September 5

Σκηνοθεσία: Tim Fehlbaum

Παίζουν: Peter Sarsgaard, John Magaro

Δεν είναι η πρώτη φορά που  η σφαγή του Μονάχου του 1972 μεταφέρεται στο σινεμά, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Munich του Steven Spielberg. Στο September 5, βλέπουμε τα γεγονότα από την οπτική του τηλεοπτικού συνεργείου του ABC που καλύπτει τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η επιλογή της οπτικής είναι ενδιαφέρουσα. Η αναπαράσταση της εποχής, το art direction, η χρωματική παλέτα και η χροιά της φωτογραφίας είναι ικανοποιητικά πειστικές. Τα θετικά τελειώνουν εδώ. Το 90% της πλοκής, διαδραματίζεται στο studio. Χρειάζεται ένα εξαιρετικό σενάριο και μια ευφάνταστη σκηνοθεσία, για να κάνουν συναρπαστικό ένα δράμα δωματίου. Το September 5 δεν έχει τίποτα απ’ αυτά.

Τα 94 λεπτά της διάρκειας, από ένα σημείο και μετά, μοιάζουν ατελείωτα. Η ταινία είναι ουσιαστικά ένα θεατρικό. Ίσως να λειτουργούσε καλύτερα στην σκηνή, ως φιλμ πάντως αποτυγχάνει. Παρά το καλό καστ, πνίγεται στη φλυαρία, δεν πηγαίνει πουθενά και το κάνει πολύ αργά. Δεν ξέρω αν ο σκοπός του σκηνοθέτη ήταν ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ. Αν ήταν αυτός, ίσως θα ήταν καλύτερα να γύριζε ένα καθαρόαιμο ντοκιμαντέρ.

Μηδαμινή πλοκή, καμία ανάπτυξη χαρακτήρων, ένα φιλμ που περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και βουλιάζει σε ατελείωτους, άσκοπους διαλόγους. Η κουνημένη κάμερα δε βοηθάει καθόλου στο να διατηρηθεί η προσοχή. Χρεάζεται μεγάλη προσπάθεια, να γυρίσεις μια ταινία που καλύπτει ένα συνταρακτικό γεγονός και να είναι τόσο ανιαρή. Καμία κορύφωση, δε χτίζεται σε καμία στιγμή το σασπένς. Οι χαρακτήρες της ταινίας είναι κλινικά αποστασιοποιημένοι, σχεδόν ρομποτικοί. Αντιμετωπίζουν τα όσα συγκλονιστικά συμβαίνουν, σαν επιστήμονες που παρατηρούν ένα πείραμα. Ο θεατής δεν εμπλέκεται συνασθηματικά ποτέ με όσα συμβαίνουν στην οθόνη.

Αν σας ενδιαφέρει το θέμα, καλύτερα να ξαναδείτε το Munich ή το ντοκιμαντέρ One Day In September.

Από 6 Μαρτίου στους κινηματογράφους

Κώστας Ντούμας

Δείτε επίσης: