Νόμος περί τέκνων (The children act)
Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Έιρ
Παίζουν: Έμμα Τόμσον, Στάνλευ Τούτσι, Φιόν Γουάιτχεντ
Η Φιόνα Μέι (Έμμα Τόμσον) , δικαστής, ασκεί με περισσό πάθος και αφοσίωση το επάγγελμα της. Καθημερινά καλείται να πάρει αποφάσεις ζωής και θανάτου στις αίθουσες του δικαστηρίου και η βαρύτητα των αποφάσεων αυτών απορροφά και την τελευταία ρανίδα της ενέργειας της. Στη ζωή της λοιπόν , στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει το λειτούργημα που επιτελεί , ο σύζυγος της Τζακ Μέι (Στάνλει Τούτσι) παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Αγανακτισμένος από το γεγονός ότι η προσοχή της Φιόνα είναι μονίμως στραμμένη στα επαγγελματικά της , ο Τζακ προειδοποιεί τη γύναικα του ότι με την συμπεριφορά της τον ωθεί να βρει την επαφή που δεν απολαμβάνει από εκείνη σε άλλη γυναίκα. Παράλληλα με την αναταραχή που βιώνει στην προσωπική της ζωή η Φιόνα θα κληθεί να πάρει και μία από τις δυσκολότερες δικαστικές αποφάσεις της καριέρας της. Ο Άνταμ Χένρι (Φιον Γουάιτχεντ) ,ετών 17, πάσχει από λευχαιμία και για να επιβιώσει χρειάζεται μετάγγιση αίματος. Το πρόβλημα έγκειται όμως στο ότι ο Άνταμ και η οικογένεια του είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά και σύμφωνα με την θρησκεία τους , στα μάτια του Θεού, η μετάγγιση αίματος είναι αμαρτία. Τώρα η Φιόνα, για να πάρει τη σωστή απόφαση θα προβεί σε μία πράξη άνευ προηγούμενου για τα δικαστικά δεδομένα: θα επισκεφθεί τον ίδιο το νεαρό για να δει από κοντά τι όντως επιθυμεί εκείνος για την ζωή του, μια απόφαση που θα αλλάξει τόσο τη δική της ζωή όσο και τη ζωή του 17χρονου Άνταμ.
Ξεκινώντας αξίζει να σημειωθεί πως πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία τόσο σε σκηνοθετικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο υποκριτικής και σεναρίου. Σκηνοθετικά η ταινία απογειώνεται από έναν άνθρωπο, τον Ρίτσαρντ Έιρ, ο οποίος ξέρει να αναδεικνύει τα άδυτα του ψυχισμού των πρωταγωνιστών του. Ο τρόπος που έχει δομήσει την ταινία κρατά την αγωνία και την κορυφώνει σταδιακά με τρόπο που μόνο οι μετρ του είδους ξέρουν να κάνουν. Όπως και στο Notes on a Scandal και εδώ ο Έιρ ξεδιπλώνει με έναν μαγευτικό τρόπο την ολότητα των χαρακτήρων που έχει να διαχειριστεί, απλά , χωρίς πομπώδη ξεσπάσματα και περιττούς συναισθηματισμούς.
Σχετικά με το σενάριο, αποτελεί γεγονός ότι σε πολλά σημεία συναντούμε κάποιες υπερβολές που αφαιρούν ίσως την αληθοφάνεια από την ταινία και από τους χαρακτήρες με τους οποίους μπορεί κανείς γενικά εύκολα να συσχετιστεί κατά τα λοιπά. Από την άλλη όμως οι ίδιες αυτές υπερβολές , όπως θα μπορούσε κανείς να τις χαρακτηρίσει ,τονίζουν ακριβώς τα δύο βασικά θέματα με τα οποία καταπιάνεται η ταινία ,το κόστος του να αφιερώνεσαι ολοκληρωτικά σε έναν σκοπό ή σε έναν άνθρωπο και την επίδραση που ουσιαστικά μπορεί να έχουν οι αποφάσεις που παίρνουμε καθημερινά (είτε είμαστε δικαστές είτε όχι) στις ζωές των άλλων. Ίσως λοιπόν η πρόκληση των διλημμάτων που καλούμαστε να αναλογιστούμε να ήταν πολύ μικρότερης έντασης αν δεν υπήρχαν αυτές οι φαινομενικές υπερβολές στη διάρκεια της ταινίας και η τελευταία πιθανότατα να έχανε αυτό το ιδιαζόντως «γοητευτικό» χαρακτηριστικό της.
Υποκριτικά θα χρησιμοποιήσω μία λέξη για την ερμηνεία της Τόμσον, άψογη. Όχι ότι περίμενα κάτι διαφορετικό από αυτό το τεράστιο υποκριτικό κεφάλαιο της 7ης τέχνης. Κάνει πραγματική επίδειξη των ικανοτήτων της κρατώντας στην εντέλεια τις ισορροπίες ώστε να αποδόσει τόσο μα τόσο ικανοποιητικά τον πολύεπίπεδο χαρακτήρα της Φιόνα Μέι. Η χημεία της επίσης με το νεαρό και εξόχως επίσης ταλαντούχο Φιον Γουάιτχεντ είναι ανεπανάλληπτη και αποτυπώνουν εξαιρετικά με το ταλέντο που διακρίνει και τους δύο μία σχέση πολυεπίπεδη και με ιδιαίτερη δυναμική, εγχείρημα όπως καταλαβαίνετε διόλου εύκολο. Ο Τούτσι σε εναν λιγότερο απαιτητικό ρόλο είναι κι αυτός αρκετά καλός.
Δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να μπείτε στον τόσο προσεχτικά και καλλιτεχνικά φτιαγμένο κόσμο του “Νόμου Περί Τέκνων” και σας υπόσχομαι ότι θα σας συνεπάρει. Και αν δεν σας συνεπάρει τουλάχιστον θα σας προβλημάτισει. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια ταινία;
Στους κινηματογράφους από 30 Αυγούστου
Πέννυ Ψαρρά