The Crow

Σκηνοθεσία: Rupert Sanders

Παίζουν: Bill Skarsgård, FKA Twigs, Danny Huston

Το Crow του 1994 είναι η αγαπημένη μου ταινία, οπότε αυτή η κριτική δε θα έχει fairplay και αβρότητες.

Έχω αναφέρει σε αρκετά κείμενα, για τη γραμμή παραγωγής remakes που έχει καταντήσει το Hollywood. Όπου το τελευταίο είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Οποιαδήποτε ανθυποεπιτυχία κυκλοφόρησε τα προηγούμενα 40 χρόνια, πρέπει να περάσει από την Προκρούστεια κλίνη της αρπαχτής.

Το φετινό έκτρωμα είναι η δεύτερη μεταφορά του comic. Ο σεναριογράφος αγνοεί την ύπαξη του, μάλλον κάποιος του έδωσε ένα περίγραμμα περίληψης της αρχικής ιστορίας, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς η προχειρότητα. Και στην ταινία του 1994 υπήρχαν διαφορές, οι οποίες όμως ήταν λειτουργικές, έδωσαν δομή στην αφήγηση, ενίσχυσαν την πλοκή και έκαναν τη μετάβαση από το χαρτί στην οθόνη ομαλή.

Η πλοκή έχει κατακρεουργηθεί. Η σκηνοθεσία είναι διεκπαιρεωτική και αυτό είναι ευφημισμός. Όχι απλά δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ των δύο ταινιών, δεν πρέπει να μπαίνουν στην ίδια πρόταση. Το πρώτο φιλμ, ένα από τα πιο εμβληματικά των 90s, είχε ιδιαίτερη αισθητική, στοιχειωμένη ατμόσφαιρα και ένα από τα καλύτερα soundtracks που έχουν βγει ποτέ.

Το Crow του 2024 είναι ένα John Wick από το παζάρι του Σχιστού, με επικάλυψη υπερφυσικού. Καμία συνοχή, κακός ρυθμός, αδιάφορο μοντάζ και φωτογραφία, όλα φωνάζουν αρπαχτή από χιλιόμετρα. Η προσπάθεια επικαιροποίησης της ιστορίας για να έχει απήχηση στο νεανικό κοινό, είναι πιο θλιβερή κι από λογαριασμό TikTok εξηντάχρονου. Ο πρωταγωνιστής μοιάζει με τον Tranno, καμία χημεία με την FKATwigs, η οποία είναι επιεικώς κακή. Καμία ανάπτυξη χαρακτήρων, η δε τελική σεκάνς στην όπερα είναι επικά γελοία.

Δύο θετικά έχει το φιλμ. Τη μικρή διάρκεια και πως σου προκαλεί τη δίψα να ξαναδείς την τανία του Proyas. Μην το δείτε στο σινεμά, εκτός αν πάσχετε από αϋπνία ή ανίατο μαζοχισμό.

Από 12 Σεπτεμβρίου στους κινηματόγραφους

Κώστας Ντούμας