Oh, Canada

Σκηνοθεσία: Paul Schrader

Πάιζουν: Richard Gere, Jacob Elordi, Uma Thurman

Ο Paul Schrader στα 78 παραμένει ακμαίος και δημιουργικός. Η φιλμογραφία του είναι τρομερά άνιση, όμως τα τελευταία χρόνια, βρήκε ξανά τη φόρμα του. Το Card Counter του 2021 ήταν από τις καλύτερες της καριέρας του.

Στο περσινό Oh, Canada συνεργάζεται ξανά με τον Richard Gere μετά από 44 χρόνια και το American Gigolo, πιθανότατα το καλύτερο φιλμ του ως σκηνοθέτης. Το  Oh, Canada είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα  Foregone του Russell Banks, το δεύτερο του συγγραφέα που μεταφέρει στον κινηματογράφο ο Schrader, μετά το Affliction.

Το Oh, Canada  είναι μια εσωτερική, σχεδόν αυτοβιογραφική ταινία που εξετάζει τη ζωή ενός αμερικανού ντοκιμαντερίστα, του Leonard Fife (τον οποίο υποδύεται ο Richard Gere), ο οποίος, καθώς πλησιάζει στο τέλος της ζωής του λόγω καρκίνου, αποφασίζει να αποκαλύψει τις αλήθειες και τα ψέματά του σε μια συνέντευξη που καταγράφεται από δύο πρώην μαθητές του.

Η αφήγηση του Oh, Canada είναι μη γραμμική και διαρθρώνεται μέσα από μια σειρά από φλας μπακ που αναδεικνύουν στιγμές από τη ζωή του Fife. Αυτή η δομή αντικατοπτρίζει την ασταθή φύση της μνήμης και την αδυναμία του ανθρώπου να ανακαλέσει με ακρίβεια το παρελθόν του. Τι ήταν αληθινό και τι όχι; Όσα θυμόμαστε, συνέβησαν όπως ακριβώς έγιναν ή όλα είναι προϊόντα μοντάζ της μνήμης και της νοσταλγίας; Ο Schrader δε δίνει απαντήσεις, όχι ξεκάθαρες τουλάχιστον.

Ο αργός ρυθμός δε βοηθάει πολύ, ενώ οι όποιες καλές ιδέες υπάρχουν, χάνονται στη χλιαρή αφήγηση. Η μεγάλη αρετή της ταινίας, είναι η ερμηνεία του Gere. Ένα ηθοποιός που τον έχουμε συνηθίσει να υποδύεται το γόη, εδώ είναι πιο εύθραστος και «γυμνός» από ποτέ. Σ’ένα γήινο ρόλο, που αυτοαπομυθοποιείται κατά τη διάρκεια του φιλμ. Ο Elordi που υποδύεται τον ίδιο χαρακτήρα νέο, αν και μια επιβλητική παρουσία, δεν πείθει πως είναι ο ίδιος άνθρωπος.

Στο Oh, Canada υπάρχουν όλες οι θεματικές των ιστοριών του Schrader. Οι εσωτερικές συγκρούσεις, η εξιλέωση, η κρίση ταυτότητας, η ανδρική ψυχολογία. Δυστυχώς, όλα αυτά τα έχει πει καλύτερα σε προηγούμενες ταινίες του. Το Oh, Canada είναι αφόρητα μέτριο. Ένω αρχίζει καλά, κάπου στην πορεία χάνει το δρόμο του, καταλήγοντας σ’ένα άνευρο φινάλε.

Από 22 Μαΐου στους κινηματογράφους

Κώστας Ντούμας