The Beekeeper

Σκηνοθεσία: David Ayer

Παίζουν:  Jason Statham, Emmy Raver-Lampman , Jeremy Irons

Ο Jason Statham είναι ο τελευταίος  action hero. Διάδοχος των Arnie&Sly, στο genre που οι ταινίες τους , στα 80s και 90s οριοθέτησαν το είδος. Δε θα σταματήσουν να γυρίζονται ταίνιες δράσης όταν αποσυρθεί, αλλά  αυτό το στερεότυπο αρρενωπότητας  εκλείπει από τον κινηματογράφο.

Η φιλμογραφία του τα τελευταία χρόνια ήταν χλιαρή, μέχρι το reunion με τον Guy Ritchie να μας προσφέρει το εκπληκτικό Wrath Of Manκαι το διασκεδαστικό -αν και ρελαντί- Operation Fortune: Ruse de Guerre. Το Beekeeper μου θύμισε ταινία δράσης των 80s και 90s, και δεν το γράφω αυτό με αρνητική χροιά.

Το σενάριο είναι υποτυπώδες, νιοστή ιστορία εκδίκησης. Οι χαρακτήρες είναι οριακά καρικατούρες, με την αστεία αμερικάνικη προφορά  του Irons να ξεχωρίζει. Οι διάλογοι κλισέ και η πλοκή προβλέψιμη. Όλα αυτά κάνουν το φιλμ κακό; Όχι. Μιλάμε για ταινία δράσης, τα υλικά πρέπει να είναι απλά και η συνταγή συγκεκριμένη. Δε βαρέθηκα καθόλου στα 105 λεπτά της διάρκειας, αν και η τρίτη πράξη μπορούσε να είναι πιο ευσύνοπτη. Τα πάντα στο Beekeeper υπάρχουν, για να αναδειχθεί ο πρωταγωνιστής του. Είναι one man show. Οι σκηνές λειτουργούν ως πρελούδια, να χτιστεί η ένταση μέχρι τις χορογραφίες δράσης. Οι οποίες είναι σύντομες, εκρηκτικές και εξαιρετικά μονταρισμένες.

Η σκηνοθεσία, χωρίς να είναι κακή, δεν προσφέρει κάτι, εκτός από τα στοιχειώδη για το είδος. Στην εποχή του John Wick, χρειάζονται περισσότερα. Ο Charles Bronson είχε πει πως προσφέρει μια παρουσία, γι’αυτό ξεχώριζε. Το ίδιο ισχύει και για τον Statham. Κυριαρχεί απόλυτα κάθε καρέ. Αν με ενόχλησε κάτι, ήταν η έλλειψη χιούμορ. Αν η ταινία δεν έπαιρνε τόσο στα σοβαρα τον εαυτό της, θα ήταν ακόμη καλύτερη.

Το Beekeeper δεν ανήκει στις κορυφές του πρωταγωνιστή. Όμως είναι μια αξιοπρεπής ταινία δράσης, πάνω από το μέσο όρο του είδους.

Από 11 Ιανουαρίου στους κινηματογράφους

Κώστας Ντούμας 

Δείτε επίσης: