Sketch

Σκηνοθεσία: Seth Worley

Παίζουν: Tony Hale, D' Arcy Carden, Bianca Belle

Το Sketch, παρά τις αρετές του, είναι μια αβάσταχτα άνιση ταινία, που δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει.

Ο Taylor, ένας χήρος πατέρας προσπαθεί να διαχειριστεί την απώλεια της γυναίκας του, ενώ τα παιδιά του αντιμετωπίζουν τη θλίψη με διαφορετικό τρόπο: η κόρη του Amber, την εκφράζει σκιτσάροντας τέρατα. Όταν ο  αδερφός της  Jack ανακαλύπτει μια μαγική λίμνη που ζωντανεύει αντικείμενα, άθελά του, ζωντανεύει τα σκίτσα  της αδερφής του.

Το φιλμ θα ήθελε να είναι μια περιπέτεια φαντασίας στο στυλ του Spielberg και γενικά της χρυσής εποχής του είδους των 80s, (Joe Dante, Chris Columbus, κτλ.). Κι ενώ έχει όλα τα σωστά κομμάτια, το παζλ μοιάζει λάθος. Στα θετικά, η αισθητική, ο ιδιαίτερος κόσμος που φτιάχνει και η σωστή χρήση CGI. Τα τέρατα μουτζούρες και η παλέτα των χρωμάτων είναι πολύ γλυκά στο μάτι. Το καστ είναι καλό, ειδικά η μικρή Bianca Belle στο ρόλο της Amber.

Παρά το όμορφο περιτύλιγμα, δυστυχώς η πλοκή και οι χαρακτήρες μοιάζουν κι αυτοί με μουτζούρες. Ιδέες που δεν αναπτύχθηκαν όπως θα έπρεπε. Ο ρυθμός είναι κακός, δε χτίζεται ποτέ ένταση και η όποια κορύφωση είναι κούφια. Στα 2/3 της πλοκής, οι διάλογοι μεταξύ των χαρακτήρων είναι αμήχανοι, άτσαλοι, ενώ το χιούμορ άστοχο και με κακό timing. Δε δημιουργείται καμιά συναισθηματική ταύτιση με τους ήρωες, που είναι αδιάφοροι εως ενοχλητικοί.

Όταν ο σκηνοθέτης αποφασίζει να ενώσει τους κρίκους αυτής της αλυσίδας, είναι αργά. Ένα μικρό flashback στο τέλος και μια σκηνή διαλόγου, δεν είναι αρκετά. Όλα αυτά είναι μέρη του προβλήματος, το οποίο είναι το εξής: το Sketch δεν μπορεί ν’ αποφασίσει τι είδους ταινία είναι. Είναι ταινία για παιδιά; Είναι περιπέτεια; Είναι horror; Πασχίζει να είναι όλα αυτά μαζί και δεν είναι τίποτα.

Το  Sketch είναι μια αλληγορία για τη διαχείριση του πένθους. Η ιδέα είναι ευφάνταση, η εκτέλεση μέτρια.

Από 11 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους

Κώστας Ντούμας