The End We Start From > Ένα τέλος και μια αρχή

Σκηνοθεσία: Mahalia Belo

Παίζουν: Jodie Comer, Joel Fry, Benedict Cumberbatch

Μια νέα μητέρα φεύγει από το Λονδίνο, κατά τη διάρκεια μιας οικολογικής καταστροφής που εξαφανίζει το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Ταξιδεύει βόρεια, προσπαθώντας να επιβιώσει μαζί με το νεογέννητο μωρό της.

Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Megan Hunter, το The End We Start From θα ήθελε πολύ να είναι το Children Of Men, αλλά κάθε απόπειρα σύγκρισης, είναι καταδικαστική για το φιλμ της Mahalia Belo. Παράγουμε περισσότερες ιστορίες δυστοπίας, από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε. Και όταν το παρόν είναι ήδη ζοφερό, μόνο αριστουργήματα επιπέδου Mad Max: Fury Road κάνουν τη διαφορά.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα  του The End We Start From είναι η έλλειψη ταυτότητας. Δεν μπορεί ν’αποφασίσει τι είδους ταινία είναι. Είναι δράμα; Μελέτη χαρακτήρων; Επιστημονική φαντασία; Προσπαθεί να είναι και τα τρία, ενώ δεν είναι τίποτα από αυτά. Το φιλμ είναι μια συρραφή σκηνών, που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Δε μαθαίνουμε ποτέ λεπτομέρειες για την καταστροφή, υπονοείται στο φόντο, προκαλώντας σύγχιση.

Με εξαίρεση την πρώτη σεκάνς, και τη σκηνή της γέννας με το έξυπνο ρυθμικό μοντάζ, η αφήγηση σέρνεται, χωρίς καμία κορύφωση. Η Mahalia Belo προσπαθεί πολύ να μας πείσει για τη συναισθηματική βαρύτητα της ταινίας της, που πνίγεται στην επιτήδευση. Μελοδραματικά πλάνα, με το score στο τέρμα, που περισσότερο θυμίζουν διαφήμιση παρά ταινία.

Η φωτογραφία δεν φτάνει για να σώσει μια ιστορία που δεν έχει καμία άλλη αρετή. Οι χαρακτήρες είναι αδιάφοροι και μονοδιάστατοι, η πλοκή δεν ξέρει προς τα που να πάει και το κάνει πολύ αργά. Το The End We Start From μοιάζει με κακό επεισόδιο του Black Mirror. Μια εκδοχή δυστοπίας που προκαλεί θυμηδία.

Από 22 Φεβρουαρίου στους κινηματογράφους.

Κώστας Ντούμας