που τους είχαν κόψει την πρόσβαση προς το σπίτι τους.

-Πάλι τα ίδια, είπε ο ένας.

-Τα ίδια και τα ίδια. Έρχονται οι εκλογές, να σου και οι σκαμμένοι δρόμοι.

-Μας περνάνε για χαζούς, οι Καραγκιόζηδες.

-Μη  βρίζεις τον καραγκιόζη τη σχέση έχει μ’ αυτούς τους βεζίρηδες. Ο Καραγκιόζης αν ήταν δήμαρχος θα ήξερε που να ρίξει τα λεφτά.

-Καλά λες, ο Καραγκιόζης έπρεπε να ’ναι δήμαρχος κι όχι ετούτος εδώ ο ανίκανος.

-Τώρα τα λες καλά! Έλα από δω, μην πέσεις, ούτε μια σήμανση δε βάλανε τα όρνια.

-Προσέχω , έλα από δω μην πέσουμε και πάμε καλιά μας.

Λοιπόν τα δυο γεροντάκια μου επιβεβαίωσαν ότι δεν είμαστε εμείς οι χαζοί, όσο κι αν το πιστεύουν. Και πολύ σωστά είπαν «ο Καραγκιόζης δήμαρχος»!

Ε.Φ.Β.

 

             

ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ : ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΜΑΘΗΜΑ

 

Πριν λίγο καιρό μια είδηση βγήκε στον αέρα, που σε γενικές γραμμές έλεγε ότι μια κυρία έπειθε κάποιους πολίτες να τους «βολέψει» σε καλές θέσεις. Συγκεκριμένα και μεταξύ άλλων πήρε 47 χιλιάδες ευρώ από υδραυλικό για να τον τοποθετήσει σε πρεσβεία ξένης χώρας, και άλλο μεγάλο ποσό για να προσλάβουν ως εμπορικό ακόλουθο πρεσβείας κάποιον υπάλληλο σουπερ μάρκετ.  Η κυρία αυτή συνελήφθηκε από τις αρχές και αποκαλύφθηκε ότι πριν μερικά χρόνια έκανε το ίδιο υποσχόμενη θέσεις στο δημόσιο.

Και θα πει κάποιος τόσο ‘‘χαζοί’’ ήταν όλοι αυτοί; Δυστυχώς όχι! Αλλά με τα στερεότυπα και τα μυθεύματα που φτιάχνει η κάθε κοινωνία για τον εαυτό της και γίνονται πιστευτά από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, αποδέχεσαι ότι έτσι γίνονται οι δουλειές, με γνωστούς, με βύσμα, όχι με αξιοσύνη, ότι θα πληρώσεις μια τυχάρπαστη αδρά να σε προσλάβουν εκεί που θέλεις. Και δεν είναι να απορείς με τη συνομωσιολογία που καλλιεργείται, για τα φαινόμενα «Σώρα», τους τηλεαστέρες με τα μαντζούνια, τους τηλεμάγους και άλλους πολλούς τσαρλατάνους που εξαπατούν το πλήθος.

Ας δούμε όμως μερικές απόψεις που πιστεύει το συντριπτικό ποσοστό στη χώρα. Όλοι στο δημόσιο προσλαμβάνονται με βύσμα, (βοηθάνε σε αυτό και τα μεγάλα κόμματα, που το ένα κατηγορεί το άλλο), αγνοώντας την ύπαρξη του ΑΣΕΠ, που είναι κοινά αποδεκτό ότι θέτει κάποια κριτήρια. Όλα στον τόπο αυτό είναι στημένα, (οπότε δεν αξίζει να κάνουμε τίποτα κι ακόμα καλύτερα ας δράσουμε κι εμείς έτσι), όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι (οπότε ας επιλέξουμε στην τύχη ή τον πιο δημοφιλή ή τον πιο φωνακλά ή τον χειρότερο).

Πριν λίγο καιρό άκουσα σε ένα τραπέζι το άκρον άωτον του στερεότυπου, ότι οι γιατροί περνάνε στα ελληνικά πανεπιστήμια με βάση 3/20, οπότε τι αξία να έχουν! Και δυστυχώς το πίστευε όχι μόνο ένα άτομο και δεν μπορούσα να τους εξηγήσω ότι τουναντίον συμβαίνει. Βέβαια αφού τα Μ.Μ.Ε. χάριν εντυπωσιασμού, ασχολούνται κυρίως με το φαινόμενο αυτό, ότι κάποιοι μπαίνουν σε σχολές με πολύ μικρή βάση (θεωρείται ότι αυτό συμβαίνει για όλους, κι όχι σε κάποια Τ.Ε.Ι., για συγκεκριμένους λόγους).

Θα μου πει βέβαια κάποιος δεν υπάρχει λαμογιά, δεν υπάρχουν κάποιες θέσεις που βολεύονται ημέτεροι; Ασφαλώς και υπάρχουν κακώς κείμενα,  όχι όμως όσο πριν 50 χρόνια, αλλά εδώ εξετάζουμε τα στερεότυπα. Και να θυμίσω πως η ίδια γυναίκα έταζε σε πολίτες θέσεις δημοσίου πριν λίγα χρόνια και για αυτό φυλακίστηκε έχοντας εξοικονομήσει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Πιο παλιά υπήρχε το νερό του Καματερού που εκμεταλλεύονταν την ανάγκη του συμπολίτη μας για ίαση, το χρηματιστήριο, που πίστευαν ότι όλοι θα γίνουν ζάπλουτοι χωρίς να εργαστούν κι άλλες πολλές κομπίνες, που δυστυχώς το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Ίσως είναι χαρακτηριστικό του λαού μας. Αλλά αν δεν το αποβάλουμε δεν θα προχωρήσουμε, θα πέφτουμε καθημερινά στην ίδια παγίδα και δεν εννοώ ότι θα έχουμε πρόβλημα μόνο σαν χώρα, αλλά και σαν πολίτες.

Ε.Φ.Β.

 

 

ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΤΕΧΝΗΣ

 

Μέσα στο καλοκαίρι άκουσα για κάποια σεμινάρια, που κάνουν κάποιοι ηθοποιοί σε νεώτερους ούτως ώστε να τους μάθουν τα μυστικά για να περνάνε στις οντισιόν, που γίνονται για κάποιο ρόλο. Αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι «Παντού και πάντα λύσεις για τυχερούς». Επίσης ήξερα πως υπήρχαν μαθήματα για τραγουδιστές, για να κερδίσουν μια θέση στη σκηνή, σεμινάρια για δημοσιογράφους,  (που πολλές των περιπτώσεων θα χρειάζονταν και οι ίδιοι οι δάσκαλοι σεμινάρια για να βελτιωθούν), όπως επίσης και σεμινάρια δημιουργικής γραφής για εν δυνάμει συγγραφείς, που αναζητούν να δεχτούν το βιβλίο τους σε κάποιον εκδοτικό και να μπουν στο χώρο.

Για να είμαι ειλικρινής, απογοητεύτηκα λίγο. Όχι πως δεν ήξερα, ότι όπου υπάρχει ζήτηση, δημιουργείται μια αγορά για το κάθε τι, συνήθως από τους επιτήδειους, αλλά πιο πολύ για το αποτέλεσμα και τα όνειρα αυτών των μαθητών. Τη δεκαετία του ενενήντα, με τα ιδιωτικά κανάλια και τη μεγάλη ζήτηση για το επάγγελμα του δημοσιογράφου ξεπήδησαν πάμπολλα δημοσιογραφικά εργαστήρια και σχολές. Αργότερα με τόσους να γράφουν (σε σχέση με το παρελθόν) ξεπήδησαν οι σχολές δημιουργικής γραφής και τώρα το νέο φρούτο για τις οντισιόν των ηθοποιών. Τελικά η χώρα των προέδρων, κατάντησε χώρα των κάθε λογής δασκάλων, που διδάσκουν το κάθε τι. Ακόμα και μαθήματα φιλοσοφίας για τα μπουζούκια. Αφού υπάρχει ζήτηση, γιατί όχι!

Από τα παραπάνω κάποια ερωτήματα προκύπτουν άθελά μου στο μυαλό μου, τόσο για την τέχνη όσο και για τον λόγο. Θα συνεχίσουμε να καταστρέφουμε μυαλά σε αυτήν τη χώρα, που με τις πανελλήνιες και το σύστημα της παπαγαλίας, φτάσαμε ως το σημείο να παπαγαλίζουν οι νέοι άνθρωποι στη χώρα ακόμα και στην έκθεση; Ξέρουμε ότι οι τυποποιημένες και παπαγαλέξ εκθέσεις έπαιρναν τους μεγάλους βαθμούς. Αφού και οι ίδιοι οι δάσκαλοι-διορθωτές τα έχαναν μπροστά σε πρωτότυπα κείμενα και καινοτόμα επιχειρήματα. Επαινώντας τον στείρο λόγο και την εργαλειακή γλώσσα δημιουργώντας άκριτα πνεύματα κι όχι σκεπτόμενους πολίτες;

Επιπλέον όσον αφορά την τέχνη, θα δημιουργηθεί  μια ομάδα ανθρώπων που θα γράφουν με τον ίδιο τρόπο, θα στήνουν το έργο τους με την ίδιο μέθοδο, κι ακόμα χειρότερα θα εκδίδονται και θα επιβραβεύονται επειδή θα έχουν ενταχθεί στη βιομηχανοποιημένη μονάδα του εκδοτικού οίκου και στην γραμμή παραγωγής του; Τότε δε χρειάζονται συγγραφείς ή τουλάχιστον άνθρωποι συγγραφείς. Έχουν γραφτεί μυθιστορήματα, που μπορούν να σταθούν, και από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και φαντάζομαι με μικρότερο κόστος. Όμως η τέχνη είναι κάτι άλλο, κάτι πέρα από την καθημερινότητα και τον μέσο όρο, κάτι μπροστά από την εποχή της. Δεν είναι μια γραμμή παραγωγής, ένας εκτυπωτής που τυπώνει μπλουζάκια και ταυτόχρονα κείμενα. Επίσης όλες αυτές οι μεγάλες προσωπικότητες της τέχνης Λεονάρντο Ντα Βίτσι, Λέων Τολστόι, Ελ Γκρέκο, Καζαντζάκης, δεν ξεπήδησαν μέσα από τέτοιου είδους σεμινάρια, όχι γιατί δεν υπήρχαν τότε, αλλά γιατί η ίδια η φύση της τέχνης και του πνεύματος δεν μπορεί να βγει μέσα από καλούπια, και καναλάρισμα. Είναι ελεύθερη και σίγουρα διαφορετική. Βέβαια θα μου πει κάποιος. Μπάστα βρε φίλε! Τα μεγάλα πνεύματα θα βγουν ούτως ή άλλος. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος από τη μία  όταν βάζεις σε καλούπια έναν άνθρωπο ακόμα και το μεγαλύτερο ταλέντο, μοιραία κι αυτό θα περιοριστεί, από την άλλη όταν οι εργοδότες της τέχνης ανέχονται μόνο των σεμιναρίων. Ασφαλώς υπάρχει και το ίντερνετ αλλά…..

Κλείνοντας να κάνω και κάποιες επισημάνσεις για όλα αυτά τα σεμινάρια, που πάνε χιλιάδες άτομα, δεν άκουσα ποτέ κανέναν να φύγει νωρίτερα κατόπιν σύστασης. Δηλαδή να του πούνε δεν κάνεις σε αυτόν τον τομέα. Δεν μπορεί όλοι να ήταν μέτριοι και πάνω του μετρίου. Τώρα αν αυτό έγινε από συμπόνια ή για να μη χαθεί η πελατεία δεν το γνωρίζω.  Δεύτερον με αυτές τις φάμπρικες που δημιουργούνται σε αυτήν τη χώρα, από τις εξετάσεις του σχολείου, του πανεπιστημίου, για την είσοδο σε διαγωνισμούς μέσω ΑΣΕΠ, μέχρι όσα προαναφέραμε δυστυχώς η τέχνη στη χώρα μας δεν έχει μέλλον, ευτυχώς όμως η τέχνη δεν σταματάει στην Ελλάδα.  Δυστυχώς αν δεν αφήσουμε πίσω μας τα κακώς κείμενα και τις κακές τεχνικές που αναπαράγουμε από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους και δεν ξεφύγουμε από το παλιό , δεν θα πάμε πουθενά!

Όσον αφορά τώρα όσους αγαπούν το τραγούδι, τη ζωγραφική, τη γραφή, την ηθοποιία, θα τους συνιστούσα να συνεχίσουν να ασχολούνται με την τέχνη τους, να μην το βάζουν κάτω, να ξέρουν πως ο δρόμος είναι στρωμένος με αγκάθια κι όχι με ροδοπέταλα, να κάνουν αυτοκριτική και να συνεχίζουν. Αν πάλι κάνουν και κάποιο σεμινάριο κακό δεν είναι, αρκεί να μην το παίρνουνε πολύ στα σοβαρά και να μην το κάνουν απλά και μόνο για δημόσιες σχέσεις.

                Ε.Φ.Β.

 

 

ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ (ΙΙ)

 

Λίγες ακόμα σκέψεις ξεπέζεψαν στο μυαλό μου, εν μέσω drowns, smartphones και κοινωνικών δικτύων. Πλέον οι δυνατότητες της τεχνολογίας είναι τόσο μεγάλες, που πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να τις αφομοιώσουμε. Το ίδιο μεγάλη είναι και η ποσότητα των τεχνολογικών υπηρεσιών. Αν αναλογιστούμε πως πριν είκοσι χρόνια το να βγάλεις μερικές φωτογραφίες ήταν πολύ σημαντικό. Έπρεπε να πάρεις ένα φιλμ των 24-36 στάσεων, ίσως ένα φλας και να τραβήξεις φωτογραφίες που δεν ήξερες το αποτέλεσμά τους. (Δε θα μιλήσω για εξήντα χρόνια πριν, που η φωτογραφεία ήταν μια ιερή στιγμή, ένα ιστορικό γεγονός για την οικογένεια). Κι όταν πήγαινες στον φωτογράφο για να δεις το αποτέλεσμα η αγωνία σου ήταν μεγάλη, το ίδιο και η ευχαρίστηση. Σήμερα με τόσες δυνατότητες που σου δίνουν τα smartphones, οι σύγχρονες κάμερες με τις κάρτες μνήμης και τους σκληρούς δίσκους, μπορείς να τραβήξεις άπειρες φωτογραφίες, με ελάχιστο κόστος. Πόσοι δε γυρίσαμε από τις διακοπές μας με δύο, τρεις ίσως και παραπάνω χιλιάδες φωτογραφίες, αλλά και πολυάριθμες  φωτογραφίες  από την καθημερινότητά μας, που ούτε καν είχαμε το χρόνο να δούμε και να ξεδιαλέξουμε και τις αφήσαμε θαμμένες στην μνήμη της μηχανής μας. Μεγαλύτερη ποσότητα, μικρότερη ευχαρίστηση!

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη μουσική. Το να πάρεις έναν δίσκο βινυλίου, ή μια κασέτα, ακόμα κι ένα cd αργότερα, με πεπερασμένο αριθμό τραγουδιών (και πιο ολοκληρωμένες δουλειές) ήταν ολόκληρο μυστήριο. Η χαρά των πιτσιρικάδων να ακούσουν τον ροκ δίσκο τους, να μελετήσουν το εξώφυλλο και να τον ακούσουν ξανά και ξανά δε συγκρινόταν με τίποτα. Ίσως μόνο με το μεράκι του πατέρα τους να ακούσει τον αγαπημένο λαϊκό του δίσκο, συνήθως την Κυριακή. Σήμερα έχουμε τόσα τραγούδια καταχωνιασμένα στα MP3 και στους υπολογιστές μας, που τα περισσότερα δε θα τα ακούσουμε ποτέ, μιας και οι διαχείριση τόσων αρχείων, ξεπερνάει τις ανθρώπινες δυνατότητες.

Ευτυχώς ή δυστυχώς το αύριο είναι εδώ. Οι μηχανές δεν αλλάζουν μόνο την καθημερινότητά μας, αλλάζουν και τη φύση μας, αλλάζουν και την κοινωνικότητά μας, όταν για παράδειγμα πριν λίγου μήνες στην Αμερική εγκαινιάστηκε το πρώτο κατάστημα λιανικής, χωρίς ούτε έναν υπάλληλο. Ή τα ρομπότ αντικαθιστούν τα τρακτέρ στον αγροτικό τομέα. 

Παρόλα αυτά, το διακύβευμα δε βρίσκεται εκεί. Αλλά στο πως θα χρησιμοποιήσουμε όλη αυτή την τεχνολογία. Για παράδειγμα για να κερδίσει ελεύθερο χρόνο το ανθρώπινο είδος και να προφυλάξει τα άλλα είδη και τον πλανήτη; Για να μειώσει τον πόνο και τις ασθένειες όπως γίνεται, με όλα αυτά τα τεχνολογικά επιτεύγματα στην ιατρική. Ή για να εξανδραποδίσει, να κυριαρχήσει ο ένας έναντι του άλλου δημιουργώντας ρομπότ-πολεμιστές, που ως κι ο Χόκινγκ φοβήθηκε και υπέγραψε με άλλους επιστήμονες επιστολή να παύσει η δημιουργία  τέτοιων μηχανών με τεχνίτη νοημοσύνη ατσάλι και DNA  ανθρώπου, που η κάθε εντολή θα εκτελείται δίχως έλεος και παραβαίνοντας κάθε ανθρωπιστικό και ηθικό νόμο;  Το αύριο είναι εδώ! Εμείς είμαστε εδώ, όμως η τεχνολογία μας ξεπερνάει με άγνωστες συνέπειες. Κι είμαστε πάλι στο ίδιο σταυροδρόμι του Ηρακλή για το αν θα διαλέξουμε  το δρόμο της αρετής ή της κακίας. Μόνο που τώρα το διακύβευμα είναι απέραντα μεγαλύτερο.

Για την ώρα πάω να πετάξω  το drown μου, πάνω στο ύψωμα του νησιού, για να τραβήξω φωτογραφίες και βίντεο από τις διακοπές μου, ακούγοντας μουσική από το bluetoοth ηχείο που συνδέεται με το smartphone μου.

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους.

                                                                                                                                                Ε.Φ.Β.

 

 

ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ (Ι)

 

Την αφορμή για το κείμενο, μου έδωσε η κάθοδός μου σε μια πανέμορφη παραλία ελληνικού νησιού. Σκέφτηκα πόσο ταχύτατα έχει προχωρήσει η τεχνολογία και τη γεωμετρική ταχύτητα που κινείται. Από την αρχαιότητα μέχρι τον 20^ο αιώνα χρησιμοποιούσαμε το άροτρο, που καταγράφεται στον Ησίοδο στα χωράφια, και σε κάποιες  περιοχές της  χώρα μας ως και τη δεκαετία του ογδόντα. Μετά ήρθαν τα τρακτέρ, τώρα τα ρομπότ και νέα λογισμικά που αντικαθίστανται τάχιστα από νέα. Σήμερα ισχύει κάτι, που αύριο αλλάζει, δίχως να προλάβουμε να το αφομοιώσουμε και πολλές φορές ούτε να το χρησιμοποιήσουμε.

Άλλες πάλι φορές δεν ξέρουμε πώς να το χρησιμοποιήσουμε, αλλά αφού το έχουμε γιατί να το αφήσουμε ανεκμετάλλευτο. Στην παραλία λοιπόν συνάντησα μία όμορφη, ιταλίδα θαρρώ από τη γλώσσα που μίλαγε, γύρω στα είκοσι, που πόζαρε με σκέρτσο στο κινητό του συντρόφου της, σε διάφορες πόζες και διάφορα σημεία, βραχάκια, μέσα στο νερό, όρθια. Όχι όμως ολόκληρη, μόνο οι μαυρισμένοι της γλουτοί, έπαιρναν πόζες και ενίοτε ως συμπρωταγωνιστής και το πρόσωπό της. Δεν θα πω ότι αυτό ήταν κάτι κακό, ούτε απαραίτητα καλό.  Άλλωστε ο άνθρωπος είναι ον μιμητικό και πολλές celebrities πράττουν ανάλογα. Επίσης τις μέρες των διακοπών πολλούς γνωστούς είδα μέσω facebook να κάνουν tag το που βρίσκονται ανά πάσα στιγμή και να αναρτούν φωτογραφίες, χιλιάδες φωτογραφίες, με κάθε λεπτομέρεια. Δημοσιογραφώντας την κάθε αδιάφορη δημόσια στιγμή τους και μερικές φορές και ιδιωτική. Φοβάμαι όμως δίχως να την απολαμβάνουν. Μια φορά θυμάμαι με έβαλαν να τραβάω βιντεοκάμερα κι  ανάθεμά και έζησα τίποτα, τα είδα όλα μέσα από την οθόνη των 2,7’’. Πόσο μάλλον να απολαύσεις την καθημερινότητά σου, όταν έχεις το άγχος να τη δημοσιοποιήσεις, δίχως να σου ξεφύγει καμία λεπτομέρεια. Όπως έλεγε ο Καρλ Μαρξ η τεχνολογία αλλάζει τη φύση μας, όμως σήμερα η τόση τεχνολογία δε μας δίνει την ευκαιρία να την αφομοιώσουμε και δεν ξέρουμε πώς να τη χρησιμοποιήσουμε.

Κλείνοντας, θα πρέπει να σημειώσω πως δεν είμαι καθόλου επικριτικός, απλά κριτικός. Και η διασκέδαση μέσα στη ζωή είναι. Αρκεί να είναι διασκέδαση κι όχι ψυχοπαθολογία, όχι ασθένεια και ψυχαναγκασμός, που δε μας αφήνει να απολαύσουμε τη στιγμή. Κι όπως θα έλεγε κι ο Ελύτης τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της. Κι αυτό κάνουμε! Αρκεί να ξέρουμε ποια ειν’ τα κουκούτσια και ποια τα φλούδια κι ας τα τρώμε.

Ε.Φ.Β

 

 

 

ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ

              

Πριν λίγες μέρες, πέρασα την είσοδο ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου αναζητώντας  κάποια ξενόγλωσσα βιβλία. Ο υπάλληλος προθυμοποιήθηκε να με εξυπηρετήσει αλλά μου συνέστησε να επισκέπτομαι το site τους και να κάνω από εκεί την παραγγελία όσων βιβλίων θέλω και ύστερα θα μου απαντούν για το ποια, πότε και πόσο κοστίζουν και η δουλειά  μου θα γίνεται.  Κάτι αντίστοιχο μου συνέβη και σε ένα πιο μικρό βιβλιοπωλείο, που υπερηφανεύτηκαν για την ηλεκτρονική τους σελίδα, κι ότι θα μπορούσα να βλέπω μέσω διαδικτύου τα βιβλία, που υπάρχουν για να μην ψάχνω μάταια.

Ομολογουμένως και οι δυο τους ήταν πολύ ευγενικοί, όμως ήταν η πρώτη φορά, που μου είπαν κάτι τέτοιο. Βέβαια το είχα σκεφτεί και μόνος μου, αλλά ο περίπατος σε ένα βιβλιοπωλείο είναι κάτι διαφορετικό, είναι η εκδρομή στο χώρο των βιβλίων, που μυρίζεις το άρωμά τους, βλέπεις καινούργια βιβλία, αντιλαμβάνεσαι την παλαιότητά τους από το χρώμα και το άρωμα και επιπλέον συναντάς άλλους εκδρομείς που ενδιαφέρονται όπως κι εσύ γα το ίδιο πράγμα, ενώ μπορείς να ανταλλάξεις  απόψεις, να σου προταθούν εκδόσεις ακόμα να πεις και μια χαζομάρα με τον βιβλιοπώλη. Ένα ταξίδι δεν μπορεί να αντικατασταθεί από βίντεο για τον προορισμό.  Έτσι και το βιβλιοπωλείο δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το ηλεκτρονικό, γιατί είναι κάτι παραπάνω από την αγοροπωλησία. Άλλωστε αν ήταν μόνο το τελευταίο, όλοι μας θα κατεβάζαμε μόνο e-book και δε θα χρειάζονταν μεσάζοντες και οι χώροι του βιβλίου.

Ίσως οι νέες τεχνολογίες να είναι  πιο χρηστικές, πιο μοντέρνες, πιο συμφέρουσες, όμως όσον αφορά το χώρο του βιβλίου, σίγουρα και πιο νεκρές. Κι όταν κάτι ζωντανό όπως το βιβλιοπωλείο αντικαθίσταται από κάτι νεκρό. Η ζωή γίνεται θάνατος και ο χώρος του βιβλίου κοιμητήριο.

                                                                                                                                Ε.Φ.Β.