Αγαπητό ημερολόγιο

Μέρα 1η

Αγαπητό ημερολόγιο,

        Ακολουθώντας μια μακρά παράδοση συγγραφέων που, προκειμένου να βρουν τη χαμένη τους έμπνευση, αποσύρθηκαν από τα εγκόσμια, αποφάσισα να μονάσω.

        Φυσικά η λύση ενός μοναστηριού, στο οποίο παραπέμπει η λέξη, δεν θα ήταν ιδιαιτέρως βιώσιμη - τελευταία φορά που κοίταξα, η αθεΐα θεωρείται κάπως fauxpas σε αυτά τα μέρη. Επέλεξα, λοιπόν, την αμέσως καλύτερη λύση: ένα ξύλινο σπιτάκι στο δάσος.

        Τώρα, θα μου πεις, μόνο σκηνές από θρίλερ μπορεί να εκτυλιχθούν σε τέτοια μέρη, αλλά προσωπικά το βρίσκω ιδιαιτέρως χαλαρωτικό. Και σε χαμηλή τιμή.

        Όχι ότι έχω ιδιαίτερο θέμα με τα χρήματα. Ευτυχώς (και περιέργως) το τελευταίο μου βιβλίο έγινε best-seller. Οι κριτικοί το λάτρεψαν. Πρόκειται, λέει, για ένα πολυδιάστατο, αυτοαναφορικό, αντικομφορμιστικό, μεταμοντέρνο διαμάντι, με κλεισίματα του ματιού σε μια πληθώρα κλασικών συγγραφέων.

        Ή έτσι τουλάχιστον αναφέρουν οι κριτικές. Να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ δεν ξέρω για τι πράγμα ακριβώς μιλούσα, ή που ήθελα να καταλήξω και το κοινό, από ό,τι φαίνεται, το εκτίμησε αυτό. Τα ίδια μάλλον έκανε και ο Τζόυς, οπότε μια χαρά όλα.

        Μοιραία, λοιπόν, όπως κάθε μεγάλος και καταξιωμένος συγγραφέας, βρέθηκα μια ωραία πρωία μπροστά σε μια άδεια κολλά χαρτί, να ξύνω το αυτί μου με την πένα μου. Εντάξει, άδειο φύλλο του word ήταν και έπαιζα ναρκαλιευτή, αλλά το άλλο ακούγεται πιο τυπάδικο. Κάτι έπρεπε να γίνει.

        Οπότε, νά’μαστε εδώ, εγώ κι εσύ. Εγώ αποφασισμένος και γεμάτος όρεξη για ζωή και δημιουργία, κι εσύ χάρτινο και σχεδόν άδειο. Έχω καιρό να γράψω έτσι σε χαρτί, νιώθω ήδη αναζωογονημένος. Πίσω στα βασικά. Έξω, η άγρια δύναμη της φύσης, μέσα η βουκολική ζεστασιά (συν φως, νερό, τηλέφωνο και το κομπιούτερ μου, δεν είμαστε και βάρβαροι).

        Εδώ, και όσο μας πάρει. Η γυναίκα μου εισπράττει ακόμα τα δικαιώματα από το τελευταίο μου βιβλίο, οπότε δε νομίζω να προσέξει ότι λείπω.

Μέρα 2η

        Άχ, η φύση! Αυτή η άγρια και συνάμα μητρική δύναμη, πόσα δώρα μας προσφέρει!

        Κοιμήθηκα σαν πουλάκι, όπως δεν έχω κοιμηθεί εδώ και πολύ, πάρα πολύ καιρό. Ήταν σαν να με σκέπαζε τόσο καιρό μια βαριά κουβέρτα φτιαγμένη από στρες, άγχος και προβλήματα, που ως εκ θαύματος σηκώθηκε από πάνω μου. Δεν μπορώ να καταλάβω πω-

Να πάρει ο διάολος, δεν με θέλει καθόλου σήμερα. Δύο φορές πήγα να γράψω, και τις δύο φορές τελείωσε το μελάνι στις πένες μου. Στην ίδια γαμημένη πρόταση. Δηλαδή, αλήθεια τώρα, ποιά είναι η πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο; Και δεν είχα άλλο, περιμένω την παραγγελία που έκανα να έρθει. Ευτυχώς βρήκα παρατημένο αυτό το μπικ, με το οποίο γράφω τώρα, σε ένα ντουλάπι. Μάλλον το ξέχασε εδώ ο προηγούμενος ένοικος.

        Μου έσπασε και ο ειρμός, αλλά ίσως καλύτερα. Το ξαναδιάβαζα τώρα και μου φαίνεται ότι θα κατέληγα σε βουκολικούς παιάνες και θα με έβρισκαν να διαβάζω Μπάιρον πάνω σε έναν βράχο το ηλιοβασίλεμα.

        Πάντως ο καθαρός αέρας και η ησυχία δουλεύουν, άνευ πλάκας. Ήδη έχω γράψει περισσότερο σε αυτό το ημερολόγιο από ό,τι έχω γράψει εδώ και μήνες. Όχι ότι θα το εκδώσει ποτέ κανείς, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, φανταστικέ μου αναγνώστη.

        Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πείνασα. Θα φάω μια κονσέρβα φασόλια, σαν γνήσιος άνθρωπος της φύσης. Ίσως και κάτι τις παραπάνω. Προμήθειες έχουμε.

Μέρα 3η

Όπου αρχίζει να του λείπει η ανθρώπινη επικοινωνία.

        Σοβαρά, τώρα, καλή η ησυχία και η ενδοσκόπηση και οι σκέψεις πάνω στη φύση και τον άνθρωπο, αλλά θα ήταν ακόμα καλύτερα να έχεις και κάποιον να του λες τι ωραία που είναι που δεν τον χρειάζεσαι καθόλου.

        Ο τύπος που θα μου έφερνε τα διάφορα που είχα παραγγείλει (εξτρά προμήθειες, κάτι βιβλία, κάτι εργαλεία, κλπ.) δεν έχει εμφανιστεί ακόμα και εκνευρίζομαι.

        Επίσης το σήμα εδώ είναι χάλια, οπότε ίντερνετ γιοκ, και το τηλέφωνο (ένα κειμήλιο, το δίχως άλλο, από την εποχή του Γκράχαμ Μπελ, ίσως και κατασκευασμένο από τον ίδιο) δεν πείθεται να λειτουργήσει ούτε με επιχειρήματα, ούτε με τη χρήση βίας. Βρίσκομαι, λοιπόν, παγιδευμένος σε έναν φαύλο κύκλο όπου πρέπει να πάρω τον τύπο τηλέφωνο για να του πω ότι το τηλέφωνο δεν λειτουργεί. Ματαιότης. Ε, καλά, θα έρθει σε κάποια στιγμή και θα του τα πω από κοντά.

        Απροπό, μου ήρθε και μια καλή ιδέα για βιβλίο, αλλά δεν την γράφω εδώ, γιατί θα μου την κλέψεις. Χαχα.

        Έξω έχει μια ομίχλη απίστευτη, σαν ταινία του Ντίνο ντε Λαουρέντις. Δεν τα βλέπεις αυτά στην πόλη. Σε κάνει και αισθάνεσαι σαν λογοτεχνικός ήρωας, αν και άμα κρίνω από την έλλειψη πλοκής και την κακή μου φυσική κατάσταση, ο συγγραφέας πρέπει να είναι γκέι Εβραίος από τη Νέα Υόρκη με καρώ μάλλινο ζακετάκι.

        Ευτυχώς που στο ημερολόγιο δεν σου κάνουν έλεγχο πολιτικής ορθότητας, γιατί θα με έβρισκαν κρεμασμένο στο Σύνταγμα με αυτό το τελευταίο.

Μέρα 4η

        Ακόμα πουθενά ο τύπος, δε θυμάμαι και πως τον λένε. Ας τον πούμε Μπάμπη, για τέτοιος φαίνεται. Λοιπόν, Μπάμπη, πες bye-bye στην πεντάστερη κριτική στο airbnb, με το review που θα σου αφήσω, θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις.

        Δεν ξύπνησα πολύ καλά σήμερα, μάλλον κάνα άσχημο όνειρο θα είδα, αλλά δε θυμάμαι Χριστό.

        Προχώρησα λίγο και το καινούργιο μου βιβλίο. Ίσως - τι ίσως, σίγουρα - να με έχει επηρεάσει αυτό. Έχει να κάνει με το τέλος του κόσμου και τα όνειρα που βλέπει ο πρωταγωνιστής. Όπως και να το κάνεις, πάντα το θέμα σου επιδρά με έναν περίεργο τρόπο πάνω σου. Που σταματάει ο καλλιτέχνης και που ξεκινάει το έργο, ε;

        Βγήκα επίσης μια βόλτα στο δάσος. Πάντα πίστευα ότι τα δάση σφύζουν από ζωή, αλλά ίσως φταίει η Ντίσνεϋ για αυτό. Το δάσος εδώ, πάντως, είναι ήσυχο. Πολύ ήσυχο. Μοιάζει σαν να κρατάει την ανάσα του.

        Στη βόλτα, λοιπόν, πέτυχα κάπου ένα πεσμένο δένδρο. Σιγά τα αυγά, θα μου πεις, αλλά μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Δεν είχε πέσει τελείως, περισσότερο είχε γύρει στο πλάι, μέχρι που η κορυφή του ακούμπησε στο χώμα. Στεκόταν εκεί, λοιπόν, με τον κορμό του να αιωρείται καμπύλος, ενάμιση μέτρο πάνω από το έδαφος, σαν μια πύλη προς έναν άλλο κόσμο (το δοκίμασα, δεν ήταν).

        Ξέρω, δεν ακούγεται κάτι ιδιαίτερο, αλλά μου μαγνήτισε την προσοχή με έναν τρόπο μαγικό. Το βλέμμα μου χάθηκε στις εσοχές του, τους μύκητες που το είχαν αποικίσει, στις κουφάλες του κορμού του. Πριν το καταλάβω, ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και γύρισα σαν τον Βέγγο στο σπίτι. Ευτυχώς βρήκα τον δρόμο εύκολα, φαντάζεσαι να χανόμουν στο δάσος μέσα στο βράδυ;

Μέρα 5η

        Έχει αρχίσει να μην είναι αστείο αυτό το πράγμα πλέον. Όχι μόνο ο Μπάμπης δεν έχει δώσει σημεία ζωής, έχω αρχίσει να έχω θέματα και με το ηλεκτρικό.

        Εκεί που καθόμουν ωραία και καλά και διάβαζα (ο ιδιοκτήτης έχει αφήσει εδώ μια μικρή συλλογή από βιβλία, κυρίως φυσιολατρικού περιεχομένου, αλλά και κάτι βαρεμένα, με αποκρυφιστικά και τέτοια - εδώ μπαίνει μουσικούλα από θρίλερ) τα φώτα άρχισαν να τρεμοπαίζουν και μετά έπεσε το ρεύμα τελείως, για δυο ολόκληρες ώρες. Πάλι καλά που βρήκα κάτι κεριά σε ένα συρτάρι, φαντάζομαι θα έχει ξανασυμβεί, αν κρίνω μάλιστα και από την μικρή πετρελαιογεννήτρια που έχει στην αποθήκη.

        Ευτυχώς το ρεύμα επανήλθε. Δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα έκανα εδώ χωρίς ρεύμα και επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Παίρνουμε κάποια πράγματα για δεδομένα, αλλά πρέπει να μας λείψουν για να καταλάβουμε πόσο εξαρτημένοι είμαστε από αυτά.

Μέρα 6η

        Γαμώ την γκαντεμιά μου. Τι ήθελα να το πω; Αφού ο Μέρφι ακούει, ακούει και περιμένει. Προφανώς και έπεσε το ρεύμα. Ο αρχαίος ηλεκτρικός πίνακας με τις ασφάλειες μου είπε ένα τελευταίο αντίο φτύνοντας σπίθες στη μούρη μου, και μετά έσβησε, για πάντα. 

        Και όχι τίποτα άλλο, αλλά έχει και ψοφόκρυο. Δεν φτάνει που έχω μόνο το φως της ημέρας για να γράφω και να διαβάζω (πρέπει να κάνω οικονομία στα κεριά, μην είμαι σαν εκείνους τους τύπους που κοροϊδεύω στις ταινίες), δεν λειτουργεί πλέον και η θέρμανση.

        Έτσι  αντάλλαξα την πολύ γουστόζικη ρομπ ντε σαμπρ και τις μεταξωτές μου πιτζάμες με τρεις στρώσεις μάλλινα, σκουφί και γάντια. Είμαι σαν κοριτσάκι από χριστουγεννιάτικη κάρτα, αυτό που χαίρεται με τον χιονάνθρωπο, αλλά με περισσότερες χριστοπαναγίες. Σαν η φύση να θέλει να υπογραμμίσει την κατάντια μου, έξω άρχισε να πέφτει ένα ψιλό χιονάκι. Αγαμήσου, δηλαδή.

        Επίσης, μην ξεχάσω να αναφέρω ότι χωρίς ρεύμα δεν δουλεύει ούτε το ψυγείο, ούτε η κουζίνα, οπότε δεν μπορώ να μαγειρέψω όλα αυτά που σε λίγο θα αρχίσουν να σαπίζουν. Ευτυχώς οι κονσέρβες δεν χαλάνε. Αναρωτιέμαι σε πόσο καιρό παθαίνεις σκορβούτο αν τρως μόνο φασόλια.

        Φαντάζομαι θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα τα πράγματα. Μπορώ να φανταστώ κάνα δυο τρόπους, αλλά ας μην προκαλώ.

Υ.Γ. Έκανα μια σημαντική επιστημονική ανακάλυψη: οι γεννήτριες πετρελαίου δεν δουλεύουν χωρίς πετρέλαιο. Άκουσον.

Μέρα 7η

        Είναι εντυπωσιακό πως η πλήξη και η κακοπέραση διαστέλλουν τον χρόνο. Είμαι εδώ μια βδομάδα, και ήδη νιώθω σαν τον Τομ Χανκς στον ναυαγό. Μόνο που εγώ ήρθα προετοιμασμένος, είχα μούσι από πριν.

        Έχω πλέον πειστεί ότι ο Μπάμπης δεν θα έρθει. Ούτε και κάνας άλλος - δεν έχω θέμα με το όνομα, δυο πόδια να έχει και τηλέφωνο μόνο, τα στάνταρ μου έχουν πέσει αρκετά. Όπως και να έχει, θα πρέπει να πάω στην πόλη με τα πόδια (όπου πόλη ορίζεται ως ένας καταυλισμός από είκοσι σπίτια, με ένα καφενείο/μαγειρείο/φούρνο/μίνι μάρκετ και ένα public. Αλήθεια, χωρίς πλάκα. Ούτε εγώ ξέρω γιατί. Είχαν και το βιβλίο μου). Ελπίζω να μην ευθύνεται για την έλλειψη Μπάμπη καμιά πυρηνική καταστροφή, ή να φτάσω στο χωριουδάκι και να είναι όλοι ζόμπι, που θα κάνουν τρελό πάρτι που καταφθάνει φρέσκος εγκέφαλος.

        Αν θυμάμαι καλά από την διαδρομή με το αυτοκίνητο, δεν πρέπει κανονικά να μου πάρει πάνω από κάνα δίωρο με τα πόδια για να φτάσω.

-

        Θυμάσαι εκείνη την πυξίδα που σου έκανε δώρο ο παππούς σου κι εσύ χαμογελούσες ντιπ ψεύτικα και σκεφτόσουν “τι σκατά να την κάνω αυτή, εγώ ήθελα playstation”; Για κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι.

        Προφανώς η αίσθηση προσανατολισμού μου είναι για τα μπάζα, γιατί αυτά τα γράφω από το μικρό σπίτι μες το δάσος. Ίσως φταίει το χιόνι, δεν ξέρω, τα κάνει όλα να μοιάζουν ίδια. Όπως και να έχει, μετά από ώρες βαδίσματος μέσα από πυκνή βλάστηση, αντίκρισα και πάλι το γνώριμο, φιλόξενο κατάλυμά μου. Νιώθω τόσο κουρασμένος που δεν μπορώ ούτε να βρίσω.

        Επίσης, πρέπει να βάλω πρόγραμμα διατροφής. Οι κονσέρβες λιγοστεύουν επικίνδυνα. Είναι απίστευτο τι μασαμπουκιάζεις όταν βαριέσαι.

        Και ξαναεπίσης, το καινούργιο μου βιβλίο δεν προχωράει καθόλου. Για κάποιο λόγο, όταν σου συμβαίνουν πραγματικά πράγματα στην πραγματική ζωή, αυτά που γράφεις σου φαίνονται ξαφνικά απίστευτες μαλακίες.

Μέρα 8η

        Θα έλεγες ότι με τόση κούραση, θα κοιμόμουν σαν πέτρα. Ούτε καν. Πρέπει να ξύπναγα ανά μισάωρο, με κάτι τρελά όνειρα που εκείνη την ώρα φάνταζαν τρομερά σημαντικά και τα οποία τώρα προφανώς δεν θυμάμαι.

        Σε κάποια φάση ξύπνησα και δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ, και καθόμουν κουκουλωμένος και κοίταζα έντρομος τις σκιές και σκεφτόμουν διάφορα που θα έκαναν τον Λάβκραφτ περήφανο. Πότε με ξαναπήρε ο ύπνος δεν κατάλαβα. Σε κάποια στιγμή ξύπνησα πάλι και νόμιζα ότι καθόταν μπροστά από το κρεβάτι ο γιος μου και έπαιζε με τα παιχνίδια του. Έχω καιρό να τον δω στον ύπνο μου. Άστο αυτό, άλλο θέμα.

        Λοιπόν, σήμερα αχνοφαίνεται ο ήλιος, νομίζω θα βρω τον δρόμο πιο εύκολα. Τουλάχιστον θα ξέρω ότι πηγαίνω ίσια, γιατί όσον αφορά ίχνη και μονοπάτια, ξέχνα το - το βράδυ ξαναχιόνισε σε full jingle bells mode. Τα πράγματα έχουν γίνει πλέον σοβαρά, μου τέλειωσε και η οδοντόπαστα.

-

        Εδώ μικρό σπίτι στο δάσος. Θα έλεγα ότι κάποιος μου κάνει πλάκα, αλλά ελλείψει οποιασδήποτε άλλης ανθρώπινης παρουσίας είμαι ο μόνος πιθανός ένοχος. Εναλλακτικά, θα έλεγα ότι δεν μπορεί να είμαι τόσο άχρηστος, αλλά διατηρώ τις επιφυλάξεις μου.

        Πέρα από την πλάκα τώρα, οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει να είναι μηδαμινές. Δεν λέω να χαθώ στο δάσος, αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο. Δεν είμαι ο Άραγκορν, ούτε ο Χακλμπέρι Φιν δεν είμαι. Αλλά μετά από τόσες ώρες να ξαναβρεθώ στο ίδιο ακριβώς σημείο που ξεκίνησα; Για δεύτερη συνεχόμενη φορά; Είναι βιασμός του νόμου των πιθανοτήτων και πιθανότατα ένα κάρο άλλων που δεν γνωρίζω!

        Ομολογώ ότι κάτι ψιλιάστηκα, βέβαια όταν είδα και δεύτερο πεσμένο δένδρο που έμοιαζε πολύ με το προηγούμενο, αλλά δεν έδωσα ίσως τη δέουσα βάση. Εμένα δουλειά μου είναι να αερολογώ βαρυσήμαντα, όχι να βρίσκω κόπρανα αρκούδας και να λέω τι έφαγε η ξαδέρφη της πέρσι. Έλεος.

        Επίσης, τα φασόλια τελειώνουν σιγά-σιγά. Μη γελάς, δεν είναι καθόλου αστείο.

Μέρα 9η

        Ευτυχώς σταμάτησε λίγο να χιονίζει, είχε καταντήσει υπερβολή. Όχι ότι κάνει λιγότερο κρύο - έχω ξεχάσει τι χρώμα είναι το πρώτο ζευγάρι κάλτσες που φοράω. Το δεύτερο νομίζω είναι πράσινο.

        Σύμφωνα με τους τελευταίους μου υπολογισμούς, το φαΐ φτάνει για τέσσερις-πέντε μέρες ακόμα, και οι περισσότερες κονσέρβες που έχουν μείνει είναι τόνος (και όχι ο καλός ο ρίο μάρε, ο άλλος, που τον διασταυρώσαν με ροκανίδι). Μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η δίαιτα που είχα κάνει μπας και χάσω κάνα κιλό (Ντουκάν την έλεγαν, αυτό το ημερολόγιο περιέχει τοποθέτηση προϊόντων). Στην αρχή λες, και γαμώ, τρώω όσο κρέας θέλω. Μετά, όμως, από δυο-τρία γεύματα καθαρής πρωτεΐνης, αρχίζουν όλα να έχουν μια γεύση ανάμεσα σε άχυρο και μαγειρική σόδα, και επιπλέον βρωμάς και αμμωνία. Βάλε και στην εξίσωση ότι έχω να πλυθώ κάποιες Χ μέρες, μπορείς να φανταστείς τα υπόλοιπα.

        Σαν γνήσιος (λέμε τώρα) φυσιολάτρης που έχει μελετήσει το θέμα εις βάθος (έχω διαβάσει όλο το ράφι με τα φυσιολατρικά. Κρατάω τα άλλα με την Καμπάλα και τους αγγέλους για όταν θα είμαι πραγματικά απελπισμένος), θα κάνω μία εξόρμηση στο δάσος μπας και βρω τίποτα φαγώσιμο. Χρειάζομαι και καμιά βιταμίνη πριν ξαναχαθώ στο δάσος αναζητώντας τον πολιτισμό. Τι θα βρω με όλο αυτό το κωλοχιόνι, ο θεός και η ψυχή του, αλλά ας είμαστε θετικοί. Όλοι μας εδώ. Έχω αρχίσει να μιλάω για τον εαυτό μου στον πρώτο πληθυντικό με διαλείμματα δεύτερου ενικού, εξαιρετική ένδειξη ψυχικής υγείας.

-

        Λοιπόν, θα έκανα λίστα του τι βρήκα σε γνήσιο στυλ Θορώ, αλλά βρήκα μόνο βελανίδια, κάτι χορταρικά που παίζει να είναι άγρια σκορδάκια, και μισή χούφτα μανιτάρια που είμαι 90% σίγουρος ότι δεν είναι δηλητηριώδη.

        Στα βιβλία φαίνεται πολύ πιο εύκολο - “έζησε για ένα μήνα στο δάσος, τρώγοντας άγριους καρπούς και κυνήγι” λέει ο άλλος. Δεν νομίζω, φιλαράκο, εκτός αν είχε μίνι-μάρκετ στη γωνία. Τουλάχιστον δώστου μια παράγραφο, όχι ξεπέτα σε μια γραμμή.

-

        Τα βελανίδια, επιβεβαιωμένα πλέον, δεν τρώγονται, και έχω ακόμα στο στόμα την πικρή γεύση από ό,τι διάολο κι αν ήταν αυτό το χόρτο. Το θετικό είναι ότι δεν έχω ναυτία και διάρροια, οπότε το καταχωρούμε ως απλά απαίσιο. Δεν αντέχω άλλες δοκιμές για σήμερα, τα μανιτάρια πάνε για αύριο.

Μέρα 10η

        τΑ μανιΤάρια ΉτΑν πολύυυυ ωΡαίΑ ΚΑΙ πρΈΠει Να βΡώ να ΠΆρω και ΓΙΑ το ΣΠΊΤΙ, είΝαι ΝΌστιΜα καΙ καλΆ και Νιώθω ήδη ποΛύ ΚαλΎτερα και σΚέφτηκα και ΔιΆφορα, όΠως ότι η ΚαΡέκλα εΊναι πολύ ΣΩΣΤΌ που έΧει τέΣσερα πόΔια και για αυΤΉΝ και για Μένα, αλλιΏς θα ΠΕΦΤΑΜΕ κάτΩ και οι ΔΥΟ. και ΘΑ κλαΊΓαμε γιΑτί θα στεναχοριΏμΑσταν. Και ΓέλαΓα και γΈλαγΑ, αλλΆ! μετΆ δεν γΈλαΓα και Έκλαιγα, γιατΊ ήΡθε ο γιόΣ μου με Το ποΔηλατΆκι του, αλλΆ κανονιΚά δεν μπορΟύσε, γιατί Δεν ζει και έΧει πεΘάνει.

        και μου έΛεγε όΤι ΔΕΝ ήΜουν σΚατά πατΈραΣ, όΠως έλΕΓα εΓώ, ότι δεΝ έΦταιγα εΓώ (εγΏ έΦταιΓα) ποΥ τον χΤύπησε το αΥτοΚίνητο που Μου φώναΖε κΟίτα ΜπαΜπά, αλλά εγΏ δεν κοιτούσα κΑι αΣχολιόμουν με τΑ δΙκά μου, καΙ ήΘελα να του ΠΩ διΆφορα, αλλά μεΤά δεν ΉΤΑΝ εΚεί και Δεν πρΌλαβα, και ΕΚΛΑΙΓΑ και ΕΚΛΑΙΓΑ, αλλΆ τΏρα νΎσταΞα κΑι θα κοιμηθώ. ΕπίσηΣ, το δΆσος είΝαι κΥκλιΚό, γι’άυτΟ! δεν μπορώ να ΒγΩ. ΤΏρα θα ΚοΙμηθώ.

Μέρα 11η

        Το κεφάλι μου είναι ακόμα μουδιασμένο και υποψιάζομαι ότι ίσως δεν αναγνώρισα σωστά αυτήν την ποικιλία μανιταριών. Ξύπνησα με μια γλώσσα σαν σόλα αρβύλας. Πήγα να πιώ νερό, αλλά - και είμαι σίγουρος ότι το περίμενες - από τη βρύση βγήκαν μόνο μερικές σταγόνες νερό και μετά τίποτα. Φαντάζομαι πάγωσαν οι σωληνώσεις.

        Από αφυδάτωση δεν πρόκειται πάντως να πάω με τόσο χιόνι έξω. Το καζανάκι είναι που σκέφτομαι και τρομάζω. Φυσικά θα ταίριαζε  στο προφίλ μου να πάω να τα κάνω στην άγρια φύση και να με δαγκώσει κάποιος απροσδιόριστος εκπρόσωπος της τοπικής πανίδας, ή να σκουπιστώ με μία φτέρη και να ανακαλύψω ότι έχω αλλεργίες που δεν γνώριζα.

        Αποφεύγω τεχνηέντως το θέμα με το χθεσινό, το ξέρω. Θα έσκιζα την προηγούμενη σελίδα, αλλά μου φαίνεται αντιδεοντολογικό. Δεν το χρειαζόμουν πάντως όλο αυτό. Λες και δεν είναι αρκετά άσχημα τα πράγματα, έπρεπε το σύμπαν να μου υπενθυμίσει πόσο άχρηστος σκατάς είμαι. Ευχαριστώ πολύ.

        Αν η δραματουργία ήταν σωστή, αυτή τη στιγμή, μετά το μαρτύριο, την εξιλέωση, κλπ, κλπ, θα έπρεπε να επέλθει η λύτρωση, να έρθει, φέρ’ειπείν - ιδέες πετάω τώρα - να με πάρει κάποιος άνθρωπος από αυτό το κωλόσπιτο, γαμώ το κέρατό μου γαμώ.

        Όπως και να έχει, φοράω το σκουφάκι μου και τις τρεις στρώσεις ρουχαλάκια μου και πάω άλλη μια μπας και καταφέρω να βρω την πόλη. Χιονίζει του κερατά, αλλά δεν βλέπω να έχω πολλές επιλογές.

Μέρα 12η

        Δεν ξέρω πως να γράψω για αυτό που συνέβη, αλλά αν δεν γράψω, θα τα χάσω τα λογικά μου και τέρμα.

        Ή ίσως έχει ήδη συμβεί αυτό, και βρίσκομαι σε παραλήρημα. Αυτή είναι η καλή εκδοχή. Δεν ξέρω πως αλλιώς να εξηγήσω όλο αυτό που συμβαίνει. Τα γεγονότα. Πες μας απλά τα γεγονότα, κυρά μου, που θα έλεγε και ο σκληροτράχηλος μπάτσος στο φιλμ νουάρ.

        Ξεκίνησα για την πόλη. Χιόνιζε πολύ, μπορεί να το ανέφερα ξανά αυτό. Δεν το έβαλα κάτω, όμως.  Προχωρούσα. Πέρασα το πεσμένο δένδρο, προχωρούσα ώρες, σίγουρα. Πέρασα από μέρη που δεν είχα ξαναδεί, είμαι βέβαιος γι’ αυτό. Στο τέλος εξαντλήθηκα και έκατσα κάτω να ξεκουραστώ. Τα μάτια μου βάρυναν. Ξέρω ότι δεν πρέπει να σε πάρει ο ύπνος, είναι σίγουρος θάνατος, αλλά δεν μπόρεσα να πολεμήσω τον λήθαργο. Δεν άντεξα.

        Και ξύπνησα εδώ, στο κρεβάτι μου.

        “Όνειρο ήταν” σκέφτηκα και πετάχτηκα όρθιος. Τα παπούτσια μου είχαν όμως ακόμα χιόνια. Βγήκα έξω κι άρχισα να τρέχω, φωνάζοντας “βοήθεια! βοήθεια!” σαν νοικοκυρά που είδε αρουραίο, αλλά η φωνή μου πνιγόταν από το χιόνι. Έτρεχα μέσα στο δάσος, τίγκα στην αδρεναλίνη, δεν ήξερα καν που πήγαινα, μέχρι που βρέθηκα για ακόμα μια φορά μπροστά από το πεσμένο δένδρο.

        Μέσα στην παράνοιά μου, *ήξερα* ότι αυτό έφταιγε για όλα. Του ρίχτηκα με όλη μου τη δύναμη, με μπουνιές και κλωτσιές, ίδιος ο Κόναν, φωνάζοντας «Αγαμήσου, ρε, αγαμήσου», μέχρι που το πόδι μου γλίστρησε και έπεσα με το κεφάλι πάνω στον κορμό. Νομίζω άκουσα απόμακρα τον λαιμό μου να σπάει.

        Και ξύπνησα στο κρεβάτι μου. Τι συμβαίνει;

Μέρα 13η

        Σκατά. Δεν μπορώ να πεθάνω. Τώρα καταλαβαίνω το ύφος του Μπιλ Μάρεϊ στη Μέρα της Μαρμότας.

Μέρα 14η

        Αν σκεφτείς πόσο εύκολο είναι να πεθάνεις κατά λάθος, η αυτοκτονία είναι περιέργως δύσκολη, ελλείψει κατάλληλου εξοπλισμού.

        Επίσης, στην περίπτωσή μου, δεν δουλεύει.

Μέρα 15η

        Σκατά.

Μέρα 16η

        Σκατά. Και όντως είμαι αλλεργικός στις φτέρες. Επίσης το φαγητό έχει τελειώσει και πεινάω κολασμένα, θα φοβόμουν μην πεθάνω της πείνας, αλλά τι να λέμε.

        Ας τα βάλουμε κάτω. Προφανώς η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που νόμιζα ότι είναι, οπότε ας δούμε τις εναλλακτικές.

        1) Έχω ήδη πεθάνει και για κάποιο λόγο βρίσκομαι σε αυτό το λίμπο ως τιμωρία. Θα εξηγούσε το γιατί δεν μπορώ να πεθάνω, αλλά δεν έπρεπε να ήταν με κάποιο τρόπο η τιμωρία πιο νοηματοδοτημένη; Εννοώ, να βγάζει κάποιο νόημα ρε παιδί μου, να είναι ανάλογη κάποιου τραγικού ατοπήματος. Εντάξει, υπάρχει αυτό που συνέβη με το γιο μου, αλλά ήμουν υπό την επήρεια παραισθησιογόνων και δεν επαναλήφθηκε. Δεν μου φαίνεται πολύ πιθανή αυτή η εκδοχή.

        2) Η συνείδησή μου έχει μεταφερθεί σε κάποιου είδους προσομοίωση, κάτι σαν παιχνίδι, ας πούμε. Επίσης σχετικά απίθανο, θα έπρεπε να έχω μνημονικά κενά, αλλά τα θυμάμαι όλα, βήμα βήμα. Δεν θα έπρεπε να έχω ένα κενό, φερ’ειπείν, κατα την μετάβαση από το πραγματικό στο εικονικό, ένα “δεν θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ, αλλά θα το αγνοήσω γιατί ο σεναριογράφος είναι χάλιας”; Επίσης, ο βαθμός λεπτομέρειας είναι υπερβολικά μεγάλος, μιλάμε για ένα μπάτζετ με πολλά μηδενικά. Θέλω να πω, ποιός θα ξόδευε τόσα φράγκα για την πάρτη μου; Ούτε εγώ, αν τά’χα. Και τέλος, αν το είχε φτιάξει άνθρωπος όλο αυτό, κάπου θα έβαζε οδηγίες, δεν μπορούμε να αντισταθούμε ως είδος. Άκυρο λοιπόν και αυτό.

        3) Εξωγήινοι

        4) Μάγοι

        5) Ιπτάμενες αιθερικές αρκούδες.

        6)Δεν ξέρω, χέσε μας, τι άλλο; Τι μου διαφεύγει;

Μέρα 17η

        Θέε μου. Βάλτα όντως κάτω. Χαμηλό μπάτζετ, άπειρη ελευθερία να κάνει ο δημιουργός ό,τι θέλει, έξτρα πόντους για αυτοαναφορικότητα. Δεν ξέρω πως δεν το σκέφτηκα πιο πριν. Όταν έλεγα ότι ζω από το γράψιμο, ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι κυριολεκτούσα.

        Αυτός ο βαθμός παράλογου σαδισμού εξηγείται μόνο με έναν τρόπο. Είμαι λογοτεχνικός χαρακτήρας. Μάλιστα, μπορεί να μην υπάρχω έξω από αυτό το ημερολόγιο. Ίσως αυτό να είναι ο πρωταγωνιστής. Δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα συμβεί όταν μου τελειώσει το μελ-

Κείμενα του Ανδρεάδη στο ArtScript: