Riff Raff

Σκηνοθεσία: Dito Montiel

Παίζουν: Ed Harris, Jennifer Coolidge, Bill Murray

Την αφίσα του Riff Raff την βλέπω κάθε χρόνο, σε διάφορες παραλλαγές. Τα ονομάτα και οι τίτλοι αλλάζουν. Εξαιρετικοί ηθοποιοί, που βρίσκονται στην τρίτη ηλικία, χαραμίζονται σε ανθυπομετριότητες, που θα χαθούν στην πλημμυρίδα του streaming.

Ο Montiel σκηνοθετεί 20 χρόνια, και μέχρι τώρα δεν κατάφερε να γυρίσει μια ταινία άνω του μετρίου. Οι περισσότερες είχαν καλά στοιχεία, δυνατό καστ, κι όμως, σχεδόν καμία δεν είναι αξιομνημόνευτη. Το Riff Raff είναι άλλη μια χαμένη ευκαιρία.

Το φιλμ πλασάρεται ως crime comedy. Δεν υπάρχει τίποτα αστείο στα 103 λεπτά διάρκειας. Πιο συγκεκριμένα, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα άξιο αναφοράς. Μια συρραφή βαρετών, ανέμπνευστων σκηνών, με αδιάφορους χαρακτήρες που αναλώνονται σε αφόρητα κουραστικούς διαλόγους. Κάπου υπάρχει πλοκή, αλλά μετά τη μισή ώρα, δε σε νοιάζει. Ο ρυθμός είναι ληθαργικός, μέχρι το αναιμικό φινάλε, που δεν σώζει τίποτα.

Όλα μοιάζουν διαδικαστικά στο Riff Raff. Από την σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, και το μοντάζ, μέχρι τις ερμηνείες. Οι Harris, Murray και Coolidge πραγματικά αξίζουν βραβείο, για την προσπάθεια τους, να δώσουν λίγη ζωή στο άνευρο και ανερμάτιστο σενάριο. Δεν ξέρω τι ακριβώς ήθελε να κάνει ο Montiel. Μια ταινία χαρακτήρων, με μια εσάνς noir, κάτι που να θυμίζει αδερφούς Cohen και Jarmusch;

Το Riff Raff  ανήκει στην κατηγορία των ταινιών, που βάζεις να δεις, μετά από μια δύσκολη μέρα, ώστε να σε πάρει ο ύπνος πιο γρήγορα.

Από 3 Απριλίου στους κινηματογράφους

Κώστας Ντούμας