Passages > Περάσματα

Σκηνοθεσία: Ira Sachs

Παίζουν: Franz Rogowski, Ben Whishaw, Adèle Exarchopoulos

Ταινίες σαν το Passages, με κάνουν ν’αναρωτιέμαι· για το αν κάποιες δημιουργίες, αφορούν κάποιον άλλον πέρα από το δημιουργό τους. Ποια ποσότητα αυτοαναφορικότητας, κάνει μια ιστορία προσβάσιμη, υποφερτή στο κοινό; Δεν ξέρω τι πρόθεση είχε ο Sachs όταν γύριζε το φιλμ, αλλά με κάνει να πιστεύω πως ήταν σε σαδιστικό mood.

Πως μπορώ να βασανίσω τους θεατές; Θα κάνω τον πρωταγωνιστή αχώνευτο και ενοχλητικό. Η μιάμιση ώρα διάρκειας θα μοιάζει με τρεις. Οι σκηνές θα είναι σχεδόν θεατρικές, με δύο το πολύ γωνίες λήψης. Δε θα συμβαίνει τίποτα, γαρνιρισμένο με αμήχανες σιωπές που δεν προσφέρουν το παραμικρό στην πλοκή. Αργός ρυθμός, στεγνή αφήγηση χωρίς μουσική. Να θυμίζει κάτι από νουβέλ βαγκ, γιατί κάνουμε τέχνη.

Δεν ξέρω τι ήθελε να πει ο ποιητής. Το Passages είναι το πορτρέτο ενός ανώριμου και ανισόρροπου ανθρώπου. Ενάς νάρκισσος που τρέφει το εγώ του, βασανίζοντας τους εραστές του, χωρίς να τους προσφέρει τίποτα. Αν αυτός ήταν ο σκοπός του, μπορούσε να το κάνει πολύ καλύτερα. Γιατί τα 92 λεπτά ήταν αφόρητα. Δεν έχει σημασία τι λες, αλλά πως το λες. Η απουσία νοήματος είναι συγχωρητέα, η απουσία στυλ όχι.

Θέλω να είμαι δίκαιος, τον Rogowski τον είδα πρώτη φορά στο Passages. Ήταν πολύ πειστικός ως νάρκισσος. Πολύ καλός ο Whishaw, ενώ η Εξαρχόπουλος ήταν αδιάφορη, χωρίς να ευθύνεται απόλυτα η ίδια. Έχουμε δει πολύ καλύτερες κινηματογραφικές εκδοχές ερωτικής γεωμετρίας, από την άσκηση υπνηλίας του Αμερικανού σκηνοθέτη.

Από 29 Φεβρουαρίου στους κινηματογράφους

Κώστας Ντούμας