ROJO > ΚΟΚΚΙΝΟ

Σκηνοθεσία: Benjamin Naishtat

Παίζουν: Claudio Martinez Bel, Mara Bestelli, Alfredo Castro.

Σε ένα ραντεβού σε εστιατόριο που έχει ο Claudio με τη σύζυγο του, όταν εκείνη καθυστερεί να εμφανιστεί, ένας θαμώνας που περιμένει κάποιο τραπέζι να αδειάσει, απαιτεί να του παραχωρήσει το τραπέζι του ο Claudio και να περιμένει στη θέση του. Ψύχραιμος εκείνος συναινεί με την απαίτηση του άντρα, όμως δε θα τον έλεγε κανείς και άνθρωπο που αφήνει αναπάντητη μια επίθεση. Ως δικηγόρος, συνηθισμένος να αγορεύει σε δικαστικές αίθουσες, απευθύνεται στον άντρα και έχοντας ως ακροατήριο του πελάτες του εστιατορίου, τον προσβάλει με ρητορική μαεστρία, προκαλώντας το ξέσπασμα του, το οποίο θα κλιμακωθεί ώρες αργότερα έξω από το εστιατόριο.

Τρεις μήνες αργότερα από αυτό το περιστατικό, ο Claudio συνεχίζει κανονικά την επαγγελματική και οικογενειακή του ζωή, απολαμβάνοντας τα οφέλη των προνομιούχων της Αργεντινής της δεκαετίας του 70’. Ο θεατής θα παρακολουθήσει τη ζωή του κεντρικού ήρωα. Κάποιες από τις υποθέσεις του, οικογενειακές στιγμές ώσπου να έρθει η στιγμή να διαταραχθεί αυτή του η ηρεμία και να τον κάνει να ανησυχήσει ότι θα καταστραφεί το οικοδόμημα του! Η ύβρις έχει διαπραχθεί μόνο που για να έρθει η κάθαρση απαιτείται το ηθικό στοιχείο από τον ήρωα.

Η ταινία αποπνέει τη δεκαετία του 70’ από τη μουσική, την παλέτα των χρωμάτων του φιλμ, τη διακόσμηση και την αρχιτεκτονική, ακόμα και από τη γραμματοσειρά που επιλέγεται για τους τίτλους και το χρώμα αυτής.

Ο σκηνοθέτης δίνει σημασία στα κάδρα του, και αυτό είναι ξεκάθαρο κυρίως στο πρώτο πλάνο με το σπίτι που κόσμος πηγαινοέρχεται έξω από αυτό, αλλά και στη δεύτερη σκηνή, με το θορυβώδες εστιατόριο, που θέλει να εγκλιματίσει το κοινό του, όμως τίποτα δεν είναι δοσμένο στην τύχη. Έχουμε παρακολουθήσει δουλειές σκηνοθετών που τραβάνε πλάνα σαν να είναι απλοί φωτογράφοι χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για την υπόθεση του έργου. Ισχυριζόμενοι έπειτα ότι αφήνουν τους θεατές να καταλάβουν αυτό που επιθυμούν, με αποτέλεσμα να γίνονται αγαπητοί στους κριτικούς αλλά μεγάλο μέρος του κοινού να αναρωτιέται και να γίνεται δύσπιστο για το αν ο σκηνοθέτης είχε πράγματι κάτι να πει. Στο «ROJO» τα πάντα είναι κατανοητά γι’ αυτόν που θα παρακολουθήσει την ταινία. Όλα έχουν το στόχο τους και μπαίνουν με σκοπό στην ταινία να αποτελέσουν ενιαίο σύνολο.

Με αυτοσαρκασμό ο σκηνοθέτης σχολιάζει την άποψη των συμπατριωτών του για την ομορφότερη χώρα του κόσμου και τον πιο αδερφωμένο λαό (παντού στον κόσμο τα ίδια δεν πιστεύουμε άλλωστε;) επίσης δεν αφήνει ασχολίαστη τη δουλικότητα του επιτηρητή που αντιπροσωπεύει τις αρχές ως προς τον αδερφό λαό Αμερικάνο, που φέρνει ως δώρο ένα μαστίγιο. Ενώ την ίδια ώρα αδιαφορεί για την εξαφάνιση συμπατριωτών του.

ROJO: Κόκκινο όπως μια έκλειψη ηλίου από τη σελήνη που ‘‘ματώνει’’ τα πάντα.

Από 20 Ιουνίου στους κινηματογράφους    

Μαίρη Β.