MISBEHAVIOUR > Miss Απειθαρχία
Σκηνοθεσία: Philippa Lowthorpe
Παίζουν: Keira Knihgtley, Greg Kinnear, Jessie Buckley, Gugu Mbatha-Raw.
Αν και έχουν περάσει πενήντα χρόνια από το 1970 κανείς δεν μπορεί να τη θεωρήσει μια εποχή μακρινή από το 2020. (Αν τεντώσεις το χέρι σου μπορεί να την αγγίξεις, θα σκεφτεί κάποιος), αρκετοί ίσως να έχουν και αναμνήσεις από εκείνο το έτος, ενώ ιστορικά κανείς δε θα τολμούσε να εναποθέσει όσα συνέβησαν το έτος 1970 στην προϊστορία αλλά στα σύγχρονα γεγονότα. Στην Ελλάδα είχαμε δικτατορία, ο πόλεμος στο Βιετνάμ μαινόταν και το καθεστώς του Απαρτχάιντ καλά κρατούσε στη Νότια Αφρική.
Ποια ήταν όμως η μοίρα της γυναίκας στην προοδευτική και δημοκρατική Μεγάλη Βρετανία το 1970; Η Keira Knihgtley που ενσαρκώνει το ρόλο της Σάλι, είναι μια νεαρή μητέρα, διεζευγμένη που επιθυμεί να σπουδάσει και βάζει όλες της τις δυνάμεις να τη δεχτούν σε ένα αγγλικό πανεπιστήμιο. Η Σάλι όχι απλώς είναι γυναίκα σε ένα ανδροκρατούμενο καθεστώς, όπου οι συμφοιτητές της σχεδόν την αγνοούν αλλά είναι και σε μια ηλικία αποτρεπτική για σπουδές όπως θεωρεί ο κύκλος της, άλλωστε έχει ένα παιδί να μεγαλώσει. Η Σάλι θα συναντήσει μια παρέα γυναικών από κοινόβιο, λίγο τρελές, αρκετά επαναστάτριες μα κυρίως ανυπότακτες στην κυριαρχία του αρσενικού που θέλει να τους επιβάλει την επιθυμία του και την επικρατούσα αντίληψη ότι μια γυναίκα έχει ως αποκλειστική υποχρέωση να φροντίζει τον άντρα και να μεγαλώνει παιδιά, τι κι αν οι γυναίκες στην Αγγλία είχαν αποκτήσει το δικαίωμα της ψήφου από το 1928 δε φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολύ οι αντιλήψεις στην κοινωνία, οι μισθοί είναι κατώτεροι από εκείνους που παίρνουν οι άντρες, (θέλει πολλή δουλειά τελικά η ελευθερία, δεν είναι απλά ένα πολιτικό διάταγμα).
Στον αντίποδα της ιστορίας το 1970 τα καλλιστεία για τη Miss Κόσμος διεξάγονταν στο Λονδίνο. Όμορφες γυναίκες από όλο τον κόσμο, όπως κρίθηκαν στις χώρες τους θα διαγωνίζονταν για τον τίτλο της ομορφότερης γυναίκας. Για τη Νότια Αφρική θα είναι δύο οι διαγωνιζόμενες μία λευκή αλλά και μία μαύρη. Σε αντίθεση με τη ρεαλίστρια υποψήφια από τη Νότια Αφρική, η οποία δεν πιστεύει ότι έχει ελπίδες να κερδίσει στο διαγωνισμό, άλλωστε ποτέ ως τότε δεν έχει πάρει τον τίτλο μαύρη, πιο φιλόδοξη και αισιόδοξη είναι η υποψήφια από τη Γρενάδα, που το όνειρο της είναι να εργαστεί στην τηλεόραση.
Οπότε από τη μία γυναίκες που θέλουν να πάνε μπροστά με το μυαλό και τη δουλειά τους και από την άλλη γυναίκες που χρησιμοποιούν ως όπλο την ομορφιά τους για να κατακτήσουν το όνειρο τους. Αν και αρχικά φαίνονται ως αντιμαχόμενα στρατόπεδα, δεν είναι.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που περιφέρονται σαν δράση γύρω από τα καλλιστεία εκείνης της χρονιάς, όμως δεν αφήνει απ’ έξω ούτε το καθεστώς Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, και κυρίως θέλει να δείξει τους επαναλαμβανόμενους αγώνες των γυναικών για να κατακτήσουν ό,τι προνόμια απολαμβάνουμε σήμερα. Κυλάει γρήγορα, δε σε αφήνει να κουραστείς και μιας και βασίζεται σε ανώνυμους ήρωες ή μάλλον ηρωίδες αξίζει την προσοχή σας.
Άλλωστε η ισότητα και τα δικαιώματα της γυναίκας είναι η ισότητα και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Το ίδιο συμβαίνει και με τα δικαιώματα των μαύρων, των ομοφυλοφίλων και όλων των καταπιεσμένων. Και όσο κάποιοι προσπαθούν να μας βάλουν σε καλούπια αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να αρνούμαστε να το δεχτούμε. Γιατί πάνω από το χρώμα, το φύλο, το σεξουαλικό προσανατολισμό, τη θρησκεία, την εθνότητα και ό,τι άλλο θα βρίσκουν να μας χωρίζουν, είμαστε άνθρωποι.
Από 30 Ιουλίου στους κινηματογράφους
Μαίρη Β.
Δείτε επίσης:
