VIVARIUM

Σκηνοθεσία: Lorcan Finnegan

Ηθοποιοί: Imogen Poots, Jesse Eisenberg

Ο Τομ και η Τζέμα, το μόνο που ‘θελαν ήταν να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι. Στην επίσκεψη τους με ένα μεσίτη σε ένα συγκρότημα κατοικιών, πανομοιότυπα μεταξύ τους, τα πράγματα θα είναι ιδιαίτερα παράξενα, τόσο από πλευράς συμπεριφοράς του υπεύθυνου, όμως τα πράγματα θα χειροτερέψουν, όταν εκείνος σχεδόν θα τους εγκαταλείψει και εκείνοι δε θα μπορούν να βρουν το δρόμο να φύγουν από το μέρος, κάνοντας συνέχεια κύκλους και φτάνοντας πάντα μπροστά από την κατοικία με τον αριθμό εννέα. Κάθε τους προσπάθεια να ξεφύγουν και να γυρίσουν στην πραγματική τους ζωή, πάει στράφι, ενώ δεν φτάνει αυτή η σύγχυση και ο εγκλωβισμός τους στο μέρος, όταν λαμβάνουν το επόμενο πρωί και έναν μποναμά, ένα βρέφος το οποίο θα πρέπει να αναθρέψουν και ίσως τότε να τους αφήσουν να φύγουν. Τι τους μένει να κάνουν αφού κάθε δική τους απόπειρα παραμένει άκαρπη;

Προσωπικά δεν κατάλαβα ακριβώς τι είδους ταινία είχαν σκοπό να κάνουνε σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Ψυχολογικό θρίλερ, ταινία τρόμου, σουρεαλισμό; Πιθανόν να μην ξέρανε ούτε και οι ίδιοι. Κάποια νοήματα ίσως να είναι ξεκάθαρα στην ταινία, όπως για παράδειγμα το  πως η κοινωνία προσπαθεί να σε βάλει σε καλούπια, η ματαιότητα όσων και αν κάνεις για να ξεφύγεις, το τρίτο πρόσωπο που σε παρακολουθεί και έχει γνώμη για ό,τι κι αν κάνεις (το οποίο αντιπροσωπεύεται από το ανατριχιαστικό παιδί με τη φωνή εφήβου, που υποχρεούνται να αναθρέψουν οι Τομ και η Τζέμα) το μητρικό ένστικτο που είναι ανεπτυγμένο στη Τζέμα και που προσπαθεί θέλοντας και μη να προστατέψει τον πιτσιρικά, και η οποία είναι αυτή που έρχεται πιο κοντά του, σε σχέση πάντα με τον σύντροφο της, σε ένα μέρος όπου όλα δείχνουν ότι είναι οι μόνοι κάτοικοι.

Βέβαια μπορεί να πέφτω και εντελώς έξω σε όσα πίστεψα ότι κατάλαβα και να ήταν απλά η ανάγκη να βγάλω συμπεράσματα ώστε να κρατήσω απασχολημένο το μυαλό μου και κάθε προσπάθεια μου να ήταν απλά μάταιη, όπως και οι προσπάθειες των ηρώων. Μπορεί απλά ο σεναριογράφος να τα είχε βάλει με τους μεσίτες για κάποια κακή αγορά που έκανε. Πολλά πέρασαν από το μυαλό μου καθώς παρακολουθούσα την ταινία. Το χειρότερο από καλλιτεχνικής άποψης είναι ότι ενώ ο θεατής δεν αντιλαμβάνεται που οφείλεται ο εγκλεισμός του ζευγαριού στην περιοχή και στο διαμέρισμα με τον αριθμό εννέα, είναι ότι από ένα σημείο και μετά δεν τον ενδιαφέρει να καταλάβει κιόλας, κι αυτή είναι η πραγματική αποτυχία των συντελεστών. Όταν ο θεατής πάψει να ενδιαφέρεται και να ψάχνει την έξοδο κινδύνου, όχι από κλειστοφοβία που μπορεί να του προκάλεσε η ταινία αλλά από ανία.

Η ταινία αυτή αντιπροσωπεύει την τέχνη που γίνεται εφιάλτης. Κι αν έπειτα από την προβολή καταλήξετε σε κάποιο μπαρ και τα πίνετε, το επόμενο πρωί για το  Hangover δε θα ευθύνονται τα ποτά αλλά το φιλμ.

Από 1 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους.

Μαίρη Β.

Δείτε επίσης: