On Swift Horses

Σκηνοθεσία: Daniel Minahan

Παίζουν: Daisy Edgar-Jones, Jacob Elordi, Will Poulter

Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Shannon Pufahl, το On Swift Horses μοιάζει μ’ ένα λαχταριστό πιάτο, που όταν το δοκιμάσεις, η γεύση δεν έχει καμία σχέση με αυτό που περίμενες.

Δεκαετία του 50, Ο Lee και η Muriel ετοιμάζονται να παντρευτούν, και ονειρεύονται ένα νέο ξεκίνημα στην Καλιφόρνια. Ο μικρός αδερφός του Lee, o Julius υπόσχεται να τους ακολουθήσει, αλλά έχει διαφορετικά σχέδια.

Ξεκινόντας από το παραπλανητικό trailer, το φιλμ άλλα υπόσχεται και άλλα προσφέρει. Η εναρκτήρια σεκάνς αφήνει υπόνοιες ενός ερωτικού τριγώνου, κάτι που δε συμβαίνει ποτέ. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν δεν υπήρχαν μεγαλύτερα προβλήματα. Το μεγαλύτερο είναι το ίδιο το σενάριο. Δεν εστιάζει πουθενά, βλέπουμε σκηνές από τις ζωές των Muriel και Julius (o Lee είναι οριακά κομπάρσος), χωρίς συνοχή και εξέλιξη. Χαρακτήρες που δεν ξέρουν τι θέλουν, μέχρι να χάσουν αυτό που δε θέλουν.

Στο τεχνικό κομμάτι, η ταινία είναι γλύκισμα για τα μάτια. Εξαιρετική φωτογραφία, τα χρώματα πραγματικά ανασαίνουν στην οθόνη. Εξίσου καλό το art direction, το ενδυματολογικό, γενικά η αναπαράσταση της εποχής. Το φιλμ είναι άρρυθμο, οι δύο ώρες μοιάζουν περισσότερες, μπορούσε να είναι πιο σύντομο. Η σκηνοθεσία είναι διεκπεραιωτικά ικανοποιητική.

Υποκριτικά, οι δύο πρωταγωνιστές είναι καλοί, ενώ παλεύουν με τα λίγα που τους δίνει το σενάριο. Κάνουν δικό τους κάθε κάδρο, ειδικά τα κοντινά. Όμως, χωρίς χαρακτήρες με βάθος και αποχρώσεις, αρκετές σκηνές είναι κάπου ανάμεσα σε διαφήμιση αρώματος και σαπουνόπερας.

Δεν ξέρω τι ακριβώς ήθελε να πει το On Swift Horses. Θα μπορούσε να είναι μια καλύτερη ταινία. Ένα ΛΟΑΤΚΙ μελόδραμα του Douglas Sirk. Δυστυχώς, είναι μια πολύ όμορφη, μα χλιαρή, άνευρη, και άγευστη μετριότητα.

Από 10 Ιουλίου στους κινηματογράφους

Κώστας Ντούμας