Wicked

Το Wicked είναι μεταφορά του ομότιτλου μιούζικαλ, το οποίο είναι βασισμένο στο βιβλίο του Gregory  Maguire. Το μυθιστόρημα του Maguire είναι μια πιο ενήλικη εκδοχή των χαρακτήρων του Baum. Κι αφού τελειώσαμε με το Inception των μεταφορών, ας περάσουμε στο κυρίως θέμα.

Η μεταφορά στην οθόνη μιας μουσικής παράστασης του Broadway είναι πάντα μια κίνηση υψηλού ρίσκου. Για να είναι επιτυχημένη μια κινηματογραφική εκδοχή πρέπει να είναι ισορροπημένη. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο. Τα τελευταία 25 χρόνια, τα επιτυχημένα φιλμ του είδους, είναι μετρημένα στα δάχτυλα.

To Wicked είναι μια άνιση ταινία. Αν ξεχωρίζει κάτι είναι η αισθητική του. Ο συνδυασμός πραγματικών σκηνικών και CGI, τα εξαιρετικά κοστούμια, το art direction και γενικά το επίπεδο της παραγωγής είναι εντυπωσιακό. Ταυτόχρονα όμως, όλος αυτός ο φλύαρος μαξιμαλισμός μπουκώνει τις αισθήσεις και δε σου μένει τίποτα στο τέλος.

Σκηνοθετικά και φωτογραφικά υπάρχουν καλές στιγμές, όπως η σκηνή της βιβλιοθήκης. Διαρκής κίνηση της κάμερας, γρήγορο μοντάζ, αλλά τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η έλλειψη ισορροπίας. Κάπου ανάμεσα στα -υπερβολικά- πολλά τραγούδια υπάρχει έλαχιστη πλοκή και ημιχάρτινοι χαρακτήρες. Το ανέφερα στην κριτική του Emilia Perez, θα το ξαναγράψω. Για να είναι επιτυχημένο ένα μιούζικαλ, χρειάζεται πολύ πιασάρικα τραγούδια και μουσική. Το Wicked δεν έχει τίποτα από τα δύο, απευθύνεται σε σκληροπυρηνικούς fans του είδους.

Τα περισσότερα τραγούδια του φιλμ είναι ανυπόφορα και γλυκανάλατα.Υποκριτικά, οι δύο πρωταγωνίστριες, όπως και το υπόλοιπο καστ είναι διεκπεραιωτικά καλοί. Πέρα από την ανθυποανύπαρκτη πλοκή, την βασανιστική μουσική, και την αδικαιολόγητη διάρκεια, η χαριστική βολή είναι τα υποδόρια μηνύματα. Αν και οι μέχρι τώρα εισπράξεις της ταινίας με διαψέυδουν, θα τολμήσω να κάνω την πρόβλεψη, πως το Wicked δεν πρόκειται να μείνει διαχρονικό. Είναι ένα προϊόν του πολιτικά φορτισμένου παρόντος.

Οι κλασικές animated ταινίες της Disney είχαν πάντα μηνύματα κατά του ρατσισμού, των διακρίσεων, κτλ.. Το έκαναν πιο δημιουργικά, διασκεδαστικά και με χιούμορ. Το Wicked συμπληρώνει όλα τα κουτάκια στη λίστα της πολιτικής ορθότητας του Hollywood, χωρίς να προσφέρει τίποτα. Συγγνώμη, αλλά διδακτισμό από πολυεθνικές δεν μπορώ να τον πάρω στα σοβαρά. Αν θέλετε να δείτε μια ιστορία για τη διαφορετικότητα, όπου ο κεντρικός ήρωας είναι πράσινος,  προτιμήστε την τετραλογία του Shrek. Το έκανε πολύ καλύτερα από το Wicked.

Από 5 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους

Κώστας Ντούμας

Διαβάστε επίσης: